Peru por favor

Beklimming op de Cordillera Blanca

Ieder jaar organiseert de VBSF een stage in het buitenland. In 2006 mikte de organisatie op de hoge Andesbergen van de Huascaran in het noorden van Peru. In dit gebied overleefde Joe Simpson zijn ?over de rand?: het spannende boek dat recent ook werd verfilmd. Twaalf deelnemers hapten toe op een ambitieus klimmenu van Jos Vanmarsenille en Robert Wynants.

De trekkingorganisatie Summit Peru twijfelt of de groep het programma wel gaat aankunnen.Na twee dagen reizen belanden we in Caraz. De hotelbaas van Caraz Dulzura laat meteen de nationale drank pisco aanrukken wanneer hij verneemt dat onze organisatie een grote klimvereniging is. Ook later slooft hij zich uit voor ons: bij de verjaardag van Simon, laat hij zelfs gratis taart aanrukken. Zijn restaurant in het stadje is een echte aanrader.

De trekkingorganisatie Summit Peru, die ons de twee eerste weken de nodige service zal aanbieden, twijfelt of de groep het programma wel gaat aankunnen. Hij wil onze capaciteiten testen door ons even naar laguna soixante neuf te laten lopen. Dit nummertje naar 4600 meter doorstaan we prima en dus kan onze trektocht rond de Alpamayo van start gaan. Met het afleggen van de proef, moeten we wel een dag inwinnen en de tocht op zeven dagen rond krijgen. Er zitten stevige bergetappes tussen onze ronde van Peru met de Punta Union en de Laguna Cullicocha op Mont Blanc-hoogte. Dat we zelden onder de 4000 meter dalen is natuurlijk prima voor de aanmaak van rode bloedlichaampjes die ons later nog goed van pas komen.

Summit Peru helpt ons voortreffelijk want de trekkingorganisatie heeft voor een drie sterren Michelin kok gezorgd. Elke avond serveert hij in de eettent een tot in de puntjes verzorgd menu. Helaas vallen er toch een paar slachtoffers van buikloop. Een paard bewijst zijn goede dienst als bezemwagen. De tocht rond de Alpamayo biedt heel wat couleur locale: in deze schrale omgeving probeert de Quechua-bevolking met landbouw en veeteelt aan de kost te komen. Met een houten ploeg proberen ze de rotsachtige bodem te doorklieven. De vervallen terrasbouw-ruïnes van de Inca?s nabij Ruinapampa doen denken aan het machtige bolwerk van Machu Picchu in het zuidoosten van Peru.

Tijdens onze rustdag in Caraz herschikken we onze rugzak want we popelen om de hogere toppen van de Cordillera Blanca te veroveren. Onze uitvalsbasis is een prachtig gelegen kamp op 4300 meter dat uitzicht biedt op de 6032 meter hoge sneeuwtop van de Tocllaraju. Maar eerst proberen we de 500 meter lagere Ishinca uit. Om twee uur ?s nachts starten we met het doorwaden van een uitgestrekt morenenveld. Iedereen weet hoeveel deugd de opgaande zon doet na de lange nachtelijke uren slalommen tussen rotsblokken. Onze ontbijtkoek eten we op met uitzicht over de uitgestrekte Andes èn ons doel voor overmorgen: de Tocllaraju.

Verschillende deelnemers kunnen hun eerste top van 6000 meter op het palmares schrijven.Om de klim naar de top van de Tocllaraju in te korten, installeren we ons kamp zo hoog mogelijk op de gletsjer. Deze plaats op 5400 meter biedt weer een subliem 360° uitzicht over de omgeving bij zonsondergang. Na nog een bord spaghetti van de kok, kruipen we even in de slaapzak om op spookuur stijgijzervast op pad te gaan. Bij de eerste grote randspalt zitten we helaas in ? de file. Een Spaanse klimploeg vordert uiterst langzaam en zadelt ons op met enkele uren vertraging aan de relaisplaatsen waar we langs moeten. Ook op andere passages huiveren we van het stuntelige klimwerk en hun arrogantie. Met enige vertraging kunnen we elkaar toch op de top feliciteren voor het geleverde klimwerk. Verschillende deelnemers kunnen hun eerste top van 6000 meter op het palmares schrijven. Met een veilige afdaling zetten we de kroon op de geslaagde klim. De verleiding bestaat reeds om bij terugkeer in het hoogtekamp de rugzak af te leggen en in de tenten te gaan uitblazen. Maar na een kop cocathee rapen we alle restjes energie samen om de tenten af te breken en af te dalen naar het veel comfortabeler basiskamp. Na 16 uur klimwerk kunnen we in de eettent nog eens genieten van de culinaire kunstjes van onze kok.

In Huaraz rest ons een halve rustdag om de laatste klim voor te bereiden. Tijdens de klim naar de 6354 meter hoge top van de Chopicalqui zijn we op onszelf aangewezen. Geen driegangen menu in de eettent, maar zelf ons eigen potje koken. Om het gewicht in onze rugzak binnen de perken te houden, brengen vier dragers nog wel onze tenten tot in het gletjserkamp op 5600 meter.

De eerste etappe leidt naar het morenenkamp op 4900 meter. Onderweg toont de bergnatuur zich steeds van haar mooiste kant. De Peruaanse winterperiode in juli en augustus is een overwegend droog seizoen waarvan fauna en flora actief gebruik maken. Zo kan je collibri?s aan het werk zien in hun koortsachtige zoektocht naar nectar.

In het gletsjerkamp doen de msr-vuurtjes hun werk: sneeuw smelten om voldoende drankvoorraad klaar te hebben. Ondertussen houden we de weersevolutie nauwlettend in de gaten. Cirrussluiers kondigen een weersverandering aan en we prijzen de sterrenhemel wanneer we om middernacht uit de startblokken schieten naar de top. Ander aandachtspunt is de toestand van de gletsjer. Her en der kleeft steenpuin in de ijstorens boven ons. Dus: helm op en voorzichtig vorderen. Ook in de Huascaran blijkt zeer duidelijk wat zich in de Alpen manifesteert: de gletsjers krimpen aan een hoog tempo. Als deze evolutie zich doorzet, zal de Cordillera Blanca binnen afzienbare tijd even zwart zien als de Cordillera Negra aan de overkant van de vallei.

Helaas worden we weer geconfronteerd met Franse klimmers die ons op een delicate gletsjerpassage voor de voeten lopen. We laten ons niet uit ons lood slaan en gaan in drie touwgroepen vastberaden op ons doel af. Niet alleen op de top, maar ook tijdens de terugtocht toont de Chopicalqui zich van zijn mooiste kant: een klimuitdaging vol afwisseling PD+/AD- met huizenhoge ijstorens, onpeilbaar diepe ijsspleten en een overweldigend uitzicht op de Huascaran Sur en Norte. We kiezen opnieuw voor de lange inspanning: na de beklimming volledig afdalen tot in het basiskamp wat opnieuw 16 uur vergt. Daar verwelkomen de koeien ons terug in de bewoonde wereld.

Huaraz geldt als het Chamonix van de Peruaanse Andes. Het is een bruisende stad met een kleurrijke markt, een gidsenbureau en uitgebreid aanbod aan trekkingorganisaties. Wie wil kan er dus op zelfstandige basis zijn berggading vinden.
Maar onze stage was zoveel leerrijker en leuker dankzij de prima begeleiding van Jos en Robert!

In de winter is een film van deze topervaring klaar. Je vindt een filmvoorstelling dan in de activiteitenkalender van een van onze afdelingen.

Paul Van Aelst

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren