China Jam

Flashback op de laatste expeditie van het CAB-RCT

Aan het begin van dit project hadden we niet al te veel informatie over de bestemming waar we ons oog op hadden laten vallen, maar de weinige info die we hadden was wel kwaliteitsvol. We wisten niet veel, ook niet betreffende het potentieel ter plaatse noch van de weersomstandigheden deze periode van het jaar. Nog enkele andere parameters die relatief belangrijk zijn om een expeditie degelijk voor te kunnen bereiden bleken voorlopig onbekend. Kortom, een sprong in het duister …

Wanneer we dan eindelijk vertrekkensklaar zijn bestaat het team dat naar China vertrekt uit drie onscheidbare namen, Sean Villanueva, Nicolas Favresse en Stéphane Hanssens, maar namen we ook eens, als uitzondering op de regel, een Fransman mee : Evrard Wendenbaum. We hoopten zo wat vakantie te hebben…

De bagage zonden we vooruit in de hoop die op onze bestemming terug te vinden. Na enkele dagen reizen per vliegtuig, bus en dromedaris en best wel wat verwikkelingen bevonden we ons gevieren in het basecamp op een 3600m hoogte. De administratieve hordes die we moesten nemen om hier te geraken waren niet mis. China is een land dat zich stilaan openstelt maar de logge papieren bureaucratie van het oude regime drukt nog steeds zijn stempel. Bijgevolg zijn we niet langer met 4 maar wel met 6: een verbindingsagent en een tolk vervoegden ons. We voorzagen een veertigtal dagen ter plaatse te blijven om ruimschoots de tijd te hebben. De eerste verkenningen lieten ons toe hoofd- en zijvalleien te doorlopen op zoek naar een waardig project en tegelijk enigzins te acclimatiseren.

Na enkele dagen kenden we ons hoofddoel. We moesten echter rekening houden met een instabiele meteo. Elke ochtend was het mooi weer of toch zo goed als maar naarmate de dag vorderde vertoonde het weer de tendens te verslechteren om te eindigen in sneeuwbuien. Onze aandacht werd getrokken door de zuid-oostelijke wand van de Kyzil Asker. Een wand van meer dan 1200m waarvan het einde zwaar beladen is met sneeuw, niet echt onze specialiteit.

We vertrokken in de wand met eten voor 15 dagen in de hoop ermee rond te komen om ten eerste, de top te halen en ten tweede alle lengtes vrij te kunnen klimmen. De weersomstandigheden lieten ons veronderstellen dat we wel even in onze portaledges zouden moeten leven, zelfs op de ‘geringe hoogte’ van 5000m. Daarbij, de minste schaafwonde kan zich omvormen tot een infectie die maar niet geneest. Niet eenvoudig te vermijden als je moet beginnen jammen in barsten... En alles gaat trager : het naar boven jumaren, het klimmen, het denken, het nemen van beslissingen. De voet van de wand ligt op ongeveer 4500m terwijl de top zich op pakweg 5800m bevindt. Tot slot kan de minste afkoeling leiden tot ziekte. Elk van ons kon op zijn beurt de gevolgen hiervan ontdekken.

Het klimmen bleek gelukkig niet al te complex. Maar alles is relatief. We realiseerden zo goed als alle lengtes à vue maar de omstandigheden waren zeer moeilijk. Het was echt koud. Zo koud dat de sneeuw zelfs niet bij volle zon ging smelten. Dat geeft een duidelijk beeld van hoe koud het wel was. Toch vorderden we best snel voor de hoogte waarin we moesten presteren, maar de top bleef ver. Wat de rots betreft werden we goed bediend. De kwaliteit bleek uitstekend. Weinig rotte stokken en elke lengte was een plezier om te klimmen. Het waren afwisselend lengtes rots en lengtes sneeuw en ijs.

Na een tiental dagen goed vorderen kwam stilaan het einde in zicht. Het werd tijd om de aanval naar de top voor te bereiden maar we maakten er ons zorgen over. We wilden de tijd waarin we van de vaste touwen af moesten minimaliseren. Weg van de vaste touwen staat immers gelijk aan verder verwijderd zijn van onze vluchtkansen, onze portaledges. De extreem koude temperaturen en de instabiele meteo doen ons het slechtse verwachten. We beslisten dan ook om ons kamp zo hoog mogelijk te installeren om de blootstelling aan het risico zo klein mogelijk te maken. Op een dergelijke hoogte verloopt alles nu eenmaal langzamer.

Uiteindelijk waren we klaar voor de eindsprint, een toppoging. Alle lagerliggende lengtes waren geklommen en alle vaste touwen geïnstalleerd. Het was enkel nog wachten op een adempauze in de weersvoorspellingen. Gezien de afwezigheid van echte voorspellingen moesten we ons baseren op onze eigen ochtendlijke waarnemingen en de fluctuaties van de barometer. De eerste dag maakten we ons klaar maar na een half uur begon het te sneeuwen. Uitstel dan maar want het sneeuwde een volledige dag.

De volgende dag, hoewel we er ons niet aan verwachtten, was een stralende hemel van de partij. Ten aanval! Het was een schitterende dag. Een van de beste die we hadden sinds we de wand in trokken. Gelukkig besloten we te vertrekken ondanks het onweer aan de vooravond. We werkten een uitje van om en bij de 20u af om de top van de wand te bereiken en zonder kleerscheren terug te keren naar ons portaledge-kamp, althans dat was wat we dachten…

De laatste 300 meter moesten we door gemengd terrein afwerken. Verschillende lengtes bleken best sketchy (nvdr: geengageerd en bizar). Het was te koud om vrij te klimmen. De temperaturen waren ondanks het goede weer niet al te hoog en als gevolg liepen we, ondanks alle voorbereidingen, vrieswonden in verschillende gradaties op. Ikzelf was het grootste slachtoffer.
De beslissing viel ons zwaar. Geen van ons had zin er één of meerdere tenen bij kwijt te spelen en we staakten voortijdig de expeditie. Gezondheid gaat voor alles. De terugkeer naar België is er dan ook één zonder echte voldoening. We slaagden dan wel in ons hoofddoel om de wand vrij te klimmen en de tijd zal alle wonden helen.

De route telt een dertigtal lengtes van de voet tot de top. We bereikten de top van de wand, niet de echte top van de berg. We bereikten deze bij het vallen van de nacht met een ijzige wind, die het bloed doet bevriezen, als metgezel. Het niveau van de zwaarste vrijgeklommen lengte situeert zich rond 7b, 7b+ en voor het mixte gedeelte, met onze beperkte ervaring, schatten we M7. Het is al moeilijk om kwotaties te geven bij ideale omstandigheden, daarboven was het dus al helemaal moeilijk om te zeggen.

Drie Russen, Alexander Ruchkin, Mikhail Mikhailov en Alexander Odintsov realiseerden in 2007 volgens wat we denken de eerste beklimming van deze wand. We hebben niet veel info over de route die ze volgden. We weten dat wij ongeveer 400m lager gestart zijn en wat meer naar het westen. We volgden waarschijnlijk in grote lijnen hetzelfde traject over een tiental lengtes (van de 15e tot de 25e). Enkele achtergelaten punten spraken voor zichzelf. We waren niet de eersten. Toch denken we dat we een enigzins andere weg volgden. De lijn die het minst blootgesteld werd aan mogelijke ijsvallen werd gevolgd. Dat verklaart waarom we ongeveer dezelfde lijn als de Russen volgden, de pijler die het meeste veiligheid bood.

Stéphane Hanssens

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•