Trip report

Nico in the US

Na twee maanden vastgegrepen door parasieten komende uit het Spaanse rivierwater, vertrek ik half genezen naar het paradijs van de barsten en grote granieten wanden. Tot grote spijt, deze keer niet vergezeld door Sean Villanueva, getroffen door een blessure. Hierdoor is het ?dream team? niet volledig en ben ik verplicht om alleen te reizen.

"Mise en bouche"

Aangekomen in San Francisco op 3 juni, verlies ik absoluut geen tijd om opnieuw te proeven van deze magische plaats die Yosemite wordt genoemd. Tot mijn grote verbazing heb ik het geluk om ongelooflijke watervallen te ontdekken met zeer hoge druk door de verlengde winter. Zo?n wilde rivieren heb ik nog nooit gezien! Om op gang te komen en om mij aan te passen aan mijn nieuwe klimpartner die ik ter plaatse vind, beslis ik om rustig te beginnen met enkele klassiekers die ik vorige herfst nog niet had geklommen. Met "east-butress" op Middle Cathedral geniet ik van mijn eerste 9 touwlengtes op graniet tot 5.10c. Al snel verander ik in een aap door de enorme barsten die van de rotsen hangen zoals de lianen in de jungle, spijtig genoeg zonder kokosnoten.

Op de mythische camping Camp 4 beslis ik om mijn ?base camp? neer te zetten want ik wil er toch wel op wijzen dat ik enkele zaken heb meegenomen: twee haul bags (70 en 150 liter), twee touwen, een dertig tal camelots, een tent, slaapzak, kleren, kookgerei, twee gitaren (een kleintje voor op de big walls en een normale),?lichtjes geladen laten we stellen. Zonder verwondering vind ik een zeer breed gamma aan nationaliteiten van alle soorten die net zoals ik naar hier gekomen zijn om te klimmen ieder op zijn mannier (blok, artif, snelheidsklimmen, vrij).

Na enkele dagen om terug in vorm te geraken was het tijd om de grootste wand van Yosemite aan te vallen, namelijk El Capitan. Deze keer was het via de West face en de 19 lengtes tot 5.11c in alpiene stijl. Met het oog om een goed gevulde klimdag beslis ik samen met mijn klimpartner om de dag voordien tot aan de basis van de route te stappen en hier te slapen. Tot onze grote verbazing merken we de volgende dag dat een wilde kat zijn buik goed heeft gevuld met al ons eten dat we 10 m boven de grond hadden gehangen uit voorzorg tegen de beren. Wilde poezen in Yosemite?? We waren hiervan niet op de hoogte! Al pratend met andere klimmers komen we te weten dat deze poezen kunnen klimmen tot 500m boven de grond! Met een lege maag vertrekken we dus in deze route die met de talrijke zig-zags de zwakheden van een bijna perfecte rots volgt. Met een afwisseling tussen het klimmen van mooie wanden en barsten komen we op de top aan rond 1 uur ?s morgens met een kleine achterstand op onze timing. Op deze plek met maanachtig landschap beslissen we om een bivak te improviseren rondom een klein kampvuurtje in het bijzijn van andere klimmers, ook aan het einde van hun krachten. Volgende dag zet ik terug voet in de bewoonde wereld en geniet ik van de rijkdom van het Amerikaanse eten...

Watervallen...

Het is met grote bewondering dat ik alle dagen een van de grootste watervallen ter wereld kon aanschouwen. Later kom ik te weten dat er geen enkele route vrij te klimmen is op wand van deze enorme waterval. Vanaf toen keek ik er met andere ogen naartoe: ?het zou te mooi zijn om er juist naast een route te klimmen?. Na een verkenning met de verrekijker, beslis ik om een rappel te maken om het meest kritieke deel van deze 600m wand te analyseren. Pas toen kwam ik tot de ontdekking hoe overhangend deze wand wel is (meer dan 200m vooruit) maar dat de mogelijkheden om deze vrij te klimmen blijken wel degelijk aanwezig te zijn. Teruggekeerd in camp 4 slaag ik er in om een Zwitserse vriend te betrekken in dit avontuur, maar deze keer van beneden naar boven.
Na twee uur stappen komen we aan de basis van de waterval die bijna op ons valt. Een goed georiënteerde thermische wind beschermd ons van deze douche. De missie van deze eerste dag is om vaste touwen te plaatsen tot de moeilijkere delen van de wand op de boventse helft. We ontdekken prachtige barsten die maagdelijk gebleven zijn door de vegetatie.

De volgende dag keren we terug om de grote taart aan te vallen. Supper gemotiveerd maar zonder ervaring in artificieel klimmen, beslis ik de eerste lengte van de overhangende wand te proberen. De rots is vuil, nat en biedt weinig mogelijkheden om zekeringen te plaatsen. Ik vertrek in een crux al met de hoop om hogerop betere grepen te vinden. Spijtig genoeg bevind ik mij in een onzekere positie en ik val... twee zekeringen scheuren er uit vooraleer ik tegengehouden wordt door een micro nut die blijkbaar goed geplaatst was. Ouf... Na enkele bijkomende pogingen laat ik het werk over aan de expert in artificieel klimmen. Tot mijn grote spijt moeten we een slaghaak in de rots slaan maar hierdoor komen we aan het einde van de dag op de top van deze zesde touwlengte die we schatten op zo?n 5.12 iets.

Spijtig genoeg voor mijn klimpartner Simon, laat zijn vliegtuigticket hem niet toe om langer te blijven en moet hij terug huiswaards keren. Ik beslis daarom om dit avontuur even te laten rusten tot dat ik een andere klimpartner vind die gemotiveerd zal zijn voor deze uitstap.

Half Juni begint het hoog toeristisch seizoen. De temperaturen vliegen de hoogte in en het wordt tijd om frissere oorden op te zoeken. Vooraleer te vertrekken beslis ik om de mithische north-west regular van Half Dome aan te vallen of 24 lengtes tot 5.12b. Na een lange en intense klimdag komen we boven uit rond middernacht, een beetje achter op onze planning doordat we onder Franse klimmers terecht kwamen. Deze keer zijn het de vogels die ons eten hebben gestolen. In?t kort, het is met een lege maag dat we terug afdalen in de valei.

Op zoek naar frisheid

Gekend door de magnifieke foto?s van rotsen met uitzonderlijke kleuren, the Needles zijn een reeks van uitstekende graniete naalden tot 300m hoogte in het hart van een reuze sequoia woud. Op ongeveer 3000 m hoogte is het er iets frisser en gunstiger om te klimmen.
Hier is het net zoals in Yosemite, traditioneel klimmen maar de kwaliteit van de rots is nog indrukwekkender. Vermits ik de eerste dag geen topo heb beslis ik een prachtige lijn te proberen die er zeer indrukwekkend uitziet (een super schone bars die zig-zag doorheen een geel fluoriserende wand loopt). Moeilijker dan verwacht moet ik de route bij de eerste poging met zeer veel moeite enchaineren. Pas later die avond kom ik te weten dat dit de moeilijkste route is van de regio, zo?n 5.13b met een grote reputatie maar waarvan ik spijtig genoeg de naam vergeten ben...

De rest van mijn verblijf heb ik er enkele zeer mooie routes geklommen tussen de 100 en de 300 meter waarvonder enkele van de mooiste fissuren die ik ken. Een klein paradijs. Spijtig genoeg is zijn er niet veel routes die een echte uitdaging zijn voor mij. Het moment is aangekomen om te verhuizen naar Canada of Squamish om precieser te zijn een ander paradijs gekend door het graniet van hoge kwaliteit.

Het is op deze plaats dat ik jullie moet laten want de rots roept mij.
Bedankt voor het lezen en veel klimgenot!

Nicolas

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren