Klimmen in Marokko

Taghia

"We nemen onze sandalen, shorts, een paar t-shirts en een trui voor op het vliegtuig mee"... Of ook niet!

Zoals elk goed verhaal, vindt ook dit relaas zijn oorsprong tussen pot en pint. Die welbepaalde avond doken we in allerlei klimboeken en oude tijdschriften, op zoek naar de bestemming van onze eerste grote klimreis. Al bladerend door « Les plus belles parois du monde » van Arnaud Petit viel ons oog op « Baraka 680m 7b », op een prachtige oranje rotswand, ergens verloren in de Hoge Atlas. En, that was it; reisbestemming gekozen. We zouden naar Taghia, een klein dorpje op 1900 m hoogte in Marokko, vertrekken.

Bewogen vertrek

Eind september werden de cordées samengesteld; Livio en Jonathan vormden het eerste duo, Félix en ikzelf het tweede.

Van zodra de eindejaarsfeesten achter de rug waren, en de examens van januari netjes afgelegd, kwam alles in een stroomversnelling terecht. Dringend tijd om te trainen – memorable conti-sessies! – want op 3 maart moesten we klaargestoomd in de Charles de Gaulle-luchthaven staan. Het inpakken zelf was geen lachertje met het maximumgewicht waar we rekening mee moesten houden. Dit zorgde voor eindeloze discussies over het al dan niet meenemen van camalot n°4 (nee!), micropur (ja!), een enkel touw (nee!), ...

Na een aangename nacht zoals je die alleen op de vloer van CDG kan ervaren – alleen Livio sliep als een roosje, we weten nog altijd niet hoe dat mogelijk is – en een aantal uren vliegen – waar we de enigen waren die de reis gehuld in muts en al zeulend met regenjassen en donsjassen doormaakten – kwamen we aan in Marrakech.

Daar maakten we kennis met Saïd – de eerste in een lange reeks – en zijn taxi. Nadat we hem al hadden moeten helpen toen hij aan het morrelen was onder de motorkap, zonder benzine waren gevallen in the middle of nowhere en twee cols op 2600 meter hoogte op aardeweggetjes hadden overwonnen, leverde Saïd ons netjes af in Zaouia om 6u30. Daar hield de weg op en ruilden we Saïd in voor twee ezels. Na 2u30 wandelen kwamen we eindelijk in Taghia met haar machtige wanden aan! Maar, geduld moesten we hebben, want we moesten tot de volgende dag wachten om de klimschoenen boven te halen ...

We ontmoetten er onze gastheer Saïd – nog eentje. Zijn gîte ligt een beetje buiten het dorp, dicht bij de wanden, en valt helemaal onder het strakke bestuur van zijn vrouw Fatima. We waren de eerste en enige gasten sinds december ...

Taghia... aanvallen!

De dag erna konden we van start gaan! We vielen de wanden het dichtst bij de gîte als eerste aan: la paroi des Sources – die deze naam draagt omdat de bronnen die aan de voet van de wand liggen het dorp van “drinkbaar” water voorzien. We begonnen de dag rustig met wat routes van 300 m in 6b. Elk duo nam een verschillende route voor zijn rekening, maar die kruisten bovenaan op een groot plateau op twee lengtes van de top. We aten er samen iets, en vertrokken terug naar beneden.

En daar, is het serieuze werk begonnen! Tot op dit moment viel er niets uitzonderlijks mee te delen, de routes waren super, goed beveiligd en niet overdreven moeilijk ... Maar dat is buiten de afdaling gerekend! “Richting helling in het NW ”, zei de topo. Handig, alleen zagen we er enkel rots, veel rots... Maar goed, er was inderdaad een doorgang. Een weg was het niet echt te noemen. Deze delicate afdaling bleek de eerste in een lange lijn van memorabele afdalingen!

De nacht viel toen we terug bij de gîte aankwamen, opnieuw verwelkomd door een warme soep en een succulente tajine – we aten ongeveer elke soort tajine tijdens ons verblijf. Sommige profiteerden van het laatste douchewater om zich eens op te frissen (ja ja!) terwijl de anderen al terug in de topos doken.

Deze dag had ons twee schitterende routes geboden. Bovendien hadden we vertrouwen gekregen in de uitzonderlijke wrijving van de rots – zelfs op mini-regletten blijven je voeten perfect staan. Hier moeten ze de basisfysica eens opnieuw bekijken! Niet normaal! – maar konden we ook kennismaken met de bergen die ons omringden.

Taghia ligt aan de voet van de wand die we als eerste zagen toen we toekwamen: l’Oujdad (de man) ; daarachter ligt le Taoujdad (de vrouw, veel kleiner, maar dat is normaal volgens Mohammed...). Naar het Oosten ligt de Paroi des Sources, die een behoorlijk lange canyon vormt, met rotsen tot 300 m aan de ene, en rotsen tot 700 m aan de andere. Meer naar het Westen ligt de paroi de Tagoujimt die eveneens een canyon met l'Oujdad vormt. Het zijn deze twee belangrijkste canyons die alleen al een honderdtal routes herbergen.
Voor het overige bevinden er zich nog andere wanden die even indrukwekkend zijn, maar een hele lange aanloop en een bivak eisen.

In het diepste van de canyon

De volgende dag doken we wat dieper de canyon in. De aanloop bestond al uit wat klimpassages – soms behoorlijk geëngageerd. We kwamen aan bij de voet van "L'allumeur de rêves berbère" voor John en Livio en bij  "Canyon apache" voor Félix en mezelf. De twee routes waren 280m lang, 6c/6c+, geëquipeerd door Piola, én absoluut subliem. Nog één keer, en voor de laatste keer tijdens deze trip, klommen we parallel naast elkaar. Na enkele lengtes in de koude, maakte de zon even kort haar opwachting – net lang genoeg om trui en t-shirt uit te trekken, om ze daarna weer even snel terug aan te doen door de frisse wind.

De derde dag besloten we naar « Baraka » te trekken. Na anderhalf uur ‘luchtige’ passages, berberbruggetjes en plateaus met een ongeëvenaard uitzicht, kwamen we aan bij de voet van 680m rots waar we al maanden over droomden. « Baraka » bestaat uit twee delen, het eerste deel van 400 m is heel vertikaal, en bevat al de moeilijke passages van de route. Het tweede deel was minder steil en vertrekt net na het enige ‘uitstappunt’ van de route. Aan de voet van de route kwamen we Mohammed tegen, een berber met een touw, gordel, afdaalapparaat, en ander speelgoed op zijn rug ... (Je kan al raden wat voor een gezicht we trokken) In een mengvorm van Arabisch, Frans, Spaans en Engels probeerde hij ons duidelijk te maken hoe hij zijn dagen doorbracht: een mooie les voor ons westerlingen! Na deze supersympathieke ontmoeting wierpen we een laatste blik op de rots en was het tijd om ons te rusten te leggen: het beloofde morgen een grote dag te worden.

We vertrokken dus niet met dezelfde bestemming, noch op hetzelfde moment. John en Livio gingen zich amuseren in de route
"Au nom de la réforme", 300m 6c op de Taoujdad. De laatste meters van de aanloop bestaan al uit klimmen op een schuin plateau (4+) met daaronder een afgrond. Grote grepen, maar niet beveiligd ... In tegenstelling tot de voorgaande dagen was er nu onafgebroken wind en steeds schaduw waardoor je stond te rillen aan de relais. Het is evenwel een mooie route en de laatste harde lengte op een dal blijft memorabel - zeker voor Livio die zijn materiaal er vergat. Terugkeren was heel erg belastend voor de knietjes: een afdaling zonder einde in een droge rivierbedding, steil, glad en vol grote en kleine stenen.

Mijn cordée vertrok, na een wekker om 3h en een snel ontbijt, voor wat beloofde een lange dag te worden. Omdat we zo vroeg uit de veren waren, vielen we de eerste lengte al aan om 5h30 met de hoofdlamp: een 6b+ dal in de koude, altijd genieten. 400 meter uitmuntende oranje kalkrots! Daarna werd het nooit makkelijker dan 6c. We lukten erin al de lengtes uit te klimmen dankzij de haul bag die we achter ons aan trokken. Hierdoor konden we snel, en vooral licht, vooruitgang boeken. Maar dat was buiten de hagel gerekend. Uiteindelijk lukten we er toch in om de veiligheid van het plateau te bereiken. Ook al hadden we onze moeilijkheden – tijdelijk – overwonnen, nu werden we meteen voor een dilemma geplaatst: afdalen, of verdergaan in de hagel, tussen de windstoten en in de barre koude – ook al klommen we reeds in pull en dons! Uit veiligheidsoverwegingen kozen we ervoor om via het plateau langs de westzijde naar de top te klimmen.

Maar, dat was ook lang niet alles: een ‘raadselachtig’ plateau, gigantisch geëxposeerde graat na graat (sneeuw, 300m drops, ...), windstoten ... Alles, maar dan ook alles om ons niet langer aan de laatste lengtes van de route te doen denken ... Uiteindelijk kwamen we aan op de top van l'Oujdad! De hagel had al lang opgehouden, ... maar de wind zeker niet!

De top reikt tot op 2700 meter, waardoor we een schitterend uitzicht hadden over Taghia, maar ook over een groot deel van de Hoge Atlas, met als uitschieter het hoogste punt van Marokko: mont Toubkal. Bovendien konden we onze kameraden zien die ook aan de top van hun route waren gekomen. Gezien het late uur, en de lange afdaling die nog op het menu stond, hadden we enkel tijd om 2-3 koeken naar binnen te spelen, enkele foto’s te maken en wat te filmen vooraleer langs de noordkant af te dalen naar de gîte.

That’s that, denk je nu? No way! Zoals het daar de gewoonte lijkt te zijn, was ook hier de afdaling moeilijker dan de route zelf. Na 300 m afklimmen en een rappel die zo goed als onmogelijk leek, kwamen we eindelijk terug in de couloir tussen de Oujdad en de Taoujdad waar onze kameraden al enkele uren voordien waren gepasseerd. Overdag is het al geen cadeau, maar ’s nachts! Het was 19h30 vooraleer we uiteindelijk bij de gîte aankwamen en we konden nagenieten van de magische lengtes die we die dag klommen. Na 16h non stop klimmen, wandelen, afdalen, moest de maag gevuld worden en riep de rust van het bed!
Wat een schitterende dag voor de twee duo’s!

De dag erna trokken John en Livio naar "Canyon apache" om uitgelaten terug te keren. Felix en ik maakte van die dag gebruik om enkele sportklimroutes van één lengte uit te proberen in een poging een rustdag in te lassen.

Na een welverdiende nachtrust, vertrokken we deze keer met 4 Fransen, Félix en ik met als doel de nieuwe route "Trompettenkafer" 300m, 7a+. Het is zonder enige twijfel de mooiste route die we ooit op kalk klommen. Een absolute must.

John en Livio vertrokken voor hun tweede route, "l'âne sale", aan de achterkant van het dorp bij de rivier. 150 m gevarieerd klimmen met een geniale lengte op colonneten, met daarna een lekkere dal voor extra plezier. Een heerlijke 7a. John weet nog heel goed dat de eerste plaquete er niet was ...

Na het goede weer... de sneeuw

Onze laatste dag in Taghia regende het ... Na goede raad van de locals daalden we samen met de Fransen af tot Zouia. Het was moeilijk om afscheid te nemen van de schitterende wanden van Taghia, maar soms moet je de realiteit onder ogen durven zien; het regende en zou nog even blijven regenen, en het vliegtuig zou niet op ons wachten om op te stijgen.

Ongelooflijk maar waar: de volgende ochtend werden we wakker met een staalblauwe hemel en een schitterende laag sneeuw. Het landschap zag er magnifiek uit! Wel werden we heel even ongerust toen we te weten kwamen dat er ook op de weg een laag van 30 cm sneeuw lag ... iets wat de buschauffeur – en zijn sportieve rijstijl – helemaal niet leek te deren.
We besloten van deze laatste dag gebruik te maken om de watervallen van Ouzoud, halfweg naar Marrakech, te bezoeken. Hier ontdekten we een totaal andere omgeving: groen in overvloed en een rode rivier, met zware en vochtige lucht. Bovendien was ook de homo touristicus – in short en zonnebril - rijkelijk aanwezig, maar ook studenten die er een feestje wilden komen bouwen. Wel wat anders dan Taghia...

Op de weg die ons naar de luchthaven van Marrakech, stopten we in een souk om de plaatselijke sfeer op te snuiven. Toen we onze weg verder zetten, riepen we allemaal te samen – alsof ons leven ervan af hing te stoppen bij de “zitun” (olijven), onze heilige graal. En, inderdaad, na deze memorabele stop ‘on the road’ hebben we zulke schitterende olijven nergens meer mogen tegenkomen. Samen met wat warm brood, olijfolie en muntthee waren deze olijven even schitterend als al de rotswanden van Marokko samen!

De volgende dag was het tijd om te vertrekken... Eliane bracht ons veilig terug naar CDG en ’s nachts kwamen aan in Brussel voor een lange, deugddoende nacht vol dromen ...

En, over dromen gesproken – en dus over projecten!!- ... toen we allemaal door de magazines en reclame aan boord van het vliegtuig aan het bladeren waren, ontdekten we dat er sinds kort low-cost vluchten naar Jordanië vertrekken ...
En je weet, Wadi Rum, dat is zoals Taghia, groots ...

Een hele grote merci aan Dominique, Ronald, Eliane en Eric, en aan iedereen die ons geholpen heeft met het op poten zetten en laten lukken van deze schitterende reis!

Livio, Félix, John et Kivik

Artikel uit Par Mont et par Vaux van de CAB Brabant

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•