Yosemite

Freeclimbing in the valley

15 november 2004,

Seán, zijde gij nog naar omhoog aan?t gaan? Na 15 min zonder touw te moeten uitgeven begon Nicolas zich serieus wat vragen te stellen. Hij was niet de enige die zich vragen begon te stellen. Ook Seán begon te merken dat tevergeefs zijn zware inspanning hij geen milimeter vooruitgeraakte in deze smalle squeese chimney.

Hoewel The Harding slot niet de moeilijkste lengte is van Astroman is het wel de lengte met de grootste reputatie. Als je in Camp 4 (de wereldbekende camping voor klimmers in Yosemite) iets vraagt over Astroman beginnen ze meteen over the Harding Slot.
Vaak heb je dan de indruk dat er een brok vast zit in hun keel, hun stem wordt schril, hun gezicht wit als dash, hun knieën veranderen in blubber en je krijgt de indruk dat ze nog moeilijk kunnen rechtstaan. Harding slot is een lengte die menige sterke klimmers tot blijters heeft gemaakt.

Ik weiger te geloven dat ik de dikste klimmer ben die deze lengte ooit heeft geprobeerd! roept Seán terug naar Nico. Maar na 20 min besefte hij dat hij nog steeds geen milimeter naar omhoog was gegaan.
Hij zat vast.
Harding slot is zo smal dat je je hoofd er niet in kan draaien en dat is zonder helm, want met helm geraak je er zeker niet in! Telkens als je inademt voel je de rotswanden die je borstkas platdrukken. Je bent een levende klemblok. Na een tijdje beginnen je benen te trillen van de inspanning en wanneer je begint te merken dat je niet echt vooruit aan het gaan bent begin je te twijfelen of het tijd is om te panikeren. Naar beneden gaan gaat ook al niet meer. Je hebt de indruk dat de wanden elke seconde dichter bij elkaar komen zoals in één van die James Bond films.

Na een strijd van een uur kwam Seán aan het einde van deze 25m lange bevalling en het was de beurt aan Nico om hetzelfde te ondergaan.

Schoorstenen en offwidths, zijn klimstijlen die ons Freyr niet heeft aangeleerd, en als er in de topo chimney of offwidth stond dan wisten we al op voorhand dat de moeilijkheidswaardering weinig uitmaakte: doorbijten werd het toch!
Een offwidth is een barst die te breed is om een vuist in te klemmen. Vaak ben je dan verplicht de helft van je lichaam te laten verslinden door de barst en de schade achteraf zal niet veel verschillen als wanneer je je lichaam laat verslinden door een krokodil! De eerste keer dat je tegen zo een offwidth loopt weet je niet wat er gebeurt. Eerst ben je nog op zoek naar kleine regletten of probeer je er in dulfer voorbij te klimmen maar al snel begrijp je dat je die tanden niet kan ontwijken. Het zijn echte body-eaters. Ze zuigen alle energie uit heel je lichaam. Als je hoopt nog een vonkje energie over te hebben wanneer je boven komt... vergeet het!

Nu begrijp je waarom de beklimming van the monster offwidth op Freerider ook behoort tot één van onze meest memorabele momenten. Freerider is een Huber-variant van de wereldbekende Salathé Wall op El Capitan.
We besloten deze 1000m, 36 lengtes volledig vrij te klimmen en zonder terug te keren naar de grond eens onze voeten van de grond kwamen. De moeilijkste lengte was 7c, maar waarvan je nog het meest werd uitgeput, was niet zo zeer het klimmen maar wel de zakken naar omhoog trekken. We hadden twee grote haulbags met water en eten voor vier dagen, slaapzakken, portaledge (hangbed), klimmateriaal (blokjes en friends), muziekinstrumenten en warme kleren.

De eerste paar dagen waren de zakken zo zwaar dat we trager vooruitgingen dan verwacht. We hebben er vijf dagen over gedaan om Freerider uit te klimmen waardoor we onze gordels de laatste paar dagen iets harder hebben moeten aanspannen.
Gedurende vijf dagen ben je constant ingebonden en alles: eten, slapen, toilet gebeurt met enkele honderde meters lucht onder je voeten. Voor onze eerste werkelijke Big Wall een onvergeetelijke ervaring, met zowel veel hoogtepunten als laagtepunten.

Het merendeel van de klimmers in Yosemite doet aan artificieel klimmen. Dit is een volledig apparte discipline en het gaat gepaard met een veel tragere vooruitgang dan bij vrijklimmen. Dit is iets dat we verschillende keren in levende lijven hebben ondervonden, zoals bijvoorbeeld bij de beklimming van the Leaning Tower (5.13a/b).
Nadat Nico de moeilijkste lengte van de route à vue had uitgeklommen, kwamen we terrecht achter een cordée artief klimmers die er de volledige dag over deden om één lengte uit te klimmen. De drie laatste lengtes hebben we in het donker moeten uitklimmen, waaronder een 7c. Nico die alle lengtes à vue had uitgeklommen is spijtig genoeg gevallen in de allerlaatste en gemakkelijkst gewaardeerde lengte van de route (6b).

Andere routes die we daar geklommen hebben en die we u zeker aanraden zijn: The Rostrum (5.11c), Crucifix (5.12 b/c) en Lurking Fear (5.13 c/d). Deze laatste is de enige route die we niet volledig hebben kunnen vrijklimmen.

Als je meer wil te weten komen over onze reis of als je een duikje wil nemen in de mythische sfeer van Yosemite (verhalen, foto?s en videobeelden), dan nodigen we je binnenkort uit naar de projectie van onze slide show.

Tot binnenkort op de rotsen!

Seán en Nico

Met veel dank voor hun steun en voor het waarmaken van onze dromen

(0)

Drukken