Talkeetna

Denali Dagboek, deel 2

Oefening baart kunst

Twee weken voor ons vertrek naar Alaska om daar de Mt Mc Kinley of de Denali te gaan beklimmen, hebben we nog een voorbereidingsweekend in Zwitserland gehouden. Op de steile gletsjers boven Arolla oefenen we zowat alle noodscenario?s in. Het weer hiervoor is perfect. De eerste dag is het mooi weer, maar de tweede avond worden we overvallen door een zware storm. Bijna wordt het een echt noodscenario: bij een spleetredding word ik bijna gewurgd door het gewicht van mijn rugzak en mijn slee.
Na een nachtje storm zijn twee van onze drie tenten beschadigd, dit twee weken voor de echte expeditie. De oefening kon bijna niet realistischer! De weken voor het vertrek verlopen erg hectisch om alles nog op tijd in orde te krijgen. Er moet zelfs een nieuwe tent worden aangekocht en enkele tentstokken moeten worden vervangen. Al ons eten wordt nog verdeeld en er wordt heel wat gepuzzeld om alle uitrusting in twee zakken van 30kg per persoon te proppen.

American Mall

Een uitgebreide uitzwaaiploeg wenst ons het allerbeste toe bij ons vertrek in Zaventem op zaterdag 3 mei. Maar al bij de eerste vlucht loopt het mis. Door een stormwind moeten we veel te lang cirkelen om uiteindelijk veel te laat te landen op Schiphol. Aansluiting naar Seattle gemist! Na lang aanschuiven in een rij erg slecht gezinde mensen - we zijn niet alleen die dag - worden we overgeboekt via Minneapolis. Vijf uur en een uitgebreid veiligheidsonderzoek later, stijgt deze vlucht dan op. Een lange dag later stranden we
's avonds op de luchthaven van Minneapolis, in de American Mall, de lokale trots. Na een fastfood belevenis op zijn Amerikaans, brengen we de nacht door in een lounge waar blijkbaar toch enkele muizen door de waterdichte security geglipt zijn. ?s Morgens een ontbijt van pizza en een koffie van bij de Starbucks? en we zijn weer klaar voor de volgende vlucht. Alaska ligt tien tijdzones naar het westen, een hele afstand zo blijkt. Bij deze vlucht heb ik geluk: ik beland net als Wim in de eerste klasse. Zonder wroeging laat ik me lekker verwennen. Wim heeft meer last van zijn geweten en laat Christophe zijn eersteklas maaltijd verorberen en ook Henk komt nog even genieten van de ruime zitplaats. Ik ben ondertussen al helemaal in de stemming, de steward blijft dat uitstekende glas rode wijn maar bijvullen?

Welcome in het Amerika na September 11th...

Wanneer we uiteindelijk in Anchorage landen, wacht ons nog een onaangename verrassing. Onze bagage is grondig doorzocht, alle hangsloten opengeknipt en de tassen zijn niet goed terug afgesloten, zodat er wat voorwerpen ontbreken. Een briefje in de bagage verklaart dat je hier volgens federal law geen reet aan kan doen. Welcome in het Amerika na September 11th...

Big is beautiful

Wanneer je uit je vliegtuig komt in Anchorage, word je onmiddellijk geconfronteerd met twee reusachtige, opgezette beren, een ijsbeer en een grizzly. Ik sta er vol ontzag naar te staren, wanneer een lokale figuur (een Inuit?) droogjes opmerkt: For that, you?re just food!

Eén ding valt onmiddellijk op in het straatbeeld: dit is het koninkrijk van de 4x4, hoe groter hoe beter. Wat ons ook opvalt, is dat meer dan de helft van de chauffeurs hier vrouwen zijn. Er stopt er eentje waar we staan te wachten op onze taxi. In een houder op het dashboard van haar truck staat een koffiebekertje? van ruim drie liter. Daar kom je wel even mee toe zeker. Maar zelfs dat zou niet genoeg geweest zijn om ons te doen bekomen van onze jetlag. 30 uur aan één stuk zijn we tegen de tijd ingevlogen, ons bioritme is volledig om zeep. Nadat we ons geïnstalleerd hebben in het Earth B&B, gerund door een taaie Hollandse, wandelen we naar het REI, een grote buitensportwinkel. We vergapen ons aan de spotgoedkope prijzen van sommige producten en er wordt dan ook nog het een en het ander gekocht. Terug in Earth B&B moeten we nog wat bullshit aanhoren over the earth people en een hoop boeddhistische onzin. Na een fastfood pizza om de hoek, glijden we weg in een coma tot de volgende ochtend.

Ons vervoer naar Talkeetna, 200km naar het noorden, staat al vroeg voor de deur. De van en bijhorende bagagewagen, is ruim genoeg om drie expedities te verhuizen. Een Zwitserse groep en enkele Chilenen rijden met ons mee. Het landschap dat we te zien krijgen tijdens de rit, is steeds hetzelfde: we rijden door een eindeloze tunnel van berkenbossen. En het regent.

Talkeetna (107m)

Het kleine Talkeetna, midden in de bush gelegen, bestaat uit twee straten en een vliegveld. Dit is het Chamonix van Alaska. Het doet allemaal erg western aan. We laten ons afzetten bij K2 Aviation, het bedrijf dat ons naar de berg zal vliegen. We kunnen onze bagage voorlopig kwijt onder een open schuur. Het eerste wat ons te doen staat, is ons gaan aanmelden bij de rangers, waar we 150 dollar betalen voor onze permit en een uitgebreide briefing krijgen over wat kan en niet kan op de Denali. De rangers beoordelen tijdens dit gesprek tegelijkertijd de geschiktheid van de mensen voor zich. Scooter (waarom hebben alle Amerikanen zo?n voorliefde voor bijnamen?), de ranger die ons de briefing geeft, verzekert ons dat we alle kans hebben om met onze groep de top te bereiken (hij heeft onze dossiers grondig doorgenomen, zo blijkt). We krijgen ineens een aantal vuilzakken en ook biologisch afbreekbare zakken voor uitwerpselen mee. Nergens wordt een berg zo zuiver gehouden als hier. Letterlijk alles wordt weer van de berg meegenomen, ook de menselijke uitwerpselen. Alleen in de eerste fase van de expeditie is het toegelaten om uitwerpselen in zo?n afbreekbare zak te dumpen in een diepe bergspleet, daarna wordt alles gedaan in een CMC, een clean mountain can. Kortom, een draagbare wc-pot. Na ons bezoek aan de rangers, beginnen we met het inpakken van ons materiaal, want we willen zo snel mogelijk ingevlogen worden. Zorgvuldig wordt alles afgewogen, maar toch zullen we nog veel te veel mee hebben. Er worden nog enkele last minute aankopen gedaan in de lokale bergsportwinkel. ?s Avonds ontdekken we wat later ons stamcafé zal worden, de West Rib. Het is Tom?s verjaardag en dat gaan we vieren! Ze maken hier geweldige burgers, draaien goede muziek en tappen lekker bier, waar we menig pitcher van leegdrinken. Buiten regent het nog steeds. Die nacht brengen we gratis door in een blokhut van K2 Aviation.

More Talkeetna

De volgende ochtend is de lucht nog steeds zwaar van de regenwolken. We ontbijten in het Roadhouse, waar ze werkelijk een fantastisch lekker ontbijt serveren. Even later bij K2 raden ze ons aan om stand-by te blijven, want er is een goede kans dat we vandaag ingevlogen kunnen worden. Vol verwachting wachten we een hele voormiddag en namiddag op die geweldige vlucht. Ondertussen durven we niet weg te gaan, je weet maar nooit. In de namiddag ziet het er ineens goed uit, we mogen al materiaal van twee mensen in een Cessna laden en het ziet er naar uit dat Wim en Frank als eerste mogen vertrekken. Als zij goed geland waren, zou de rest ingevlogen worden.
Maar dan, o frustratie, een Amerikaanse gids met zijn klant worden toch in ons vliegtuigje geladen en ze stijgen op. Hierover zijn we eigenlijk niet te spreken, maar even later zijn ze al terug, er is geen doorkomen aan. We blijven stand-by, maar we zijn het beu en we trekken naar downtown Talkeetna, gewapend met een radioverbinding, mocht het toch nog lukken. Op het terras van de West Rib - het weer is ondertussen toch opgeklaard - bestellen we toch maar wat te eten. Even later worden alle vluchten voor vandaag afgelast. Ondertussen zijn we aan de praat geraakt met een koppel uit Florida, vroege toeristen en rijk volk. Ze betalen ons eten (!), in ruil willen ze enkel een mail na de beklimming over het resultaat van onze expeditie. Na de maaltijd maken we een wandeling langs de oevers van de Chulitna rivier, die langs Talkeetna stroomt. In de verte zien we eindelijk besneeuwde toppen, maar nog steeds door wolken omgeven. Wat verder krijgt Christophe zin in een frisse duik en in ruil voor een Mc Kinley burger voegt hij de daad bij het woord.

Terug op het terras van de West Rib geraken we aan de praat met twee klimmers uit Utah en het wordt best wel gezellig. Wanneer Henk wat later terugkomt van nog een wandeling naar de rivier, beschrijft hij enthousiast dat hij de berg heeft zien liggen. Christophe en ik stormen onmiddellijk naar de rivier en? wow, wat een reusachtige berg. Voor ons, in het oranje avondlicht, liggen de Mt Hunter, Mt Foraker en daar ver bovenuit torenend, de Denali. Zelfs op deze afstand van ruim 100km ziet die berg er indrukwekkend uit.

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren