Edelrid Loopo

Gordel zonder centrale lus

7 mei 2009,

Het recente overzicht van gordels anno 2009 in het magazine Grimper bracht me het water aan de lippen. Ik was tegelijk blij en jaloers op het aanbod aan gordels op de franse markt. Beginners, lange routes, sportklimmen op hoog niveau,... Voor alle smaken de juiste keuzemogelijkheden. Omdat ik voornamelijk aan sportklimmen doe nijg ik eerder naar de lichtgewichtgordels die overwegend niet verstelbaar zijn. Volgens het overzicht heb ik dan ook de keuze uit een 6-tal gordels. Maar om die dan ook in de Belgische winkels terug te vinden...

Onder deze ook de Loopo van het Duitse Edelrid. Begin januari vroeg de redactie van Belclimb me om deze gordel te testen. Ik had al eerder gehoord van dit concept van gordel zonder centrale lus en was dan ook best benieuwd naar het resultaat. Als ik in mijn herinneringen graaf dan is het het Franse Beal dat enkele jaren terug, met de Aero, het concept lanceerde.

Eenmaal de Loopo rond mijn benen maakt het enthousiasme van het eerste moment plaats voor pure verbazing. Ondanks de gemakkelijke aanpasbaarheid van de gordel (elastische banden geven de beenlussen wat speling), vraagt het me toch wat tijd om te beseffen dat deze gordel anders dan normale gordels gedragen dient te worden. Een kleine aanpasbare bandlus, eindigend op een plastieken clip, laat toe de gordel te sluiten maar de inbindpunten liggen zeer laag, best wel wat lager dan de bovenkant van mijn heupen.
De reden? De Loopo is als één geheel gemaakt. De heuplus is niet verbonden met de beenlussen via een centrale lus. Wel is de heuplus hier zeer stevig verstikt met de beenlussen en zo is er geen wrijving is tussen de bovenste en onderste lussen.

Eerste ervaringen indoor: Ik trek de gordel zonder problemen aan, laat het touw vlot door de twee inbindlussen glijden om de knoop te leggen en begin te klimmen. De gordel doet zich als het ware vergeten. Hij weegt slechts 190 gram. Bij de eerste vallen zijn er geen problemen te bespeuren, enkel goede ervaringen. Edelrid lette er zeker op om de heup- en beenlussen breed genoeg te maken om de schokken comfortabel op te vangen.
Bij het beveiligen vergeet ik niet om het musketon door de beide lussen te klikken. Het is niet zo eenvoudig als met een centrale lus maar een schroefmusketon gaat er toch vlot door.

Eerste uitstap naar de rotsen: Ik hang 7 setjes aan elk van de 2 gigantisch ogende materiaallussen die in de gordel mee verstikt zijn. Hun neerwaartse vorm laat toe dat de setjes gaandeweg naar voren schuiven, daar waar je hand er het makkelijkste aan kan. Ik ontdekte pas achteraf dat een kleine rail het toelaat om een extra materiaallus op de rugzijde van de gordel te bevestigen. Nadelig gevolg van de grote materiaallussen: het gewicht van de setjes trekt de gordel naar beneden. Ik verlies hem niet maar het werkt toch afleidend. Ik had ook dezelfde sensaties in een lange route waar het gewicht van het touw een betekenisvolle rol ging spelen.
Aangekomen aan de relais besef ik trouwens ook al snel dat de afwezigheid van een centrale lus me ertoe verplicht mijn wijze van ombouwen te wijzigen. De kleine inbindpunten laten een schroefmusketon en een touw van 9,5 mm door, maar meer ook niet.

Na drie maanden testen moet ik toegeven dat de Loopo me vooral goed uitkomt voor indoor trainingssessies en als ik pogingen doe in de zwaardere routes. Vergeet de gordel voor multipitch klimmen. De structuur van de gordel doet me twijfelen of ze zich aanpast aan alle types lichaamsbouw. Gelukkig ben ik eerder aan de magere kant met geen al te dikken dijen. Qua prijskaartje is de Loopo iets duurder dan de gemiddelde gordel maar dat is gerechtvaardigd omwille van de techniciteit en het gewicht.

Benja

Technische fiche