Finale BCC te Luik

Een Finale-editie van de Belgian Climbing Cup is altijd terug te brengen tot een wedstrijd in een wedstrijd. De ene miniwedstrijd levert meer spektakel op, de andere blijkt een monoloog te zijn en in nog een andere verlaten de hoofdrolspelers voortijdig het toneel.

De Dames...

De spannendste wedstrijd van de dag werd gemaakt door de Vier Musketiers uit de Dames D categorie. Geen van hen had het ooit aangedurfd nog maar naar een 7a-route te kijken... nu werden ze er genadeloos en anoniem ingejaagd: de speakers verwaardigden zich niet eens hun naam te melden bij hun aantreden. Kan dit volgende keer anders alstublieft?

Het werd desondanks een mooi spektakel: alle deelneemster strandden binnen een afstand van 2 grepen van mekaar. Lotte Fivez liet zich niet hinderen door haar kleine gestalte en vocht moedig door tot net onder greep 18. De 19e greep werd net niet gehaald door Christel Migneau. Miek Stessel liet alle hoop varen bij diezelfde 19e greep. Liza Lauwers had nog net de kracht over om de volgende beweging te maken en zo de meest verdiende overwinning van de dag binnen te halen.

Bij de Dames C werd het een strijd tussen Barbara Libon en Isabel Van Havermaet. Barbara begon vol overtuiging aan de 7b finale-route maar kwam in de eerste sleutelpassage in de problemen door een foutive handensequentie. Isabel daarentegen, stond met een wanhopige blik aan de voet van de gele route te zuchten, alsof ze zich op voorhand wilde verontschuldigen voor haar klimpoging.
Dat laatste was helemaal niet nodig want naargelang ze vorderde, kon je het groeiende vertrouwen uit haar klimstijl opmaken. Ze haalde op een haar na de helft van de route, wat haar de overwinning opleverde.

Een nieuwe speelster op de klimscène, die in populariteit Muriel Sarkany reeds naar de kroon steekt, is de jonge Nathalie Hanssens. Ze trad in Puurs nog aan in de C-categorie maar topte beide routes en werd naar de B-categorie doorverwezen. Op nationaal vlak bleef ze dit seizoen ongeslagen en vandaag was dat niet anders. Haar enige concurrente in de Dames B, Astrid Rouges, gaf verstek én Nathalie de kans om een mooi solo-optreden te verzorgen.

Nathalie greep de kans met beide handen: de 7a route kon ze mooi uitklimmen maar ze miste nog de ervaring van de (in gestalte) kleinere Muriel om de zeer verre 6e beweging van de 7b route te overbruggen, echter niet zonder eerst een flink aantal pogingen daartoe te ondernemen.
Ze schitterde pas in de 7c route: haar strijdlust bracht haar tot ver over de helft van de route en nodigde het publiek steevast uit om haar luidkeels te steunen (al was dit ook nodig omwille van de 'muziek' die keihard uit de luidsprekers kwam...).

De BCC'99 zal de geschiedenis ingaan als de cup van de oranje invasie. De beste Nederlandse klimsters hebben ons landje de afgelopen maanden vereerd met hun aanwezigheid op verschillende wedstrijden. Eleonore Van Der Putten was de grote concurrente van onze eigen Vanessa Leroy.
De finale werd de wedstrijd van de waarheid: de twee dames haalden in de voorafgaande manches steeds hetzelfde resultaat maar vandaag was Vanessa de sterkste.
De enige domper op de stemming was de opvallende afwezigheid van Muriel Sarkany en Kim Anthoni, die nalieten de Dames A nog wat meer kleur te geven.

De overwinning bij de Heren C was duidelijk en verdiend: waar Martin Content in het eindresultaat van de halve finale nog het gezelschap van Manu Lepinois, Steven Peetermans en Peter Capelle moest dulden, liet hij in de 7b finale-route zijn belagers op magistrale wijze achter zich.

... en de Heren

Het hele BCC-gebeuren kon je dit jaar vergelijken met een generatiestrijd: wat steeds opviel, was het grote leeftijdsverschil tussen de directe concurrenten. Bij de Heren B moest de ervaring van de al iets oudere Guido Maris het vandaag evenwel afleggen tegen het jeugdig enthousiasme van Jonathan Thomas.

Guido, die de kunst van het vinden van rustpassen als geen ander beheerst, kon zijn specialiteit niet optimaal benutten in de uitgezette routes, die blijkbaar tot doel hadden de dag snel te laten voorbij gaan.
Jonathan had de wedstrijd zeer strategisch benaderd: 7a toppen, zichzelf niet te veel vermoeien in de 7b om dan te kunnen exploderen in de 7c finale-route, die hij bijna volledig uitklom.

Ook bij de Heren A viel de afwezigheid van Renaud Rossignol en Peter Belien te betreuren. De overige grote tenoren waren present: een zieke Marius Oniga, een herstellende Johan Mus en verder de kerngezonde André Julien en Niki Rogiers.

Niki, die dit seizoen zijn come-back maakte in het competitieklimmen, was blijkbaar niet zo goed in vorm want hij topte geen van beide halve finale-routes en zijn resultaat in de 8a finale-route kon ook beter. Marius was nog wat grieperig en presteerde bijgevolg onder zijn mogelijkheden. Stijn D'Haeseleer beleefde bijna de dag van zijn leven: alleen viel een spijtige inleesfout bij de 8a route niet meer te herstellen en dat weerhield hem van een beter resultaat. Ook Christophe Depotter bleek verassend sterk te klimmen.

Het echte titanengevecht werd gehouden door Johan en Julien. Ieder topte beide halve finale-routes en na kort beraad van de jurileden strandden ze in de finale-route op greep 39,25.
Na overleg met de klimmers werd het publiek een inderhaast aangekondigde superfinale uiteindelijk onthouden, wat de dag met een anti-climax deed eindigen. Enkel dankzij zijn beter resultaat tijdens de vorige 4 manches kan Johan Mus de eindoverwinning op zijn naam schrijven.

Geert

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren