Verpeilspitze

Via de normaalroute

19 augustus 2003,

Verpeilspitze? Nog nooit van gehoord! Voor velen zal deze naam niet direct een belletje doen rinkelen. De Verpeilspitze is gelegen diep in het Pitztal, op de Kaunergrat.
Het Pitztal is vooral gekend als een prachtig skigebied, met de hoogste skilift van Oostenrijk die je tot op de Hintere Brunnenkogel brengt, op een hoogte van maar liefst 3440 m. Verder heeft in het dorpje Mandarfen (het laatste dorp van het Pitztal) ieder jaar een manche van de wereldbeker ijsklimmen plaats. In de zomer is het een gebied dat de geoefende wandelaar een overvloed aan wandelpaden biedt. Voor de alpinisten is er de Wildspitze en zijn naaste buren alsook de hogere toppen op de twee kammen van het Pitztal.

Het is 29 juli, ik heb nog drie dagen om een zware tocht te doen. Morgen is het goed weer, dan weer slecht en dan nog een dag goed. Aan de waard van het landhaus waar we verblijven, vraag ik wat ik zoal zou kunnen doen. Eerst komt hij met een lijstje van toppen die ik reeds gedaan heb, dan de Wildspitze ... Hij stelt voor om deze met de gidsen van het dorp te gaan doen. Ik overweeg het even en vraag dan of hij niets weet dat ik alleen kan doen, van het dal uit. Eén dag heen en terug, met eventueel rotsklimmen in eerste en tweede graad. Dan geeft hij me de raad om naar de Verpeilspitze te gaan. De weg na de Kaunergrat Hütte kent hij zelf niet, maar de waard van de hut is zelf bergführer en zal me wel helpen zegt hij.

De Wazespitze

De volgende ochtend, het is zes uur en het is tijd om te vertrekken. Het weer is prachtig, maar op het zonnetje is het nog eventjes wachten. De tocht begint in Plangeroß op een hoogte van 1600 meter. Het pad gaat direct steil omhoog door het bos. Op sommige momenten hoor je de waterval van de Lussbach klateren. Na zowat 150 hoogtemeters wordt je beloond met een prachtig zicht op de waterval die al die tijd verborgen bleef door het bos. Dan vervolgt het pad, steeds minder stijl, de boomgrens voorbij en gaat via twee brugjes over het beekje. Het eerste uur zit er bijna op en ik ben reeds meer dan 400 meter hoger. Het gaat goed. Voor mij prijkt de Wazespitze 3533m fier in de zon. Wat een berg, eentje voor later denk ik bij mezelf.

De Kanauregrat hut Dan volgt er een relatief vlak stuk (150 meter stijgen op 1 km) dat je brengt tot de volgende steilere passage. Een kronkelwegje brengt je snel weer hoger en weerom kom je op een relatief vlak stuk. Deze keer duurt het niet zo lang voordat het weer goed gaat stijgen. Voor het eerst komt de Kaunergrat Hütte 2811 m in zicht. Ongeveer een kwartiertje voor de hut, kom ik de eerste mensen die dag tegen. Ze kijken me verwonderd aan en vragen waarvan ik kom. Wat? Helemaal vanuit het dal? En je gaat nog hoger! Dan ga je toch overnachten in de hut? Alweer reageren ze verbaasd. Ik daal namelijk dezelfde dag nog af naar het dal. (Twee dagen later kom ik deze mensen weer tegen als ze van de Russelheimerhütte afdalen. Enthousiast vragen ze me hoe het allemaal gegaan is. We hebben nog een kort gesprekje en kort daarna zijn ze weg. Voor hen is de vakantie gedaan en hun auto staat zowat 100 km verder in het Paznauntal.) Het is ondertussen 8u20 en ik ben aan de hut.

Zicht op de Wildspitze

Buiten staan er een twintigtal mensen klaar om te vertrekken. Eén groep gaat ook de Verpeilspitze doen, twee of drie andere cordées gaan voor de normaalroute van de Wazespitze. In de hut vraag ik de waard of hij me even op de kaart kan aanduiden hoe de route naar de Verpeilspitze gaat. Hij tekent de weg mooi op mijn kaart, geeft nog uitleg over hoe de weg te vinden, en vraagt tenslotte waar mijn tweede man is. In mijn beste Duits maak ik hem duidelijk dat ik de beklimming alleen zal doen. Hij zegt me nog dat het veiliger is om met twee te gaan. Ik knik bevestigend, maar bij gebrek aan klimpartner ga ik toch maar alleen.

Buiten zijn de eersten richting Verpeilspitze al vertrokken. Ik herneem mijn tempo van voordien en al snel kom ik in hun buurt. Ik stop even om toch maar even de weg proberen te vinden aan de hand van mijn kaart. Achter de hut, moet ik eerst tot een grote steenman gaan. Iets verder staat een pijl richting Verpeilspitze. Dan links van een opvallend rotswandje en dan rechts voorbij een kleine bult. Alles klopt en iets later steek ik de groep voorbij. In het begin is het pad goed te zien, maar verderop wijzen slechts een eenzame rode verfstreep of een steenmannetje de weg. Op een bepaald moment verdwijnt zelfs elke markering. Ik leg m?n rugzak af en begin naar de wand rechts van me te staren. Volgens de waard staan er daar ergens twee rode stippen met een diameter van zowat 30 cm. Langs daar gaat de route. Het duurt eventjes, maar dan zie ik ze duidelijk. De weg er naartoe gaat door allemaal los gesteente. Gelukkig zit de groep reeds een eind achter mij. Ondanks mij voorzichtigheid schuift regelmatig een kleine lading gesteente naar beneden, zonder hier bij de groep onder mij in gevaar te brengen.

Topbouw van de Verpeilspitze

Bij de twee rode stippen aangekomen, moet ik een couloir door. Het couloir voert helemaal tot op de graat 150 meter hoger. Ik heb geluk dat het nog vroeg in de ochtend is. De brij van losse stenen en zand is gewoon keihard want het heeft deze nacht eindelijk eens gevroren. Iets hogerop in het couloir ligt er zelfs een streepje ijs dat makkelijk te omzeilen is over de rotsen. Slechts één nadeel aan deze koude: mijn handen zijn zowat ongevoelig geworden door het vastnemen van de rotsen. Boven gekomen laat ik mijn handjes ontdooien in een reeds krachtige zon. Als ik over de graat kijk zie ik de Wildspitze liggen. Wat een dag, nu alleen nog de laatste 150 meter en het is voor mekaar.

Markante pijler bij het begin Maar zoals zo vaak, zijn het de laatste loodjes die het zwaarst wegen. Na het bovenkomen uit het couloir, wordt de graat gevolgd in noordelijke richting tot aan het topblok. Hier beginnen de moeilijkheden eigenlijk pas. Het begint met een pasje III-, het moeilijkste dat je hier zal tegenkomen. Daarna wordt er tussen een toren en de wand geklommen. Hier vind je tevens de eerste boorhaak. In totaal staan er ongeveer een 20-tal boorhaken op de hele route. De haken staan tussen de 10 en 15 meter uit elkaar (soms tot 20 m), afhankelijk van het terrein. De weg naar de top is nu relatief makkelijk te vinden. Steeds klimmend in eerste en tweede graad met meestal toch een mooie diepte achter mij, kom ik na zowat een drie kwartier terug op de graat aan en zie de top liggen. Het is ondertussen half elf. Alleen een in rood en wit geverfde paal geeft aan dat ik er ben.

Onder de stenen rondom de paal ligt het Gipfelbuch. Ik open de koker en zie dat ik de eerste ben in drie dagen die hier boven is geweest. Ik schrijf wat in het boek en sluit af met het obligate Bergheil en een uitspraak van Alex Lowe: There is something fine in the desire, to test human endurance, against the deadening power of altitude! Na voor het eerst in 5 uur iets verorberd te hebben en na het nemen van wat foto's, daal ik af langs de zelfde weg. Het afklimmen gaat vlot, alleen de laatste passage III- zorgt voor kleine problemen doordat ik de verkeerde weg neem.

Aangekomen bij het couloir is de groep nog steeds niet volledig boven. Doordat ze alles volgens de regeltjes moesten doen (het was een alpinestage van het DAV) hadden ze meer dan 2,5 uur gedaan over een stukje dat bij mij slechts 20 minuten duurde. Nadat de laatste boven was, begon ik aan de afdaling van het couloir dat door de warmte iets minder gemakkelijk begaanbaar was. Doch zonder veel problemen stond ik een tweetal uren later terug aan de hut die rond 13u reeds goed volgelopen was met wandelaars. Na een verfrissende Große daalde ik weer af naar Plangeroß alwaar ik rond half vier toekwam.

De top van de Verpeilspitze

Nog niet echt moe, maar wel helemaal voldaan dacht ik benenden in het dal nog eens na over mijn escapades van de afgelopen 10 uur. Ik had opnieuw een stapje verder gezet. De voorbije jaren had ik dankzij het doen van vele dagtochten, trekkings en een alpinestage, de nodige ervaring op gedaan om tot dit resultaat te komen. Mijn vakantie zat er zo goed als op, maar na deze beklimming die voor mij toch wel één van de technisch moeilijkste in de Alpen was die ik reeds gedaan had, ging ik met veel plezier terug naar ons vlakke belgenlandje om aldaar de kunst van het rotsklimmen weer te gaan beoefenen.

De Verpeilspitze