Een uitzonderlijke klettersteig

met uitzonderlijke deelnemers

Woensdag 21 juli 2004. In het Sella-Joch begint onze vierdaagse tocht door het Rosengarten-massief. Over de Friedrich August Weg trekken we naar de Tierser Alpl hut. Dan gaat het over de Molignon-pas en de Grasleiten-pas naar de Gardeccia hut. Naast het overwinnen van de nodige hoogtemeters, vormen deze wegen geen enkel probleem. Tussen de Gardeccia hut en de Antermoia hut ligt de Scalletteweg. Deze Klettersteig kan men vermijden via de weg van de Grasleiten-pas naar de Antermoia hut. Wij kiezen voor de Scaletteweg.

Vrijdagochtend 8.25 uur. De Gardeccia hut op 1948 m wordt het vertrekpunt voor de Via Scalette, een Klettersteig met moeilijkheidsgraad Leicht, die vorig jaar in het programma van de Klettersteigstage van de Belgische Alpenclub zat. Het wordt de eerste Klettersteig voor mijn drie compagnons Arnold, Bo en Ora.

200 m naar het zuiden, juist over een brugje, begint een smal pad dat snel steil omhoog kronkelt door de groene bossen. Een half uur later wordt de bodem stenig en ruw, een echte rasp zoals het de Dolomieten past. Het terrein wordt steiler en hier en daar komt er voor Arnold en mij handenwerk aan te pas.
Bo is de 2-jarige Duitse herder van Arnold en Ora is mijn Zwitserse witte herder van 1,5 jaar. Zij doen het fantastisch. Voor Ora heb ik een borst- en zitgordel gemaakt. Bo heeft een borstgordel.

Na anderhalf uur verschijnen de eerste kabels. Tot hiertoe is alles vlot verlopen en we nemen een kwartiertje pauze, vóór de eigenlijke Klettersteig kan beginnen.
Na de rust binden we aan in 2 cordees van 2. Ora heeft echter een probleem. Bij het rechtstaan wankelt ze wat en het springen lijkt minder goed te gaan. Ze heeft vóór enkele maanden een operatie ondergaan en de nodige rust voor herstelling heeft haar voetzolen door gebrek aan training wat week gemaakt. Ze zijn nu wat afgesleten en van onszelf weten we ook dat op blaren lopen niet steeds gemakkelijk is. Ora krijgt de booties (schoentjes) aan die ik voor haar heb meegebracht. Het zijn zakjes gemaakt uit duurzame cordurastof die je afsluit met een velcro. Zij omvatten de poot goed en vormen een uitstekende bescherming tegen kwetsuren. Na overleg besluiten we dat we voorbij het 'point of no return' zijn gekomen en dat doorgaan de kortste weg is: dus de Klettersteig over de kabels. Bij het klimmen steek ik een handje toe. Gelukkig dat zij de gordels heeft.

Een probleem komt echter nooit alleen en als ik met de hele affaire druk bezig ben (Ora helpen en mijn zelfzekering wat aanpassen), slaat ook nog eens plots het weer om en enkele donderslagen zijn prompt het begin van een koude douche. We staan in een hachelijke positie. Het terrein is steil, bijna loodrecht en niet zo evident voor een hond. Met mijn linkerhand houd ik me vast aan de kabels terwijl ik met de rechterhand Ora steun en omhoog help. Met moeite houdt ik mijn zelfzekering en de zekering van Ora uiteen en help ik haar hogerop. In deze situatie is het onmogelijk om een regenjas aan te trekken. Gelukkig is de verstandhouding tussen Ora en mij uitstekend.

Ora doet het goed en met wat hulp wordt een loodrecht muurtje van 2 meter beklommen. Op richeltjes die juist breed genoeg zijn voor haar poten, wacht ze zonder angst tot ik weer even hoog ben geklommen, om dan weer samen de volgende stap te nemen. Het is uitzonderlijk hoe ze me volledig vertrouwt. Eigenlijk is het een wederzijds vertrouwen. Anders kan je het op zo'n moment wel vergeten. Ik ben al enkele keren met haar op rotsen geweest en die ervaring lijkt haar nu goed van pas te komen. Op moeilijke passages volgt ze dan vlot mijn aanwijzingen voor de te volgen weg, of springt ze in mijn armen om haar een etage hoger of lager te zetten.

De kabels overbruggen een 100-tal hoogtemeters. Voor ons is het een makkie. Voor de honden zijn de loodrechte stukjes iets moeilijker en is het aan te raden dat ze volledig durven rekenen op de hulp van het baasje. Op de andere stukken is het echter verbazend hoe goed ze zelfstandig de moeilijke passages overbruggen. De booties houden het goed uit. Ze zijn zeker geen luxe op de ruwe dolomietrotsen en werken als een soort pleister of gewoon preventief.

Na de kabels volgt een hoogplateau, waar gras en water tot een welkome rust uitnodigen. Nog een korte klim voert naar de Passo di Lausa, het hoogste punt op 2720 m.
Dan volgt de afdaling over een niet gemakkelijk rotsig bergpad naar de Antermoia-hut. De dag is nog niet voorbij, want we kunnen hier niet overnachten. Nog twee uur verder wacht ons echter een verkwikkende rust in de Seiser Alm hut.

De volgende dag keren we terug naar het Sella-Joch, vertrekpunt van deze vierdaagse tocht en trekken we verder naar de Stubaier Alpen.

PS.
De meeste hutten maken geen probleem om honden te herbergen. Meestal bekomen we een aparte kamer, hoewel er een enkele keer ook nog andere mensen in de kamer slapen. Enkel een kleine hut met slechts 1 of 2 dortoirs weigeren met spijt.

Kaart

• Kompass Wanderkarte 1:50000 nr 54 Bolzano

Jo De Smedt

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren