18-3-2009

Wanne Libot

Jong en Belgisch

Een andere naam die de voorbije jaren regelmatig opgemerkt kon worden in de competitie-uitslagen was die van Wanne Libot. Een Belgische titel bij de jeugd en een Vlaamse titel bij de studenten zijn maar enkele resultaten uit zijn lijst. En ondanks de (on)nodige blessures blijft zijn lijst deelnames jaarlijks voldoende lang te zijn. Dat de resultaten gaandeweg weer de goede richting uitgaan is dan alleen maar goed nieuws. Een jong en Belgisch interview.

Wanneer, hoe en waarom ben je beginnen klimmen?

Mijn vader klom al en omdat mijn moeder me steeds in de bomen zag klimmen stuurde ze me mee met mijn vader. Zo klom ik een half jaar met hem om vervolgens in de plaatselijke klimclub verder te gaan. Dat was in Mortsel. Daarna trainde ik verder in de Indoor in Antwerpen om uiteindelijk in Klimax te belanden. Alle andere sporten voelde ik aan als een verplichting terwijl het klimmen aanvoelde als iets van mezelf. Ik herinner me mijn eerste brevetje van toen ik een jaar of tien was. We kregen dat aan het einde van een jaar en het vermelde uw beste jaarprestatie. Ik denk dat het 6a was.

Niet slecht voor een eerstejaars ukketje. Momenteel combineer ook jij je studies met het klimmen. Hoe bevalt dat?

Moeilijk eigenlijk. Ik studeer Master Lichamelijke Opvoeding en de eerste twee jaren maakten de sporten in de opleiding het echt zwaar om nog in het klimmen te presteren. In 2e Bachelor had ik dan ook nog een blessurejaar. Bij het klimmen liep ik eerst een schouderblessure op, onmiddellijk gevolgd door een vingerblessure. Dat zorgde er toch voor dat ik een goed half jaar buiten strijd was.

Welk belang hecht jij aan competitieklimmen tov rots?

Momenteel ben ik voornamelijk bezig met het competitieklimmen. Dat neemt niet weg dat ik dolgraag meer aan de rotsen wil hangen. Door tijdsgebrek, mede door de studies,  en het feit dat ik in Antwerpen woon maken het moeilijk om aan de rotsen te geraken.

Enkele jaren terug was je de ongelukkige hoofdrolspeler in een ongeval aan de rotsen. Kun je eens vertellen wat er gebeurde?

Tijdens een initiatoropleiding in Dave testte ik samen met mijn klimpartner een route. We begeleidden toen twee beginnende klimmers. Ik klom de route voor maar ongeveer halverwege realiseerde ik me dat hij te zwaar was voor onze beginners. We waren gewend om te bouwen om een toprope in te hangen om vervolgens al rappelende af te dalen. Ik roep dan ook naar beneden dat ik onmiddellijk in toprope naar beneden ga komen. Eenmaal boven bouw ik om en roep ‘ok?’ naar beneden. De zekeraar had zich los gemaakt en dacht waarschijnlijk dat ik wou weten of ik mocht beginnen rappellen. Deze antwoordde met ok en dus liet ik me achteroverhangen. Van op een hoogte van om en bij de 15m ga ik al heel snel aan een te grote snelheid naar beneden en merk dan ook snel dat er iets niet pluis is. En dan begint het hart aan 330 per minuut te gaan…
In een flits zie ik een van de begeleiders en tussen deze en mezelf in nog een duo dat aan het klimmen is in toprope. Ik slaag erin te grijpen naar het touw van die zekeraar, en me, met de nodige brandwonden, af te remmen. Doordat ik snelheid verlies kan boven een persoon die de relais naast de mijne aan het ombouwen was, ter hoogte van de relais, het touw dichtknijpen. Die moet ook wel stevig afgezien hebben… En zo kom ik een kleine meter van de grond stil te hangen.

En toen?

Op zich had ik toen een gevoel van ‘klein slipperke, mannen, niks gebeurd’ maar dat duurde maar tot ik mijn voet probeerde te bewegen. Door de adrenaline voelde ik geen enkele pijn maar in de val had ik dan blijkbaar toch de ene enkel gebroken met gescheurde ligamenten en spieren. De andere enkel was ‘slechts’ zwaar verstuikt. Twee maanden gips en aanvullend een goede vier maand revalidatie waren mijn deel. De brandwonden op mijn handen en tot aan mijn bovenarm (vraag me niet hoe) kwamen er dan ook nog bij …

In welke mate veranderde dit voorval de manier waarop je met klimmen om gaat?

Nu ga ik altijd wachten tot ik spanning op het touw voel alvorens achterover te gaan hangen. En spijtig genoeg merk ik toch ook dat het voorklimmen stroever gaat dan vroeger. Een portie schrik is nu, in de gemakkelijkere routes waar rampscenario’s me al snel voor de geest komen, mijn deel.

Heb je nog andere passies?

Snowboarden staat zeker ook hoog op mijn lijstje. Zeker in het park kan ik me rot amuseren.
En als ik niet aan het klimmen ben kan je me ook onder maten terug vinden of ben ik aan het studeren [een aantal van die maten in het toevallige publiek gaan spontaan plat van het lachen]

En wat zijn de toekomstplannen?

Knallen, hé. Op rots hoop ik toch een niveau te stijgen. Als ik maar eens een projectweekje kan inplannen ergens in Zuid-Frankrijk of Spanje… En ook het BK de 21ste maart staat op mijn agenda. Het zou plezant zijn moest ik daar een goed resultaat behalen.

Succes daarmee!

En een quote die we de lezers niet willen onthouden: Ben je eigenlijk buiten bewustzijn gegaan eenmaal de pijn kwam opzetten?
Neeje, ik zen e beest! [grijns]

Beste prestatie à vue: 7B+ Cena de Isodora, Ventanas de Mascun, Rodellar
Sterkste prestatie redpoint : 8a Arno, Gran Boveda, Rodellar
Sponsors:  Five Ten

Tijl