Australia Climbing Trip

Klimmen bij de tegenvoeters

27 januari 2011,

Omdat ik een break wilde inlassen na de middelbare school, vloog ik begin oktober naar Australië met de intentie om van daaruit een jaar rond te reizen. De mythische rotsklimgebieden down under zette me op weg om mijn reis te beginnen met een klimtrip van 1 of 2 maanden. Ik kwam aan in Sidney waar ik logeerde in een « backpacker », een herberg voor reizigers. Ik gaf mezelf een week de tijd om de stad te ontdekken en me in te lichten over het klimmen. Ik ging er een aantal keer klimmen in de zaal en zo leerde ik Mick, een van de locals, kennen. Hij stelde voor om in de Blue Mountains te gaan klimmen het daaropvolgende weekend. Iedereen in Australië is super sympathiek, wat een geluk, en zo kon ik eindelijk naar de Australische rots !!!

Blue Mountains

De Blue Mountains liggen op een afstand van Sidney die vergelijkbaar is met de afstand Brussel-Freyr. We namen de wagen van Mick, maar hij besloot maar één dag te blijven, wat ik natuurlijk veel te kort vond. Ik besloot dus plaatselijk te kamperen voor 1 of 2 weken. We lieten de auto achter in Blackheath, een van de drie dorpen die aan de Blue Mountains grenzen. Je kan Blackheath vergelijken met onze « Cham » in Freyr, alleen is het een heel dorp. 's Ochtends gonst het er van de klimmers die een koffie komen drinken om de dag goed te beginnen. Ik was vreselijk opgewonden toen ik de rotsen voor de eerste keer zag en het woud met eucalyptusbomen aan de voet van het massief! De approche is makkelijk en helemaal niet zo lang. We begonnen met klimmen in de sector Shipley Upper en ik kreeg de eer om de eerste route van de dag te klimmen: « Hold on to your hats », een 18 - 6a in de Franse quotatie. De rost is werkelijk schitterend, en het zachte windje maakte dat de rots plakte en bleef plakken! De eerste dag klommen we een tiental routes. Rond 17h die avond stopten we met klimmen om op zoek te gaan naar een geschikte plaats om te kamperen. Het was al bijna donker toen we een plaats in het bos vonden waar ik - behoorlijk verlaten - mijn hangmat kon ophangen.
Mick vroeg of ik nog iets nodig had, maar ik had alles wat ik maar nodig kon hebben. Ik bedankte hem, en hij was er weer vandoor. Toen, helemaal verlaten in een groot donker bos, heb ik me toch even afgevraagd wat ik daar deed. Maar, ik pakte mijn hoofdlap, installeerde mijn hangmat met een doek erboven - tegen de regen - en kookte mezelf wat Chinese noedels. Daarna zocht ik mijn slaapzak op, enkel vergezeld van de geluiden van het bos, met een lachende kookaburra op de achtergrond.

Die nacht sliep ik allesbehalve goed omdat het behoorlijk koud was en ik maar een slaapzak tot +5 bij had. De volgende nachten sliep ik met de kleren aan. 's Ochtends liep ik naar Blackheath om inkopen te doen voor mijn ontbijt. Onderweg hield een meisje op de fiets me tegen en vroeg me of ik al iemand gevonden had om mee te klimmen, en ik antwoordde van niet. Ze vertelde me daarna in welke sector ik zou klimmen voor het geval dat ik geen klimpartner zou vinden. Ongelooflijk! Ze zijn echt vreselijk sympathiek in Australië. In de namiddag klom ik met mensen die ik was tegengekomen in de sector Wave wall. Ik nam mijn touw en behoorlijk wat materiaal mee uit België om niet altijd op het touw van anderen te moeten klimmen, maar vaak stelden ze me voor om gewoon op hun touw te klimmen zodat ik het mijne niet moest ontrollen. Daar ontmoette ik Logan waarmee ik in « Tsunami », een 29 - 8a - die ik uiteindelijk wist te toppen. We wisselden onze telefoonnummers uit voor het geval we nog samen zouden willen klimmen de komende dagen.

De dag erna kondigde het geluid van regen op het doek boven mij het opstaan aan. Niet klimmen vandaag. Ik ging dan maar naar Blackheath, en kocht er een boek om de komende rustdagen door te brengen. De volgende dagen klom ik behoorlijk wat, samen met Logan, op plaatsen die te ver zijn om alleen te voet naar toe te gaan. Logan liet me ook weten dat hij de volgende week naar zijn thuisstad Perth - helemaal in het Oosten van het land - zou terugkeren en langs Arapiles en de Grampians zou rijden, twee andere Australische toplocaties. « If you want to come », vroeg hij me.
Wat een dilemma! Arapiles bevindt zich op 12h rijden van de Blue Mountains. Daarenboven had ik ook heel wat spullen achtergelaten in Sidney (laptop, oplader ...) wat er voor zorgde dat ik er nog wel zeker eens moest passeren. Maar iedereen vertelde me dat klimmen ginder zo super is. Logan vertelde me de vooravond van zijn vertrek dat voor het geval dat ik van plan zou veranderen, hij toch zou langskomen om 6h00. Ik lag bijna te slapen in mijn hangmat toen ik hem een bericht stuurde: « I come !! Yes ! See you at the parking at six ! » .

We hadden dus een behoorlijke rit voor de boeg op opvallend rechte wegen. Spijtig genoeg had ik mijn rijbewijs niet. Logan zat dus alleen voor het stuur. De route was schitterend. Soms reden we door dorpen helemaal in the middle of nowhere. We reden iets meer dan 1000 km. Eens aangekomen rond 19h30 haalde ik de hangmat boven en ging Logan slapen in zijn auto.

Arapiles

's Ochtends mocht ik eindelijk kennis maken met de befaamde rotsen van Arapiles, het bastion van trad-klimmen. Op het eerste zicht waren de rotsen minder mooi dan die van de Blue Mountains, maar ik leerde ze ook bijzonder te appreciëren. Logan - die ook enkele dagen bleef omdat hij een project af te werken had - nam me mee om op te warmen in de grote klassiekers: « Have a good flight », een 25, en een van de weinige routes met plaquettes, die ik dan ook niet gebruikte. Daarna trokken we naar zijn project: « Punks in the gym », de eerste 32 in de wereld. Het is een 8b+ die Wolfgang Gullich als eerste topte. Logan stuurde me in een andere klassieker: « India », 28 (7c+).
Het is een trad-route, en ik had nog niet zo heel veel ervaring met deze discipline ... maar ik besloot er toch voor te gaan. Er waren nuts die iemand geplaatst had bij de crux. Het is wel wat raar om nuts in te pikken die er al hangen, maar ik verzekerde me ervan dat ze goed zaten. Met veel moeite en met enkele vallen kwam ik uiteindelijk aan bij de crux. En, ... ik hang er aan een nut, die er al even hing, en even oud was als de wereld! Ik weet niet hoelang het daar al hing, maar het kabeltje was helemaal verroest en het stukje metaal dat in de rots stak zag er helemaal afgesleten uit. Heel geruststellend allemaal. Zeker als je weet dat deze nut me moest beschermen in de crux. Ik keek heel de tijd naar de nut, en niet naar wat ik moest doen. Na enkele magere pogingen daalde ik maar af. Het was een harde route, en het leek onmogelijk de crux 'zen' te klimmen ... ik was er nog niet klaar voor.

Ik zag toen mijn eerste kangoeroes! Er waren ook grote en vreemde hagedissen (Stumpy-tail lizard) met een staart in de vorm van hun hoofd om de roofdieren te misleiden. Er waren ook veel baardhagedissen die zaten uit te blazen in de zon.

De volgende dag leende een klimmer me een set nuts en drie friends. Maar het probleem was dat ik niemand vond om mee te klimmen. Iedereen was bezig in lange routes van meerdere lengtes. Ik besloot dan maar terug te gaan naar Logan om nog een poging in « India » te wagen. Na enkele pogingen deed ik de crux en raakte ik aan de relais. Maar, mijn vel had zwaar geleden onder de pogingen. Volgende dag rustdag dus. Die dag ging ik dan maar boodschappen doen met Logan in Horsham, wat 30 min rijden was. De volgende ochtend leerde ik een Duitser, Simon, kennen, waarmee ik meerdere routes van meerdere lengtes klom, steeds in trad. Het is echt een goede leerschool voor trad-klimmen. In de namiddag trok ik naar Logan om nog eens in mijn project te gaan. Tot mijn grote verbazing klom ik de route! Wat een geluk! Logan echter, moest vertrekken en had « Punks » niet kunnen afwerken hoewel hij er heel dicht bij was.

Na vier dagen op de camping kende ik bijna al de klimmers en had ik geen probleem meer om een klimpartner te vinden. Elke avond kwamen we samen rond een vuur om over onze dag te vertellen. Mijn menu die dagen was steeds grotendeels hetzelfde: pap met fruit in de ochtend, een beetje brood met tonijn 's middags en 's avond spaghetti met baked beans. Ik vond er ook een nieuw recept uit:peanuts onder de pasta mengen, dat kraakt lekker en geeft veel energie
Na een week in Arapiles trok ik naar de Grampians dat op een uurtje rijden ligt. Ik ging er heen met een Duitse vriend, Thom, om er samen de Taipan Wall aan te vallen!

Grampians

De eerste keer dat ik de Taipan Wall zag, kon ik niet geloven hoe mooi en impressionant de wand is!!! Het is een ongelooflijk schouwspel! Een enorme oranje wand, licht overhangend, alsof hij netjes was afgesneden door een of andere god! Het moet al schitterend geweest zijn voor de wandelaars, maar voor klimmers uiteraard nog veel meer ... !!! Aan de voet van de wand is het zelfs nog ongelooflijker, want dan besef je pas hoe groot de wand eigenlijk is!

We warmden op in « Mr Joshua », 25 (7b). Een schitterende, redelijk lange route. De rost is werkelijk ongelooflijk, het is echt zot om te klimmen in zo een mooie omgeving, met zo een prachtige wand! Daarna klommen we elk op ons niveau, en ik ging in een kleine 22, « Tyranny », kort maar redelijk boulder.

De grootsheid van de Grampians licht eerst en vooral in het kader en de rotsen zelf, maar ook in het feit dat je zowel kan trad-klimmen, kan sportklimmen en kan boulderen. (een topo voor het boulderen kan je er wel vinden !!!)
's Avonds sliepen we op de camping, waar er niet alleen veel klimmers waren, maar ook veel kampeerders, omdat de Grampians in de eerste plaats een natuurpark blijft. De volgende dag trokken we opnieuw naar de Taipan Wall. Thom raadde me sterk aan om « Serpentine » te proberen. Een van de mooiste lijnen in Australië! Het ding is dat de route begint met een tweede lengte in 29 of 8a, niet makkelijk om uit te werken dus. Maar, ik besliste alsnog eens te gaan voelen in de route. We raakten aan de eerste relais dankzij een vast touw. Aan de relais, vastgemaakt met een strap, hing een poster van een bevallige dame in lingerie, waarschijnlijk om de zekeraar gezelschap te houden ...! Ik heb me dan maar gelanceerd en nam enkele friends met me mee omdat er enkele plaatsen zijn waar geen plaquettes hingen. Ik stopte al snel bij de eerste crux, spijtig voor de onsight poging natuurlijk . Na 20 of 30 minuten klimmen raakte ik boven. Het is zonder enige twijfel de langste lengte die ik ooit geklommen heb! En zeker een van de allermooisten! Het klimmen zelf is schitterend, maar doordat je je steeds in zulke prachtige omgeving bevindt, is het een onvergelijkbare ervaring! Er is geen relais bovenaan, je moet uitklimmen en dan kan je wandelen en van het schitterende uitzicht genieten. Daarna ga je terug de diepte in aan de laatste gefixeerde musketon. Enkele minuten later waagde ik een poging, maar ik was zo uitgeput van de eerste crux dat ik moest opgeven. Thom stelde voor om even te rusten terwijl hij de passen eens ging proberen, want hij had niet het niveau om de route te toppen. Na een goede rust, lanceerde ik me opnieuw ... en topte verbazingwekkend genoeg de route! Ik bereikte de top toen de zon stilaan begon onder te gaan en het licht was gewoon subliem! Het was werkelijk een moment om nooit te vergeten! Met het licht van de ondergaande zon werd de wand zacht rood ... schitterend!

De volgende nacht heb ik slecht geslapen: ik had het veel te warm in mijn hangmat en voor de eerste keer tijdens de reis kreeg ik 's nachts bezoek van de muggen. Ik sliep amper en 's ochtends stak de wind op, vergezeld van plenzende regen! Resultaat: slaapzak, matras, hangmat ... doorweekt! Gelukkig was er niet zo heel ver van waar ik sliep een overdekte picknickplaats waar ik kon gaan schuilen om mijn spullen te drogen te leggen. We besloten dan maar wat te gaan boulderen in een gebied dat beschermd was tegen de regen met een Japanse vriend, Yassu, en een andere Duitser, Thomas, die ik ter plaatse leerde kennen. Het was cool om nog eens te boulderen en wat punch terug te krijgen. En bovendien zijn het werkelijk schitterende boulders down under!

De twee volgende dagen waren ook ongelooflijk: de eerste dag gingen we klimmen in de sector Muline, waar ik een route klom met de coole naam « the eye of the tiger » (29) ! Een route op een totaal geschift stuk rots dat een gigantisch oog lijkt te vormen! Het is zonder twijfel ook een van de tofste routes die ik daar gedaan heb. De tweede dag zijn we wat verloren gelopen en vergistten we ons van sector maar liepen we wel Malcolm Matheson ( bijnaam HB (Horsham Brute)) tegen het lijf. Een levende legende. Hij opende het grootste deel van de routes, waaronder « Serpentine » en is beestig sterk!
We kwamen hem tegen toen hij bezig was met het equiperen van een nieuwe route voor een nieuwe sector « lost world » (dan weet je hoe ver we verloren waren gelopen). Hij liet ons de routes zien die hij geopend had in deze sector en stelde voor de routes te proberen nu we er toch waren. We begonnen met een trad-route, heel mooi, maar ik ben de naam vergeten, steeds op rots van de hoogste kwaliteit. Vervolgens stuurde Malcolm me in een sportklimroute van twee lengtes (L1 : 7B+ / L2 : 7C). Ik dacht eraan wat te rusten, maar vertrok toch in de eerste lengte, behoorlijk hard, maar deed toch de crux. Eens aangekomen bij de relais zag ik de "air" van de tweede lengte: ONGELOOFLIJK! Een dak van een tiental meter, oranje-rood, waarbij je langs een lange graad moet klimmen. Ik ben dan naar beneden gegaan om Thom te beveiligen in een andere route. Daarna ging ik snel terug door de eerste lengte, en nam enkele minuten rust aan de relais om me daarna te lanceren in deze korte, maar ongelooflijke route. Ik klom haast alleen met mijn hielen waarmee ik met alle kracht de rand van de graad moest klemmen omdat de grepen voor de handen allesbehalve schitterend waren. Eigenlijk is het een boulder ... op 30 meter hoogte. Eindelijk bereikte ik de top en kon ik mijn overwinning veilig stellen. Malcolm riep me dan toe « First onsight ». Weer een schitterende dag !!!

Een laatste dramatische dag in Arapiles

We keerden daarna terug naar Arapiles voor drie dagen, want daarna vertrok Thom terug naar Sidney, en ik wilde gebruik maken van de lift. We hebben toe nog goed geklommen in de kalme en vredevolle sfeer van Arapiles. We waren 'thuis' daar down under. We kwamen er de klimmers tegen die waren gebleven terwijl wij naar de Grampians waren vertrokken. Tijdens het weekend zat de camping vol met klimmers uit Melbourne en Adelaide, maar tijdens de week waren er enkel de klimmers die voor langere tijd daar bleven. Maar, uiteindelijk kwam de laatste klimdag er toch aan. Ed, een Schotse vriend, stelde voor om in schoonheid te eindigen met het klimmen van een gemakkelijke trad-route in 2 lengtes. Ik antwoordde hem ironisch: « wat gaan we doen op onze laatste dag, houden we een rustdag? » ... het was inderdaad beter geweest had ik die dag gerust!

We kwamen aan bij de voet van de route en beslisten dat ik op kop zou gaan in de eerste, en Ed in de tweede lengte. Ik nam voor enkele kilos friends en nuts mee, en startte in de route. Alles ging goed, ik had al drie stuks materiaal geplaatst. Na een ietwat moeilijkere passage, waar ik geen materiaal had kunnen plaatsen, stond ik op een klein platform waar ik me staande kon houden zonder mijn handen te moeten gebruiken. Ik plaatste een eerste nut, en trok er een aantal keer aan om zeker te zijn dat het ding goed vast zat, ik pik mijn touw in, en zoek een tweede plaats om een nut te steken ... en dan ... het grote zwarte gat !!!

Mijn volgende herinneringen zijn van een donkere kamer in het ziekenhuis. Ik heb een windel rond mijn hoofd waardoor ik niet goed kan slapen en vraag de dokters om die af te doen. Ik werd echter al snel rustig toen ze me op het hart drukten dat ik geen enkele kans had op verlamming. Maar goed dat ik me niets van mijn val herinner en niet weet hoe alles net gebeurd is. Ed vertelde me alles toen hij me enkele dagen later in het ziekenhuis kwam opzoeken.

Een rotsblok van ongeveer 300 kg is losgekomen net naast mij, en het was net in dat rotsblok dat ik mijn laatste nut had gestoken. Ik werd dus meegesleurd in de val van dat rotsblok voor een vijftiental meter tot op de grond. Ik had een hersenschudding en een barst in de schedel! Maar gelukkig geen gebroken ledematen. Ik was dus, wonderbaarlijk genoeg, zo goed als intact.

Goed om weten

Zo eindigde mijn climbing trip dus. Maar ik onthoud vooral::

De vriendelijkheid en de vrijgevigheid van de klimmers daar.
De fantastische lijnen down under.
De baardhagedissen.
« Serpentine ».
Al de klimmers die ik onderweg ben tegengekomen
En nog zoveel andere dingen !

Toch nog een kleine opmerking aangaande mijn ongeluk. Als ik me niet vergis zijn de gevolgen van vallen naar aanleiding van het afbrokkelen van rots bijzonder zwaar voor de Belgische klimmers, te zwaar zelfs! Eerst Chloé, dan Nico in Groenland die er wonder boven wonder met de schrik van af kwam, en nu ik. (En misschien zijn er nog andere waar ik geen weet van heb ...).

Ik heb helemaal geen zin om hier moraalridder te gaan spelen, wij zijn - denk ik - ons allemaal bewust dat we een « risicosport » beoefenen , ik ga jullie simpelweg zeggen wat de conclusie is die ik uit dit voorval getrokken heb:

Eerst en vooral moet opgemerkt worden dat ik geen helm droeg tijdens mijn val, en wel om de simpele reden dat ik er geen bij me had. Ik denk wel dat ik er beter van af was gekomen met een helm. Het is duidelijk dat ik vanaf nu geen trad-routes of meerdere lengtes klim zonder helm.
Vervolgens, voor de trad-klimmers, is het bijzonder belangrijk je altijd goed te beveiligen, na te kijken of het materiaal goed zit, maar zeker ook op het op een goede plaats zit. Want, toen ik mijn nut plaatste was ik ervan overtuigd dat alles dik in orde was!
Ik denk ook dat ik doorheen de jaren in een soort klimroutine ben vervallen, waarin alles nogal snel gebeurd, zonder alles echt goed na te kijken ... we denken dat ons niets kan gebeuren, en dat de ongevallen enkel bij andere voorvallen. Toen ik het ziekenhuis lag, heb ik letterlijk tegen mezelf gezegd: « Voila, vandaag ben jij het die gevallen is. » En hoewel mijn val grotendeels te wijten is aan pech, had ik het toch kunnen vermijden door de al de mogelijke tests te doen om te kijken of de rots wel solide was. Maar goed, we moeten ook niet paranoïde worden!

Maar goed, klim goed allemaal, en wees voorzichtig

Merlin

(0)

Drukken