Bleau, De Grès Six

De topo...

Bleau, De Grès Six is de allernieuwste topo over Fontainebleau. Het is een uitgave van Dominique en Jean Jaques Naëls, op de markt gebracht om de zesdegraads klimmer een aanbod van de mooiste route?s in alle gebieden te bieden.

Je vindt hem ter plaatse ofwel op de parking van de Cimétiere bij de bekende camionette, waar je ook terecht kan om je versleten schoentjes te laten herzolen, ofwel in één of andere tabac of krantenwinkel en dit voor de meer dan schappelijke prijs van 19,85 euro.

Hij geeft per massief (58 in totaal) een overzicht van het parcours dat zich rond de 6e graad situeert, dit gaat meestal van rood tot zwart en hier en daar zelfs een wit. Als extraatje krijg je dan meestal nog een aantal niet gemarkeerde boulders, wat soms tot verborgen pareltjes kan leiden.  Op het einde van de topo vindt je nog een overzicht van de meest prestigieuze 7a's in Fontainebleau, een zeer leuke aanvulling op deze toch heel complete uitgave.
Enige nadeel dat nogal vrij vlug duidelijk bleek te zijn is de kwaliteit van de kaft, welk in een redelijk dun papier gemaakt is. 

Het vrije weekend...


Dag 1:

Voor het weekend van 26 en 27 februari zag de meteo er goed uit, dus beslisten Fieke en ik om dan maar te vertrekken en de topo eens te gaan testen. Toen we ?s nachts ter plaatse op de parking van de Elephant aankwamen was het barkoud en de hemel was bezaaid met sterren. Na een nachtwandeling richting massief bleek alles er perfect bij te liggen.  Dat betekende vroeg opstaan zodat we optimaal van de goede conditie?s konden genieten.

Half negen, de wekker loopt af, het ijs hangt aan de binnenkant van onze camionette, maar de zon schijnt al volop binnen. Opstaan en ontbijten dus! 3 kwartier later en 300 meter stappen verder zijn we onze schoentjes al aan het aandoen en beginnen we rustig op te warmen in het mooie blauwe circuit. De zon begint ondertussen in sterkte toe te nemen en we beslissen dan maar aan het zwarte parcours te beginnen, welk dan ook in de topo beschreven staat.

Zwart 1 en 2, zijnde Le Dos de l?Eléphant en L?Y staan beiden op de bekendste blok van dit gebied, de Eléphant zelf, helemaal aan het begin van het massief. Nummer 1 staat in de topo 6a, maar lijkt ons iets gemakkelijker dan route 2, terwijl die maar 5c staat. De moeilijkheid van de eerste route zit in het hoog plaatsen van de voeten zodat de tweede greep gehaald kan worden, vanaf hier is het gewoon rustig blijven en uitklimmen.

Nummer 3, Chute de moral, blijkt een hoge 6b te zijn, waar op een meter of 4 een greep lijkt te ontbreken. Na een aantal vergeefse pogingen geef ik het dan ook maar op. De volgende route?s die aan de beurt komen zijn op alweer een vrij bekend blok in dit gebied, namelijk Lépreux. Hierop staan een aantal route?s, waarvan een tweetal 6a?s die ons interesseren. De eerste route, Les Bosselettes du Lépreux, zwart nr. 21 op de laagste kant, blijkt enkel een hoge instap te hebben en is verder even op wrijving uitklimmen.

Zwart nummer 20, La Fissure du Lépreux,  geeft zich niet zo maar gewonnen, toch na een drietal pogingen blijkt dit een wondermooie 6a te zijn die enige voettechniek vereist gevolgd door een ?à plat? uitklim. (Foto rechts)

Nummer 23, La Moreau, volgens de topo 6b+, maar volgens anderen dan weer 6a, leek een ingewikkelde start op kleine greepjes te hebben, maar eens dit uitgecijferd en de volgende goede  zijwaartse greep in handen, was de uitklim slechts een kwestie van een vijftal pogingen. Zowel Fieke als ikzelf vonden dit de mooiste route tot nu toe.

Met een blik in de topo en tegelijkertijd op ons horloge bleek al vlug dat we tijd te weinig gingen hebben om heel het circuit af te werken, want we hadden namelijk afgesproken met een aantal vrienden in Rocher Fin, een kleiner massiefje, getypeerd door veel marmer en bijgevolg zeer kleine scherpe greepjes.

Het is gelegen op een heuvelrug niet ver van Rocher du Potala en Diplodocus. Ook al is het een dikke 20 minuten stappen van de parking verwijderd, is het een toch nog vrij druk bezocht massief. Hiervan wordt in de topo het rode circuit beschreven en nog een groter aantal niet gemarkeerde route?s. Met een aanbod van 5a tot en met 7a levert de auteur ook hier weer voldoende klimplezier voor elk niveau.

Met de topo in de hand gaan we dan op zoek naar een overhang die 6b zou moeten zijn, eens die gevonden beginnen we er met volle moed aan,maar na een half uur proberen staken we onze pogingen wegens niet beklimbaar. Later bleek dit een 7b+ te zijn...Nog een beetje sterker worden dus!

In de late namiddag begint de lucht toe te trekken en vallen er stilaan witte vlokken naar beneden, geen goed teken, want ze hadden een pak sneeuw voorspeld voor de komende nacht. Bij valavond pakken we onze spullen en vertrekken we dan maar naar onze slaapplaats. Na het eten (ravioli, hoe kan het ook anders) bladeren we nog even in de topo en beslissen we dan ook om de volgende dag op Bas Cuvier door te brengen, aangezien we hier allebei nog een paar projecten staan hebben.

Dag 2:

De volgende morgen wordt het direct duidelijk dat er vandaag niet veel geklommen gaat worden. Alles is namelijk bedekt onder een pak sneeuw. Wandelen dan maar? Met enige tegenzin geef ik toe om een lange wandeling te gaan maken in Bas Cuvier, met het doel het massief La Reconnaisance te gaan verkennen. Dit zou een vrij ?nieuw? gebied moeten zijn in de buurt van La Merveille. Na de obligate stop aan de plaatselijke bakker voor warme croissants parkeren we onze auto en gaan op stap met fototoestel en een paar klimschoentjes, die ik stiekem verstopt heb in m?n rugzak.

De zon doet wel ferm haar best en het lijkt erop dat de meeste sneeuw op de blokken begint te smelten. Hier en daar zien we zelfs al klimmers opduiken. Zouden we dan toch nog kunnen klimmen? We stappen alvast door het eerste stuk van het massief, maar constateren toch dat de meeste blokken nat liggen van het smeltwater. Misschien deze middag dan? Met deze gedachte in het achterhoofd ga ik dan toch maar mee op wat nog een mooie wandeling zou blijken. Nadat we de meeste blokken achter ons gelaten hebben volgen we een stuk van de GR, welke ons langs mooie stukjes natuur brengt. Sneeuw in Fontainebleau moet je toch ook wel eens gezien hebben. Wanneer we dan in Bas Cuvier Nord aankomen en ik zie dat de meeste blokken die op het zuiden liggen al droog zijn, wordt het me teveel?ik wil klimmen!!! We zakken dan af via de Route du Luxembourg, terug naar de parking om onze crashpad en schoentjes te gaan halen. Op de terugweg stoppen we nog even aan La Merveille, een redelijk hoog solitair rotsblok, met een aantal vrij zware passages, waaronder La Merveille zelf, 8a+ en La Dalle de Fer, 7c, route?s die tot de verbeelding spreken.

Klimmen dan maar! We zitten in Bas Cuvier centre, en ook hier geeft de topo enerzijds het rode circuit met route?s tussen 5b en 6c+ (7a) en anderzijds een aantal die niet gemarkeerd zijn (5c-7b), weer een zeer uitgebreid aanbod en onmogelijk om op één middag bij elkaar te klimmen De meeste activiteit concentreert zich rond een aantal blokken in de buurt van La Marie Rose. Een twintig tal boulderaars heeft zich hier verzameld rond een aantal droge blokken.

We klimmen een groot aantal rode boulders, daarvan liggen er in de buurt meer dan genoeg. Dikwijls is het klimmen op zich niet zo heel moeilijk, maar eerder eraf komen! Bovenop ligt nog een pak sneeuw, zodat er rare methode?s ontstaan om van een blok te geraken.

Fieke heeft haar oog laten vallen op La Marie  Rose, een mooi 6a dal, dat volgens de boekjes de allereerste 6a boulder in Fontainebleau blijkt te zijn. Te mooi om niet te klimmen dacht ik. De eerste 2 pogingen draaiden uit op het wegschuiven van de voeten, maar van zodra ik de juiste methode onder de knie had om m?n linkervoet hoog op een schuine greep te zetten, was de 2 ?à plat? grepen gaan halen geen moeite meer. Nu nog uitklimmen! Bij de vierde poging was het zover, ik had de rechter platte greep vast en kon m?n rechtervoet hoog plaatsen zodat ik kon doorgaan naar de verlossende ?goede? eindgreep. Het is inderdaad een mooie route, maar enigszins toch een beetje morfologisch, langere personen zijn alweer in het voordeel bij de uitklim.

Na deze laatste komt dan ook weer het besef dat het veel te laat geworden is en dat de terugrit naar huis zich opdringt. Voor we in de camionette zitten is het al duidelijk: binnen de maand staan we hier terug en hopelijk zijn de weergoden ons dan iets beter gezind.

Tot slot nog even dit: Het maakt niet uit hoe sterk je bent en hoe lang je al klimt, in Fontainebleau is er voor iedereen wel iets te doen. Ik kan degenen die er nog nooit geweest zijn maar één ding zeggen: ga er naartoe en overtuig jezelf!

Kevin

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren