Black Diamond Spire Pole

Stokken op weg in de Ecrins

Black Diamond Spire poles

In de bergen heeft het gebruik van wandelstokken al lange tijd zijn intrede gedaan. Ze zijn niet alleen een welgekomen steun voor steile of glibberige bergpaadjes, maar ze betekenen vooral een enorme ontlasting bij lange afdalingen. Als steun en toeverlaat van vele alpinisten en andere avonturiers heeft Black Diamond zich ook op deze markt geworpen. In de Ecrins werd een van de topmodellen van het merk, de ?Spire?, gewikt, gewogen en goed bevonden.

De eerste test liet niet lang op zich wachten. Na elf uur rijden, besluiten we om nog naar de refuge de Soreiller aan te lopen voor een beklimming van de Aiguille Dibona de dag erna. Nu is een dag in de auto zitten niet zo bevorderlijk voor een aangekondigde tocht van twee uur en een half bergopwaarts. Al lopend onderzoek ik mijn nieuwe vriendjes: het eerste dat opvalt, is de ellipsvormige schacht. Of het een functie heeft, weet ik niet maar het oogt zeker vrij blits. Het handvat, gemaakt uit een soort schuim, staat in een gecorrigeerde hoek van 15°. Een groot voordeel zal later blijken, want ik heb op geen enkele tocht last van de polsen. Daarenboven is verzachting doorgetrokken naar de schacht, waardoor je gemakkelijk kan verpakken in de heel steile stukken. Zelf als het heel warm is, voelen de handvaten niet zweterig. Ik vraag me wel af of het schuim op lange duur niet zal verzadigd geraken. Voor een dergelijk model had BD misschien wel een handvat van kurk kunnen gebruiken.

De fabrikant maakt wel het verschil met het afstelsysteem. Bij BD moet je de twee delen niet afzonderlijk afstellen. De onderste schacht trek je uit tot die vastklikt in het Autolock Binary System. De middelste schacht kan je dan afstellen tussen 105cm en 140cm aan de hand van de Flicklock. Dit systeem verklemt eigenlijk de verschillende buizen op elkaar. Ik ben benieuwd of die ook op de juiste plaats blijven zitten onder zware druk.
De tocht naar de Soreiller is technisch niet moeilijk, maar lang en met voldoende hoogtemeters. Na een tijdje begint ook de vermoeidheid van het autorijden door te wegen. Ritmisch volgen de stokken me over stoffige paadjes of stuwen ze me over losliggende rotsblokken. Glibberige stenen in riviertjes kan ik, dankzij mijn nieuwe steuntjes, met vaste tred oversteken. In een laatste stuiptrekking houden we het tempo hoog en niet minder dan een uur en drie kwartier na ons vertrek staan we uit te hijgen aan de hut. Ik merk dat een van de stokken lichtjes is ingezakt. Ik vraag me af of dit aan de verklemming ligt of dat ik iets verkeerd gedaan heb. Ik geef het voordeel van de twijfel.

De grote test komt de dag erna als we de omgekeerde beweging maken. Na 300m rotsklimmen in vier uur tijd moeten we immers ook nog terug naar de vallei. Nu is afdalen nog nooit mijn favoriete of beste onderdeel van de bergsport geweest. Voor deze discipline reken ik dan ook structureel op mijn wandelstokken. Op de gemakkelijke stukken van de afdaling houden we het tempo tussen snelwandelen en lopen. Ik kan de stokken amper op tijd juist plaatsen, maar ze houden me constant op pad. Met een goede voorwaartse plaatsing, kan ik vlot bochten nemen of hoogteverschillen overbruggen zonder mijn knieën te kwellen. Daarbij valt het me op dat de Spire heel stabiel reageert onder de zware druk. De trillingen zijn miniem en ik heb nooit het gevoel dat ze het zullen gaan begeven.
Eenmaal beneden is het tijd voor de tweede controle. Tot mijn ontgoocheling wordt mijn gevoel van tijdens de afdaling bevestigd: de stokken staan niet meer even hoog als in het begin. Onder de druk zijn ze ongeveer tien centimeter gezakt! Ik onderwerp de Flicklock aan een grondig onderzoek, en stel vast dat ik de klem met een vijs kan vaster draaien. (?Dat ik er nog niet eerder opgekomen was!!?). De lezer heeft al door dat de stokken in mijn latere tochten geen krimp meer zullen geven. Misschien zou het interessant zijn als BD hier wat extra aandacht op vestigt om de minder aandachtige medemens zoals mezelf enige afgang te besparen?

Na een tochtje op en neer ben ik totaal verslingerd aan mijn nieuwe vriendjes. De volgende dagen mogen ze een voetje helpen met de aanloop naar Refuge des Ecrins (5u), de beklimming van Rocher Paillon (couloir), de beklimming van de Dome de Neige en dat alles terug naar beneden. Zelfs als ik me in de couloir van ongeveer 40° bevind, kan ik me er nog geen afstand van doen: Een piolet in de ene hand en een Spire in de andere. Volledig ineengeschoven meet de Spire maar 68 cm en met het verlengde handvat heb ik nog speling. Als de route even later over gaat in een besneeuwde rotsgraat, moeten ze dan toch de rugzak in. 572 gram kan echter bezwaarlijk als een bijkomende last beschouwd worden. Dit is dus geen excuus om deze juweeltjes in de hut te laten liggen.

Het lijkt me moeilijk, zo niet onmogelijk, om niet binnen de kortste keren verknocht te zijn aan deze stokken: ze zijn licht, stabiel, eenvoudig in gebruik en ze zien er nog uit ook. Voor iemand die graag in de bergen actief is, en nieuwe wandelstokken nodig heeft, is het een moeilijk te negeren optie. En de kleintjes onder ons zijn deze keer in het voordeel: zij kunnen ook de Spire Compact overwegen: kleiner en nog lichter maar met een maximum lengte van 125 cm.

Technische fiche

+++	Stabiliteit
+++	Eenvoudig
+++	Lengte handvat
---	Jaloerse blikken
Aanbevolen gebruik	Trekking
Lengte	68cm ? 140cm
Samenstelling	Aluminium
Gewicht	572 gram
Aanbevolen verkoopprijs	99,90 EUR
Info	www.bdel.com

 Maarten

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren