Terug van Venezuela

Het CAB-RCT op de Amuri Tepui

Sean Villanueva, Nicolas Favresse, Stéphane Hanssens en Jean-Louis Wertz zijn teruggekeerd naar de beschaving na 38 dagen in de Venezolaanse jungle doorgebracht te hebben. Hun verslag.

We hebben een mooi avontuur beleefd, zeer verschillend van alle eerdere expedities die we in het verleden ondernamen. De weerscondities, de soort rots, de jungle, de lokale bevolking, de flora en fauna en de overweldigende muur van de Tuyuren waterval lagen aan de basis van enkele onvergetelijke ogenblikken. Aan het eind van deze reis hebben we twee nieuwe routes op de wand van de waterval op onze rekening staan. De ene links "Maria Rosa" en de andere rechts "Apichavai".

Toen we voor het eerst uit de jungle stapten en oog in oog met de wand stonden leek deze dermate overhangend dat we ervan achterover vielen. We waren er helemaal niet zeker van deze wand vrij te kunnen klimmen. Vanaf de begane grond konden we niet onmiddellijk echt evidente passages zien. Er leken weinig toegankelijke stukken te vinden te zijn en de steilte was werkelijk ongelooflijk... Zeker de meest overhangende muur van een dergelijk formaat die ik ooit mocht aanschouwen. Bij onze aankomst hingen onze vrienden Mason Earle (US), George Ullrich (UK), Siebe Vanhee en Sam Farnsworth (UK) met een tiental dagen voorsprong al zeer hoog in hun route, een logische lijn in het centrale deel van de muur. Het was eerder dikke fun dat ze er ook waren want puur toeval. Beide teams kennen elkaar zeer goed en zijn goede vrienden en beiden kozen we dezelfde bestemming zonder van elkaar te weten dat de plannen gemaakt werden!

Maria Rosa 7b 500m, geen enkel lijmanker, geen enkele piton

De rechtse zijde van de wand leek ons zo goed als onmogelijk. In het midden was het andere team volop bezig in de belangrijkste lijn die ons al even onmogelijk leek en dus opteerden we voor een route aan de linkse zijde, een aantrekkelijke lijn die ons onmiddellijk opgevallen was. Na enkele lengtes realiseerden we ons dat de klimstijl volledig verschillend was aan de stijl die we van andere big wall beklimmingen gewend waren. Het was overhangend, zeer gestructureerd met horizontale grepen die het steeds moeilijk maakten om het vervolg te voorspellen. In het merendeel van de gevallen engageerden we ons voor bepaalde passages met niets dan louter hoop dat het ook allemaal doenbaar ging zijn. Traverseren was vaak de eenvoudigste en meest uitnodigende oplossing eerder dan rechtdoor naar het onbekende te klimmen.
Het was steil en avontuurlijk klimmen maar de rotsstructuur was zo logisch op zich dat het klimmen, ondanks de constante hellingsgraad, toch makkelijker ging dan verwacht. In slechts 4 dagen klommen we tot zeer hoog in de route, tot vlak onder een perfect dak van een tiental meter met 400 meter ijle lucht eronder. We waren allen zeer geëxciteerd voor deze passage maar spijtig genoeg verhinderde een blokpassage aan het begin van het dak ons om dit volledig vrij te klimmen. Het dak was zo mooi en irreëel dat we er enkele dagen bleven gewoon voor de fun. Toen we eindelijk klaar waren om te toppen verdeelden we ons in twee teams: het ene omzeilde het dak om een variante vrij te klimmen terwijl het andere via onze originele lijn de logische weg vervolgde. We haalden al ons materiaal naar boven en verbleven een dag op de top van de tepui om te profiteren van de schoonheid van deze magische plek. De volgende dag zijn we langs een links gelegen venezolaanse route "Wacupero Amuri" afgedaald wat ons in staat stelde om onze eigen route volledig clean achter te laten.

We doopten de route "Maria Rosa" naar de lokale cookies (Maria) waarin we het geluk hadden aardbeien terug te vinden. De route heeft dus twee exits. De eerste 100% vrijgeklommen die langs het dak gaat met drie lange traverserende lengtes alvorens naar de top te gaan. De tweede recht door het dak met enkele artif-bewegingen in C1.

Apichavai 8a+ 500m 5 lijmankers

Na de afdaling maakten we een snelle omweg langs Yunek om ons te bevoorraden. Het is daar dat we het andere team tegenkwamen terwijl ze hun bagage maakten voor de terugkeer. We hadden hen gedurende de volledige beklimming naast ons weten klimmen maar omwille van het lawaai van de waterval hadden we niet kunnen communiceren. Ze motiveerden ons om hun route "Kids with Guns" te proberen want ze dachten dat deze wel vrij te klimmen moest zijn. Toen we echter bij de Amuri aankwamen daagde het avontuur ons uit om toch nog een nieuwe lijn te proberen, ditmaal op de rechtse zijde. Enkel de eerste twee lengtes die we uitkozen leken ons iets of wat evident. Wat daarna zou volgen, daar hadden we het raden naar! Het leek wel een overhangende oceaan van kwartsiet. We ondervonden onmiddellijk moeilijkheden met complexe lengtes, de vegetatie, twijfelachtige zekeringspunten en blokken. Tijdens een poging om de tweede lengte vrij te klimmen maakte Sean Villanueva een val van 40 m waarbij hij 5 schijnbaar perfect geplaatste beveiligingspunten eruit wist te trekken. Gelukkig was de grond nog twintig meter lager en de muur overhangend genoeg zodat Sean enkel lucht raakte. Toch liep Jean-Louis ernstige brandwonden op aan de handen. Opeens sloeg de twijfel toe, kon hij blijven of moest hij terugkeren om een stevige infectie te vermijden? Na 4 dagen geneesden de wonden dan toch en besloot hij ons terug te vervoegen op de wand maar zonder nog mee te kunnen klimmen. Het was ook zeker niet de enige val. We telden een twintigtal vallen voor alle teamleden samen. In de 4e, 6e en 7e lengte slingerde de route doorheen het meest overhangende deel van de wand. Dit waren de moeilijkste lengtes met moeilijkheidsgraden tot 8a+. Van de 15 lengtes die de route uiteindelijk telt konden we er slechts 4 à vue toppen. De andere lengtes waren zeer moeilijk en vroegen heel wat kuiswerk en artif uitwerken om de beveiligingspunten voor het vrijklimmen te vinden. Het was op zich zeer opmerkelijk dat we een weg vonden om de wand vrij te klimmen. Verschillende passages bleken slechts mogelijk dankzij telkens weer die ene, onmisbare greep. De laatste vier dagen in de wand dachten we steeds te kunnen toppen en werden telkens opnieuw afgeremd door onverwacht moelijke passages waar in gekuist, gewerkt en gepoogd moest worden. Het was alsof we nooit het einde van de wand zouden bereiken. Gelukkig was dit uiteindelijk niet het geval! Het was de allereerste keer dat we zo hebben moeten vechten om steeds opnieuw oplossingen te vinden om de laatste meters te overbruggen maar uiteindelijk won de vegetatie het van de rots en konden we in de jungle bovenop Amuri toppen. Een tweede maal op de top!

In totaal plaatsten we 5 lijmankers in de hele route die ons 14 dagen gekost heeft waarvan 4 op de grond terwijl we afwachtten of Jean-Louis zijn handblessures de goede kant uitgingen. De moeilijkheid van de route is zeer constant met 8 lengtes van 7b of meer!

"Apichavai" is de naam van een strijder die in Yunek geleefd heeft en die "Tri Tri" kon doden: een enorme vogel die zijn slachtoffers zou ontvoeren en opeten in een grot op de Tepuis.

Graag danken we al degenen die ons hielpen om onze dromen te kunnen beleven: De Club Alpin Belge, Patagonia, Julbo, Five Ten, Black Diamond, Seeonee, Sterling ropes, Beal, Belclimb, Petzl, Careplus, Katadyn, Nordisk, Boreal, Crux, AVS aviation.

Ook Oliver van Trekken tepuy die de logistiek van deze expeditie superviseerde, onze piloot Marcos Garcia en alle sympathieke inwoners van Yunek die ons hielpen onze bagage doorheen de jungle te dragen.

Meer info en anekdotes kan je in de komende weken vinden op www.xpedition.be en Facebook

Tot binnenkort,

Nico, Stephane, Jean-Louis en Sean

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•