Denk aan het milieu. Denk na voor je print!4-6-2013
Long trip bestemming
MattMet de grote vakantie in zicht hebben de meeste Belgische klimmers de blik gericht naar het zuiden van Europa, voornamelijk aangetrokken door de betere weersverwachtingen en de klimmassieven met klinkende namen. Nochtans zijn er nog ettelijke regio’s in Europa die het verdienen om ook wat aandacht te krijgen omdat ze zonder twijfel onze ervaring enorm kunnen verrijken doordat ze net iets anders te bieden hebben. Zo ook het Verenigd Koninkrijk en specifieker het Peak District.
Peak District is een centraal gelegen natuurpark dat zich tussen de steden Sheffield en Manchester bevindt. Twee eigen karakteristieken typeren het Peak District in al zijn originaliteit : het « trad » en het « gritstone ». Gritstone (of « grit ») is een silicieus afzettingsgesteente dat vooral uit quartz bestaat en dat fel op zandsteen lijkt wat resulteert in buitengewone wrijving tot groot jolijt van alle klimmers. Wat het « trad » betreft (traditionneel klimmen), weet dat je hier op het grondgebied van de Britse klimmers bent, waar een strikte ethiek duidelijke regels afbakent: enkel klemblokken toegestaan. Gelukkig biedt de plaatselijke rots een zeer wrijvingsvriendelijk, gebroken en gebarsten karakter waar de plaatsing van uw beveiliging kwalitietsvol is. Het toprope beklimmen van geëngageerde routes is een geaccepteerde praktijk, nog meer als je uiteindelijk de route nog op zelfgestoken beveiliging uitklimt, « headpointing » genaamd in het lokaal jargon. Je hebt het begrepen, bravoure en durf zijn hier op hun plaats naast het technische en het fysieke aspect. Ook is het de gewoonte in het Peak District om de routes alternerend op kop en na te klimmen om zo het materiaal eenvoudig te kunnen recupereren waarbij de naklimmer « à l’anglaise » beveiligd wordt : vanop de top van de beklimming met een makkelijke afdaling te voet er op volgend.
De geschiedenis van het klimmen in het VK wordt getekend door opmerkelijke figuren als Ron Fawcett, Johnny Dawes, Jerry Moffat of nog Ben Moon om er maar enkele te noemen. Elite-klimmers van de jaren 80-90 op de internationale klimscène die in trad verschillende routes openden die ook nu nog gelden als waarachtige uitdagingen die slechts zelden herhaald worden ten gevolge van de moeilijkheidsgraad maar ook door het engagement dat van de klimmer gevraagd wordt. Technische moeilijkheid en engagement, de twee essentiële ingrediënten waaruit het klimmen « made in the UK » opgebouwd is en die een eigen specifieke kwotatietabel rechtvaardigen.
In principe zijn alle routes in het Peak District gekwoteerd volgens de Britse waarderingsschaal gaande van « Easy » tot « Extremely Severe », waarbij deze laatste nog onderverdeeld wordt met nummers, momenteel van 1 tot 12 (de beroemde E1, E2, enz.). Naast deze eerste kwotatie die de algemene moeilijkheidsgraad van de route omvat, inclusief de mate van risico en de moeilijkheid waarmee de route afgezekerd kan worden, wordt nog een tweede toegevoegd. Deze is een zuiver technische waardering gelijkend aan de Franse schaal maar gaande van 4a tot 7a. Algemeen gezien evolueren de beide kwotaties gelijklopend naargelang de moeilijkheid van de routes (minder grepen, minder plaats voor coinceurs) op enkele uitzonderingen na. Bijvoorbeeld, bij twee routes gewaardeerd op respectievelijk E1 6a en E2 5b zal de eerste zichtbaar moeilijker zijn op technisch vlak en waarschijnlijk perfect afgezekerd kunnen worden terwijl de tweede makkelijker te klimmen valt maar iets geëngageerder is. A fortiori doe je er best aan om als tradklimmer die het Peak District gaat verkennen de kwotering van de routes juist te interpreteren vermits op je stappen terugkeren niet steeds mogelijk is. Progressief opbouwen en de plaatsing van beveiligingspunten eerst goed onder de knie krijgen zijn aan te raden! Om een referentie te geven, de klimmers die erin gelukt zijn een route moeilijker dan E10 7a te klimmen zijn momenteel nog steeds op één hand te tellen. Maar wees gerust, het Peak District telt honderden routes en de makkelijksten lijken natuurlijke trappen.
De streek beperkt zich niet enkel tot het tradklimmen. Er is ook een ruim aanbod voor de liefhebbers van het boulderen. Mede door de kwaliteit en de wrijving van het gritstone komt het Peak District op een tweede plaats van de Europese boulderscène, op slechts een zucht van Fontainebleau. Het vervolg van dit artikel geeft een overzicht van enkele massieven die je niet mag missen bij een eerste bezoek : het een en het ander om je verscheidene dagen te amuseren in boulder en trad.
Stanage is zonder twijfel het meest populaire klimgebied in het Peak District. Op enkele kilometers van Hathersage, de meest waarschijnlijke uitvalsbasis voor een klimtrip, gelegen is Stanage een lange rotsachtige heuvel die zich over enkele kilometers uitstrekten onderverdeeld is in verschillende sectoren. Naast een zeer groot aantal routes (meer dan 700) in alle niveau’s en in zeer verschillende stijlen biedt Stanage de klimmer de gelegenheid om optimaal te profiteren van dit opmerkelijke landschap. Hoewel Stanage bij wijlen slachtoffer is van zijn eigen succes, zeker gedurende de weekends, blijft het toch de ideale locatie om zich onder te dompelen in de klimstijl van het Peak District en om andere klimmers tegen het lijf te lopen. De blootstelling aan de wind laat het gritstone toe om snel te drogen na een regenbui al kan je al eens beperkt worden tot de bouldervelden onderaan de rotsen. Zo bijvoorbeeld de zeer fotogenieke lijn Not to be taken way (6C), het iconische Careless Torque (8A), de zeer geëngageerde Crescent Arête (6A) of Deliverance (7B+) waar wat dynamiciteit vereist is. Zowel op de technische dalletjes als in de meer luchtige passages zijn meerdere crashpads evenals een goede mentale onontbeerlijk.
Dichtbij dit meest gekende massief vind je ook Burbage met meerdere toegankelijke routes van geringere hoogte (Mutiny Crack (VS 4b), Long Tall Sally (E1 5b), Zeus (E2 5b) ou Silent Spring (E4 5c)) evenals vele boulders (Side Wall (5+), Remergence (6B+), Banana Reverse (7A), enz.).
Millstone is het mekka voor barstroutes en geëngageerde hoekversnijdingen in het Peak District. De steengroeve van Millstone werd bekend in het klimwereldje door de mythische route « Master’s Edge » (E7 6c), met een eerstbeklimming door de Engelsman Ron Fawcett in 1983. 30 jaar later is de route nog steeds een eerste zware uitdaging voor menig klimmer. Daarnaast biedt Millstone natuurlijk nog tal van meer toegankelijke routes die allerhande klimmers er toe uitnodigen hun kunnen in barsten verder te ontwikkelen. De specifieke stijl en de hoogte van de routes (tot 40m, eerder ongezien in deze regio) zijn de voornaamste redenen om naar dit gebied, dat daarbij nog beschermd is van de wind, te trekken. Enkele routes die je niet wil missen: Covent Garden (VS 4c), Portland Street (HVS 5b), Twicker (E3 5c), Time for Tea (E3 5c) en de prachtige lijn London Wall (E5 6a).
De oriëntatie van Frogatt laat de klimmers toe te genieten van een zonnige winterdag. In zeer verscheiden niveau’s kunnen ze genieten van de opmerkelijke wrijving van het grit op de verschillende dalletjes: Sunset Slab (VS 4b), Three Pebble Slab (E1 5a), Downhill Racer (E4 6a),… Enkele kilometers verder vind je Curbar dat eveneens vele technische en geëngageerde dalletjes telt evenals meerdere barstroutes die makkelijker af te zekeren zijn : Avalanche Wall (HVS 5a), The Peapod (HVS 5b), L’horla (E1 5b), Profit of Doom (E4 6b).
Daarnaast vinden de boulderliefhebbers in Curbar een ruim aanbod aan problemen makkelijk bereikbaar vanaf de parking en gekarakteriseerd door eerder veilige landingen.
Cratcliffe bestaat uit eerder langere routes (tot 30 meter) in een kader dat perfect bij Robin Hood past : een mooi alternatief om een ander deel van het Peak District te ontdekken terwijl je geniet van uitzonderlijke klassiekers als « Suicide Wall » (HVS 5a), dat een inspanning van lange adem vereist en atletische barstsequenties omvat, of « Five Fingers Exercice » (E2 5c), een prachtige route met een zeer luchtig einde. Van aan de top van de routes kunnen de klimmers genieten van het uitzicht en de rust.
Tot slot beschikt ook het centrale deel van het Peak District over verschillende kalkmassieven waarop zowel traditioneel klimmen als sportklimmen mogelijk is. Voor het sportklimmen op geëquipeerde routes is Raven Tor zonder twijfel de meest bekende site van Engeland omwille van de hoge concentratie aan extreem technische routes. Echter ook Cheedale beschikt over heel wat routes, ook van een bescheidener niveau. Wat zeker is, is dat het sportklimmen in het Peak District voor een klimmer die van ver komt zeker niet de hoofdreden moet zijn, maar na verschillende dagen trad kan wat ‘gewoon’ klimmen de mentale van de klimmer, even verweerd als de huid van de vingers, weer wat tot rust brengen.
Hathersage is een dorp centraal gelegen in het Peak District en lijkt een mooi startpunt voor een klimtrip in de regio. In het centrum vind je een goed gevulde klimwinkel waar je de topo (kies er om te beginnen een algemenere, eerder dan een massiefspecifieke) en eventuele nodige extra’s qua materiaal kan aanschaffen. In hetzelfde gebouw vind je een klein caféetje waar je je dag kan beginnen met « a cup of tea » of « bacon and eggs » met de lokale klimmers die met precisie de te verkiezen plekjes van de dag zullen aanraden, afhankelijk van de meteorologische omstandigheden (temperatuur, wind en luchtvochtigheid).
Het naburige Sheffield, gekarakteriseerd door een belangrijke concentratie aan klimmers laat je toe om echt alles wat je kan nodig hebben terug te vinden : logies, bevoorrading, materiaal, enkele uitstekende klimzalen voor de regendagen (The Edge, The Foundry, en Climbing Works) evenals vele « pubs » die eerder « kitch » maar zeker aangenaam vertoeven zijn en waar je een plaatselijk bier kan proeven om de emoties van de dag door te spoelen of de geslaagde projecten te vieren.
Gezien de veelheid aan gebieden verspreid over het hele Peak District en de hoeveelheid materiaal dat je mee moet brengen is met de auto uit België overkomen een goede optie. Carpoolend is de ferry van Zeebrugge naar Hull een betaalbare optie die verschillende rij-uren uitspaart zodat je na een goede nachtrust (kajuit per 4) een volwaardige klimdag kan beleven bij aankomst.
Om te klimmen in het Peak District heb je de volledige outfit van een tradklimmer nodig : dubbeltouw, crash-pad, helm, setjes van aanpasbare lengte en verschillende slings waaronder enkele zeer lange (3-4m) om relais te kunnen maken aan de top. Op het gritstone is de plaatsing van friends duidelijk betrouwbaarder en makkelijk als het gebruik van blokken : voorzie dan ook een volledige set cams en verdubbel eventueel de middenmaten evenals een eenvoudige set klemblokken om volledig klaar te zijn voor het merendeel van de routes in het Peak District. Als je onvoldoende cams hebt kan een set hexagonale klemblokken nuttig zijn in de bredere barsten.
En laten we eerlijk zijn, de meteo in het Peak District kan zeer twijfelachtig zijn en het verdient dan ook de voorkeur meerdere dagen ter plaatse te voorzien om kans te maken op voldoende klim-uren. Echter, de rots in combinatie met de wind zorgt ervoor dat al snel na een stevige regenbui de nodige droge stukken gevonden kunnen worden. De plaatselijke klimmers klimmen het jaar rond op het grit, maar de beste periode loopt van april tot september. De warme, windstille zomerdagen zijn niet ideaal voor de wrijving maar zeker ook niet omwille van de « midges », deze miniscuul kleinde muggen vallen aan in duizendtallen en hebben geen medelijden.
En tot slot, vergeet niet je Britse ponden, de adaptor voor elektriciteit, rij voorzichtig aan die linkerkant en aarzel niet om routes te bespreken met locals : een kleine tip voor een bepaalde beweging of in verband met de plaatsing van een beveiliging kan de moeilijkheidsgraad van een route volledig veranderen!
Have fun !
Aanvullende informatie over het klimmen « in the UK » : www.ukclimbing.com
Matthieu
De voorklimmer bouwt een solide relais aan de top van de route waaraan hij zich vasthangt om de naklimmer vervolgens rechtstreeks op zijn gordel te beveiligen. Zo worden de relais minimaal belast bij een mogelijke val van de naklimmer.