Siebe Vanhee

Over zijn prestaties, blessures en toekomstplannen

Siebe Vanhee is een naam die je al enkele jaren regelmatig ziet opduiken in de competitieresultaten op nationaal jeugdniveau. Meer en meer kan je de naam ook terugvinden bij de laatste realisaties in ons rotsklimoverzicht. In het begin gekend als de kleine met zijn potske heeft hij ondertussen een stevige groeischeut gekregen en is de klimverslaving alleen maar sterker geworden. Tijd voor een interview, zeg maar.

BCN : Wanneer, hoe en waarom ben je begonnen met klimmen?

Siebe : Op mijn 8 jaar volgde ik mijn eerste sportkamp in Klimzaal Hungaria. Daarna volgde ik gedurende twee jaar zo veel mogelijk kampen. Al van jongs af aan klom ik overal op en eenmaal ik het echte klimmen leerde kennen was dat het enigste wat ik wou doen. Die sportkampen waren niet voor de nevenactiviteiten. Ik wou gewoon zo veel mogelijk in de zaal klimmen.

BCN : In 2002 deed je een eerste keer mee aan het OVJK. Sindsdien zat je niet stil op het vlak van competitie. Hoe belangrijk is competitie voor jou?

Siebe : Toen was competitie heel belangrijk voor mij. Ik klom om goed te presteren op competities. Ik had nog nooit op rots geklommen, het competitie klimmen is voor mij een extra aspect aan het klimmen waar ik me nog harder in kan uitleven. Daar kon je zien waar al het indoorklimmen goed voor was. Wegens mijn blessure eind 2006 was ik niet geselecteerd om internationaal te gaan. Dat vond ik toen echt verschrikkelijk, maar nu, nu vind ik het helemaal niet erg omdat ik me beter kan uitleven in het rotsklimmen. Het contact met de natuurlijke bewegingen van de rots en het ontmoeten van verschillende klimmers is waar ik het meeste van geniet. Goede of minder goede klimmers, we verkiezen allemaal hetzelfde, we weten allemaal waarom we klimmen! Competitie zie ik nu als iets waarvan je kunt leren. Het kunnen omgaan met de stress, het mentale aspect vind ik nog het indrukwekkendst van al. De raadsels blijven komen?
Maar ik weet wel dat er iets plezanter is dan competitie.

BCN : Welke was uw beste wedstrijd tot nu toe?

Siebe : In feite gaat het om twee competities. Het OVJK van 2005 was de beste omdat ik daar won en enkele zeer sterke binnen- en buitenlandse klimmers achter me liet. Een maand later op het BK topte ik in de superfinale een eerste maal 7b à vue en bevestigde daarmee mijn resultaat van het OVJK. In feite klom ik destijds de competitieroutes zoals ik nu routes op rots klim.

BCN : En hoe beviel het Europese wedstrijdcircuit?

Siebe : Nooit echt goed. Er waren altijd zo sterke tegenstanders, het was zo groots en ik had altijd een zekere faalangst. De tegenstand was niet per sé zo veel beter maar ik zag ze als veel beter en dat had een negatief effect. Om zelfvertrouwen te kweken is het jaar 2007, met al het rotsklimmen, een grote hulp.

BCN : In augustus 2006 bleek je een onheilspellende blessure opgelopen te hebben. Wat was er mis en wat waren de gevolgen?

Siebe : Augustus 2006 begon eigenlijk als een prachtmaand. Ik had een schitterende vakantie in Targasonne. Ik had er al een uitstekend jaar op zitten, klom zeer regelmatig 7c op rots en stond echt wel sterk. Dat weerspiegelde zich in de eerste, en tot nu toe enigste, 7b boulder die ik al topte. Maar tussen al dat hard boulderen door merkte ik ineens een zeer erge pijn in de vinger. Al bij al viel dat eigenlijk nog mee en kon ik doorklimmen maar eenmaal in België ging het fout.
De terugkeer naar de klimzalen was verre van succesvol te noemen. Ik rustte eerst 5 dagen maar toen ik begon te klimmen ging ik echt kapot van de pijn. Nog eens vijf dagen rust later hing ik in de Klimax in een 7a en moest ik naar beneden komen van de pijn. Het was echt niet te harden. Veel pijn, intense pijn. Maar in feite moest ik aan het trainen zijn voor het WK?
Uiteindelijk trokken we de avond zelf nog naar een dokter die ons vervolgens doorstuurde naar het ziekenhuis. De kans op één à twee jaar niet meer kunnen klimmen was bestaande, zo zei men.

BCN : Je ging alsnog naar het WK voor jeugd. Was daar risico bij? En hoe voelde dat aan?

Siebe : Achteraf bekeken was er misschien wel een zeer groot risico. De diagnose was een breuk in de groeikraakbeenschijf van de middenvinger van mijn linkerhand. Het goede was, zo zeiden ze in het ziekenhuis, dat de breuk niet verschoven was. Een specialist garandeerde me dan dat het WK op zich het niet zou verergeren en dus ben ik gegaan. Uiteindelijk was het een prachtige afsluiter van een schitterend klimjaar. De sfeer was subliem. In Targasonne had ik de drempelvrees om Engels te spreken overwonnen en daar kon ik op het WK van profiteren. Ik keerde dan ook terug met maar één gedachte in mijn achterhoofd: Zo snel mogelijk die gips om, om dan zo snel mogelijk aan het herstel en de heropbouw te kunnen beginnen.

BCN : Daarna volgde een zwarte periode, veronderstel ik. Hoe beleefde je die?

Siebe : Na het WK volgde onmiddellijk zes weken gips maar na de eerste week begon ik al te fitnessen en was het aftellen om het zwembad in te kunnen. Beide stonden op het programma, niet zozeer voor de spieren te trainen doch wel voor de conditie te onderhouden. Toen ik eindelijk van de gips verlost was kwam ik op ritme. Twee keer zwemmen per week, twee keer fitness. Ik was zo gemotiveerd dat ik me zelfs op een gegeven moment oververmoeid heb. En dan, eindelijk, kon ik terug de overstap maken naar de klimzaal. Op vlak van fitness en zwemmen hield ik hetzelfde ritme aan maar er kwam nog een klimsessie per week bij. In het begin was dat redelijk frustrerend. Ik moest in de vijfdegraad blijven, na verloop van tijd mocht ik pas in 6a en dan nog speelde heel de tijd de vinger door het hoofd. Het was steeds opletten geblazen. Is er pijn? Is de pijn erger of minder erg? Zou die greep niet te belastend zijn voor de vinger? Gaan we een graadje hoger? Hoe voelt dat? Toch nog even wachten? In feite heb je meer schrik voor het terug kapot trekken van de vinger dan dat je kan genieten van het klimmen. Ik genoot toch wel maar?
Achteraf bekeken moet ik de fitness en het zwemmen echt wel bedanken. En nu ben ik nog altijd regelmatig aan het zwemmen, dit zorgt voor een goede basis. Doordat ik in de rustperiode niet stil zat en in feite gericht bleef sporten ben ik helemaal niet veel verloren en ben ik er snel terug bovenop gekomen. Het zotste van al is wel hoe veel ik bijgeleerd heb door mijn blessure: je moet naar uw lichaam luisteren, andere sporten zijn een nuttige basis, presteren wordt relatief, genieten van gewoon weer aan de rotsen te zijn, ?

BCN : Over rots gesproken, tijdens de afgelopen paasvakantie klom je dan, 7 maanden na de diagnose, uw eerste 8a op rots in het Zuid Franse Buis-les-Baronnies. Het lijstje is sindsdien al stevig aangegroeid. Is er sprake van een rotsverslaving?

Siebe : Nu zeker wel. Sinds de paasvakantie klom ik minstens één keer per week op de rotsen en vaak zelfs meer. De ganse maand juli klom ik op rots: Freyr, de Vogezen en Rodellar. Ik was nog maar thuis of was al aan het zoeken naar mogelijkheden om naar Ceüse of Berdorf te gaan. Wat wel een raar gevoel was, was terug in Freyr te staan na een schitterende twee weken in Rodellar. In feite had ik een beetje schrik om nu minder goed te klimmen.

BCN : Hoe lang kan je zonder rots?

Siebe : Twee maand zonder moet wel lukken? Alhoewel? zo lang in zaal moeten klimmen. Nee, misschien is twee maand toch wel lang. Langs de andere kant zal dat ook wel wat veranderen eenmaal de competities terug starten voor mij.

BCN : In de competitieresultaten van 2007 zien we dat je al voorzichtige pogingen ondernam om op een gezonde manier een comeback te maken in het wedstrijdcircuit. Hoe voelden die aan en wat zijn de vooruitzichten?

Siebe : De weinige wedstrijden waar ik dit jaar al aan deelnam zijn niet echt representatief voor wat komen gaat. In september staat de Goldfinger op het programma. Vooraf zal ik in Nederland twee wedstrijden meepikken als voorbereiding hierop. Maar in feite kan je de Goldfinger als voorbereiding zien op het BK. En als je echt het algemeen beeld wilt zien dan staat alles in het teken van een mogelijke Europese deelname in 2008.

BCN : Wat zijn de verwachtingen juist voor 2008?

Siebe : Nu ik de smaak voor het rotsklimmen stevig te pakken heb wil ik natuurlijk steeds meer. Een eerste 8b spookt door mijn hoofd maar misschien is dat nog iets te vroeg. Als ik mijn rotsklimplannen goed bekijk denk ik echter dat ik tegen eind 2008 wel het een en ander gepresteerd kan hebben. Op europees niveau wil ik vooral eens gaan voelen hoe het er nu voor staat. Mijn voorgaande ervaringen waren grotendeels niet al te best. Nu ik op rots sterker uit de hoek kom ben ik benieuwd naar wat dat geeft op wedstrijdniveau. Toch denk ik niet dat ik het rotsklimmen weer uit het oog zal verliezen. De sfeer die er rond hangt, het gezellig samenzijn met vele andere klimmers van over de hele wereld na een aangename dag aan de rotsen, is iets dat ik niet meer wil, kan missen.

BCN : Eind augustus, een week na bovenstaand interview, klom Siebe in Orpierre de route N'oubliez jamais, zijn eerste 8b. Hiermee zette hij weer een stap verder in zijn ontwikkeling als sportklimmer van hoog niveau en klopt hij nadrukkelijk aan bij de Belgische top. De vele maanden zwaar presteren eisten echter hun tol. De maand september, die normaal gezien in het teken stond van de Goldfinger, is dan ook tot rustmaand herdoopt. De batterijen dienen volledig herladen te worden in de hoop nadien de grenzen nog verder te kunnen verleggen. We kunnen niet anders dan Siebe nog veel succes en vooral veel plezier te wensen!

Siebe?s sponsers zijn Five Ten, Petzl en Beal

Tijl 

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren