Mallorca op Montrail's

Trekkingschoentest op klimvakantie

23 februari 2006,

Opdracht:

Je krijgt een paar nieuwe schoenen in uw handen gestopt met de vraag ze eens aan een stevige test te onderwerpen.

Eerste idee: Starten met een reeks softe testen in vriendelijk terrein om dan over te schakelen op het serieuze werk.

Gekozen locatie: Mallorca

Deel 1: Softe pretest, humhum?

Soft was het woord dat ik in gedachten had. Draaide dat even anders uit. Dan denk je van: ?Ik zal de culturele toerist uithangen, zo loop ik zeker geen kans op overdreven testgedrag de eerste dagen.? Maar dan blijkt dag 1 al onmiddellijk een dag te zijn met varkensbloed en ingewanden. Ik verklaar me nader: Een jaarlijkse traditie bij verscheidene families op Mallorca is het slachten van een varken om dit dan te verwerken tot de typische sobrasada?s, butifarrones en lomo de cerdo. Trof ik het toch wel juist om de dag voordien ter plaatse te arriveren. Dus, allen aanwezig in een loods om 06.30 uur alwaar een varken met een tractor omhoog gehesen wordt en vakkundig gekeeld door één van de zonen des huizes. Twee minuten later is het beest van om en bij de 180 kilogram volledig levensloos en wordt het per kruiwagen naar de achtertuin getransporteerd. Daar staan reeds de nodige vuren te branden, water te koken en koffie te dampen. Het verdere proces zal ik niet volledig uit de doeken doen maar het komt erop neer dat we om 09.00 uur al de eerste stukken van het varken naar binnen konden spelen (gebakken in olijfolie samen met aardappelen, paprika?s, ajuin en look en onvermijdelijk samengaand met een glas rode wijn) terwijl het beest al volledig versneden was.

Mallorca Om 14.00 uur (bij maaltijd nummer twee) was er zelfs helemaal niets meer terug te vinden dat ook maar enigszins op varken leek. Op de afgekookte beenderen en het uiteinde van de staart na was alles verwerkt tot eetbare kost. En de hersenen? die lagen in de frigo om de volgende dag door de pater familias verorberd te worden. Maar goed, die schoenen die hadden dag één al overleefd.

Dag 2: Rondrit over het eiland en bezoek aan trekpleisters. Rustig in de auto zitten en hier en daar iets gaan bezichtigen. Het lijkt voor alle mensen een haalbare kaart maar de invulling van de activiteiten kan het wel eens steviger maken dan verwacht. De bekende klim van 412 treden naar het kerkje El Calvari in Pollença kan je toch al als een klim van tweede categorie catalogiseren en het bezoek aan het kasteel van Palma de Mallorca zorgde voor een klimtest in de oude steengroeven die er vlak naast liggen. Geen idee of het een beschermd monument was maar vermits er geen flik in de buurt was zal ik het waarschijnlijk nooit weten.

Dag 3: 31 december, oudejaarsavond op zijn Spaans. Dit wil zeggen: gezellig samenzijn, lekker eten, poging tot het binnenspelen van een druif bij elke klokslag en? sterke drank. Die avond konden de schoenen de eerste maal proeve geven van stabiliteit en grip.

Deel 2: Het echte werk...

Julien André (7b) - Santanyi Eenmaal het nieuwe jaar begonnen konden we er niet onderuit, het was tijd om er eens stevig in te vliegen. Daar we het niet te laat gemaakt hadden konden we een eerste maal de klimrotsen gaan opzoeken. Jorn, Ann en Griet waren de namiddag voordien gearriveerd en hadden ook nieuwjaar op zijn spaans gevierd. Maar, met dat het viertal volledig was, was de honger naar rotsen onder de vingers zeer groot. Het eerste massief dat we opzochten was Port de Valldemossa. Prachtig gelegen met een uitzicht over de baai van het haventje maar, spijtig genoeg, die dag ook voorzien van een gure wind. Na enkele pogingen in verschillende routes gaven we er de brui aan en besloten een warme choco te gaan drinken in Valldemossa, het dorp waar Chopin lang gewoond heeft. Eén troost had ik wel, de schoenen boden blijkbaar ook een goede bescherming tegen de koude. Van koude tenen geen sprake. Die handen van mij namen het mij echter wel kwalijk dat ik mijn handschoenen in ons appartementje te Fornalutx had laten liggen.

Het tweede massief op ons programma bleek Castell d?Alaró te zijn, gelegen onder een kasteel met uitzicht over de volledige zuidwestelijke vlaktes van Mallorca, reikend tot aan de baai van Palma. Een klim van een goed halfuur bracht ons van de parking naar de wand. Kwestie van de schoenen zo volledig mogelijk te testen besloot ik er wat haarspeldbochten af te snijden en recht door ?den bled? te gaan. Dat ging allemaal goed en ook op stukken die naar ?dal? toe neigden boden de Montrail Stratos XCR?s voldoende grip. Het was een aangenaam massief met die dag een lekker zonnetje en een mooi uitzicht. We konden wel maar van één van de drie deelmassieven proeven en dat was zeker plezant maar niet overtuigend genoeg om er nog eens terug te keren.

Benjamin Fallet (6a) - S'estret Iets nieuws dus, de volgende dag. Als je over Mallorca en over klimmen tegelijk hoort praten is de kans steeds heel groot dat het over Fraguel gaat. Fraguel is een afgelegen wandje dat op het eerste zicht een ode aan de typische spaanse overhang lijkt. Het dalletje aan het begin is echter ook zeker en vast de moeite met al zeker één prachtige 6a en één prachtige 6c. De overhang deed echter ook zijn werk en leverde tegen dat het tijd om terug te keren was de nodige hoeveelheid aan melkzuur in de onderarmen. Het gevecht met de smalle veters van mijn Montrails was al even heroïsch als de vruchteloze poging in 7b+ maar deze keer won ik wel.

De volgende ochtend was het wakker worden met een koude douche, althans als je uw hoofd uit het raam stak. De weergoden hadden beslist dat we, na drie klimdagen, nood hadden aan een rustdag, dus gehoorzaamden we gedwee. Of die dag ook een rustpauze was voor mijn schoenen en ze de kans liet om een eerste aanzet tot ongezellige geurtjes te verwijderen moet je niet aan mij vragen maar aan de medereizigers die de dagen nadien nog met mij en mijn Montrail?s moesten leven. (Te klagen hebben ze niet gehad, hoop ik)
Overigens kreeg Mallorca die dag, voor het eerst in 30 jaar, met sneeuwbuien te maken en hoewel niet daar ter plaatse getest kan ik toch meegeven dat ook op sneeuw deze schoen perfecte prestaties aflevert.

Nog een dag later werden we wakker met een stralende ochtendhemel. Fraguel had ons een exquise nasmaak nagelaten en dus keerden we terug naar deze homebase van het Mallorcaanse klimmen. De afdaling naar de wand lag er glibberig bij maar werd wederom zonder ongelukken afgelegd waarna een zalige voormiddag klimmen met de nodige deugddoende prestaties abrupt werd afgesloten met een regenbui die maar niet wilde ophouden. De overhang bleef dan wel droog, de gezelligheid was weg en de uitklim nogal gladdig. Zo ook de terugweg naar de auto. Qua grip op natte, afgesleten stenen scoort de Montrailschoen wederom een voldoende, daar waar de waterdichtheidstest bij het, zeker 20 minuten, wandelen door hoog, nat gras een cum laude als resultaat gaf. De Gore Tex XCR zal daar wel voor iets tussen steken.

After the storm

Tot slot voor de netheidsfreaks trokken we ook nog via modderige paadjes ? wat had je anders verwacht van een ?droge? rivierbedding in een regenperiode ? naar Sa Gubia. Dit massief is zo ongeveer het grootste van het eiland en bood zeker het nodige potentieel voor enkele klimdagen. Het mindere weer liet ons niet toe er optimaal van te genieten maar ontevreden terug keren deden we zeker niet. De modderweerstand van de schoenen is daarmee ook goed bevonden. Ik vrees wel dat ze bij het autoverhuurbedrijf hun bedenkingen hebben over de afklopbaarheid van de zolen na het volgen van modderige trajecten.

Ah juist, Port de Valldemossa is ook nog ideaal als je in de vooravond de vlieger terug naar huis moet nemen. In de topo zeggen ze dat je zo goed als vanuit de auto kunt zekeren en echt overdreven kun je dat niet noemen. En dat overhangetje waar je met de auto onderdoor rijdt is inderdaad de moeite.

Hasta la proxima!! ;-)

Tijl