3-5-2005

UIAA Flanders Worldcup 2005

Spektakel in Klimax

Na het succes van de Goldfingerwedstrijden van de afgelopen jaren waar steeds grote namen op af kwamen, werd dit concept vorig jaar omgevormd tot een wereldbekermanche. Afgelopen weekend was het reeds de tweede editie. Twee dagen op rij kon men de beste klimmers aan het werk zien in klimzaal Klimax en wij waren erbij.

In tegenstelling tot de meeste manches die gekenmerkt zijn door zeer overhangende structuren gaan ze er in Puurs prat op een technische cocktail te kunnen aanbieden, iets dat sommigen blijkbaar niet gewoon waren. Routes van niveau 8a en 7b+ in de kwalificatieronde, 8b en 8a in de halve finale en 8b+ (8c?) en 8a+ in de finale voor respectievelijk de mannen en de vrouwen, allemaal a vue te klimmen weliswaar. Routeverantwoordelijke van dienst was François Legrand, geen onbekende in Puurs, in samenwerking met het routebouwteam van Klimax (Christian Rolfs, Fre Van Den Driessche, Bert Van Lint en Michel De Vogel).

Met een volgens de organisatie sterkste deelnemersveld ooit, kon het niet misgaan. Nochtans vielen in de kwalificaties al een paar verrassingen: de uitschakeling van de Italiaanse Jenny Lavarda bij de vrouwen en het feit dat bij de mannen zowel Yuji Hirayama als Sylvain Millet, beiden goed voor 9a op rots, vroeg uit de wedstrijd lagen.

Bij de Belgen waren het enkel Olivier Favresse, Muriel Sarkany en de zusjes Graftiaux die zich konden plaatsen voor de halve finale. Grote afwezige bij onze landgenoten was Nicolas Favresse. Blijkbaar is het rivierwater in Siurana toch niet zo gezond...

26 vrouwen gingen de halve finale in, waarvan er 14 de kwalificatieroute topten. De route die hiervoor was uitgezet had 2 sleutelpassages zodat het uiteindelijk nog een mooi gespreid resultaat opleverde. De zaal werd het eerst echt wakker bij het verschijnen van Alix Graftiaux, die met haar rustige klimstijl redelijk ver geraakte en hiermee een mooie 16e plaats verzekerde. Haar zus Chloé geraakte echter een paar passen verder en werd bijgevolg mooi 13e. Andere noemenswaardige prestaties uit de halve finale waren het optreden van de Japanse Yuka Kobayashi, die eerst vast zat op een pas laag in de route, maar dan nog op slechts 2 grepen van de finale geraakte en Barbara Bacher die het publiek verbaasde met haar vastberaden klimstijl. De onder luid applaus aangemoedigde Muriel Sarkany klom met haar alom bekende rustige en beheerste stijl tot vrij hoog in de route, maar kwam op een bepaald stuk vast kwam te zitten en sprong dan maar naar de 3e laatste greep. Als laatste was opnieuw een trage klimster aan de beurt. Angela Eiter, topte onder zeer luid applaus als enige de route en had zelfs nog kracht over om het publiek uitgebreid te groeten.

Bij de mannen had enkel Olivier Favresse een plaatsje in de halve finale kunnen bemachtigen. Hij zette een knappe prestatie neer, maar het was al snel duidelijk dat hij de finale niet zou halen.
Alhoewel de eerste crux, rond het 5de setje, voor sommigen reeds te veel was, konden we ons pas enkele meters voor het einde aan echt klimspektakel vergapen.  De venijnige bijpakpas in de overhang en de daarop volgende bewegingen zorgden steeds weer voor spanning in het publiek en natuurlijk ook voor een aantal mooie pendules. De Nederlandse favoriet Jorg Verhoeven snelde door de route en raakte in slechts 2 minuten en 31 seconden tot enkele passen voor het einde. Maar Alexandre Chabot stak pas echt met kop en schouders boven de anderen uit! Om z'n finalekansen nog wat te vergroten sloeg hij dan maar een greep over en sprong naar de voorlaatste greep, die hij echter niet kon fixeren. Enkel Ramon Julian Puigblanque, de kleinste, maar zeker niet de minste van de bende, evenaarde deze prestatie.

Hierna konden zowel deelnemers als publiek genieten van een uitgebreide pauze terwijl François Legrand en zijn team de finaleroutes plaatsten. En wat voor een routes! Legrand wist duidelijk waar hij mee bezig was. Een uur voor het starten van de finale werden de tribunes al vrijgegeven en het volk stroomde bij pakken binnen. Misschien zou het handig zijn dat bij de volgende edities de plaatsen genummerd worden, zodat iedereen op een comfortabele manier van deze wedstrijd kan genieten...

De finaleroute van de dames begon met een mooie technische eerste helft, gevolgd door een overhangende traversee en een zeer pittig en technisch einde. Sandrine Levet eiste direct de aandacht op met een creatieve rustpas. Een slimme zet, want ze topte de route schijnbaar zonder problemen. Het leek erop dat ook Maja Vidmar haar deze prestatie zou nadoen. Ze hing al met één hand aan de eindgreep toen bleek dat bijpakken net iets te veel van het goede was...
De publieksfavoriet, Muriel Sarkany kon met een groot startapplaus rekenen op heel wat morele steun. Toch was er in haar klimstijl af en toe twijfel te bespeuren. Ze raakte tot op enkele passen van het einde, maar was duidelijk niet sterk genoeg om het jonge geweld van het podium te stoten. Het was echter de populaire Natalija Gros, winnares van vorig jaar, die voor wat teleurstelling bij het publiek zorgde. Niet alleen door haar nieuwe haarkleur, maar vooral door haar wat onzekere klimbewegingen. Dit werd echter allemaal goedgemaakt door de superprestatie van de 19-jarige Angela Eiter. Zij slaagde er immers in om zowel kwalificatie-, halve finale-, als finaleroute te toppen! Het publiek ging door het dak en het geluk van deze jonge winnares kon duidelijk niet meer stuk.

Dan was het de beurt aan de heren, die een moordende finaleroute voorgeschoteld kregen, waarvan het begin op zich al een serieuze boulder leek. Cédric Lachat moest zich echt door de tweede helft van de route sleuren en kon nog net een inpikmaneuver uitvoeren voor z'n laatste restje kracht helemaal op was. Thomas Mrazek, winnaar van vorig jaar, had duidelijk heel wat minder moeite. Met een mooie toehook won hij de aandacht van het publiek, maar dat bleek net ietsje te veel show te zijn, want de teen loste evenzeer en deed hem veel te vroeg uit de route gaan.
De voetklem van Alexandre Chabot was echter minstens even mooi en hield gelukkig wel, maar het was Flavio Crespi die pas echt kans maakte op een overwinning. Jammer genoeg schoot ook zijn voet weg op enkele passen voor het einde... De echte klimax werd bijgevolg alweer geleverd door de kleine Spanjaard met de dynamische klimstijl: Ramon Julian Puigblanque. Schijnbaar onvermoeibaar baande hij zich een weg naar boven en slaagde erin de eingreep te tikken, wat hem een verdiende eerste plaats opleverde.

De vermoeide, maar meestal toch tevreden deelnemers werden nog even op het podium geroepen voor de ceremonie protocolaire. De medailles werden uitgedeeld, het Oostenrijkse en Spaanse volkslied gespeeld en de 16 finalisten kregen elk nog een grote of kleine fles Duvel. Zo konden ook zij hun klimdag afsluiten op de typisch belgische manier: met een stevig glas bier...

Diezelfde avond was er nog een voorstelling van de bekende bigwallspecialist Andy Kirkpatrick die met een zeer humoristische stijl het aanwezige publiek vertelde over zijn avonturen op El Cap en de beklimming van Les Drus. Daarop kon het socializen beginnen met een spetterende party en het nodige gerstenat. Een waardige afsluiter voor een zeer geslaagde manche. Op naar de volgende editie, die naar verluid buiten zou plaatsvinden, hopelijk worden de gedane belofte's gehouden...

Kevin Ost & Sofie Lummerzheim