Seynes en Calanques voor 'beginnende gevorderden'

Reilen en zeilen van Optie klimmen in Zuid-Frankrijk

9 juni 2005,

Van 14 tot 18 maart maakte een groep van negen laatstejaarstudenten aan het Sportkot van de Katholieke Universiteit Leuven de streek rond Alès en Marseille onveilig. De groep die door een acute appendicitis gereduceerd was tot negen in plaats van tien personen koos in het begin van het academiejaar voor optie klimmen en trok na een achttal indoorsessies in Hungaria en Stone Age en individuele extra vrijetijdsklimsessies naar het Zuiden van Frankrijk om de klimgebieden van Seynes en de Calanques te verkennen. Op een half jaar tijd werd de groep klaargestoomd voor het rotsklimmen en het uiteindelijke jaardoel is het diploma van initiator. Het gaat dus om een groep die hoewel beginnend, toch een redelijk niveau haalt en waar de motivatie echt wel vanaf druipt. Je zou voor minder met zo?n weekje Zuid-Franse zon in het vooruitzicht.

Het voorklimmen werd reeds ingeoefend indoor waardoor er ter plaatse niet te veel tijd diende verspeeld te worden aan de basistechnieken en we direct ten volle van start konden gaan. Op technisch vlak kwamen er later op de week wel zaken als takel en touwverlenging aan bod maar het merendeel van de tijd werd toch gespendeerd aan het klimmen op zich.
Het startschot werd gegeven in Seynes waar we de eerste twee dagen verbleven in een mooie gîte een 20 tal kilometer er vandaan in de buurt van Alès. Vorig jaar verbleef de groep van Optie Klimmen een volle week op de camping maar werd dat toch uitermate koud bevonden en met het recent nog door een koudefront geteisterde Europa in ons achterhoofd leek een verblijf in gîte als start enigszins aangewezen. Het feit dat onze voorgangers een ganse week in Seynes klommen met een dagje Calanques tussendoor bewijst dat er als beginnende gevorderde klimmer echt wel voldoende te doen valt in Seynes. Wij besteedden de twee geplande dagen op vier deelmassieven.

De eerste dag gingen we inklimmen op het linkse deel van Rouge Gorge, de opmerkelijke rode rots van dit massief. Of die kleur nu natuurlijk is of afkomstig van een of ander product in bosbrand-bluswater, we zijn er nog niet uit, maar in het oog springt die rots zeker wel. Na een rustige opbouw over een resem viertjes en lage vijfdegraadsroutes moesten toch reeds de eerste weliswaar gezochte en niet super aan te raden 6a, Martin entre en Seynes en een 6b eraan geloven. Vervolgens werd er, na het middageten met du pain du boursin mais sans vin, verhuisd naar het meeste rechtse deel van Nouveau Monde. De eerste angsten waren overwonnen, 4?en werden al links gelaten en er werden door de hele groep al enkele eerder schuchtere pogingen in 5c en 6a getrokken. Dit alles terwijl Tim, op trillende benen en à volonté ankers overslaand zijn eerste 6b à vue uitklom. Voor zij die het al iets zwaarder zoeken, kan er nog even vermeld worden dat de 6c-gekwoteerde Farandole uiterst mooi maar ook wel bijzonder pittig is.

Dag 2 had Jean Marc en Top Secret op het menu. Daarmee blijven we in het gamma van de dalroutes waar het uiterst technische plaatklimmen een must is. Dat is overigens een constante gedurende de volle week. Op Jean Marc trok al eens meer volk een poging in de uitdagende Danse Erotique, 6b, hetzij in toprope, hetzij op kop; proefde ikzelf van de techniciteit in Entraide en Décision Rapide, beide 6b+ dankzij twee à drie plusmakende passen en werd er wat tijd gestoken in het aanleren van standplaats bouwen en zekeren van een naklimmer. Annelies kon als derde in de rij een 6a, Jean Marc himself, aan haar palmares toevoegen en de zon, die was na de eerder bewolkte eerste dag ook van de partij.

In de namiddag begonnen de temperaturen al reeds heel hoog op te lopen maar dat belette het niet om op Top Secret enkele 6a?s beklommen te weten. Over het algemeen lijkt dit deelmassief heel streng gekwoteerd met bijvoorbeeld een loeiharde Pharmacie du bon Dieu, 6a+, de 6b+ Soupçon daarentegen is een makkie waar iedereen die enigszins tegen dat niveau aanleunt een goede kans maakt op een à vue. Ook Tim wist hierin zijn officieel beste prestatie van de week af te leveren.

De volgende dag stond de verhuis naar de Calanques op het programma. We gingen eerst klimmen in Sormiou, meer bepaald Colline de Lun, om dan ?s avonds pas naar de camping Les Cigales in Cassis te trekken. Onze auto?s vol met materiaal dienden dan natuurlijk best goed in het zicht geplaatst te worden en een vriendelijke fransman, genaamd Hervé, plaatste zelfs een papiertje achter de ruitenwisser om ons te waarschuwen voor de ?vols très fréquents?. Maar dat is in feite oud nieuws voor wat de Calanques betreft.
De secteur du siècle van de Colline de Lun leverde zwaarder spek voor de bek en zo stilaan raakt iedereen vertrouwd met het niveau van 5c. Ook enkele 6a?s en de zeer mooie 6a+, Le facteur sonne toujours deux fois werden goed gesmaakt. Net iets zwaarder plezier valt er te vinden in Claire, 7a, bestaande uit een reeks van een tiental blokpassen en voor het overige een opeenvolging van doenbare passen waar je uw ogen wel open dient te houden om geen misstap te zetten.

Dag 4, de prachtbaai van Morgiou met L?Abri Cotier als einddoel ligt mooi blinkend en schitterend voor ons uitgespreid. De temperaturen deze dag beloven hoge toppen te scheren en zullen uiteindelijk ook echt wel de pan uitrijzen met in de zon een goede 30°C. De routes in deze sector zijn ook in de lagere graden heel plezant klimmen met het fijnere voetenwerk en steeds toffe kleine of iets grotere gaatjes als handgrepen. Vestige d?un jour, 6a, en Pas bloc! Pas Bloc!, 6b, zijn zeker aanraders maar een diepvries vol ijsklontjes was die dag, nog zo vroeg op het jaar, echt wel al welkom geweest. De 7a en 7a+ bleken achteraf nog in de schaduw en in volle overhang te liggen maar oververhitting was toen al een feit en er werd wijselijk besloten de bomen te gaan opzoeken voor een technieksessie takelen. Later brachten we deze technieken nog in de praktijk op de uiterst makkelijke rechtse routes van Les Baumettes.

Onze laatste dag begon bewolkt maar bleek al snel toch weer uit te draaien op een herhaling van de vorige dag. ?s Ochtends amuseerden we ons op de camping met het aanleren van de touwverlenging plus enkele ludieke variantes om dan nog redelijk vroeg richting rotsen te trekken. We trokken terug naar Sormiou en het onvermijdelijke L?uï d?Aï waar een spannende marche d?approche op smalle richels en steile afdalingen u aan een stevig wandje brengt. De rechtse routes zijn aangenaam en mooi met Les Illusions Perdues, 6a, en La joie du Sexe, 5c, als uitschieters. Links is het allemaal een beetje zwaarder en aparter van stijl waarbij opgepompte armen een onvermijdelijk bijeffect blijken te zijn. Le Cher P?aï, 6a+, is echter zeker een aanrader. Op dit massief klommen we trouwens ook meerdere lengtes. Best eens plezant maar zoek het niet te moeilijk voor een eerste keer. Rechts kan iedereen wel aan, links is het pompen of verzuipen.

Dat een klimweek echt wel vermoeiend en veeleisend kan zijn blijkt uit het feit dat de meegenomen 12 liter Stella pas ? en met veel moeite ? op geraakte de laatste avond, hoewel de wijn, op aanraden minimaal 12%, daar misschien ook wel voor het een en het ander tussen zat. Dat kapotte gasbekkens geen grote tegenslag dienen te zijn bleek dan weer uit het heerlijk gastronomisch koude schotel menu van de laatste twee avonden. Fèta en Gerookte zalm zijn weliswaar onmisbare ingrediënten, evenals olijven ;) Dat ?Paris et le désert? een niet meer geldend gezegde is blijkt uit het feit dat je in Alès echt wel alles qua eten, benzine,? vindt wat je als kampeerder nodig kunt hebben. Dat het Zuiden van Frankrijk niet zomaar in het zuiden ligt blijkt uit de liters water en de bakken zonnecrème die er verbruikt werden reeds zo vroeg op het jaar. Dat de Jan echt wel ne goeie is blijkt uit de dikke fun die we beleefd hebben. Dat 't Sportkot echt wel de neigste richting is blijkt uit het feit dat wij gewoon zo?n dingen kunnen doen in het jaar. Dat dit voor herhaling vatbaar is? dat moet niet meer blijken, lijkt me.