Beklimming van de Dent du Géant

Het avondeten na Mille et une pattes, de uitgebreide opwarmer van 12 touwlengtes in de Aiguilles Rouges. De weersvooruitzichten voor donderdag zijn uitstekend: Thierry, doen we morgen de Dent du Géant?!

?s Ochtends vroeg breken we de tent af en nemen de tunnel du Mont-Blanc van Chamonix naar Courmayeur. Daar kopen we om 9 uur nog snel een paar crampons, ontbijt, picknick en een retourticket voor de telepherique naar Pointe Helbronner. Aan de refuge Torino laten we elk een kitbag achter. En rond 11 uur vertrekken we over de gletsjer.

Inderdaad Denis, er ligt nu een pak verse septembersneeuw, waar wij als enige touwgroep een nieuw spoor doorheen trekken. Al gauw wordt het behoorlijk warm. Zigzaggend en licht hijgend als het steiler wordt. De eerste echte hindernissen zijn de compacte blokken van kennelijk recente sneeuwlawines en twee bergschrunds. Ondertussen is het ongeveer het warmste ogenblik van de dag, daardoor is de sneeuw zacht en blijkbaar bevinden we ons in lawinegevaarlijk terrein. Eerlijk gezegd durf ik niet meteen verder naar de goulotte links te traverseren, die de meest logische doorgang naar boven vormt. Recht naar boven raadt Thierry aan, over de rotsen dan maar. Het klimmen is begonnen, niet heel moeilijk hier, maar de rotsen liggen soms minder vast dan verwacht. Bovendien hebben we in dit stadium ons rotsklimmateriaal nog niet uit de rugzak gehaald. Verder naar boven, over losse stenen en een dun laagje sneeuw. Dit ongezekerde stuk van bijna 100 m bezorgt me serieus wat stress. Boven aangekomen naast een gendarme wordt het terrein relatief minder steil, gemengd terrein met zachte sneeuw. Hier voelen we de hoogte: twee slecht-geacclimatiseerde klimmers van het vlakke land op weg naar de top van een vierduizender. Maar we zijn nog maar amper halverwege de berg naar de voet van de eigenlijke Dent du Géant. En het wordt al serieus laat in de namiddag. Laten we picknicken en afdalen. We stampen wat sneeuw plat en zetten ons op onze rugzakken. Droge sandwiches met Italiaanse kaas plus een grandioos zicht op het massief van de Mont-Blanc, stralende zon.

De afdaling is niet minder gemakkelijk, zeker in die verraderlijk zachte sneeuw. Opnieuw aan de gendarme aangekomen besluiten we verder naar beneden te rappellen, door de sneeuwgoulotte.
Na de eerste rappel blijven onze touwen achter de gekozen becquet steken. Gelukkig slaagt Thierry er dan in ze te recupereren door vanuit een andere hoek te gaan trekken. De tweede rappel brengt ons net over de bovenste bergschrund, terug in lawineland. Pfioew, nu nog terug over de gletsjer tot aan de refuge. Maar de tweede bergschrund slokt Thierry?s benen op. Gelukkig weet hij zich te redden door voorover te vallen en over te zwemmen. Ik opteer glijdend op mijn gat over te steken... gelukt. Voorbij de Aiguilles Marbrees stuiten we op een eenzame tent op de gletsjer. Die twee willen morgen de Arete de Rochefort doen. Ze kunnen dan voor een goed deel profiteren van ons nieuw aangelegd spoor.

19 uur, in de refuge, net op tijd om aan tafel te gaan. En er is zelfs een niet-gereserveerde slaapplek! Het weerbulletin belooft opnieuw stralend weer morgen. Met de nodige twijfel aanvaarden we opnieuw als enige cordee een tweede toppoging te doen morgen.

Vrijdag, ontbijt om 5 uur. Iets na 6 uur zetten we onze hoofdlampen aan en volgen opnieuw ons spoor van gisteren. Ver boven ons zien we twee andere lampjes flikkeren: de twee op weg naar de Rochefort. De sneeuw is nu wel lekker hard, ook over de bergschrunds. De goulotte kunnen we bij daglicht beginnen. Bandslings met setjes, soms een enkele friend. In dit gemengd terrein met betrouwbare sneeuw schieten we, meestal beschermd door een of meer becquets, goed op. Zalig, hier doen we het voor. Al snel bereiken we ons hoogpunt van gisteren. Nu is het aan ons om te kunnen profiteren van het speur- en spoorwerk van de andere cordee. Bij de Salle à manger komen we opnieuw het andere tweetal tegen. Zij beginnen reeds aan hun afdaling na de Arete de Rochefort. De Aiguille de Rochefort zelf hebben ze niet kunnen beklimmen wegens ijzel. Na een korte groet zijn we weer helemaal alleen op de berg. We hebben soms zelfs het gevoel volledig alleen te zijn in gans het massief. Ook de picknickplek biedt een uitzonderlijk panorama over de gletsjers, granieten toppen en wanden ? deze mooie gevaarlijke speeltuin die Europa rijk is.

De eigenlijke Dent du Géant torent nu 200 m zo goed als loodrecht boven ons uit. We voelen ons gelukkig, maar onze gedachten worden ook gevuld met spanning: wat staat ons nu te wachten, gaat het wel lukken, en hoe zit het met de afdaling? We bestuderen snel nog eens de salontopo. Door ons last-minute vertrek hebben we niet eens de nodige pagina?s kunnen kopieren en sleuren nu het volledige verjaardagsboek mee. Ok, nog even aan de voet naar links traverseren. Daar maken we ons klaar voor het pure rotsklimmen: getten, crampons en bergschoenen uit, klimschoentjes aan. Thierry laat hier zijn doorwinterde drinkfles vallen; die zijn we kwijt. De eerste korte lengte is voor mij. Niet al te moeilijk en gelukkig goed geequipeerd, maar het gevoel in het hooggebergte te klimmen is totaal: honderden meters scheiden ons van de gletsjer ver onder ons.

Maar dan is het niet duidelijk of we recht omhoog moeten klimmen of lichtjes naar links. Hier en daar zie je wel een achtergelaten sling of cordeletteje uit de wand bungelen, maar wat is de makkelijkste en best beschermde route naar boven? In de verte zie ik iets blinken, dat moet de volgende relais zijn. Half overtuigd vertrekt Thierry om de hoek. Ja, hier en daar is een stevige haak, maar wat extra bescherming in de vorm van eigen sling of friend kan geen kwaad. We komen aan op een terras onder de bekende Burgener platen. Deze zijn voorzien van vaste touwen, dik en wit. Maar wij willen de Dent vrij klimmen... Het is opnieuw mijn beurt om voor te klimmen. De eerste meters op het terras zijn bedekt door sneeuw. In de hoop mijn voeten droog te houden ga ik iets verder rechts en dan langs een mooie spleet omhoog, een friend, een nut. Opnieuw wat naar links traverseren en ben opnieuw in de route. Hier zijn de haken goed, maar niet te dicht bijeen.
De volgende lengte brengt een brede met sneeuw gevulde spleet en een geëngageerd stuk voor Thierry: echt plaatklimmen op kleine regletjes.
Vervolgens een mooie, steile lengte met goede handgrepen en een lastige diedre. Het voelt moeilijker aan dan vierde graad. Dan volgen nog enkele makkelijkere touwlengtes naar een voortopje en langs de topgraat. Hier moeten we door sneeuw en worden onze voeten onvermijdelijk dan toch nat. Er hangt ook ergens een mini-touwladdertje dat we moeten gebruiken. En dan eindelijk de top. Door de vele blikseminslagen heeft het beeldje er een flink gat in haar hoofd. Yes, het is gelukt, wie had dat gedacht!

We gunnen onszelf niet veel tijd om te genieten van het prachtige woeste landschap rondom ons. Er zijn wolken komen opzetten en er wacht ons nog een heel lange afdaling. De twee bovenste touwlengtes klimmen we af, waarbij we af en toe toch even een vast touw vastnemen om een eventuele val te vermijden en tijd te winnen. Vanaf dan kunnen we goed naar beneden rappellen. Het begint licht te sneeuwen, maar de wind blijft zwak. Tijdens de laatste rappel tot ons achtergelaten materiaal zie ik Thierry?s drinkfles onder ons liggen. Op een of andere manier is die toch nog op een terrasje blijven liggen. Maar nu hebben we geen tijd om die te gaan halen. Even de voeten warmwrijven en opnieuw veranderen van schoenen. Het afdalen en afklimmen is behoorlijk vermoeiend in de nu zachtere sneeuw. Maar we proberen ons toch zo veel mogelijk te zekeren.

Hier wil je niet vallen! Tegen de avond wordt het moeilijk om ons spoor terug te vinden. Kleine lawines hebben onze sporen schijnbaar vermenigvuldigd. Na enkele spannende momenten bereiken we de kenmerkende gendarme bovenaan onze goulotte. Nu voel ik me heel moe. We kiezen opnieuw voor twee rappels in plaats van af te klimmen. Bij de eerste rappel laten we een oudere sling en maillon rapide achter om zeker de touwen te kunnen terugtrekken. De nacht is ondertussen ingevallen. Bij de tweede rappel vloek ik als ik de touwspaghetti alweer moet ontwarren. Maar we zijn gered: we staan onderaan de berg. We zijn moe en lachen, we hebben het gehaald! En ditmaal levert de grote bergschrund geen problemen op.

De terugkeer naar de refuge is er voor mij bijna te veel aan. Drie of vier keer moet ik Thierry vragen om te rusten. Ik laat me op mijn knieen vallen, plant de piolet in de sneeuw, buig voorover, handen en hoofd op de piolet, rust. Op de knieen, piolet in de sneeuw, armen op de piolet, hoofd op de armen, en diep ademen. Maar de gletsjer is niet echt de plek om gezellig te blijven treuzelen. Dus verder maar naar Torino, ook al doet elke stap pijn. Bij aankomst tegen 22 uur is iedereen ? de twee gardiennes en drie alpinisten ? natuurlijk al gaan slapen. We hebben de salontopotijd bijna verdubbeld... Eindelijk een WC, eten en wijn. Ik krijg niet meer dan een half bordje soep en veel water binnen, zo uitgeput voel ik me. Thierry spreekt van een zonneslag. Ja, misschien is mijn 1500 zonnebril toch te licht voor zo?n hoge verblindende omgeving.

Of is het nog de weerslag van de twee voorgaande weken die reis te begeleiden? Enfin, in ieder geval een schitterende maar zware beklimming. We hebben de Dent du Géant autonoom en vrij geklommen!

Thierry, wat doen we morgen?

Sang De Brabander en Thierry Eltges

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren