Manaslu 2011

Berg van de Ziel

« Bis repetita placent » : de tweede poging was de goede… Na een eerste in de lente van 2009 tijdens dewelke slechte weerscondities, vooral door stevige en onophoudelijke sneeuwbuien, alles ten zeerste bemoeilijkten en me dwongen om op 6300m de strijd te staken toonde de Manaslu zich deze keer van zijn gastvrije kant. Met zijn 8163 hoogtemeters vormt de, in het Tibetaans, Berg van de Ziel een zeer stevige uitdaging. Gelegen in de Himalaya in Népal is ze de achtste hoogste van de wereld.

Begin september vertrokken uit Kathmandu in het gezelschap van een groep Frans Canadese alpinisten kostte het me nog meer dan een maand om de top te kunnen bereiken. Geduld bleek een primaire deugd te zijn. Zeker als je ook de fysieke voorbereiding en het mentale van de weken voor de start van de expeditie mee telt.

Vijf etappes naar de top

De eerste etappe is een marche d’approche van een tiental dagen. Deze fase is een zeer belangrijke want ze laat je toe om te acclimatiseren op een progressieve, natuurlijke wijze. Onder tropische temperaturen en vochtigheid stappen we hogerop, via paden die de doortocht van de moesson duidelijk hebben gevoeld, door de valleien van de Marsyangdi River en van de Dudh Khola. Vanaf het dorp Ngadi, rond de 1000 hoogtemeter gelegen, make de rijstvelden in terrassen plaats voor dennenbos, bamboe, rhododendrons en uiteindelijk bergweide. In Bimtang toont de Manaslu en zijn imposante westflank zich voor een eerste keer. Met korte adem bereiken we de passage van de Larkya pass, rond 5100m, waarna we de wereld van steen en ijs betreden. De marche d’approche bereikt zijn eind met de klim naar het basecamp, boven het Tibetaans dorp Sama, rond 4800m. Voor ons wacht een magisch spektakel : de Manaslu zindert van het licht bij de eerste zonnestralen.

De tweede etappe is deze van organisatie van de locatie en de voorbereiding zelf. Gedurende meer dan een week installeren we tenten op drie verschillende hoogtes, rond 5800 m, 6500 m en 6800 m. Om je lichaam te laten wennen aan het gebrek aan zuurstof is slapen in deze kampen van levensbelang. Met de hulp van de sherpa's en de andere aanwezige expedities worden veiligheidstouwen geïnstalleerd ter hoogte van de meest delicate passages, bij de gletsjerspleten en -blokken.

De derde etappe valt samen te vatten in twee woorden : herstel en afwachten. Herstel want het doorbrengen van dagen en nachten op hoogte laat zijn sporen na. Een week volledige rust in het basecamp laat ons toe om ons lichaam ten volle te laten herstellen via een goede slaap, acclimatisatie en optimale vochtopname. Wachten ook, want gedurende deze periode liet het weer zich van zijn minst belovende kant zien met sombere dagen die de start van de klim uitstelden: mist, regen en sneeuw maakten de situatie in de bergen gevaarlijk en weinig uitnodigend.

 

De laatste push

De vierde fase bestaat uit de eigenlijke beklimming. Van aan het basecamp heb je zes dagen nodig om de top te bereiken en opnieuw af te dalen. De wind en het lawinegevaar blokkeren ons ongenodigd gedurende twee nachten op camp 3, 6800m. Naast het spoor dat we opnieuw zullen moeten trekken in de diepsneeuw wachten ons nog andere onaangename verrassingen : verschillende tenten raakten beschadigd of volledig ondergesneeuwd. In het laatste kamp op 7400m, dat we bereikten na een steile klim, kunnen we voor het eerst de top zelf aanschouwen. Op 4 oktober bij het ochtendgloren na een ijzige nacht verlaten we ons arendsnest om het topplateau en de laatste 700m te overbruggen naar de besneeuwde toprand van deze berg. De top van de Manaslu is zo fijn gesneden dat er slechts twee personen tegelijk zich recht kunnen houden. Het is middag als de fotosessie gebeurt en we beleven ogenblikken van intens genot met een prachtig panorama rondom rond : het tibetaans plateau, de keten van de Dhaulagiri en Annapurna, Himal Chuli, Ganesh Himal. Maar het zijn slechts vluchtige momenten want we moeten nog afdalen. Zuurstof vinden en het comfort van het basecamp.

Uitgeput maar gelukkig

Laatste etappe en de terugkeer naar lagere hoogten. Uitgeput maar gelukkig verlaten we al snel het basecamp. In nauwelijks vier dagen dalen we de vallei van de Buri Gandaki af: meer dan honderd kilometer typisch Nepalese wegen... Een laatste blik op de hoge bergen en beetje bij beetje vlakt het uitzicht af. Sama, Ghap, Lho, Namrung, Philim, Jagat… zo vele dorpen die we doorsteken waar het landbouwersleven domineert met velden voor gerst en aardappelen. De rijstvelden en de warmte zijn ook weer van de partij en kondigen het einde aan van onze voettocht in Arughat, op pakweg 500m. We daalden in enkele dagen bijna 8000m. Het contrast is nog groter wanneer we Kathmandu met zijn drukte en vervuiling weer binnenkomen.

De Manaslu was een favoriet voor me en resulteerde in een prachtavontuur, tegelijk fysiek, cultureel en spiritueel. Dergelijke expedities laten steeds een stevige indruk achter. De rijkdom aan ervaringen die ze biedt is onbetaalbaar...

Jean-Luc Fohal

Artikel uit Par Mont et par Vaux van de CAB Brabant

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•