Huttentoer Ötztaler Alpen

3 dalen trekking in één van Oostenrijks mooiste gebieden

We hadden een 3 weken uitgetrokken om onze 11-daagse trekking af te stemmen op het goede weer. Dit jaar waren de weergoden ons goed gestemd. Een superzomer welke niet stuk kon.
Na vorig jaar reeds een 5-daagse ondernomen te hebben met onze kinderen, werd de lat dit jaar iets hoger gelegd en ook de beoogde top, de Fluchtkogel, 3500m. Vermits er nogal wat gletsjersdagen in de toer voorkwamen heb ik voor de veiligheid een derde volwassene, Nonkel Dirk, mee uitgenodigd om de toer te maken. De aangegeven staptijden werden gewoon maal twee gedaan voor de kinderen, soms klopte dit andere keren weer niet. Vertrekplaats was het Gepatschhaus in het Kaunertal waar we eerst een 3-tal dagen acclimatiseerden.

dag 1: Gepatschhaus 1928m ? Rauhekopfhütte 2731m

Om 6 uur maakt het gepiep van m?n Suunto ons wakker. Na de rustdag van gisteren start onze 11 daagse huttentocht door de Ötztaler Alpen. De eerste dag bevat reeds alle ingrediënten voor een dag vol verrassingen: 800m stijgen, gletsjer-oversteek, een waterval?

Aan de parking van de klettergarten fernergries werd het officiële startschot gegeven. Het aanlooppad slingert zigzag door de mooie alpenbegroeiing naar boven. Gelukkig loopt dit pad langs de schaduwzijde, pas na 350 hoogtemeters komt het zonnetjes ons begroeten. In de Fernergarten heeft men reeds een prachtig zicht op de Gepatschferner.

De kids hebben er duidelijk zin in. Laura (8 j) draagt voor het eerst al haar spullen voor de ganse huttentocht met haar eigen rugzak. Demi (6 j) is de schatbewaarsters van de snoepjes en mama & papa middageten (2 isostar-repen). In het buidelzakje is er dan nog plaats genoeg voor haar onafscheidelijke knuffel. De volgende afspraken werden met hen gemaakt: Elke 50 hoogtemeters een korte staande drinkpauze (2-5min); elke 100 volle hoogtemeters een zitttende rustpauze (5 ?10min) met de nodige snoepjes en koekjes.
Om aan de Gepatschgletsjer te geraken moeten er 50 m afgedaald worden langs een zeer stijl,  uit geroll bestaand morenepad. Om 12 uur, vlak voor de oversteek de inwendige mens nog wat versterkt met ons dagrantsoen. Inbinden, stijgijzers bevestigen en afspraken gemaakt voor de oversteek van de gletsjer. Er diende constant tussen de duidelijk zichtbare spalten en  de dan weer imposante metershoge ijsblokken gelaveerd te worden. Prachtig blauw ijs liet zich in de spalten bewonderen. Ondanks de voorbereidingen (AV führerboek en kaart) zijn we toch nog in de problemen geraakt.

Wegens de langdurige hitte van deze zomer was alle sneeuw op de gletsjer gesmolten zodat er geen spoor gevolgd kon worden. Volgens de bovenvermeldde infobronnen moesten we vóór een brede smeltwaterbeek met waterval de gletsjer verlaten. Plichtsbewust hebben we dit dan ook gedaan. Echter is er de laatste 2 jaar zoveel ijs afgesmolten dat deze route buiten gebruik geraakt is, en we weten nu waarom.

Het smeltwater komt met bakken naar beneden over een +- 40° helling bestaande uit geroll van alle afmetingen. Dit aqua?funpark had ongeveer een breedte van 50m. Even overleg gepleegd: of terug en een andere weg zoeken of steil omhoog door het water. Het enige lichtpuntje was een steenmannetje aan de overzijde. Een haalbaar tracé werd aangevat over staalhard ijs overgoten met een dun laagje geroll . Deze 30 hoogtemeters, tot een iets of wat vaste ondergrond hebben we, nog steeds aangelijnd, meter voor meter overwonnen. Onder de bescherming van een licht overhangende wand konden we het ijzerwerk onder onze voeten verwijderen. Nu nog de waterweelde overwinnen. De kids werden één voor één over tientallen snelstromende beekjes, gevuld met losse en minder losse stenen getrokken. Demi raakte tot kniehoogte in het snelstromende water met als een wonder enkel een natte broek. De rest van het gezelschap raakte er droog door, met onze dank aan Meindl, La Sportiva en kledij van Mammut en The North Face, dit in combinatie met getten is dit bestand tegen heel wat water. Aan het bewuste steenmannetje vonden we de markering van het pad terug. Voor de nieuwe route om de gletsjeroversteek te maken dient men op de gletsjer nog een 100 hoogtemeters hoger te komen voor men rechts afbuigt om zijn weg te zoeken in het doolhof van de ijsval die veel weg heeft van een mini Khumbu ijsval.

Na de rustpauze om even bij te komen dienden er nog 180 hoogtemeters overwonnen te worden tot aan de hut. Om 15:30 kwamen we aan de Rauhekopfhütte aan. De zeer vriendelijke huttenwirt verwelkomde ons met een skiwasser.

Na wat over en weer gepraat blijkt dat onze girls met hun 6 en 8 j de jongste telgen te zijn welke deze hut ooit aandeden: proficiat ! De hut zelf is een oergezellig klein hutje (21 lagers) waar we overigens alleen te gast waren. De houten wasbak en douche staan tussen de rotsen in open lucht
ps: Een zwarte PE tube geeft aangenaam warm water voor de eerste gebruiker indien de zon de hele dag geschenen heeft. Het toilet staat op een eenzame rotspunt een 30tal meter van de hut verwijdert. Opgelet bij gebruik ervan, risico voor terugvliegend WC papier.

Moraal van de dag

• Informeer bij de locals over de te volgen route (geen garantie, dit zal blijken op de voorlaatste dag)
• Gebruik steeds de emmer met spoelwater die bij het toilet staat.

  

dag 2: Rauhekopfhütte 2731m ? Brandenburgerhaus 3272

Na van een super uitgebreid ontbijt genoten te hebben, ons rustig klaargemaakt voor de tocht naar het Brandenburgerhaus. Via een korte eenvoudige stijg naar de kleine Rauhekopf (2830m) en zo naar de rand van de Gepatschferner. De Huttenwirt had ons wat richtpunten meegegeven om op de gletsjer de moeilijkste spaltenzones  te ontwijken. Eerst ZZW richting totdat de grote Rauhekopf en het piramidevormig topje van de Zinne (3381m), in zuidelijke richting ongeveer op één lijn liggen, dan zuidwaarts aanhouden tot het Brandburgerhaus zichtbaar wordt. De 400 te overwinnen hoogtemeters tot aan de hut verlopen in een zigzag op zoek naar de beste locatie om de spalten over te steken.

Door al dat gelaveer tussen de spalten vorderden  we langzamer dan gepland. De middagpauze genoten we op een wijdse zee van ijs met het uitzicht van een gruyerekaas, op de achtergrond de Weisseespitze (3526m). Het in cordé-stappen werd voor de kinderen al snel een automatisme en bij het overspringen van de spalten werd het verspringnummer stevig ingeoefend, waarbij ze af en toe geholpen werden om de grotere afstanden te overbruggen.

Safety first is onze basisfilosofie, er werd tijdens de sprongen steeds door 2 volwassenen gezekerd zodat de kids nooit een val in een spalt konden maken. Nonkel Dirk was dus een welkome hulp. Hut in zicht werd er plots luidkeels geroepen door Laura. Tijd dus om in de richting van het Kesselwandjoch (3222m) te stappen. Het laatste stuk tot op het joch werden afgelegd in een ijswatersmurrie. Nog 50m tot aan de hut over stijl blokwerk naar boven. Er werd in de laatste meters al duchtig gediscussieerd over wie naast wie mocht slapen in het lager. Pech, de hut bleek volzet. Het werd overnachten in Notlager. De wirt had voor de kids, welke om 19:00 bijna letterlijk met hun hoofd in de soep lagen te slapen,  een slaaphoekje op de bovenste trap in elkaar geknutseld met 2 matrassen. Nonkel Dirk en ikzelf werden met 7 andere gelukkigen om 22:00 onder de banken van de gastestube te slapen gelegd. Harde ondergrond, maar bij de kachel.

dag 3: Brandenburgerhaus 3272m ? Fluchtkogel 3500m ? Vernagthütte 2766m

Een bus vol hollanders met 2 gidsen hebben we in de afdaling naar de gletsjer wijselijk laten voorgaan wegens geluidsoverlast. De oversteek van de Kesselwandferner was prachtig en ? zonder spalten van betekenis. De laatste resten sneeuw op de gletsjer hadden onder invloed van zon en wind de vorm aangenomen van een golvende zee. Op het Ob-Guslarjoch (3362m) hadden de kids er geen zin meer in om de laatste zeer steile 140m naar de top van de Fluchtkogel (3500m) te overbruggen. Mama ging met hen een kaartspelletje Uno doen en ze besloten dat het eens iets anders was om dit spel in de sneeuw te spelen.

Nonkel en ikzelf dan maar alleen naar de top van de Fluchtkogel. De top zelf stelt niet veel voor, maar het uitzicht des te meer: 360° sneeuw en ijs als panorama: Wildspitze, Hochvernagtspitze, Weisseespitze, Weiskugel en verder de texelgroupe in Italië. Terug op het Ob-Guslarjoch diende er in de eerste meters van de afdaling richting Vernagthütte een 4 m brede spalt overgestoken te worden. Er waren 2 mogelijkheden: een stuk afdalen in de spalt, dan over een ijsbrug en weer 2m uitklimmen ofwel over  rotsen en ijs waar met regelmaat van de klok steenslag vast te stellen was. Er werd voor de eerste optie gekozen.

Laura en Demi waren terug in hun element, des te moeilijker des te beter. Het ijs in de uitklim van de spalt was beenhard. M?n Mountain Technology pikkel had 3 pogingen nodig om zich erin vast te bijten. De jongste telg en ikzelf waren aan de overzijde. De rest van de groep kon met behulp van het touw makkelijk uitklimmen. De afdaling over de Guslarferner beloofde een makkie te worden, er was immers een bestaand spoor in de nog resterende sneeuw. Aan de ijsbreuken op het midden van de gletsjer dienden we voor de zoveelste maal een route te kiezen.  Een onduidelijk pad naar links dat na 10m ophield aan een brede spalt of een iets minder onduidelijk trace naar rechts tussen de spalten van de ijsbreuk. Naar rechts, breedste spoor gekozen, 50% kans en ? verkeerd gegokt bleek na een half uur. De spalten werden breder en de ijsbruggetjes smaller totdat we vast kwamen te zitten. Terug dus naar het linkse pad. Over bloot ijs en na een rondje spalten oversteken via ijsbruggetjes werd er terug een sneeuwpad zichtbaar. Een achteropkomende touwgroep maakte van ons speurwerk dankbaar gebruik.
Verder afdalen via de morene tot aan de hut waar ons lagertje ditmaal wel gereserveerd was ( opm: De wirt in het Brandenburgerhaus had zijn telefoon uitgezet wegens te veel oproepen voor reserveringen ).Bij aankomst in een hut steeds hetzelfde ritueel. Rugzakken werden afgegooid, zweetsokken te drogen gelegd in het zonnetje. Het aroma hiervan werd voor iedereen gratis ter beschikking gesteld. Het obligate halflitertje gehesen en daarna aanmelden en huttenboek invullen.

dag 4: Rustdag : Vernagthütte 2766m ? Hintergrasl spitze 3270m - Vernagthütte 2766m

Vandaag rustdag voor de twee kleine stappers: dammetjes bouwen in het beekje voor de hut, murmeldieren observeren en schaapjes aaien. Demi kwam me een wonderbaarlijke 5 kg zware witte steen tonen. Gevonden zei ze. Ik vroeg waar ze haar vondst vandaan had en ze wees naar het schapenhok tussen de rotsen. Na uitgelegd te hebben waarvoor de klomp steenzout dient werd deze door haar terug ter beschikking gesteld van de schapen.

´s Middags hadden nonkel Dirk en ik met het Nepalese hulpje van de Vernagthutte afgesproken om de Hintergraslspitze te beklimmen (kletterstukken tot II). 2 uur staat in de alpenvereinsfuhrer aangegeven. De Nepali op loopschoenen verplaatste zich als een berggeit. In een flits stond hij steeds een tiental meter hogerop ons op te wachten. De top werd na wat kletterwerk in 50 min bereikt. De afdaling werd met de grootste omzicht aangepakt, wegens de vele losse stenen. De Nepali komt hier in de zomer bijverdienen en in het seizoen werkt hij als gids, vooral op de Manaslu. Toch nog een leuke anekdote over die toffe gast, welke zeer goed Engels sprak; hij kon blijkbaar niet kaartlezen en was verbaast welk nuttig papiertje dit wel was in combinatie met een Suunto. Terug bij de hut werden coordinaten uitgewisseld, je weet maar nooit of ik een sponsor vind.    

dag 5: Vernagthütte 2766m ? Hochjoch Hospiz 2413m ? Vent 1895m ? Zwieselstein 1470m

Van de Vernagthutte over een mooi pad, dat de 2600m hoogtelijn volgt tot een 200 hoogtemeters boven het Hochjoch Hospiz. Aan de splitsing van het pad, Brandenburgerhaus ? Hochjoch Hospiz heeft men een prachtig uitzicht op de Weiskugel ,3739m, (met stip op het verlanglijstje gezet, samen met de Wildspitze voor?. volgend jaar). Een isostareke soldaat gemaakt aan het Hochjoch Hospiz en dan verder de Titzenthaler Höhenweg gevolgd tot in Vent. Een prachtig pad loopt door een kloof waarin de Röfenache haar weg door het Ötztal zoekt. Sommige stukken zijn met een kabel gezekerd maar dit vormt nooit een probleem, eerder een psychologische ondersteuning. In Röfenhofe (2011m), het hoogste permanent bewoonde dorpje van Oostenrijk en een gehuchtje van Vent, was onze drankvoorraad op, de koeiendrinkbak bracht soelaas. Na 14 km en 800m dalen was onze bierspiegel zodanig gedaald dat op het eerste het beste terras in Vent de rugzakken werden afgeworpen. Wat konden wij er nu aan doen dat we dorst hadden en we per toeval op het terras van een ***** hotel ons hadden neergestreken, stinkend naar zweet en 5 dagen niet geschoren, klant is koning!

Met de laatste bus naar Zwieselstein, de buschauffeur was een geemigreerde Limburger. Geen stress was zijn antwoord op de vraag of hij het hier kon gewoon worden.
De dalhut in Zwieselstein is pure luxe (niet bewirtschaftet): mooie kamers, douches met warm water. De prachtige keuken om zelf maaltijden te bereiden hebben we niet benut. We zijn. 's avonds echter verder de verwentoer opgegaan en zijn gaan bunkeren in restaurant Brückenwirt iets verderop, welke de afgelopen 2 jaren onze dagelijkse vaste stek was voor het avondeten : goed, veel en redelijk van prijs.

dag 6: Zwieselstein 1470m ? Braunschweigerhutte 2759m

Met de bus naar Sölden. Bij een warme bakker ons decadent gedrag van gisteren nog verder gezet : een koffie met gebak als ontbijt dit om het uurtje wachten op de bus naar de Rettenbachferner op te vullen. Busje komt zo?. Aan de bushalte hadden we veel bekijks van enkele dagjestoeristen. Er stond ongeveer 40 man te wachten op de bus. Die konden er dus nooit in. Als de bus aangereden komt heb ik even keihard geroepen dat de mensen met een rugzak lichter dan 15 kg de volgende bus maar moesten nemen. Iets te vroeg geroepen, want de bus zat al helemaal vol en reed door. De volgende bus reageerde de meute zoals verwacht, zodat we als laatsten konden opstappen (volgende keer haal ik de beschermrubbers van mijn stijgijzers, Sölden wees gewaarschuwd!)
Vanaf de halteplaats Rettenbachferner (2650m) heeft men 2 mogelijkheden om naar de Braunschweigerhutte te gaan. Via het Pitztalerjoch (2996m) of via het Rettenbachjoch (2990m).

In de aanloop naar het Pitztalerjoch een Engels koppel tegen gekomen die juist de oversteek hadden gemaakt. Goed te doen zeiden ze, en ik keek eens bezorgd naar zijn linkerschouder en arm die helemaal open lag. Beetje ijs en steenslag verklaarde hij thats all. Een paar minuten later kwamen we een oud dametje tegen die zei dat er de dag ervoor iemand geraakt was door steenslag en de ijshelling was afgeschoven, met een heli-transport tot gevolg. Onze route keuze gewijzigd via het Rettenbachjoch. Minder mooi, want wegens de drukke werkzaamheden aan een nieuw liftstation werden we bijna overreden door de Pistenbully's die materiaal over de gletsjer naar boven brachten. 

Het eerste stuk van de afdaling naar de hut verliep over een vrij steil pad met losse stenen. De kinderen werden aangelijnd. Dirk en ik namen er ieder ééntje voor onze rekening, mijn vrouwtje vormde de achterhoede. Op een gegeven ogenblik hoorden we haar achter ons roepen: Hé?. We keken om, één been over de afgrond, het andere onder haar poep. Op een volgend moeilijk stuk zullen de grote kinderen ook vast gemaakt en begeleid worden (grapje).
In de Braunschweigerhutte raakte ik aan de praat met een locale gids. Toen die vroeg wat we al achter de rug hadden, had hij bewondering voor de kids. De nog te volgen route werd op de stafkaart met hem overlopen. Geen probleem volgens de local, enkel de Cottbuser Höhenweg is een langer traject waar een stukje klettersteig in verwerkt is. 

dag 7: Braunschweigerhutte 2759m ? Mandarfen 1675m ? Rifflseehutte 2289m

Onze zware rugzakken hebben we voor de 1100m afdaling naar Mandarfen voor de gelegenheid op de huttengoederenlift geplaatst, kwestie van de knietjes wat te sparen. En goede investering blijkt naderhand. Een prachtig zeer steil pad volgt de smeltwaterroute van de Mittelbergferner. Verscheidene watervallen volgen elkaar op. Het pad bevat enkele zeer lichte kletterstukjes, hoogstens kwotatie I. Uitgeputte dagjestoeristen worden verleid de tocht vanuit Mandarfen te maken door de aanduiding van Braunschweigerhutte 2 Stunden wandeltijd voor 1100 hoogtemeters, de vermelding zonder rugzak ontbrak.
De rugzakken worden opgepikt in het dalstationnetje.

In de Gletsjerstüble waren we blijkbaar niet welkom om ons zelf meegebracht middagmaal te nuttigen, zelfs niet nadat we er drank besteld hadden. Via een brede grindweg verder naar Mandarfen waar we de enige lift van gans onze tocht genomen hebben naar Rifflesee. De Riffleseehutte, vernieuwd in 2000, is een druk bezochtte hut voor dagtoeristen. Uitgebreide keuken, prima bedden en dito wasgelegenheid.

dag 8: rustdag : Rifflseehutte 2289m

Al het stinkend goed inclusief de drager ervan werd onderworpen aan een grondige wasbeurt. We mochten zelfs het privé terras van de wirt gebruiken om onze was te drogen. Naar mijn inziens was deze geste bedoeld om de was te onttrekken aan de blikken van het cliëntele dat ´s middags de dagomzet goedmaakte, een win ? win case dus. Een snikhete dag, prachtig uitzicht op de Taschaschferner en Karlesferner met de Braunschweigerhutte.

dag 9: Rifflseehutte 2289m ? Kaunergrathutte 2811m

Om 06:00 opstaan, rugzakken pakken, wassen en ontbijt. Rond 08:00 waren we op pad om de Cottbuserhohenweg onder onze voeten te laten glijden. Er stond 3,5 uur aangegeven, iets te optimistisch wisten we van de gids in de Braunschweigerhutte. Hij hield het op 6,5 uur met de kinderen. Na 200m stijgen begon het feest; de eerste gezekerde stukken dmv een ketting. Het eerste stuk stond in de alpenvereinsfuhrer beschreven als een klettersteig Nur Für geubten. 't Is ni moeilijk, 't is gemakkelijk als ´t moeilijk is (kinderlogica van de bovenste plank).

Het pad vertoonde een yoyo effect, 100m stijgen, 100m dalen?.. De eerste bergrug was verteerd, nu het echte werk, nog maar eens naar beneden dan weer een helling van 50°, dan weg pad. Een ketting wees ons dat het terug naar beneden is, niet eenvoudig met een rugzak van 20kg en tegelijk een kind begeleiden. Daar we gebruik maakten van een kletterstijgset vorderden we blijkbaar te langzaam voor een aantal achteropkomende wandelaars, met als gevolg een tennisbal grote steen op 10 cm van mijn hoofd . Vervolgens een 30-tal meter stijgen via ijzeren beugels zigzag in de wand van de Steinkögel. Boven op de Mutterkögel (2350m) konden we de Kaunergrathutte reeds zien staan, piepklein welliswaar. Het pad blijft lang op dezelfde hoogte aanhouden, dan weer eens door een blokveld, dan weer los grind en aan de rechtse zijde steeds diep genoeg om geen uitschuivertje te riskeren. Het laatste stuk dienden er nog eens 400 hoogtemeters afgemaald te worden. Een heli kwam met lege biertonnetjes van de hut gevlogen, 10 minuten later weer in de andere richting met volle vaten: Yoepie! De heli kwam nog een vijftal maal over en weer met de bizarste materialen. De hut werd namelijk gerenoveerd. Was het bier nu voor ons of voor de bouwvakkers?

Op een boogscheut van de hut werden we getrakteerd op een onvervalste onweersbui. Voor het eerst in 12 dagen moesten we op zoek naar iets wat een regenjas noemt? diep in de rugzak verstopt. De kids werden door nonkel Dirk opgepept en in overdrive ging het naar de hut waar ze een 15 minuten voor de oudjes (mama en papa) aankwamen. De kachel werd speciaal voor de waterkiekens aangestoken. De Wirt vroeg wat we al onder onze zolen hadden. Vol ongeloof haalde hij zijn kaart erbij en deed zijn hoed af voor onze girls. Chapeau meiden, voor de zoveelste maal.
De ingeschatte tijd van de gids in de Braunschweigerhutte zat er niet zover naast: 7 uur waarvan 1,5 uur rustpauzes.

dag 10: Kaunergrathutte 2811m ? Verpeilhutte 2025m

09:00, blauwe hemel en weg zijn we voor onze voorlaatste etappe. Om 09:30 bereikten we de Plangerossferner of wat er nog van overschiet, de hitte laat zijn sporen na. Ijzerwerk en touw werden bovengehaald om het zeer stijl stuk gletsjer ± 40° helling tot aan het Madatschjoch 3020m te overwinnen. Een kort stukje door losse brol en we stonden bovenop het joch. De blauwe lucht had inmiddels plaats gemaakt voor een dichte wolkenmassa welke ons in een mum van tijd had opgeslokt met regen, sneeuw en een koude wind en zicht 0 tot gevolg.

Er wachtte ons nog een gezekerde kletterstijg naar beneden via stalen kabels en een 30-tal meter recht naar beneden via een vast touw. Langzaam maar zeker vorderden we tot we op een gegeven ogenblik met vijven op een smal richeltje stonden en niet verder konden. Er diende een 5-tal meter ge-exponeerd stuk rots gepasseerd te worden. Dit riskeerde ik niet met mijn zware rugzak en de kinderen. Een oplossing werd gevonden door een rappel te installeren voor de laatste 15m, met dank aan de klimschoolcursus: terugkeren op de laatste haak. Iedereen raakte beneden op de Madatschferner, echter niet zonder kleerscheuren (letterlijk te nemen: gescheurde regenbroek). Een schilderstrapje staat onderaan als louter symbolische hulp ter beschikking.
De kinderen hadden intussen verkleumde handen ondanks Goretex handschoenen.  De EHBO kit was uitgebreid samengesteld en bevatte chemische handwarmers. Deze werden uitgetest en goedbevonden. Binnen de 20 min waren de kinderhandjes terug warm. Het was inmiddels al 15:00 en er dienden nog 800m gedaald te worden over de Madatschferner, dan blokwerk en uiteindelijk terug een zichtbaar pad. Het zonnetje was ook terug van de partij. Hoe verder we afdaalden hoe sprookjesachtiger het landschap werd. Laura had als eerste de Verpeilhutte in zicht. Als het ware een koe haar stal geroken had zette ze tijdens de laatste 200 hoogtemeters er een speedtempo in: 20m/min afdalen. Als dit zo verder gaat moet ik binnen een paar jaar reeds de duimen leggen. Maar intussen kan ik als alternatief haar rugzak wat verzwaren. In de Verpeilhutte hebben we ons avondeten in een lekker zonnetje genuttigd. Het Madatschjoch zat reeds terug in de wolken, een regengat me dunkt.

dag 11 Verpeilhutte 2025m ? Feichten 1270m ? Gepatschhaus 1928m

Een brede grindweg brengt ons op een 1,5 uur in Feichten. Tijdens het wachten op de bus naar het Gepatschhaus werd er druk onderhandeld over de welverdiende beloning. Een hotel dat was het minste. Het aantal sterren dat het diende te bevatten? zoveel als aan de hemel cfr Demi. Op het laatste werd er nog een zwembad aan toegevoegd. Ik kon dus enkel maar verder in geldbuidel tasten naarmate de tijd vorderde. Busje komt zo ?. waar blijft die nu?
Het werd een **** hotel met zwembad in Arzl. Drie dagen bekomen en genieten.

Nabeschouwing

Een fantastische huttentocht door het mooie landschap en over de gletsjers van het Kauner ? Ötz- en Pitztal. Mede door het inlassen van 2 rustdagen en het aangepaste tempo konden de kinderen deze lange tocht succesvol beëindigen. Het was een rijke ervaring voor iedereen.
Een Superfantastischgeweldigongelofelijkbangelijkecoole prestatie: Demi (6 j) , Laura (8 j) , Peggy en Luc en niet te vergeten nonkel Dirk die nooit had gedacht dat we het zouden halen.  

Gebruikte info en kaarten

• Alpenvereinsführer Ötztaler alpen editie 2002.
• Alpenvereinskarte Ötztaler alpen nr 30/2 Weiskugel en 30/3 Kaunergrat 1/25.000
• Kompass Wander- Rad- und Skitourenkarte Inneres Ötztal 042  1/25.000
• Infosprokkels uit de goed gedocumenteerde VBSF bibliotheek.

Luc Swaenen

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren