Grand Combin op ski?s

Le Couloir du Gardien

Uit SAC ? Führer ?Die schönsten Skitouren?:
?Dieser wundervolle Berg bietet eine ausgedehnte Aussicht auf beide Seiten der Alpen und Landschaftsbilder die an das Himalayagebirge erinnern. Abgeschiedenheit, Höhe und Struktur der Gletscher verstärken dieses Bild.?

Om 3.15u zijn we op stap. Een kwartiertje later dan gepland, het geklungel met mijn lenzen heeft wat extra tijd gekost. In het kader van onze Chili voorbereiding bevinden we ons al drie dagen op de Glacier de Corbassière.

De vorige dagen hebben we de Tournelon Blanc (3.702m) en de Petit Combin (3.663m) beklommen. Telkens kozen we voor redelijk steile varianten om voorbereid te zijn op de Grand Combin. De afdaling van de Petit Combin over de steile Glacier des Follats (D/D+) hebben we met pijn in het hart links laten liggen. Het warme weer en de daarmee verbonden Nasschneelawines hebben de goede condities op deze gletsjer danig in de war gestuurd.

Het eerste uur trekt Wim serieus door. Ondertussen ben ik een lens kwijt en mijn Petzl-lampje is stuk. Gevolg, met anderhalf oog en het licht van een minifietslamp tussen mijn tanden huppel ik achterna in het stikdonker.
Als het begint te schemeren neem ik de leiding over. De lange aanloop over de gletsjer langs diverse spleten en twee breukzones is achter de rug. Op 3.580m ? na een kleine 900 hoogtemeters - beginnen de moeilijkheden. Hier splitst ook de route. Ofwel links langs de makkelijkere maar gevaarlijke corridor ofwel langs rechts via de steilere NW-flank.

Bij de aanloop van het dal naar de gletsjer met rugzakken van ca. 30 à 35kg ontmoetten we twee Duitsers. Zij hadden die dag de Grand Combin achter de rug. De NW-flank is echt wel steil waarschuwden ze ons.

Sowieso kiezen we te klimmen langs de NW-flank. We hebben echt geen zin om door de corridor te traverseren en meer dan een uur onderhevig te zijn aan het dreigende gevaar van torenhoge séracs. Deze vroegere normaalroute wordt voornamelijk nog gebruikt om af te dalen met de ski?s.
De NW-flank bedraagt ongeveer 400 hoogtemeters: onderaan vrij breed, net onder de séracgordel een stuk smaller. Het begin schommelt rond de 45°, dan wordt het minder steil, onder de séracs weer 45°. De laatste 80 hoogtemeters moet je uitwijken naar rechts om een doorgang te vinden door de breukzone. Dit stuk wordt steiler en steiler (50°?60°) met enkele passages blank ijs. De uitklim verandert van jaar tot jaar, afhankelijk van de beweging en het afbreken van de breukzone.
De vage sporen van de Duitsers zijn ons nauwelijks van nut daar vrijwel volledig toegesneeuwd/geblazen. Een spoor met vage grotere stappen doet ons vermoeden dat ze de flank hebben afgeklommen en niet afgeskied.
Na de uitklim wissel ik de stijgijzers weer voor de ski?s, enkele minuten later is ook Wim daar. Een paar foto?s nemen en weer verder. Nog 300 hoogtemeters een niet te moeilijk traject vinden tussen de gletsjerspleten die hier en daar slechts zeer matig zijn toegedekt. Het stappen en sporen wordt zwaarder, de hoogte doet klaarblijkelijk z?n werk.

Enkele jaren terug beklom ik met Els de Combin de Corbassière langs de leuke ZO-graat, het uitzicht op de Grand Combin deed me toen dromen van een beklimming op ski?s.

Om kwart voor tien staan we op 4.314 m hoge Combin de Grafeneire, de hoofdtop van de Grand Combin. Eindelijk! Het uitzicht is overweldigend en ik voel me zielsgelukkig. Na een snelle hap en de obligate topfoto?s maken we ons klaar voor de afdaling. We verkiezen iets meer links te blijven zodat we min of meer in de col tussen de Combin de Grafeneire en de lagere Combin de Valsorey belanden. Van daar traverseren we naar rechts om uit te komen aan de doorgang door de breukzone. Weer de stijgijzers aan en de steile passage afklimmen.

Tussen de laatste séracs maak ik een klein plateau om de ski?s aan te binden. Tussen de oren zit het goed en ik voel me zeker, Wim daalt nog een stukje verder af om ook dan de stijgijzers weg te bergen.
De flank is vrij egaal maar behoorlijk hard: het is hier vrij hoog (tussen 4.000m en 3.600m), de flank krijgt nauwelijks en vrij laat zonlicht. Super geconcentreerd dalen we af?na de eerste sprongen/bochten sta ik telkens vrijwel stil om volledige controle te houden. De oneffenheden geschapen door de wind zorgen voor nog wat extra engagement. De onderste helft, waar het zonlicht een beetje valt, is egaler. Hier kunnen we dan ook iets meer relax afdalen.
Na de steile flank wordt het echt genieten. Van 3.600m naar 2.800m over aanvankelijk prima later doenbare firn. Met sierlijke bochten bereiken we de vlakke brede gletsjer. We zetten onze bindingen op langlaufen en kruisen vlotjes de gletsjer tot aan onze tent. Met zijn nieuwe Suunto klokt Wim af op 9 uren en een half. Niet slecht, de topotijd bedraagt 12 uren zonder rustpauzes en tijden van 14 uren en meer zijn niet ongebruikelijk.

We breken alles af, laten de tent drogen en hijsen de 30 kg weer op onze rug. Aan de Cabane de Pannosière houden we halt voor een welverdiende soep. We hadden de bezorgde Wirt beloofd langs te komen vooraleer naar het dal te gaan. Twee geïnteresseerde Italianen informeren naar de condities. Ze willen morgen ook langs het Couloir du Gardien naar boven. Voor de afdaling verkiezen zij de corridor.
Vanaf de hut kunnen we nog 300 hoogtemeters op ski?s verder. De sneeuw is hier doornat en met de zware rugzakken is het skiplezier nihil! Op 2.300m gaan de ski?s op de rugzak. De calvarietocht naar het dal kan beginnen. Nog 850 hoogtemeters op toerskischoenen naar beneden stappen in een moordende hitte.
Om 18.00u staan we aan de auto. We hebben 15 uren achter de rug : 1.850 hoogtemeters omhoog, 3.000 omlaag, kamp afgebroken, deftige beklimming, pittige afdaling en dit allemaal op één van de mooiste Alpentoppen. Chilitest geslaagd.

Couloir du Gardien: klimtechnisch: AD/AD+, skitechnisch: 45° - S4/S5, totaal : D/?

Peter Van Hoof

Foto's: Wim De Bruyn en Peter Vanhoof

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren