Klimmen in de Frankenjura

Woensdagmiddag 12u was het eindelijk zo ver, gedaan met de herexamens. Dan nog snel naar huis de rugzak gaan klaarmaken en op de trein springen richting Pottenstein. In het station kwam ik dan Pieter en Tom tegen, de mensen met wie ik de rest van mijn vakantie zou doorbrengen. Zij waren nog totaal in vakantiestemming want ze waren nog maar een paar uur terug uit Bordeaux en ik was allesbehalve in vakantiestemming want mijn laatste examen was serieus slecht geweest.

De volgende uren veel bijgepraat over de klim-en surfavonturen van de afgelopen maanden en na een 8tal uur waren we eindelijk aangekomen in het eindstation, Pegnitz. Dan begonnen de problemen, 12u 's nachts in een boerendorp waar er misschien 2 auto's per uur passeren en wij moesten nog 15 km verder naar Pottenstein, waar we de rest van onze vakantie zouden doorbrengen. Gelukkig stopt er plots een auto die dacht dat we een ongeluk hadden. Zij was zo vriendelijk ons naar de jeugdherberg van Pottenstein te brengen. Die bleek echter gesloten en dan bracht ze ons naar een camping een paar kilometer verderop. De volgende morgen ritsen we de tent open en zijn we allemaal overdonderd door de rotsen die zich slechts een paar meter van onze tent bevinden. Snel naar Pottenstein wandelen om een topo en wat eten en dan klimmen.
Omdat het onze 1e dag is nemen we er de makkelijkste route uit van het hele massief, Kreuzhang een 6+ (6a+) maar deze blijkt moeilijker dan gedacht. Met al mijn kracht te gebruiken geraak ik toch door de moeilijke beginpassen maar gelukkig is het einde veel makkelijker.

Later op de dag komen we nog 2 Amerikanen tegen die al een paar maand door Europa aan het rijden zijn en er de grote klimmassieven afschuimen (Ceüse, Fontainebleau, ?). Van Freyr hadden ze echter nog nooit gehoord. Een paar dagen later zijn ze weer vertrokken richting Yosemite National Park om daar nog een maand grote wanden te doen en dan weer naar huis te gaan.

Onze eerste dag in de Frankenjura was overweldigend, zalige routes, prachtige rotsen en een nog mooiere omgeving.

De volgende ochtend waren we allemaal redelijk snel wakker en zaten we rustig te ontbijten toen de Amerikanen weer langskwamen om te vragen of we zin hadden om mee te rijden naar een massiefje verderop. Dit aanbod konden we natuurlijk niet weigeren.
We kwamen in een massief aan met een mega-overhang en verderop waren er nog een paar grotten waar ook routes doorliepen. De opwarmingsroutes begonnen al een stuk vlotter te gaan dan de vorige dag en uiteindelijk heb ik het zelf gewaagd om in Stormlinie (9 of 7c(+)) te kruipen. Dit bleek echter iets te zwaar. Toen we een paar dagen later terug kwamen naar dit massief en een local deze route zagen klimmen waren we zeer onder de indruk. Hij klom deze route zoals wij een 4 klimmen en als hij boven was klom hij gewoon weer naar beneden en nam hij de setjes onder de baan mee. Echt prachtig om te zien.
De volgende morgen weer hetzelfde liedje, aan het ontbijt komen er onze deze keer 2 Slovaken, Sasha en Willy, vragen of we zin hebben om te gaan boulderen. Ook dit aanbod kunnen we niet weigeren en dus rijden we naar een klein afgelegen bouldermassiefje. Na een paar uurtjes boulderen en een paar hopeloze jetés in een 7a besluiten we van een beetje verder te rijden. Dit is een massiefje aan een grote windtunnel en naast een dak van misschien 20 m lang. Dit is een totaal andere stijl dan de rest van de Frankenjura, hier zijn het vooral slopers zoals in Fontainebleau, echt zalig als je de vorige dagen voortdurend in vingergaatjes hebt gezeten. 'S avonds zijn ze dan nog zo vriendelijk van ons eens mee te nemen naar de Action Directe (9a), en samen met Wallstreet één van de bekenste routes van de Frankenjura en nog altijd maar 5 of 6 keer beklommen denk ik. Echt impressionant om te zien. Wanneer gaat hij eens beklommen worden door een Belg? Nicolas Favresse waar wacht je nog op?

's Avonds zagen we op de camping een affiche hangen van een fuif een paar dorpen verder. En omdat ik nog steeds het einde van de herexamens moest vieren waren we vast besloten om een paar Schlägers te gaan zingen. De mensen van de camping waren zo vriendelijk van ons naar daar te voeren maar we moesten wel zelf zien terug te geraken.
Eens aangekomen bleek dat het totaal anders was dan dat we ons hadden voorgesteld, het was een gewone fuif zoals er in België zoveel zijn met een paar kleine aanpassingen. De pinten waren veel groter en het vrouwelijke geslacht was massaal aanwezig. Gelukkig duren de fuifen hier langer dan in Frankrijk maar rond 5u houden we het toch voor bekeken. Dan nog een uurtje naar huis wandelen en dan kunnen we eindelijk in onze slaapzak kruipen.

De volgende morgen (lees middag) is het zoals de hele vakantie, weer prachtig weer. We besluiten van de camping te verlaten en een beetje verder te trekken. We klimmen wel nog de ganse dag in de buurt van de camping en 's avonds zijn er een paar klimmers zo vriendelijk om ons een lift te geven naar het dorp. Daar verorberen we een heerlijke Duitse maaltijd (incl. bier). Dan wandelen/strompelen we naar een grot een beetje verderop waar we de rest van onze vakantie gaan doorbrengen. Dan nog een zalig kampvuur en nog een beetje bier en dan weer onder de wol. De volgende dagen zitten we bijna voortdurend alleen op het massief en verkennen we de hele omgeving.

Dan is het weer tijd om naar huis te gaan, maar niet voor we nog eens gaan dauwtrippen. 's Ochtends om 5u, terwijl ons kampvuur nog aan het smeulen is, ruimen we snel alles op en lopen naar een heuvel om de zonsopgang te bewonderen en een overzicht te krijgen over Pottenstein. Echt een beeld dat ik nooit zal vergeten. Tom vertrekt de volgende dag weer naar Engeland en voor Pieter en mij staat de 1e manche van de BCC voor de deur.

Brecht

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren