Winterbestemming Tenerife

Basaltklimmen in cactusland

23 maart 2010,

Tenerife, een naam die eerder doet denken aan zon, zee en strand dan aan klimmen. Toch zijn er op dit eiland best wel wat klimmogelijkheden. Michaël Timmermans en Florian Castagne konden dit ontdekken tijdens hun verblijf dat ze wonnen met de wedstrijd voor 10 jaar Belclimb. Verslag en foto's van hun trip in januari.

24/01/2010

Na een tussenstop in Las Palmas op het eiland Gran Canaria landen we op Tenerife badend in de zon en 20°C, ver van de sneeuw en Belgische temperaturen. Vanuit het vliegtuig zien we de enorme vulkaan die de horizon domineert (3718m en hoogste top van Spanje). We halen snel de huurwagen op en trekken naar Granadilla, het dorp van de lodge. We verlaten al snel de autosnelweg en trekken de bergen in, weg van de toeristische stranden. We ontmoeten Walter, onze gids voor de week, in het Tenerife Outdoor Centrum. We hebben maar net de tijd om onze zakken te droppen als hij ons al meesleept richting Arìco. Onderweg pikken we zijn zoon Mauro, amper 3 jaar maar hij houdt zich al beter aan grepen vast dan dat hij op zijn benen staat, op.

De weg kronkelt naar boven maar rotsen zijn er nog niet te zien. Al snel verschijnen de eerste kloven langs de kant van de weg. Tussen de cactussen zien we de eerste rotsen verschijnen. Het landschap is van paradijselijke aard, aan de ene kant de oceaan met Gran Canaria op de actergrond, aan de andere kant de steile hellingen van de vulkaan. In het dorp Ortiz, 6 huizen groot met slechts één inwoner, parkeren we ons even voorbij de brug en van daar uit zien we de Arico-kloof. Al snel zien we de eerste massieven en zoeken de lijnen op die ons het meest aanspreken. Walter nam met opzet geen topo mee om ons niet door de kwotaties te laten beïnvloeden. Enkel de schoonheid van de lijn telt. Een goede filosofie heeft hij wel.

De eer voor de eerste route is aan Michaël. Hij won deze reis dan ook. De eerste route gaat door een rode zo goed als vlakke wand met slechts enkele reglettes. Eenvoudigweg schitterend! Wat een rots! We wandelen nog wat doorheen de kloof alvorens de tweede route aan te vallen, nog net voor de duisternis valt. Het is op een iets grijzere rots die duidelijk van vulkanische aard is, gezien de overal aanwezige bobbeltjes. Het is een agressievere rots maar de route is er zeker niet minder mooi. Vervolgens trekken we, reeds vol van fabuleuze indrukken, terug naar de .

25/01/2010

We trekken voor vijf minuten naar de Roxtar-winkel om de topo aan te schaffen maar blijven er een uur plakken. De winkels hier zijn, in tegenstelling tot de Belgische, duidelijk meer op klimmen dan op alpinisme gericht. De inkomsten van de topo's en Roxtar-kledinglijn worden gedeeltelijk geïnvesteerd in het equiperen. Na de shopping-sessie trekken we naar El rio. De wegbeschrijvingen in de topo zijn zo goed dat we van de volledige week niet één keer moesten zoeken.

Zoals alle massieven in de regio bevindt El rio zich in een kloof. Deze is echter enigzins speciaal omdat een stuwdam hogerop de watervoorziening in de zomer garandeerd. Het waterniveause komt dan ook nooit tot aan de rotsen. We starten de dag al in de eerste sector om optimaal te profiteren van de schaduw. Zelfs in de winter wordt het hier anders te warm. Een prachtige 6c, El subpringado, om te starten. Ondanks een rots die in het begin wat fragiel is blijft dit één van de mooiste lijnen die we die week klommen. Een start in een hoekversnijding leidt naar een barst die een volledige egale wand doorsnijdt. Na een 7a doorheen een barst die veel weg heeft van offwidth en een prachtige 7b op een hoek en met één dynamische boulderpas trekken we verder de kloof in. Hier worden de rotsen zwarter en overhangender. De onderkant van de routes is al even fragiel maar hogerop wordt de rots al snel compacter en de door water en wind gesculpteerde vormen maken dat het er magisch klimmen is. We eindigen de dag met de hoofdlamp om alles uit de dag te halen.

's Avonds trekken we naar Walter. Hij vertelt ons zijn verhaal en het verhaal van de ontwikkeling van het sportklimmen op het eiland. Hij raadt ons wat sectoren aan voor de volgende dag maar de keuze is zo groot dat we er een nachtje over beslissen te slapen.

26/01/2010

We vertrekken vandaag vroeg omdat er veel op het programma staat. 's Ochtends starten we in El Hoyo om in de namiddag nog door te trekken naar Los Naranjos. De aankomst in El Hoyo kan je sportoef noemen, met een rappel om aan de voet van de routes te geraken. Op de bodem van de kloof heerst een fantastische sfeer. Het is als een stukje paradijs op aarde… De wanden zijn zwaar gesculpteerd door het water met zeer geprononceerde rondingen tot gevolg. Alle lijnen, allen variërend van 10 tot 15 meter, lijken de ene nog mooier dan de andere te zijn. Je zou ze haast allemaal willen proberen. We klimmen routes op de verschillende wanden van de kloof om zo een volledig beeld te krijgen van de aanwezige stijlen. Een uniek iets aan de omgeving hier zijn de cactussen die van bovenaf de kloof lijken binnen te dringen. Best wel apart om uw relais te maken met naast u een cactus van enkele meters hoog. Terug uit de kloof geraken doe je via een korte via ferrata.

Hierna trekken we verder naar Los Naranjos. De weg wordt er steeds kleiner op en kronkelt zich meer en meer doorheen de bergen. Het is het meest afgelegen massief waar we geweest zijn. Je krijgt de indruk ergens verloren in een berglandschap te staan. De rotswand is indrukwekkend en minder verborgen in een kloof dan de andere massieven op het eiland. Een waterkanaal stroomt langs de voet van de routes naar een waterbekken voor de drogere maanden. Niet echt praktisch als je je wil verplaatsen langs de wand maar het kabbelend water geeft het geheel een aparte sfeer.

We warmen ons terug op in een 7a die zeer à bloc is om vervolgens de lijn, die ons al van bij aankomst de ogen uitsteekt aan te vallen : Cocacolo. Het is een 7c die de dominante wand van het massief doorkruist. Beide toppen we de route, Michaël à vue en Florian flash. Zonder tijd te verliezen proberen we dan nog een route die vooral Florian's aandacht trok. Een korte, licht overhangende 8a met een minimum aan grepen. In zijn à vue poging valt Florian vlak voor de relais. Na de eindsequentie uitgewerkt te hebben is het de beurt aan Michaël die weer maar eens merkt dat Florian zijn lengtevoordeel optimaal kan benutten. Florian's tweede poging, vlak voor zonsondergang, is wel succesvol maar de cruxmono eiste toch wat vingerhuid op. Een mooie dag met 10 prachtige routes komt hiermee tot een eind en we trekken naar Tasca Tierras del Sur, voor een stevige portie heerlijke tapas.

27/01/10

De volgende dag trekken we weer naar het grootste massief van de regio, Arìco. deze keer zoeken we echter de hogergelegen sectoren op. De rots is hier al even compact maar de wanden zijn verticaker en het klimmen technischer. We ontdekken beide zijden van de kloof met op de achtergrond het gezang van kanaries, roodborstjes en lokale mezen. Af en toe scheert een duif of een torenvalk door de lucht. Met enkele muizen en een kudde geiten zijn dat de enige dieren die we hebben kunnen waarnemen.

Tegen het einde van de namiddag ontmoeten we Walter en enkele vrienden weer. We hadden afgesproken voor een bouldersessie in de kloof. Doorheen de droge rivierbedding verspreid vind je boulders van alle formaten en vormen. Een topo is niet nodig omdat we Walter hebben. Sinds vier jaar opende hij het merendeel van de boulders in de regio en binnen enkele maanden zou er een topo van uitkomen. Wat boulders betreft vind je er voor alle smaken : kleine gaatjes, à plats, regletten, croûtes en in alle stijlen: dal of dak, technisch of fysiek. we trekken de hele vooravond van boulder naar boulder, proberen verschillende projecten en amuseren ons ten volle.

28/01/10

Na de stevige afgelopen dagen dringt een rustdag zich op. Het basalt is niet al te vingervriendelijk en het begint dan ook pijn te doen. Voor ons is rusten niet hetzelfde als zonnebaden en we besluiten dan ook een vulkaantop van dichtbij te gaan bekijken. Met zijn 3718m is El Teide best imposant te noemen. Al snel zitten we in de wolken en zien we het landschap veranderen. De hellingen worden steiler en de flora van cactus en struikjes laat plaats voor een coniferenbos. Ook dit bos verdwijnt naarmate we hogerop komen. De mist wordt dichter en we zien nog enkel een droge grond langs de weg. En plots verschijnen er rotspieken met de een al meer mystieke vormen als de andere. Hier een paard, daar een naaldhak. Na een klein uurtje komen we aan op het plateau dat de vulkaan omringt. Het is de bodem van een caldeira (link FR). We zitten nu boven de wolken en we aanschouwen de vulkaan in zijn volle pracht. Rotsen van alle kleur: rood, grijs, zwart donkerder dan de nacht, blauw dat neigt naar groen. Onbeschrijfelijk!

We volgen de weg die de vulkaan omringt en de parkings om de 500m laten ons toe de een na de andere rotsformatie van nabij te bekijken. Later vernemen we dat ook hier enkele klimsectoren zijn. Altijd goed om weten voor als je de regen wilt ontsnappen door boven de wolken uit te kruipen of als het te warm is in de lager gelegen gebieden. Het plateau ligt boven de 2000m. We hadden graag nog hoger gegaan maar om op de echte top te mogen heb je een gratis toelating nodig waar je echter voor naar Santa Cruz, de hoofdstad an het eiland, moet. En om aan de start van het wandelpad te komen moet je ofwel een kabellift aan 12,50€ nemen of vier uur hiken.

Op de terugweg rijden we nog even om langs één van de recentste lavastromen (1798) . De rots is er van een zeer donker zwart en van vegetatie valt geen spoor te bekennen. Het lijkt of we op een andere planeet zijn, wat een ontdekking. 's Avonds zijn we uitgenodigd in het restaurant Casa Tagoro, gelegen in een meer dan 300 jaar oud huis en wordt open gehouden door een Duits koppel. Na een glas schuimwijn en brood met lokale olie, Himalaya zout en surimi, kregen we garnalen, sushi's, een kippensoep en gevulde deegwaren voorgeschoteld. Gevolgd door een bolletje frambozensorbet in sprankelende wijn om de mond te verfrissen voor de hoofdschotel: struisvogelfilet met aardappeltjes in serranoham en airelles. Een lekkernij. En om af te ronden, nog een tiramisu maison.

29/01/10

Walter sprak met ons af in de winkel om, met zijn vriend Erick, Guaria te gaan ontdekken. De toegang is niet gemakkelijk en zijn hulp was welkom. De kloof is hier veel indrukwekkender en de geequipeerde rotswand, met gemak 100m hoog, is slechts een klein deel van de kloof. De omgeving is idyllisch met cactussen die de paden overwoekeren en zicht op de oceaan en Gomera. De rots is zeer gevarieerd maar minder compact, mede doordat het massief minder bezocht wordt. Reden hiervoor is ook dat er veel niet geequipeerd werd om het klimmen op coinceurs mogelijk te laten. De routes die we klimmen zijn echter magnifiek te noemen, zeker de lijn van La Panamericana die een hoek die twee wanden, de ene rood, de andere grijs, scheidt volgt. Op het eind van de dag topt Florian nog een prachtige 7b, 35m op vingergaatjes. De terugweg duurt al wat langer zonder plaatselijke gids... Gelukkig hadden we onze hoofdlampen mee.

30/01/10

Laatste dag. We keren nog een laatste keer terug naar Arìco maar deze keer voor het stroomafwaarts gelegen deel. Na twee opwarmroutes trekken we naar de sector die ons het meest aansprak, Pepino. Florian start met het toppen in eerste poging en met aanmoedigingen van de locals, Jala por el resuello, een technische 8a. Vervolgens laten we ons verleiden door een andere 8a, Arìco Power. Hoewel de lijn osn ten zeerste aansprak kregen we stevig op onze donder. De route was 7b+ tot op twee meter van de relais waar een monsterlijke pas de kwotatie volledig rechtvaardigde. Een gebroken greep zou het zelfs tot 8a+ maken. Michaël topt vervolgens in de eerste poging Bubangos cream, een fysieke 8a met een vingertipfijne barst om af te ronden.

's Avonds hebben we weer met Walter afgesproken die ons bij een glas wijn zijn projecten voor de komende jaren uit de doeken doet. Naast de topo denkt hij er ook over een mini X-games met naast het klimmen ook skate-board en straatvoetbal te organiseren. Om meer klimmers aan te trekken poogt hij een refuge met kampeermogelijkheid te openen. Het leven mag dan al goedkoop zijn, het logement maakt de trip tegenwoordig nog steeds duur. Later vernemen we ook nog dat hij met enkele locals een gebied aan het equiperen is waar niet minder van 100 à 150 routes zouden zijn. Het eiland heeft ons zeker nog niet al zijn geheimen getoond...

31/01/10

We staan op met een typisch Belgische regenbui. Zijn we misschien al terug? Er is zelfs mist op de weg naar de luchthaven. Omwille van het slechte weer zijn verschillende vluchten in vertraging maar de onze is mooi op tijd. Vol van indrukken en met veel zin om onmiddellijk al weer te vertrekken keren we noodgedwongen terug naar het koude, natte België.

We zouden nog graag Belclimb en al diegenen die deze website draaiende houden bedanken, eerst en vooral voor het mooie werk dat ze al 10 jaar afleveren en natuurlijk ook voor dit prachtig avontuur dat ze ons hebben laten beleven. Ook danken we graag het volledige team van Tenerife Outdoor en de winkel Roxtar voor de warme ontvangst en vele goede raad en de Tenerife Lodge waar we een volledige week in één van de klimlodges mochten overnachten.

Flo & Mika

Fotogalerij van Florian in Tenerife
Fotogalerij van Mika in Tenerife

(0)

Drukken