26-3-2009

Interview met Muriel Sarkany

Over hun reis naar Oceanië

Slechts weinigen weten het maar Muriel Sarkany verkiest de zon boven de sneeuw. In de afgelopen periode van het jaar zijn de beste plaatsen op aarde als het gaat om kans op zon te vinden op het zuidelijk halfrond. Muriel trok dan ook, profiterend van het einde van het wedstrijdseizoen, naar Australië in het gezelschap van Julie Sprooten voor een ontdekkingsreis bij onze tegenvoeters. Na zes weken in het land van de kangoeroes en vier in het land vol schapen (Nieuw Zeeland), keert ze terug naar de vlakke landen met volledig opgeladen batterijen en een resem prachtige herinneringen.
De blog van hun reis loont zeker de moeite. Honderden foto's getuigen van een enorm klimpotentieel in deze twee landen. Toch wouden we graag wat meer weten over hun eigen impressies.

Belclimb : Twee maanden, dat biedt meer dan genoeg mogelijkheden om een maximum aan nieuwe ontdekkingen te doen. Was het voldoende om de spots van Australië en Nieuw Zeeland aan te doen?

Muriel: We hadden in feite anderhalve maand in Australië en 1 maand in Nieuw Zeeland.
In Australie bleven we 3 weken in de Blue Mountains. Maar die drie weken vlogen voorbij, er zijn nog zoveel routes te proberen, zeker qua routes van meerdere lengtes.
We hadden ook nog graag geklommen in de Grampians en Arapiles maar dat is voor een volgende trip ;-), de temperaturen waren er te hoog.

Wat betreft Nieuw Zeeland raadden verscheidene locals in Christchurch, op het zuidelijk eiland, ons aan om onmiddellijk door te reizen naar Babylon, 9 uur verder. De weerscondities gingen binnen de 5 dagen veranderen… En jawel, het is niets voor niets dat dit land zo groen ziet ;-) De regen is er zeker niet zeldzaam. In de Fiordlands regent het zelfs ongeveer 10 m per jaar.
In Babylon zijn er 2 sectoren. Een ervan werd slechts een jaar en half terug ondekt en de locals hadden niet overdreven… Het massief wordt Little Babylon genoemd en er zijn ook multipitchmogelijkhedeun in de omliggende sectoren.
Omdat er ons niet veel tijd meer restte besloten we naar Castle Hill te trekken. Het is een enorm bouldergebied bestaande uit verschillende sectoren (Qantum field, Spittle Hill et Flock Hill,...) en velden vol blanke boulders voor de liefhebbers van plats et rétas maar dan wel onder een 40°C. Logischerwijze... veel te warm.

Hoe hebben jullie de reis georganiseerd? Alles voordien of eerder van dag tot dag?

We namen enkel tickets voor het vliegtuig en we wisten in grote lijnen waar we naartoe wilden : Alice Springs, Kings Canyon en Ayers Rock (Uluru, heilige rots van de Aboriginals), vervolgens het Great Barrier Reef (Cairns) om er een duikdoop te nemen en wat skydiving en tot slot de Blue Mountains. In Nieuw Zeeland en het zuidelijk eiland stonden de klimspots op het programma.

Doorheen de blog kunnen we tientallen massieven en bouldergebieden terugvinden. Zelfs lange routes stonden op het programma. Als je twee massieven moest kiezen uit de lange lijst, welke zou je dan aan de Belclimb-bezoekers aanraden?

Zonder twijfel de Blue Mountains in Australië, met zijn veelheid aan routes en stijlen. En Flock Hill voor zijn boulders.

Het lijkt dat jullie reis aan een stevig tempo afgelegd werd. Zo'n hoog reistempo is niet ideaal voor de prestaties? Heb je u enkel bezig gehouden met à vue klimmen?

Als je daar bent wil je echt zo veel mogelijk zien en dat vraagt tijd en vergt kilometers in de auto. Eens een kijkje nemen in het Rainforest, de geizers bezoeken, een wandeling over een vulkaan,... De landen zijn zo mooi en we wouden daarnaast ook nog eens veel klimmen. Met zo'n programma is de goede vorm inderdaad niet altijd op de afspraak ;-)
Toen we in de Blue Mountains aankwamen had ik drie weken niet meer geklommen. Onnodig te zeggen dat ik wel wat ontbrak… Maar ik had ook wel last van mijn vingers bij de minste greep die iets of wat sneed. Ik ging dan ook niet boven 8a.
Moeilijk om echte prestaties neer te zetten… Na verloop van tijd ging het met mijn vingers echt wel beter dankzij de goede raad van een bevriende osteopaat ter plaatse.
In Nieuw Zeeland legde ik me al evenzeer toe op het à vue klimmen en klom ook enkele zware routes tot 8b max.

10 weken reizen, dat laat mooie herinneringen na. Bij terugkomst zul je wel ontdekt hebben dat de zweedse site 8a.nu je klasseerdeu als de beste wedstrijdklimster aller tijden (een klassement dat wel enkele wedstrijdklimmers mist). Een toffe verrassing?

Ik wist het eigenlijk niet tot je me het zonet zelf vertelde ;-) Natuurlijk doet dat me veel plezier, het is een vorm van erkenning. Die ene keer dat het wedstrijdklimmen wat naar waarde geschat wordt…

Je hebt beslist om de trainingen voor een 16e (17e?) wedstrijdseizoen op het hoogste niveau aan te vatten. Waar vind je de nodige energie en motivatie?

18e ;-)
Wat ik doe, doe ik omdat ik het graag doe. Ik hou ervan te trainen en me vooruitgang te zien maken. Het is zeer dankbaar te voelen dat de training ook wel degelijk oplevert. De wedstrijden vormen ook steeds zeer aparte ervaringen. Vaak zijn het er harde maar als alles goed draait is het zo geniaal… Ik stel me vaak de vraag in welke andere bezigheden je dergelijke sensaties kan beleven…
Ik hou van het klimmen, ongeacht welke vorm: zaal, rots, boulder, lengtes, wedstrijd of gewoon voor het plezier… Ik maak er weinig onderscheid in, de ene vorm herbront me voor de andere.

Gezien de wedstrijdkalender 2009 kunnen de klimmers boulder en lead combineren. Het boulderseizoen duurt slechts twee maand en half. Welke discipline draagt je voorkeur weg dit seizoen?

Het is waar dat ik vorig kaar het idee om deel te nemen aan het bouldercircuit in 2009. Ik was enorm blij na het Europees Kampioenschap in Parijs. Maar de kalender laat me niet toe deel te nemen. Door al dat reizen kon ik niet tijdig starten met trainen. Het seizoen start al binnen enkele dagen en ik had al minstens drie maanden aan het trainen moeten zijn ;-)

Besluit…

Deze reis was een prachtige ervaring op vlak van vrijheid en ontdekkingen, het zijn echt wonderbaarlijke landen. De mensen zijn er van een zeldzame vriendelijkheid en de natuur van een zeldzame schoonheid. Terugkeren naar huis was niet gemakkelijk en ik ben al aan het plannen om er terug te keren. Zonder blessures ditmaal ;-) om datgene  te kunnen klimmen waar ik zin in heb en om me nog meer uit te leven. Als ik het me goed herinner is het de eerste keer dat ik zo'n lange reis onderneem zonder ook maar te trainen. En dat voelde wel eens goed. Het is waar dat de terugkeer wat moeilijk is want ik heb niet weinig trainingsachterstand voor dit nieuwe jaar maar mijn vingers en moraal hadden er echt nood aan!

Dank u, Muriel. We volgen u dit jaar van nabij bij al uw verplaatsingen. Succes!

Hube

De site van Muriel Sarkany
De blog van de reis naar Oceanië