Monte Rosa

13 vierduizenders op 8 dagen

Na een weekje als God in Italië te hebben geleefd in het rotsklimparadijs Arco, trekken Alex en ikzelf op 23 juli via Aosta naar St-Jacques, een dorpje in de Val d?Ayas, aan de voet van het machtige Monte Rosa-massief. Rond 18u arriveren ook de andere klimmers Brent, Rudy en Jos, en beginnen we een ontspannen inlooptochtje van een uur naar de Rifugio Ferraro (2060m). We worden hartelijk verwelkomd en krijgen meteen een 4-gangenmenu voorgeschoteld. Voor de liefhebbers van grappa is dit trouwens the place to be: je krijgt bijna een volledig cola-glas vol?

De dag erna staat een klim van 1600 hoogtemeters op het programma. We doen het op ?t gemak en vertrekken pas na 9u. Het weer is grijs en hier en daar valt zelfs een druppel regen. Rond 13u sponsoren we de locale horeca en consumeren we een soepje in de Rifugio Mezzalama op 3036m. Daarna haasten we ons (?t is koud) over een eerste stukje gletsjer en knappe rotspartij tot aan onze tweede slaapplaats, de hut van de gidsen van Val d?Ayas op 3420m. Dit is een privé-hut die nog niet zo lang vernieuwd werd. ?Desmet? staat echter niet op de reservatielijst, ?Herman? ook niet, maar na wat gefoefel blijkt dan toch dat onze reservatie gelukt is. De slaapplaats voor ?Gruppo Ermane? is in orde. Er zit zoveel volk in de hut dat het eten in 2 shiften moet gebeuren, en voor het slapengaan krijg ik nog bijna boksen van een Bask die ik in het Spaans aansprak in plaats van in het Baskisch.

Zondag 25 juli, 04u10. De wekker van Rudy haalt me uit m?n slaap. Allez, slaap, ik heb lang wakker gelegen en natuurlijk enkel de laatste 10 minuten goed geslapen. Na het ontbijt maken we ons klaar en om 5u20 staan we reeds op de gletsjer richting Breithorn West (4165m), beter bekend als de makkelijkste 4000'er van de Alpen, maar ook de mooiste uitzichtsberg van het Monte Rosa-massief. Wijzelf staan reeds om 8u30 op de top en zien ?de toeristen? in lange slierten toekomen via de kabelbaan van de Kleine Matterhorn. Het genieten op de top is van korte duur, want er staat hier ?een zuur windeke?. We zetten dan maar onze tocht voort met een prachtige overschrijding van de West-top naar de Breithorn Centrale op 4160m. Een messcherpe graat waar slechts 1 touwgroep ons voorging doet me toch enigszins duizelen als er hier en daar een hoopje sneeuw de 2000m diepe afgrond richting Monte Rosa-gletsjer intuimelt. Een uur en half later hebben we onze 2e 4000er van de dag op het palmares. Het weer is intussen volledig omgeslagen: het is nu snikheet, geen wind, geen wolken, Le Grand Bleu. Na wat pauze beslissen we nog de steile Roccia Nera te beklimmen. Jos krijgt het wat moeilijk en ook ik moet om de 5 pasjes op adem komen. Na een gevaarlijke spaltenzone en steile wand met polenta (papsneeuw, volgens een stelletje Italianen) krijgen we om 13u de topgraat in zicht. Wieder ein Viertausender abgehakt! Omdat door de zon de afdaling zeer gevaarlijk is geworden kiezen we ervoor om via de rotsroute langs het Bivacco Rossi e Volante af te dalen, een route waarop we vanmorgen ook klimmers zagen, en die we toen voor ?zot? verklaarden?

Maandagochtend. De nacht was weeral veel te kort. Net als gisteren wordt ik om 4u wakker met een droge mond (het zal de hoogte zijn zeker?). Vannacht heb ik wel beter geslapen en das effe chance, want volgens Brent wordt vandaag de zwaarste dag van de reis. We beginnen om 5u20 met de klim naar de Pollux (4092m). Deze beklimming staat AD- gekwoteerd omdat er een 200m lange rotswand inzit. Jos wil zich wat sparen voor later en blijft beneden bij ons rugzakdepot uitrusten. Brent, Rudy, Alex en ikzelf klimmen snel en simultaan de rotsroute tot aan een beeldje van de madonna, waar we onze stijgijzers aanbinden voor een knappe graat richting top. Om 9u staan we boven en nemen met verkleumde vingers foto?s van elkaar. Even voel ik dat m?n rechterneusgat geen gevoel meer heeft door de kou. Zeer ambetant als je een snotneus hebt? Gelukkig beginnen we snel te dalen en ditmaal niet via dezelfde rotsroute. We willen wat spectaculairders proberen en dalen af via de Westwand, een firnhelling van 200 hoogtemeters, 50 tot 55° steil.  We klimmen af met ons gezicht naar de helling, enkel steunend op de voorste punten van onze stijgijzers en hangend aan ons ijsbijltje. Boordevol adrenaline komen we beneden, want het was best pittig. Een ijsvijs moest ons zelfs even behoeden voor een diepe val. Soit, 3 uur later komen we bij Jos aan en na wat rust beginnen we de klim naar de Castor (4228m), een berg die op de postkaartjes redelijk spectaculair staat afgebeeld. En dat is niet gelogen. De topgraat is ijl en vlijmscherp. 2 voetjes breed, soms zelfs 1 voetje omdat er al een of andere kwiebus voor ons is uitgeschoven. Langs beide zijden gaapt de diepte en ik hou bijna mijn adem in tot we op de kleine top staan. Een koppel Amerikanen die de hele beklimming luidkeels tegen elkaar over politiek (?!) discussieerden maakt onze eerste volledige groepsfoto. Van 13 tot 15u dalen we via de graat en de Colle Felik af naar onze volgende slaapplaats, de Rifugio Q. Sella. We kruipen meteen in ons bed voor een hazenslaapje. Ik heb lichte hoofdpijn en ook mijn linkerknie doet niet wat ik wil. Gelukkig is het avondeten lekker en bevelen ze hier de Mirtille-grappa aan. Een ding is zeker: hoe hoger de hut, hoe knapper de bediening.

5u, we hebben eens uitgeslapen vandaag. Ik blijf aan de ontbijttafel zitten tot alle beschuitjes op zijn en doe dan op m?n gemak m?n klimgordel aan. Na wat zonsopgang-foto?s vertrekken we richting Schneedomspitze (beter bekend als Il Naso), de doorgang naar de volgende vallei. Op de Naso pauzeren we rijkelijk en daarna dalen we af naar de Rifugio Gnifetti op 3611m, waar we reeds om 12u aankomen. De Gnifetti is een echte fabriek. Verschillende verdiepen, 2 eetzalen en slaapplaats voor 300 man. Ik had 3 maand geleden bij de reservatie een voorschot van 70 euro gestort, en een geluk dat ik mijn rekeninguittreksel meezeul naar deze hoogte, of ze hadden me nog niet geloofd?  We krijgen een kamertje met 2 drievoudige stapelbedden en de licht hoogtezieke Brent moffelen we tussen het dak en de hoogste matras (hehe).

Woensdag 28 juli. Na eindelijk eens een goede nachtrust maar een rotslecht ontbijt vertrekken we om 6u45 voor een specialleke. We hebben gisteren gemerkt dat de knappe Cresta Sella-graat op de Lyskam-Oost er veel te slecht bij ligt (veel ijs en sneeuw tussen de rotsen) en hebben dan maar een alternatief gezocht. We zullen proberen de Pyramide Vincent te beklimmen via de Cresta delle Soldate, een rotsgraat van 700m die vertekt aan Punta Vittoria, over de Punta Giordani, een andere 4000er. Daarvoor moeten we echter 2 gletsjers oversteken en na de eerste vinden we geen geschikte doorgang naar de tweede (enkel roestende haken, afgrond van meer dan 50 meter en overhangende rotsen ? we kunnen zelfs ons touw niet gebruiken om af te zeilen). Ons plan om de Punta Vittoria te bereiken laten we schieten en we beklimmen rechtstreeks de Punta Giordani (4046m). Op deze tocht komen we geen kat tegen en kijken we steeds uit op een zee van wolken, prachtig! Om 12u arriveren we op de top van de Giordani en weer staat hier een klein madonna-beeldje op. Na een pauze beginnen we aan het rotsklimwerk op de zuidoostwand van de Pyramide Vincent. We treden met deze route in de voetsporen van Johann Niklaus Vincent himself, die deze route 185 jaar geleden opende, samen met 2 mijnwerkers notabene. De zon brandt meedogenloos en massa?s stenen suizen naar beneden. Na exact 2u45 rotsklimmen vanaf Punta Giordani komen we uitgelaten aan op de top van de Vincent-pyramide. We dalen af via de ?toeristen?-sneeuwroute die intussen in polenta is veranderd. Eens in de hut krijgen we gelukkig een stevig avondmaal (mèt een dik stuk Tomme-kaas). Zelfs Brent was vandaag onder de indruk, want om deze beklimming te vieren doet hij voor de eerste keer deze tocht een verse onderbroek aan (de oude wordt zorgvuldig in quarantaine geplaatst).

29/07/04, een historische dag. Na weer een rotslecht ontbijt (enkele verkruimelde beschuiten en wat muesli) beginnen we rond 7u aan de klim naar Punta Gnifetti, ook wel Signalkuppe genoemd. Op deze 4554m hoge top staat de hoogste berghut van Europa, de Capanna Regina Margerita. Ik probeerde 6 jaar geleden al eens de klim naar deze hut maar moest toen noodgedwongen de strijd staken op 200m van de top wegens onweer. Na een uur klimmen hebben we reeds 400 hoogtemeters afgelegd en ettelijke touwgroepen voorbijgestoken, dit boven de 4000m en met een zware rugzak (ik zeul oa. 8 verse onderbroeken en 4 paar kousen mee ? comfort betaalt zijn prijs). De conditie is super.  Na een pauze op de Colle del Lys klimmen we door naar de Margerita waar we reeds om 10u30 een soepje eten. Een spurtje zit er op deze hoogte niet meer in, maar we merken toch dat we 30 minuten voor topo-tijd op deze top staan, inclusief 2 redelijk lange pauzes? Om 12u beklimmen we vanaf de Punta Gnifetti nog de Zumsteinspitze, 4563 meter hoog, mijn hoogterecord tot vandaag? Brent heeft spijtig genoeg last van hoofdpijn en moet achterblijven. Met 4 klimmen we door en na een korte rotspassage staat er wieder ein Viertausender op ons palmares. Als we om 14u terug aan de Capanna Margerita komen nemen we wat stoere foto?s in bloot bovenlijf en rusten we uit op het zonovergoten terras. Deze hut is echt top: verbluffende ligging, superhoog, mooie kamers en hoe kan het ook anders op deze hoogte, een knappe italiaanse achter de toog. Het avondeten en en de nachtrust vallen echter serieus tegen. Regelmatig word ik wakker met een claustrofobisch gevoel doordat ik volledig in m?n lakenzak vastzit en niet voldoende lucht krijg?

?s Morgens staan we allen met een droge mond op en om 5u20 merken we tot onze grote verbazing dat het ontbijt beter meevalt dan 1000m lager. Beschuiten, zandkoekjes, chocomelk, muesli, yoghurt, cornflakes en zelfs fruitsap hebben ze met een helicopter tot hier gebracht. En dat in een hut waar zelfs geen stromend water is om de wc door te spoelen, je handen te wassen of je tanden te poetsen. De huttenwirt doet hier dagelijks immens zware arbeid om emmers sneeuw in een ontdooimachine te scheppen om toch maar water te fabriceren om te kunnen koken. Chapeau! Om 6u45 vertrekken we voor een heroïsche toptocht: 5 vierduizenders op 5 uur. We dalen daarvoor in 20 minuten af tot de voet van de Parrotspitze en beklimmen hem via de mooie sneeuwgraat. Boven nemen we echter winner-foto?s in tegenlicht en dalen af via de rotsgraat tot de voet van de Ludwigshöhe. Om deze beklimming wat spannender te maken dan de gemiddelde aflevering van Familie, openen we een nieuwe diretissima via een wankele sneeuwbrug. In geen tijd staan we in stijl op de top. Daarna is?t tijd voor spielerei op de verijsde noordwand van de Corno Nero: In een steile sneeuwplaat van 55° klimmen we simultaan naar de top. Mijn Jaguar-ijsbijl houdt prima stand, ik had het niet verwacht. Na de Corno Nero dalen we nog verder af en rotsklimmen we de Balmenhorn op. Hierna moeten we spijtig genoeg nog de hele klim terugdoen naar de Punta Gnifetti (Margerita-hut). We hebben deze klim nu al 3 keer gedaan op 2 dagen, ?t wordt tijd dat we huiswaarts keren. Als we in de hut aankomen wordt speciaal voor ons een bord pasta gemaakt! Nog nooit meegemaakt. We hebben deze laatste week 13 vierduizenders beklommen en in totaal zit ik nu al 21 dagen in de bergen. Manmanman, een kleintje met andalouse uit De Frietwagon zou er ook wel ingaan?

Zaterdag afdaaldag. We staan vroeg op en vertrekken om 6u in ijl tempo dalwaarts. We moeten vandaag om en bij de 3000m dalen, maar het pikt toch nog even als we ook nog 200m moeten stijgen op een licht verijsde wand tot op de top van de Naso. De afdaling van deze pas is echter nog meer verijsd, maar wij hebben blijkbaar het zelfvertrouwen gekweekt om toch met ons gezicht naar beneden te lopen, in een strak tempo dan nog. We kruisen zelfs een touwgroep die met een ijsvijs in de wand vasthangen en die het ? aan hun trillende benen te zien ? precies al niet plezant meer vinden? Een uurtje later beginnen we vanaf de Q. Sella-hut een prachtige rotsafdaling die volledig met nieuwe touwen is afgezekerd, bijna een Via Ferrata. Na een rustpauze aan Pian di Verra, een boerderijtje waar je natuurlijk niets kan eten of drinken komen we om 14u30 eindelijk aan bij de enige Gelateria van St Jacques, op 5 minuutjes van onze auto. Voor Jos en Rudy is het avontuur hier afgelopen en zij keren huiswaarts. Brent, Alex en ikzelf rijden verder tot Courmayeur waar we in een prima hotelletje op krachten komen voor een toppoging op de Mont Blanc. Maar die is voor overmorgen?

Tekst: Herman Desmet
Team: Brent D?Hooge, Alexander Lehouck, Jos Hubeny, Rudy Van Looy en Herman Desmet
Foto?s: herre.tk & brentdhooge.com

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren