Riders on the storm

Zij hebben stormen bevaren!

5 dagen voorbereiding, 10 maal heen en weer lopen tussen basiskamp en ingang van het park, kilos materiaal naar boven sleuren, ... 11dagen op zand, 11 dagen zonder de grond te raken, 11 ongelooflijke dagen, een buitengewone ervaring... 8 februari 2006 om 19u31 bereiken Olivier, Nico, Mike en Sean de top van de Central Tower of Torres Del Payne via de route Riders on the storm!! Yeeha, we did it!!! Hier volgt een korte beschrijving van wat er allemaal gebeurd is gedurende de laatste 16 dagen waarin we niets van ons hebben laten horen...

Een echte ramp...

Nadat we ons basiskamp in de storm hebben verlaten, onze tenten goed vastgeankerd, zijn we teruggekeerd naar Puerto Natales om te feesten en te eten (niet in die volgorde weliswaar). 27 Januari zijn we teruggekeerd naar ons basiskamp om de route Riders in the storm te proberen Dit is ons grootste en moeilijkste project in het park, een ongelooflijke lijn op de centrale toren van Torres Del Payne, geopend door de grote Wolfgang Gullich, Kurt Albert, Bern Arnold, Norbert Batz en Peter Dittricks in 1991 "Riders in the storm" VII; 7c, A3, 1200m, 36 lengtes. Tijdens de aanloop naar ons basiskamp voelden we ons super gemotiveerd en onoverwinnelijk... Voor de eerste maal hadden we echt het gevoel dat we de route echt aan konden... Er was veel wind die dag.
Bij aankomst in basiskamp wordt onze moed in elkaar geslagen en gelijk gemaakt met de grond resultaat van het woeste weer van Patagonië: onze twee tenten volledig in stukken gescheurd en ons materiaal overal in het rond geslingerd (camera's, gamellen, kleren, djarango, ...). We hadden onze tenten nochtans goed vastgebonden en in een beschermde plaats tussen de rotsblokken opgezet!!! Wat hebben we verloren? Wat is er stuk? Blijft er nog genoeg materiaal over om door te gaan? Pfff... Met alle moed die ons nog rest beginnen we al het materiaal te verzamelen. De wind is zo sterk, dat we het moeilijk hebben om recht te blijven staan... De rekening is zwaar: de djarango van Nico volledig in stukken, onze twee expeditietenten onherstelbaar beschadigd, onze radios stuk, Mike's slaapzak en bivazak zijn verdwenen, weggevlogen met de wind! Meer dan 2000 euro schade... Paf! De harde les van Patagonië, de speer recht door het hart.

Terré, à l'affût! (niet vertaald gedeelte)

Tenter Riders est-il encore possible? Devons-nous redescendre? Rester, OK, mais où se réfugier par ce temps, où laisser le matos?..... Olivier avait trouvé refuge dans une petite cavité sous un gros bloc de granite et laissé du matos qui n'avait pas bougé. Seulement, il n'y a pas de place pour 4 personnes. Après avoir cherché d'autres endroits en vain, nous réalisons que le seul moyen est de creuser cette grotte pour permettre à 4 personnes de s'y réfugier. Un nouveau souffle redynamise le groupe. Vaillament, nous nous lançons dans l'aménagement d'un nouveau camp avancé : "el campo belga!" Nous travaillerons comme des taupes pendant 2 jours à déterrer des blocs de granite et s'arracher les ongles en évacuant de la terre pour transformer cette petite cavité en un terrier 4 étoiles! De plus, Mike obtiendra des gardes du Parc le prêt d'un sac de couchage, surmontant ainsi un obstacle essentiel à la suite de l'expédition. Nous voilà bien installés [Pour tout vous dire, notre terrier nous a paru plus confortable que les tentes ;-)]. On prend le taureau par les cornes, on le retourne, et on attaque! YAH!

La longue course vers le sommet (niet vertaald gedeelte)

On voulait vraiment tenter Riders et le moral est vite remonté. Le jour suivant, Oli et Seán grimpent les 6 premières longueurs pendant que Mike et Nico commencent à monter les sacs. Cette fois, ça y est, on est dedans! Nous arriverons 2 jours plus tard au camp 13 après une grosse journée de plus de 24h et avoir hallé (hissé) plus de 200 kilos de matos, nourriture et eau. Le camp 13 est une petite vire enneigé au dessus de laquelle on pourra installer nos portaledges (lits supendus). Cette première partie de la voie (càd les 13 premières longueurs) fut déjà très alléchante. Chacun a pu s'exprimer dans de belles dalles en granite qui offraient des longueurs d'escalade technique et engagée. Nous voilà isolés et complètement engagés dans la voie.

Nous savons que nous n'avons qu'une chance pour atteindre le sommet, le point de non-retour est dépassé. Le surlendemain de notre arrivé au camp 13, le beau temps permettre à Nico et Mike d'avancer jusqu'à la longueur 18. L'escalade est vraiment extraordinaire et pure. La voie nous offre un panel de longueurs variées. Tantôt il s'agira d'un dièdre élargi aux adhérences délicates sur réglettes franches, tantôt nous avançons dans des fissures aux dülfers ennivrants, ou aux "offwith" et cheminées épuisants. Quel régal! C'est après 2 jours d'attente d'un bon créneau météo que Oli et Seán pourront avancer jusqu'à la longueur 25, c'est-à-dire la sortie du fameux toit. Cette partie de la voie (L13 jusque L25) est vraiment extraordinaire, quelle chance! Les talents techniques de Seán et son audace lui ont permis de surmonter une cheminée rendue presque ingrimpable à cause des coulées de glace qui s'y étaient accumulées. Quant à Oli, il a gravi de très belles lignes de fissures aux prises pas toujours fiables, ce qui a permis à nos deux compères d'arriver à la sortie du toit en fin de journée sous une tempête de neige qui a accéléré la descente... Bonne journée!

Is het nog de moeite om Riders te proberen? Waar kunnen we ons nog beschermen tegen het slechte weer?? Olivier klimt enkele zeer mooie lengtes op grepen die niet altijd volledig te vertrouwen waren. Nadat de twee het dak hadden voorbijgeklommen (1 val elk) worden ze door een sneeuwstorm teruggestuurd naar de portaledges... Ondanks een belangrijke en mooie dag... We hebben enkel nog een dag goed weer nodig om de top te bereiken... Door slecht weer zijn we verplicht om drie dagen in de portaledges te blijven wachten. Kaarten en muziek spelen staan op het menu... koude, wind, sneeuw... zo weinig mogelijk buiten gaan is de boodschap... Niettemin vieren we een verjaardagsfeestje voor Sean, hij heeft recht op 1 stuk chocolade meer! Elke dag gaan we vroeg slapen en we worden systematisch wakker op respectievelijk 2, 4 en 6 u om de condities te inspecteren... We moesten ook echt beginnen letten op ons eten want het begon spannend te worden qua voorraden...

8 Februari om 2u klinkt de wekker, de hemel hangt vol met sterren... It's D-day... Super gemotiveerd lanceren we onze poging tot de top... Nico en Oli vallen het deel boven het dak aan dat heel delicaat is geworden door de hoeveelheid sneeuw en ijs... Ondertussen zullen Sean en Mike het dak nogmaals beklimmen om deze passage zonder val te overbruggen... Sean rotpunkt de lengte... Oli vindt zich hogerop verplicht om twee lengtes in artif uit te klimmen door sneeuw, ijs en water... De strategie blijkt efficient en het teamwerk is super.
Rond 13 u is het de beurt aan Mike en Sean om de laatste lengtes tot de top uit te klimmen... De wil om tot boven te raken laat Mike toe om 3 lengtes razend snel uit te klimmen met behulp van stijgijzers en ijsbijl die we hadden meegesleurd voor het geval dat... Sean leidt vervolgens de rest van de team tot de top via vrij losse rots... Om 19u31 bereikt de team Patagonia Dreams in z'n volledigheid, de top... Een droom in vervulling... een waar avontuur... iedereen super tevreden...

Het is nooit voorbij

De afdaling duurde lang, want we moesten ons voorzichtig een weg naar beneden rappellen zonder dat ons touw bleef steken in de talrijke graniete barsten... 2 maal moeten we terug naar boven klimmen om een touw terug los te maken... Volledig uitgeput maar zeer tevreden komen we rond 2 uur 's ochtends terug aan op ons portaledge kamp relais 13. De volgende dag worden we wakker in een sneeuwstorm!!! Geduldig wachten is de message... Vervolgens krijgen we weer een dag met schitterend weer waarbij we ons nog zijn gaan uitleven in de mooiste lengtes van de route (puur plezier) om vervolgens tegen de avond de rappels tot de grond te starten. De rappels waren gevaarlijker dan verwacht we zijn trouwens niet zeker dat we de juiste rappellijn hebben gevonden... Eindelijk terug op de gletsjer, opgelucht en veilig, beginnen we onze terugkeer naar Campo Belga... Niet evident want de gletsjer is volledig veranderd met nieuwe crevassen en delicate sneeuwbruggen... Tegen 4 uur komen we eindelijk aan in ons basiskamp met een ongelooflijk buitengewoon avontuur achter de rug! De volgende dag beginnen we onze afdaling terug naar de bewoonde wereld... Zie ons hier nu terug op aarde om dit avontuur met jullie te delen... Ondertussen zijn we al goed onderweg naar Chalten... wordt dus zeker vervolgd... Tot binnenkort.

The team Patagonia Dreams

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren