30-12-2009

Expeditie Peru 2009 - Deel 2

Van de Artensonraju naar de Churup

Lees ook deel 1 van dit verslag

... Na een geslaagde Alpamayo kon onze moed niet op. We hadden gemerkt dat zelfs op grotere hoogte het technisch klimmen weinig problemen gaf, daarom gingen we op zoek naar een mooie top met vooral een mooie lijn (en niet te lange instijg). Ons oog viel al snel op de Paron vallei die met Pyramide de Garilasco en Artensonraju meer dan voldeed aan onze wensen. Na enige rondvraag, smalende blikken en commentaren als ?El Pyramide, die wordt al jaren niet meer geklommen, veel te gevaarlijk? moesten we die eerste spijtig genoeg al snel opgeven, maar Artesonraju (6025m) zou het worden. Toen we in het morenekamp toekwamen stelden we vast dat de zuidoostgraat die wij voor ogen hadden nog niet gespoord was en dat geen van de 2 andere teams in het kamp van plan was ons dat plezier te doen. Dus werd de vraag: ?Wat is het belangrijkst, de top of de route?? Het werd de route, we kozen dus niet voor de normaalroute met hogere slaagkans, maar wel voor de uitdagendere zuidoostgraat.

Vol goeie moed stonden we om 1.00 vertrekkensklaar, over de gletsjer, op zoek naar de sneeuwkegel. Maar zonder maan, zonder spoor en we durven het bijna niet zeggen, zonder marsplan was dit niet evident. Doe daar de unconsolidated sugarsnow bovenop en binnen de kortste keren wisten we niet meer wat links of rechts en boven of onder was. Toen we even later de bergschrund als een grote serac aanzagen waren we vastbesloten dat een traverse de oplossing zou zijn om terug op de juiste route te komen. Maar laat het een goeie les zijn, in het wildeweg ronddwalen op een berg is geen goed idee. We namen het wijze besluit op onze schreden terug te keren alvorens we ons verder in de nesten werkten. De sneeuwstorm die even later opstak kon de pijn slechts gedeeltelijk verzachten?

Om onze gekraakte moraal na onze mislukte poging op Aresonraju weer op te krikken moesten we even weg van de hoge bergen waar toch teveel sneeuw op lag. Sportklimmen bleek het alternatief dat direct naar voor geschoven werd. We zijn alle drie niet zo een fanatieke beoefenaars van deze tak van de klimsport, en hadden meer een driedaagse ?chillklim?uitstap in onze gedachten. In onze lodge weerklonken al enkele weken uiterst positieve berichten over de pracht van een klimgebied op anderhalf uur van Huaraz, nml: Hatun Machay. Met een overload aan eten om weer op krachten te komen stapten we in een busje samen met nog wat ander klimvolk van divers pluimage. Het was al donker toen we op 4200m hoogte uitstapte, onze tent opzette en moe gingen slapen zonder nog maar een glimp van enige rots te hebben opgevangen? WOW! Zoiets moet er uit men mond ontsnapt zijn toen ik de ochtend nadien de tent opentrok. Een prachtig heuvelachtig, droog landschap zover ik kon kijken met beneden in de vallei de meest eigenaardige rotsformaties die ik ooit gezien had. Het leek wel op een soort van versteend bos met pieken over de dertig meter en in het midden een veld met boulders waar menig bos in Fontainebleau nog jaloers op kan worden. Na even op te warmen in de zon met ontbijt besloten we niet langer te wachten en dit prachtige landschap van dichterbij te gaan verkennen. Na wat boulders te hebben uitgeprobeerd als opwarming wisten we dat het een soort zandsteen was met veel grip dat op sommige plaatsen nogal breekbaar was. Nu, geen probleem, op de lengteroutes bleek alles al goed gekuist te zijn.

Hatun Machay is een klimgebied dat nog maar sinds 4 jaar bestaat, maar is door het immense potentieel op die tijd al het grootse van Peru geworden. In de vallei waar voor de rest echt niets is, staat enkel een lowbudget gite zonder eletriciteit. Er zijn routes van 4 tot en met 8a, maar de meerderheid situeert zich in de 6 en de 7. Er zijn waarschijnlijk ?boulders for a lifetime?, maar dan moet je wel eens naar daar gaan met een staalborstel en een hamertje.

Perfecte behaakte routes in allerlei stijlen maakte onze dag goed. Van echte cracks tot overhangende knijpers en subtiel dalwerk, alles was aanwezig onder een stralend zonnetje. Na drie dagen niets anders gedaan hebben dan heerlijk gegeten en geklommen zijn we klaar voor een nieuwe alpine poging?

Met volledig opgeladen batterijen na drie dagen sportklimmen hadden we ons oog laten vallen op Churup (5493). Niet al te hoog, technische lijn, dicht bij Huaraz en volgens anderen in conditie, meer moest dat niet zijn voor ons. Hans had net gedaan met zijn werk als reisleider en voegde zicht bij ons. Toen we tijdens het instijgen de wand voor het eerst boven de vallei zagen uitsteken keken we wel al eens met een bang hartje naar elkaar. ?Heb jij al eens zo een stijle wand in een directe lijn beklommen?? ?Eeuh, neen?? ?Hebben we ons overschat?? ?eeuhm? Zorgen voor morgen??

1000 hoogtemeters en tot 85 graden mixteklimmen waren de woorden die ons in de topo aanspraken, maar in realiteit ziet dat er toch altijd net iets anders uit. Na ons tentje te hebben opgezet aan een idylisch meertje lag iedereen al snel te slapen met een zware volgende dag in het achterhoofd. Om 3 uur vertrokken we voor enkele uurtjes boulderspringen tot aan de sneeuwgrens. Nog wat hoger zonder stijgijzers stonden we aan de start van een groot couloir. Vanaf hier zouden we in 2 cordees inbinden en vertrekken, ware het niet dat Hans zich niet al te lekker voelde. De vermoeidheid en de hoogte speelde hem teveel parten en hij nam de moeilijke beslissing om alleen om te keren, zodat wij met drie verder konden klimmen. Na het enge couloir te hebben uitgeklommen moesten we nog enkel over de rimaye geraken en wat traverseren om aan de basis van de wand te komen. Het was zoals gepland net 6u, en dus konden we zonder hoofdlamp verder klimmen.

De start van de eigenlijke route zou volgens de topo onze ?mixed climbing skills? testen, en dat gebeurde. Koen moest al zijn verworven technieken aanspreken om aan de volgende relais te geraken. Helaas versperde een verticaal stuk gladde rots met poedersneeuw op ons de weg?

?Terugkeren?? Maar neen, gelukkig vond Koen een doorgang langs links via een vuile traversee die ons 1 lengte hoger weer op het juiste spoor zou brengen. Enkele verroeste pitons bewezen dat we niet de enige waren die deze variante ooit al hadden beklommen. Nadien was het aan mij om me te bewijzen. Enkele 60m lengtes zonder ook maar enige mogelijkheid tot het plaatsen van een tussenzekering brachten ons al een stuk hoger op de wand en zelfs in het zonnetje. Nadien mocht An de laatste 150m sporen richting top. Dit bleek nog een zware job te zijn omdat de zon de sneeuw al aardig zachter gemaakt had.

Geef toe, een scherpe top met een prachtig uitzicht, mooi weer, helemaal alleen en een trots gevoel omdat we wisten dat we een stevige route geklommen hadden, een beter topgevoel kan er toch niet zijn? Nog een 9tal vuile rappels tot beneden en snel weer richting tentje waar Hans zijn warme soep al stond te wachten?

We waren het er alledrie over eens dat we een mooie prestatie hadden geleverd. Technisch klimmen op die hoogte, zonder enig spoor voor ons; de synthese van wat we gedurende 2 jaar bij MountCoach hadden geleerd?

Voetnoot:

2 dagen na onze beklimming van Churup neem ik afscheid van Koen, An en Hans. Mijn expeditie zat erop, ik vertrok richting Lima om mijn vriendin op te halen en nog een maand het binnenland van Peru en Bolivie te verkennen. Koen en Hans gingen nog een 2tal weken verder klimmen en An had - voor ze op stage naar Equador vertrok - nog net genoeg tijd om een poging te wagen op de westwand van Tocclaraju (6032m). Deze wand hadden we al zien liggen vanuit de Ishinca-vallei. Iedereen in topvorm, goede meteo en - volgens anderen - lag de berg in uitstekende conditie; niets dat een volgend succes in de weg kon liggen.

Helaas kreeg ik op 2 augustus een telefoontje dat de natuur ongenadig hard had toegeslagen. Koen, An en Hans waren omgekomen op Tocclaraju door een ingestorte serac?

Yannick de Bièvre

Met dank aan onze sponsors: K2 Antwerpen, Aleluja, Klimax en KBF

Op deze link vind je het verhaal in foto?s of via de fotopagina van onze blog: www.mountcoach.net