Het fenomeen Timmy O'Neill

Interview met een klimmer-artiest

In 2001 stelde Timmy O'Neill samen met Dean Potter het snelheidsrecord voor de Nose op El Capitan scherp met 3h24 minuten. Nu hij de dertig voorbij is, is het de toewijding, het zachtjes opkomen van de sterrenstatus, maar ook de start van een nieuwe leven toegewijd aan praten, over zichzelf, en over anderen, dat hem drijft. Ik ben een marketingmachine claimt hij, wanneer ik hem ondervraag over zijn relatie met 'de wereld'. Mijn partners en sponsors gebruiken het merk "Timmy O'Neill" om te communiceren.

Tien jaar later blijft Timmy niet minder bescheiden over zichzelf en al zeker niet voor een publiek. Hij neemt geen blad voor de mond en kan daardoor de ietwat meer politiek correcten voor de borst stoten, maar de iets minder correcten zullen tranen met tuiten lachen. Hij deinst er zeker niet voor terug om de puntjes op de i te zetten, geholpen door het nodige vitriool. Zeggen waar het op staat, that's the name of the game. En hoewel dat soms irriteren kan, slaat hij ook vaak de nagel op de kop. Het publiek houdt ervan en de lachspieren zullen het geweten hebben.

Afgelopen dinsdag was hij in Brussel op uitnodiging van de winkel Avventura, en hij schiep er een duivels genoeg in om het publiek ervan te overtuigen dat er niets sterker is dan humor. Omdat hij weet dat het onmogelijk is om je leven samen te vatten in twee minuten, begon hij zichzelf voor te stellen aan de hand van zijn Facebook-pagina met zijn persoonlijke gegevens, zijn vrienden en zijn foto's. Hyperactieve avonturier, hij is overal geweest. Wanneer er enkele laatkomers de zaal binnenkomen, stelt Timmy ze dezelfde stretchoefeningen voor die hij in het begin van de sessie gaf. Om maar te zeggen; de leut erin houden is zijn ding.

Zelfs wanneer hij vertelt over zijn expeditie in 2007 met zijn broer Sean. Timmy stelde zijn broer, die in 1991 verlamd raakte na een ongeval, voor om samen El Capitan in Yosemite te beklimmen. Wat volgde was een begeesterd relaas waarin Timmy verhaalde hoe Sean niet alleen de rots - hij had nog nooit geklommen - maar ook zichzelf leerde kennen. Enkel en alleen met de armen hees hij zich 900 meter tegen de wand omhoog. 3000 bewegingen. 7 dagen stijgen. Ik wilde weten tot wat hij in staat is, vertelde Timmy. Enkele maanden later na een expeditie die hen tot in Alaska bracht, vertrouwde Sean hem toe dat hij het beste van zichzelf had gegeven. Doel bereikt! Of toch bijna. Na het Yosemite-avontuur ontmoette Timmy D.J. Skelton, een oud militair met een handicap. Samen richtten ze Paradox Sports op, een organisatie die klimmen en andere sporten zoals kajak en surfen toegankelijk wil maken voor mensen met een handicap.

Timmy O'Neill is een professionele klimmer, gids, kajakker klasse 5+, slackliner van internationaal niveau, acteur en muzikant. Wanneer ik hem vraag wat hij wil dat de mensen zich over hem herinneren wanneer hij er niet meer zou zijn, antwoordt hij zonder aarzelen. Een goed mens op alle niveau's. Iemand eerbaar. Diezelfde drive vertaalt zich ook naar zijn werk met zijn partners zoals het Amerikaanse kledingsmerk Patagonia. Ik ben een minimalist. Het saldo van mijn bankrekening interesseert me niet, maar het saldo van mijn ervaringen, dat wel. Daar wel ik rijk zijn. En nu kan hij dus ook wat Belgische ervaringen aan dat saldo toevoegen. Op twee dagen tijd beklom hij de boog van het Jubelpark, genoot hij van enkele trappisten, maar werd hij ook geïnterpelleerd door een agent omdat hij naast het zebrapad liep. Vrijheid voor alles. En dat uit zich in alles wat Timmy doet. Ook wanneer hij aan het publiek vraagt luid te roepen om te laten horen dat ze goed en wel levend zijn. En ook wanneer hij er goed van profiteert.

Hube

De site van Timmy O'Neill

(0)

Drukken

Intheair

29/11/2010

Faut la voir celle-là:
http://www.youtube.com/watch?v=1CallW5kb2A

Hube

9/12/2010

Some nice pictures of Timmy's ascent of the Cinquantenaire in Brussels were added in the gallery

Hube

sans niveau

9/12/2010

prachtige kerel, en proficiat voor de mensen die dit organiseerden, maar zoals reeds vermeld in de laatste alinea, vraag ik me echt af dat er nu geen klimmer bestaat die niet van patagonia houdt, geen noot kan tokkelen, nog geen paddle van dichtbij zag maar gewoon met ne porsche rijdt en in lacoste polo klimt en niet van die lelijke 5.10 bootekes draagt maar funky adidaskes