Interview met Marjolein De Bruycker

Everest zonder grenzen

Voor Marjolein De Bruycker is het leven een opeenvolging van projecten. Sinds ze haar studies beëindigde trekt ze de hele wereld rond op zoek naar uitdagingen. Expedities, bergtoppen en verschillende soorten tochten maken bijna deel uit van haar dagelijks leven. Met haar 27 jaar is deze jonge Brusselse een echte globetrotter. Ten bewijze een lijst van maar liefst vijftien landen op 4 continenten. En niet de fast food bestemmingen hoor: Peru, Cambodja, Laos, Bangladesh, Rusland, Kenia, Marokko, Tibet en dan vergeet ik er nog enkele.

Enkele van haar realisaties op grote hoogte: Aconcagua, Kilimanjaro, Mont Blanc en Cho Oyu. 8201 meter en bedwongen zonder zuurstof. Dat zegt meer dan genoeg. Ik hoef jullie dus niet te zeggen dat ze toen ik haar vroeg of ze het belangrijk vond dat ze de jongste Belg op de top van de Everest kon worden, haar antwoord direct klaar had. «Het interesseert me niet om herinnert te worden als zij die als jongste erin slaagde Everest te beklimmen. Dat record heeft weinig waarde voor mij. Ik zou het fijn vinden, maar het is niet de reden waarom ik een poging doe om de Everest te beklimmen.» In haar ogen is enkel de uitdaging belangrijk. Hoe men ook deel gaat uitmaken van de geschiedenis, de Everest beklim je voor jezelf en niet voor de anderen.

Het avontuur van Marjolein heeft echter nog een meerwaarde. De sportieve prestatie gaat hand in hand met het promoten van een humanitair doel. Via de expeditie wil ze Artsen Zonder Grenzen in de kijker plaatsen. «Door het reizen door verschillende landen in volle ontwikkeling, heb ik het belang van toegang tot basisbehoeften en courante medicatie ontdekt. Ik heb me toen voorgenomen dat het goed zou zijn om mensen aan te moedigen om mijn expeditie te steunen via een donatie op de rekening van Artsen Zonder Grenzen.» Temeer daar haar opleiding als apothekeres haar steeds aan het menselijke aspect heeft doen denken. Daaruit is haar expeditie ontstaan. Everest zonder grenzen.

Voorbereid zijn

Het is nu al twee jaar dat ze er aan denkt. Twee jaar ononderbroken voorbereiden tijdens de welke Marjolein de nodige fondsen diende te verzamelen om op avontuur te kunnen vertrekken. Haar gevoel ten opzichte van sponsors is trouwens verre van dubbelzinnig. «Een expeditie organiseren kost enorm veel geld. Het is belangrijk om creatief te zijn om de nodige fondsen te verzamelen. Het is net zoals het opstarten van een onderneming of zoals een goed klimmer worden. Het gebeurt niet van vandaag op morgen... Bedankt aan al mijn partners dat ze me deze kans geboden hebben.»

Op 8000 meter is het mentale net zo belangrijk als het fysieke, zo niet belangrijker.Daarbij komt nog een doorgedreven fysieke training bestaande uit lopen, zwemmen en indoorklimmen. «Ik heb geen specifiek trainingsschema gevolgd. Het volstaat om naar mijn lichaam te luisteren. Mijn voorbereiding bestond uit drie niveaus: het fysieke, het logistieke met het verzamelen van fondsen en het beheer van het materiaal en de verplaatsing en tenslotte, het mentale? Op 8000 meter is het mentale net zo belangrijk als het fysieke, zo niet belangrijker. Zaken die makkelijk doenbaar zijn op zeeniveau, worden ongelofelijk complex. Al was het maar het aandoen van een paar schoenen of simpelweg het volgen van de juiste weg naar de top. Je moet proberen al deze scenario?s op voorhand te voorzien, zelfs al zie je er gewoonweg over het hoofd. In die zin is het belangrijk in een expeditie flexibel blijven, kunnen terugvallen op een andere optie en snel een andere beslissing kunnen nemen.» 

Over de goede afloop

Wie ver gaat, gaat goed. Wie goed gaat, gaat ver.Marjolein blijft met haar twee voetjes op grond, zelfs al willen die voeten de hoogste top van de aarde betreden. Ze waagt haar kans langs de noordzijde, langs de Malloryroute, aan de Tibetaanse kant. «Er zijn bepaalde zaken die je moet weten voorbij te geraken. Ze opzij zetten in je hoofd en verder gaan om vooruit te komen. Het is niettemin belangrijk zich niet te hard te focussen op de top. Eenmaal daar aangekomen, ben je nog maar halfweg. Je moet nog wat overhouden. Ik zou er echt heel graag staan, maar als de condities het niet toelaten of als ik op 200 meter van de top voel dat ik niet genoeg kracht meer zou hebben om af te dalen, keer ik terug. Ik klim bovenal voor mezelf? Op dit moment is de expeditie reeds een succes. Ik heb hem reeds bestegen, ik ben in het basiskamp geweest, ik heb geld ingezameld voor Artsen Zonder Grenzen. De top komt er bovenop.»

Everest, hoe indrukwekkend hij ook mag zijn, is slechts een etappe in het goed gevulde leven van de jonge Nederlandstalige. Haar prioriteit is behouden naar huis terugkeren. De rest is een bonus. Moeilijk om de toekomst te voorspellen, maar we mogen er zeker van zijn dat nieuwe projecten volgen. «Wie ver gaat, gaat goed. Wie goed gaat, gaat ver.» Een modus vivendi voor Marjolein De Bruycker.

Hubert

Steun Artsen Zonder Grenzen

Wil jij Marjolein steunen? Doe dan een donatie op de rekening van Artsen Zonder Grenzen :

ARTSEN ZONDER GRENZEN
Dupréstraat 94
1090 Jette
Bankrekening n° 000-0001018-48
(met de vermelding 'Everest zonder Grenzen')

Meer info

De officiële website : www.everestzondergrenzen.be
De webblog om haar aan te moedigen : http://everestzondergrenzen.blogspot.com/

Partners van de expeditie

AS Adventure, The North Face

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren