Denali Summit

Denali Dagboek, deel 5

Topdag

Zondag 18 mei, in België is het verkiezingsdag. We zijn al vroeg op, het weer ziet er goed uit. We gaan ervoor! We zijn ruim twee uur bezig met sneeuw smelten, drinken en het vullen van onze thermossen. De CMC wordt nog veelvuldig gebruikt. Spanning? Pas om half twaalf vertrekken we in twee touwgroepen van drie, ik ga op kop met Henk en Christophe, gevolgd door de touwgroep van Tom, Frank en Wim. Christophe heeft voor het eerst zijn donspak aangetrokken, maar dat zal achteraf zelfs te warm blijken.

Het eerste stuk van die dag is een steile sneeuwhelling schuin omhoog naar de Denali Pass op 5600m. Dit is veruit het gevaarlijkste stuk van de hele expeditie, berucht om de vele ongevallen die hier gebeuren, vooral dan tijdens de afdaling. Maar ook de beklimming ervan is gevaarlijk.
Op driekwart van de helling schuift een losse sneeuwplaat onder mijn voeten weg. Ik ben aan het vallen, maar ik heb nog net op tijd de juiste reflex en kan mezelf stoppen met de piolet, net voordat ik de anderen uit de wand getrokken zou hebben. Nadat ik van de schok bekomen ben, gaan we voorzichtig verder. Even later steken we de erg winderige Denali Pass over en draaien naar het zuiden.
Het gaat nu steil omhoog langs een ijshelling. De wind blaast op sommige plaatsen ijskoud door onze kleren heen en ik maak me zorgen over de evolutie van het weer. Hier wil je niet in slecht weer terechtkomen, want dan maak je geen schijn van kans. In een beschut kommetje trekken we zowat alles aan wat we van kleren mee hebben. Alleen Christophe heeft het te warm in zijn donspak en laat hierdoor zijn gezicht vrij, terwijl de rest een gezichtsmasker draagt. Oncomfortabel, maar beschermend. Langs eindeloze ijshellingen stijgen we langzaam naar de Archdeacons Towers en het Football Field op 5900m. Ik had me deze omgeving veel mooier voorgesteld, maar misschien word ik misleid doordat mijn hele gezicht ingepakt is en ik de wereld zie door een skibril. Vlak onder de Archdeacons Towers komen we twee knorrige klimmers tegen, ze komen net van de top. De Italiaanse gids met zijn enige overgebleven klant! Bekvechtend dalen ze verder af, die hebben alvast niet genoten van de beklimming. Vlak voor het Football Field pauzeren we even tussen twee rotsblokken, amper beschut tegen de koude wind. Henk heeft vandaag zijn offday en ziet enorm af. Na nog een kleine helling dalen we even af naar het fameuze Football Field, een groot plateau op 5950m. Aan de andere kant van dit plateau rijst een nog teleurstellend hoge helling steil op naar de topgraat.

we zijn nu op 6100m en er is praktisch geen wind meer

Sommigen onder ons zijn al bijna aan het eind van hun krachten en ik hoop maar dat we, nu de top in zicht is, allemaal samen het karwei kunnen afmaken. Als het weer nu maar niet omslaat. We steken het 400m lange Football Field over en beginnen aan de steile helling onderlangs de Kahiltna Horn. Uiteindelijk komen we boven op de topgraat. Het lijkt wel een wonder, we zijn nu op 6100m en er is praktisch geen wind meer. Voor ons ligt de laatste hindernis: een prachtige, scherpe sneeuwgraat leidt naar de top. Voorzichtig balancerend over de fijne graat, in deze overweldigende omgeving op een dergelijk hoogte, ik word zowaar overvallen door een diep intens emotioneel moment. Nog even en we staan op de hoogste berg van Noord-Amerika, die grote koude klomp in Alaska.

Om 1730Hr, in bijna perfecte omstandigheden, bereiken we de top. We brengen er ruim een half uur door. Wat een moment, alle zes tegelijk op de top! Als we veilig weer beneden geraken, is de expeditie 100% geslaagd. Veilig beneden, want typisch aan de bergsport: het gevaarlijkste moet nog komen, de afdaling. Maar al te vaak gaat het juist hier mis. Door de euforie en de vermoeidheid maken mensen fatale fouten. Om de toch wel gevaarlijke topgraat terug te vermijden, besluit ik om rechtstreeks van de top langs een 50° steile sneeuwhelling naar het Football Field af te dalen. We dalen frontaal 250m terug af naar het plateau, waar we weer even omhoog moeten. Dat is wel even bijten nu.
Hierna volgt een eindeloze en koude afdaling. Er is weer heel wat wind, omlaag naar de Denali Pass. Door de vermoeidheid wordt er wel eens gestruikeld en ik maak me zorgen over de gevaarlijke helling onder de Denali Pass. Als hier iemand uitschuift, is het gedaan. Gelukkig bewaart iedereen zijn zelfcontrole op de echt gevaarlijke stukken. De afdaling van de Denali Pass wordt een van de ellendigste afdalingen die ik al ooit meegemaakt heb. De ploeg rangers heeft door de dag de helling uitgerust met sneeuwankers en hebben daarbij ons spoor van die ochtend verlegd. We dalen langzaam en geconcentreerd af en doen er uiteindelijk langer over dan toen we omhoog gingen.Wanneer we eindelijk de randspalt overgestoken zijn, zijn we in relatieve veiligheid.

Op dit moment komt Christophe tot de vaststelling dat zijn linkeroor bevroren is. Domper op de feestvreugde. Hij gaat onmiddellijk naar de rangers voor een diagnose, maar daar beginnen ze alleen maar over tissue loss en looks bad. Erg bemoedigend. Eens lekker warm weer in de tent maak ik voor Christophe, Henk en mezelf soep met ORS en een hutsepot van gesmolten kaas en stukjes salami, een feestmaal dat ons er weer bovenop helpt. Die avond lig ik nog lang na te genieten met wat muziek in de oren.

Afdaling

We staan lekker laat op, als de zon al een tijdje op de tent staat. Christophe is al even op en is helemaal niet in de stemming. Hij heeft de hele nacht liggen piekeren over zijn oor. Onder elkaar maken we al afspraken om geld in te zamelen, als het tot plastische chirurgie zou komen. Ook vandaag is het mooi weer en twee groepjes zijn al onderweg voor hun toppoging.

Tegen de middag beginnen we zwaar geladen (we hebben nog voor twee dagen voorraden weer naar beneden te dragen) aan de afdaling van de rotsgraat. Het is een prachtige dag, we zitten boven de wolken en we nemen de tijd om wat foto?s te nemen. We komen de ploeg van National Geographic weer tegen en zij maken enkele groepsfoto?s van ons. Er komt veel volk omhoog, waaronder enkele bekenden en we worden veelvuldig gefeliciteerd. Amerikanen zijn daar erg uitbundig in (wow, cool, amazing, awesome?)

In de namiddag zijn we weer terug op 4300m. Christophe gaat onmiddellijk naar de medische hulppost, terwijl de anderen een paar mensen uit onze kampplaats moeten jagen. We hadden onze kuil duidelijk gemarkeerd en er zelfs twee tenten in laten staan, maar nee, te tam om zelf een kuil te graven hebben twee mensen hun tent daar nog tussen gewrongen.
Ondertussen wordt Christophe gerustgesteld. Het is maar een tweedegraads bevriezing en het zal allemaal wel in orde komen. Het feesten kan beginnen! Christophe en ik nemen nog een sneeuwdouche en daarna kom ik met een kleine verrassing op de proppen. Tijdens die vlucht in de business class heb ik een paar flesjes Bailey?s meegenomen en die kunnen we nu in de koffie doen. Lekker! De sfeer in het kamp is ondertussen niet meer zo gezellig als voordien. Het is er erg druk en een hoop commerciële expedities verzieken de sfeer. Die avond kruipen we pas lang nadat de zon verdwenen is, in onze tent. De koude zijn we ondertussen wel gewoon.

De volgende dag keren we in één ruk terug naar het Base Camp, hoewel afdalen met de sleeën niet evident is. We zijn blij dat we van de berg vertrekken nu, want het is ondertussen erg druk geworden. En van al die mensen die hier komen, komt minder dan de helft ooit op de top. Van veel mensen vraag je je trouwens af wat ze hier eigenlijk komen doen. Totaal niet geschikt voor deze omstandigheden. De afdaling van de eindeloze Kahiltna gletsjer eindigt aan de voet van Heartbreak Hill, de laatste helling terug omhoog tot in het Base Camp. We installeren ons op een heuveltje en de volgende dag kunnen we al uitgevlogen worden. Exact twee weken hebben we op de berg doorgebracht, terwijl we op ruim drie weken gerekend hadden.

Feesten in Alaska

Terug in Talkeetna, installeren we ons in het Roadhouse. Heerlijk, een bed met verse lakens. En nog veel beter: een zalige, warme douche, weer fris geschoren zijn. En dan? foooood! In de West Rib bestellen we de dikste burgers en een hoop pitchers. Aangezien we nog twee weken over hebben, zoeken we uit wat we nog kunnen doen, nu we toch hier zijn. De volgende twee weken doen we nog een prachtige rafting trip door de wildernis, waarbij we goed bevriend raken met de gids van die tocht, Mark Stasik. Na die tocht kunnen we bij hem logeren en we doen samen met hem nog enkele trekkings in de Chugach Mountains rondom Anchorage. In Anchorage kunnen we nog een week logeren bij de ouders van Theo en Theresa, die we op de berg hadden leren kennen. Ook hier worden we erg in de watten gelegd. Zo wordt Alaska voor ons een prachtige ervaring om nooit meer te vergeten.

Sanne Bosteels

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren