Examen Moniteur de descente de canyon

De eerste dag moesten we verzamelen in Casa Castro in Alberuela de la Liena, een klein dorpje ergens in de Sierra de Guara, mooi te midden van alle grootse canyons van de streek. Om 10 uur werden we verwacht allemaal aanwezig te zijn en dat maakte dat we met zijn elven en drie instructeurs verzameld stonden in de eetzaal van het hotelletje. Maar elf was er eentje te weinig. Carlos, de enige Spanjaard van het gezelschap ontbrak nog en had ons laten weten nog zeker een uur te rijden te hebben. De reden: 1 alcoholcontrole, 1 drugscontrole en 1 terrorismecontrole. Ook Francisco en Maria , twee Portugese deelnemers hadden om half zes ?s ochtends in het zakje moeten blazen. Zeg niet dat ze niet waakzaam zijn daar in Spanje?
We maakten van de nood een deugd en schoven aan de ontbijttafel aan want bleek dat verschillende personen nog niet hadden kunnen ontbijten. Spijtig genoeg ging het wel om ontbijt op zijn Spaans, zijnde toast confituur en koffie. Nu mochten we niet klagen want er werd bijgevuld tot we voldaan waren. Nadien werden de kamers verdeeld, konden we ons snel installeren en verzamelden we met al ons canyoninggerief op de parking, klaar om van zodra Carlos gearriveerd was te vertrekken naar de eerste proef .
?t Was nog wel even wachten en dus kwamen onze instructeurs met een eerste verrassing op de proppen. We mochten onze rugzakken omkieperen en er gebeurde een controle van het materiaal. Spitkit, EHBO-set, duikbril, fluitje, e.d. waren zaken die bij sommigen nog bleken te ontbreken en een minpuntje opleverden. Toen Carlos dan eindelijk aangekomen was en al het materiaal terug mooi opgeborgen, vertrokken we naar een brug aan het einde van de Peonera, een canyon in de buurt van ons hotel.
Aan de brug aangekomen werden enkele ateliers geïnstalleerd en konden we er echt aan beginnen. Op een examen is elke dag belangrijk maar de eerste dag, aan de brug, kan toch als de belangrijkste gezien worden. Hier vormen de instructeurs zich een eerste indruk van alle kandidaten en fouten en gebreken komen snel aan de oppervlakte in dit uitermate technische deel van het examen.
In feite word de volledige manuel technique overlopen. Een greep uit het aanlokkelijke aanbod: Remontée de fortune, Descente de fortune, passer un noeud à la descente, Remontée normal, Décrochage d?en haut et d?en bas, Rappel guidé , auto-dégagement d?urgence en couper de corde waren proeven waaraan we onderworpen werden terwijl de onbarmhartige Spaanse zon op onze helmen en vooral in onze nek brandde. Vooral het couper de corde gaf plezante situaties vermits je dan als redder je slachtoffer een koude douche kan bezorgen zonder zelf ook maar een spatje water te voelen. Als de rollen omdraaien krijg je dan natuurlijk wel een koekje van eigen deeg te verwerken. Alleszins de meesten van ons overleefden deze eerste proef met glans en vrolijk om de geslaagde start keerden we dan ook terug hotelwaarts.

De 2de dag mochten we al voor acht uur opstaan, want het ontbijt was gepland op dit veel te vroege uur om toch maar zeker om negen uur al in de auto te zitten onderweg naar de eerste canyon van de week. De keuze was gevallen op de Formiga inferior. De 12 deelnemers werden opgedeeld in drie groepen van telkens twee volledig autonome binomen, elke groep met een instructeur, zodanig dat iedereen voldoende aan de beurt kwam en goed in het oog gehouden kon worden.
Zo was ik ingedeeld bij Kris, ook van Leuven, Cathy, Toulouse en David van Montpellier. Logischerwijze vormde ik binoom met Kris- Nederlands is nu eenmaal makkelijker dan Frans. Als instructeur kregen we Bart mee die als stand-in functioneerde voor Koen die iets moest gaan regelen in Huesca.

De marche d'approche nam een goed halfuurtje in beslag waarna de groepen splitsten en één voor één de canyon indoken. Alain, een van de andere instructeurs had een verrassinkje klaar. Hij beweerde een gebroken arm te hebben: "Trek uw plan maar..."
Wij vertrokken met een gefractioneerde rappel van een anker iets verder dan de normale startplaats van de canyon. Verder in de canyon volgde een rappel guidé humaine, een gewone rappel en een debrayable au ras de l'eau. De uitdaging van de week bleek het absoluut vermijden van wrijving te zijn. Fractionnées, guidés en omgeleide rappels guidés vormden mogelijke oplossingen voor dit veelgestelde probleem. "Gérer les frottements..." t zal nog wel even door mijn hoofd blijven spoken.
In de canyon deden we ook nog de apnée -dit is een opduikproef - en het redden van een fel tegenspartelende drenkeling. Allen overleefden de canyon en bij het terug aan de auto aankomen werd de picnick verorberd aan een recordtempo. Ten eerste omwille
van de knorrende magen en ten tweede omwille van de sublimiteit van het menu. Geef nu toe, een broodje met calamares en ééntje met jamon kan je moeilijk anders dan met volle goesting binnenspelen. Toen we 's avonds dan ook nog konijn kregen voorgeschoteld konden ze in het hotel niet veel meer misdoen. Alhoewel, hoe lekker de picknick ook was, aan het eind van de week bezorgde ze onze instructeurs toch een kater toen de rekening voorgeschoteld werd en het feit dat er voor het slapengaan geen pint meer te verkrijgen was werd ook niet door iedereen zomaar aanvaard.
Qua canyonbesprekingen was het een uitermate succesvolle dag want niet minder dan vijf personen konden hun zegje doen. Rest me nog te zeggen hoe het weer die dag was. Ik wil omtrent dat onderwerp alleen maar vermelden dat de telefoontjes naar het thuisfront menige vloek aan ieders mond ontlokte. ?t Was hopen op beter weer voor dag drie.

De derde dag gooide het slechte weer echter weer een serieuze portie roet in het eten en dus vertrokken we na het ontbijt - weeral zo vroeg - allen richting Basender en Portiacha, twee droge klassiekers, zijkloven van de Rio Vero. Onderweg speelden we de toerist en bekeken en fotografeerden we enkele canyons die we kruisten. Maar eenmaal in de canyon was het terug een en al gérer les frottements dat de klok sloeg. Ook couper de corde kwam nog eens in het verhaal voor, evenals het plaatsen van ankers. Spits kloppen, pitons steken, enz. Bij het terug naar de auto stappen moet je de Vero gedeeltelijk stroomopwaarts volgen en ter hoogte van de barrage bleek toch een aardig debiet door de canyon te stromen.
Op de terugweg besloten we nog langs Alquezar te passeren, een dorpje aan het einde van de Rio Vero, om een terrasje te doen. De zon was immers zo vriendelijk geweest achter de wolken vandaan te kruipen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om op zoek te gaan naar een topo van de klimroutes die hier de laatste jaren geopend waren. Bleek echter dat deze topo totnogtoe bestond uit een bundel geschreven en getekende papieren. Het zag er een veelbelovend gebied uit met een grote wand vol doenbare routes en daarnaast nog ettelijke plaatsen waar de beter bedeelde klimmers onder ons zich kunnen uitleven. We zagen daar ook enkele klimmers bezig. Onder andere één die een aantal keren achter elkaar een route uitklom in toprope als was het een eenvoudig trainingssessie. Navraag leerde ons dat het om een 8a ging.

Het avondeten bestond uit lekkere pasta?s als voorgerecht en al even lekker schaap als hoofdschotel. Hierna doken we weer het vergaderzaaltje in om een paar canyons te bespreken. Waarna de dag afgerond werd met een botellon, verboden in de grote Spaanse steden omwille van het nachtlawaai. Een botellon is namelijk het samenkomen op straat om in de winkel gekochte drank gezellig op te drinken. In de supermarkt van Alquezar hadden we ons een sixpack San Miguel gekocht om een keer een pint te kunnen drinken voor het slapengaan. We voegden de daad bij het woord, besloten de normaal steeds gesloten dorpsbar toch eens te bezoeken en wonder boven wonder, open was hij!! De plaatselijke dorpsgek besloot ons zelfs twee pinten te trakteren en dus keerden we met de lach op ons gezicht terug naar onze slaapkamers.

De volgende dag bracht dan eindelijk het goede weer terug en dus konden we naar een serieuzere canyon trekken. Ons equipe koos voor Cueva Cabritos, die de eerste dag besproken was geweest door Cathy. De canyon had zijn naam niet gestolen want het laatste eind is zo diep uitgesleten dat je je bijna in een grot voelt en drie dode geiten zorgden voor een aangenaam aroma dat lekker lang in je neopreenpak blijft hangen. Toch is deze conglomeraatcanyon een absolute aanrader qua schoonheid en het vorderen in oppositie(vgl met schoorsteentechniek maar dan een beetje ruim gezien en om voorwaarts te gaan) geeft een aparte finesse die alles er des te plezanter op maakt. Echter ook des te vermoeiender.
Qua technieken werd die dag de nadruk gelegd op couper de corde en het plaatsen van ankers. Het eerste gaf bij een andere équipe dat de Alborzeral had uitgekozen als canyon bijna een accident als resultaat. Niet door onkunde maar eigenlijk door het geforceerde geënsceneerde van de situatie. Het tweede zorgde ervoor dat ik een uur heb liggen slapen terwijl de andere binoom zich in allerlei bochten moest wringen om het plaatsen van spits in conglomeraat ten volle te leren kennen(2 spits op 1 uur is een uitermate traag ritme. Pikant detail: ze hingen met hun neus zes meter boven een dode geit!!
De marche de retour bleek een kuitenbijter pur sang te zijn bij temperaturen die we in geen dagen ondervonden hadden. Bij aankomst aan de auto werd het aanbod om een terrasje te gaan doen in Rodellar - weer een klimgebied en deze keer met een echte topo - dan ook met graagte aangenomen.
?s Avonds aan tafel werd ons verkondigd dat de volgende en laatste dag er een uitermate lange en drukke zou worden maar dat weerhield er ons niet van de beperkte voorraad bier van het hotel na de laatste canyonbesprekingen aan te spreken terwijl de instructeurs tot laat in de nacht de reeds afgelegde proeven dienden te evalueren.

Zoals aangekondigd de avond voordien werd de laatste dag een zware dag. Opstaan om 6.45, auto?s ingeladen om 7.00, ontbijten en vertrekken naar het noordelijkere Ordesa en Monte Perdido om om 8.30 een parking langs de Rio Cinca op te rijden. Hier trokken we onze neopreenpakken aan en sprongen we met de volle goesting ? o ironie ? het water in voor de wildwaterproeven. Na het nemen van keerstromen, oversteken, terug oversteken en kennis maken met onderwatertrekkende stromen hadden we alles overleefd en moesten we nog enkel een reddingskoordje werpen naar een passerende drenkeling. Een fluitje van een cent normaalgezien en toch ging het hier mis voor mij. De koord trok zich strak, de lus spande zich rond mijn hand op een pijnlijke wijze en ik moest lossen. Weg drenkeling, weg koord! Een welgemeende shit ontsnapte mijn lippen. De herkansing verliep gelukkiglijk goed en op een minpuntje op het eindrapport na had het verder geen negatieve gevolgen.
Hierna trokken we hoger de bergen in waar we rendez-vous hadden met een school uit het Antwerpse die we als pedagogische eindproef levend en wel een canyon moesten doorloodsen. De Trasito inferior was scherprechter van dienst en nadat de pakken aangetrokken waren konden we eraan beginnen.
Vandaag vervoegde Bart ons weer en deze instructeur extra zorgde ervoor dat we per drie werden ingedeeld met telkens zeven compagnons en een onzichtbare instructeur als gezelschap. Norbert gaf de inleidende uitleg in het Frans, ondergetekende nam de uitleg van het rappelen voor zijn rekening in het nederlands zodat ze het zeker goed begrepen hadden en Carlos?tja, die kon niet veel zeggen vermits Spaans nog steeds geen verplicht vak is aan de Belgische scholen.
Het mooie systeem dat we hadden uitgedacht om alle rappels vlot te laten verlopen werd al in de war gestuurd nog voor we een rappel tegenkwamen toen bleek dat een plaats die je normaal gewoon kan afklimmen door het hoge debiet te gevaarlijk was geworden en dus het gebruik van een touw vereiste. Uiteindelijk ging alles toch vlot genoeg en na een toffe vier uur in de canyon doorgebracht te hebben konden we terug naar boven stappen en moe maar tevreden in Lamiana een welverdiende pint achteroverslaan. Een mooi orgelpunt nietwaar.
Nadien nog even stressen bij het bekendmaken van de resultaten en de opdracht was volbracht.

Ik dank onze instructeurs Alain, Roger ?Dudu de clown? en Koen evenals stand-in Bart voor de leerzame week en alle medestagairs(Kris, Johan, Jen, Raf, David, Cathy, Patrick, Norbert, Carlos, Maria en Francisco) voor het aangename gezelschap.

Tijl

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren