Patagonia 2007

The dream continues!

Zaterdag 8 mei 2007

Het is nacht. Ik ben aan het stappen op een gletsjer. Ik moet zo snel mogelijk van deze berg af. Ik zet de ene voet voor de andere, en dan weer de andere voor die ene... op die manier ga ik vooruit. Bij elke stap verdwijnen mijn raketten in de sneeuw. Het geluid doet mij denken aan iemand die ontbijtgranen eet. Amai, wat zou ik graag ontbijtgranen aan het eten zijn! Er ligt een baby op de gletsjer... Ik stap er rustig voorbij. De baby begint te praten. Hij spreekt klaar en duidelijk maar de woorden dringen niet tot me door. Enkele voetpassen verder... Wacht eens even!!! Een baby op een gletsjer!?!! Ik draai me vlug om: er ligt een blok ijs... Met een beetje verbeelding kan je er misschien wel een baby van maken... Ik stap voort. ?Seàn, concentreer je man!! Pas op voor crevassen!!?

40 uren zonder slapen. ?The mind is playing games?. Ik heb nu al bijna 40 uren niet meer geslapen. ?The mind is playing games?. Tijdens de rappels voelde ik mij nochtans goed, maar zodra we op de gletsjer stonden, kreeg ik de klop van de hamer. Iets later begon ik hallucinaties te krijgen: huizen, voedsel, lijken, een pratende baby... Ik moet dringend slapen... We moeten snel terug naar beneden! Maar het touw trekt achteraan en laat mij niet toe om sneller te stappen... Aan het andere uiteinde is mijn klimpartner ingebonden: Baston, de Zwitserse kok. Hij heeft al 2 jaar niet meer geklommen... We hebben net meer dan 24 uur aan één stuk op Fitz Roy geklommen. Ik zou niet zo hard aan het touw moeten trekken... dat moet echt kl*te voor hem zijn...maar we moeten snel naar beneden: eten, drinken, slapen...

Hoe ben ik op Fitz Roy terecht gekomen met een vreemde Zwitserse fietser die al 2 jaar niet meer geklommen heeft? Hier volgt een korte samenvatting.

Op 29 Januari 2007 kwamen Mike Lecomte en ikzelf aan in El Chalten, het dorpje aan de voet van Cerro Torre en Fitz Roy in Argentinië. Ons hoofddoel? Royal Flush 1300m, 7c, op Fitz Roy. Geen portaledge strategie dit jaar, gewoon zo snel mogelijk, zo hoog mogelijk geraken. Bij het eerste gerucht van ?goed weer? zaten we al in de route. Er was enorm veel wind, maar op de oostwand werden we beschermd en we slaagden erin een vijftal lengtes te klimmen, vooraleer het weer ons naar beneden stuurde. Wat een plezier om onze handen en vingers te laten verdwijnen in die goddelijke barsten in het perfecte graniet!

Vervolgens begon Patagonië weer met haar spelletjes. Het slechte weer verplichtte alle klimmers om hun dagen te slijten in de valei van El Chalten. Boulderen, sportklimmen, en kroegen stonden op het programma. Dagelijks werd er gesurft op internet om te zien of het orakel geen weersverbetering voorspelde. Meestal tevergeefs. Wanneer Fitz Roy dan toch even tevoorschijn kwam van onder de wolken was die maagdelijk wit. We wisten maar al te goed dat er minstens enkele dagen zon nodig waren om al dat wit poeder te laten smelten. Als het de volgende dag weer hard begon te sneeuwen, werd de motivatie van zelfs de meest gedreven klimmers verpletterd, zoals een rode aalbes tussen de vingers van een reus. Maar het goede weer kwam er aan. Ik voelde het in het diepste van mijn hart! Vorig jaar had ik het ook gevoeld, maar het is er nooit gekomen. Deze keer wist ik het zeker!

Tijdens een korte weersverbetering stormden Mike en ik weer naar boven. Royal Flush was zo wit als Dash en we besloten dan maar een poging te ondernemen op de Casorotto route (6c, 1200m) op de noordwand van Fitz Roy. Deze krijgt meer zon (zuidelijk halfrond) en was mogelijk al iets beter opgekuist. Na enkele uren aanloop en een spannende 300m potpourri van ijsklimmen, drytooling en crawl in verticaal wit poeder kwamen we, bij het eerste daglicht, aan op de noordelijke col. Daar begint het rotsgedeelte van de route. De barsten waren volledig verstopt met ijs! We daalden terug af, tevreden over onze leerrijke ervaring in mixed climbing.

Het weer hield min of meer stand en de volgende dag kozen we dan maar een ijscouloir: AMI op Cerro Guillaumet. Een mooie en aangename beklimming waarbij de goden ons bovendien nog toe lieten om 5 minuten op de top te chillen (figuurlijk... en letterlijk eigenlijk ook). Na een nachtje in de ijsgrotten van Passo Superieur (het geavanceerde basiskamp) waren er alweer sterren te bespeuren in de hemel. Red Pillar (700m, 7b, Cerro Mermoz) is een route die ik vorig jaar al geklommen had met de gebroeders Favresse. Voor Mike was het de eerste maal dat hij in contact kwam met de sublieme barsten in deze rode graniet. Deze route is echt een meesterwerk der natuur en meer dan de moeite waard! Wat een vreugde om eindelijk weer met blote handen te kunnen klimmen.

Weggespoeld door een mini tsunamiNa een dikke week slecht weer, kregen we toch nog enkele dagen zon. We hoopten dat dit genoeg zou zijn om Royal Flush op te kuisen en besloten nog een poging te ondernemen. De uitzonderlijke barsten van deze route lokten al telkens kleine orgasmes over heel mijn lichaam uit. En deze keer was het niet anders. Maar ook nu geraakten we niet heel ver. Aan de negende touwlengte (van de 44!!) werden we weggespoeld door een mini tsunami die van de rotsen liep. Moraal van het verhaal: wanneer er zon is, smelt de sneeuw en gesmolten sneeuw wordt water. En water volgt de barsten.

Alhoewel het weer de volgende dag niet denderend was, bereikten we toch de top van Poincenot via de Whillians-Cochrane (TD 4/5, 600m). Een beklimming waarbij onze klimschoenen niet uit de rugzak moesten, maar waarbij de steigijzers en ijsbijlen het belangrijkste speelgoed bleken te zijn.

Begin maart

Drie dagen lang in een ijsgrotBegin maart leek het wel alsof El Chalten leegliep. Er waren steeds minder klimmers te bespeuren. Mike moest ook weg. Hij vertrok naar Spanje, waar hij onder professionele begeleiding getraind wordt (o.a samen met Edu Marin & Yuji Hirayama). Ik had nog een maand te gaan en ik ging meteen opzoek naar nieuwe klimpartners. Eerst een korte poging op Fitz Roy via de Franco-Argentina route met een Zwitserse berggids. Aan de Italiaanse col (zuidcol) werden we tegengehouden door het slechte weer. Enkele dagen later had ik de indruk dat alle klimmers vertrokken waren... Er bleef enkel nog een vastberaden Spanjaard, Dani, die hier al sinds oktober rond liep, over. Zijn droom: de top van Fitz Roy bereiken via de Franco-Argentina route. Na twee pogingen tot aan de Italiaanse col, schuilden we voor een sneeuwstorm in een ijsgrot van Paso Superieur. Drie dagen lang!!! Eten, slapen, warm proberen te blijven in een vochtige slaapzak, thee drinken, zitten niksen en naar buiten lopen om een bijna ontploffende urineblaas te ledigen, maakten deel uit van onze activiteiten. Wanneer de vierde dag de zon er eindelijk doorkwam was alles wit. Uit vrees voor lawines besloten we terug af te dalen naar El Chalten maar niet zonder ons klimmateriaal achter te laten, met het oog om binnen enkele dagen terug te keren. Net voor we in het dorp aankwamen verstuikte Dani zijn voet... de ontgoocheling was groot... zijn droom mocht hij voorlopig opbergen... Er volgden vijf dagen met blauwe hemel!! Vijf dagen!!! De langste opklaring van het hele seizoen!! Maar geen enkele klimmer te bespeuren! Moest ik dan helemaal alleen de gletsjer over om ons materiaal te recupereren??

Op een mooie dag in El Chalten, liep ik de depressieve zwitser Baston tegen het lijf. Hij liet mij weten dat hij al twee jaar lang Zuid-Amerika aan het doorfietsen is, maar dat zijn fiets stuk is en dat hij vastzit in El Chalten totdat ze hem een nieuw onderdeel opsturen. Verder deelt hij nog mee dat hij vroeger wel heeft geklommen... ?Hmmm... Zou jij dat eventueel zien zitten om mij te helpen het achtergelaten materiaal terug naar beneden te dragen??... En vermits al het klimmateriaal van Dani er toch ligt, zou jij dat eventueel zien zitten om een kleine poging te doen op Fitz Roy??

Het orakel voorspelde slecht weer, en het moest snel gebeuren... we besloten een alpiene poging te ondernemen zonder te stoppen in het basiskamp van Rio Blanco en de ijsgrotten van Paso Superior. One push, alles geven! Om 20u zijn we vertokken vanuit El Chalten. Tegen 2u ?s morgens stonden we aan de voet van Fitz Roy. Bij zonsopgang stonden we op de Italiaanse Col: er was geen wind te bespeuren!!! Het rotsgedeelte bleek interessanter dan verwacht. Er lag nog steeds veel sneeuw en ijs en af en toe moest de ijsbijl tevoorschijn komen. Om 20u bleven er nog twee touwlengtes over en dan nog 40min scrambling langs de graad naar de top. Maar het slechte weer was terug van de partij. De wind was terug, het sneeuwde, en iemand had onze laatste fles water omgetoverd tot een fles ijs! In het midden van de voorlaatste lengte merkte ik dat mijn vingers volledig gevoelloos waren geworden. Plots kreeg ik een dikke laag sneeuw in mijn gezicht. Dit is echt afzien... Ik was verloren in een labyrint van rots, sneeuw en ijs. Er bleef nog maar minder dan twee uur daglicht over... ?Baston? Wat doen we??... ?Al lachend begonnen we aan onze afdaling. Kan je dat geloven? Twee touwlengtes en een fluit van de top! Zo dicht, en toch zo ver... Een mooie poging! Zullen we het materiaal dan maar naar beneden dragen??

Veel dank aan Club Alpin Belge, Club Alpin Belge section du Brabant, Climb.be, Five Ten en Starpole, voor hun steun en vertrouwen.

Sean Villanueva

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren