Tien Shan gebergte (Kirgistan)

Beklimming van de West-graat van de Khan Tengri

--- 3 augustus - 3 september 2006 : Beklimming van de West-graat van de Khan Tengri via de Zuid kant (7010m) ---

Het is 3 augustus en ik vlieg met aeroflo?p? via Moskou naar Biskhek, de hoofdstad van Kirgistan en vervolgens zet een helikopter me de 6e augustus veilig op een zijmorene van de reuze Zuid-Inylchek gletsjer af. Als ik de Khan Tengri vanuit de helikopter voor het eerst zie dan lijkt hij wel de perfecte piramide en zoals de K2 in Pakistan staat hij daar verlokkelijk, gracieus en beangstigend, volledig afgezonderd van de andere pieken. Khan Tengri is zijn Mongoolse benaming en wil zeggen: Heerser van de hemel. Op een hoogte van 4100m bevindt zich het basis kamp(Bk), pal op de morene gletsjer, en met mijn zware propvolle 80 liter rugzak zet ik met een enigszins onzeker gevoel mijn eerste stappen in het grandioze Tien Shan gebergte. Drie helikopterwrakken liggen her en der verspreid over de gletsjer en alle drie zijn ze gedurende een tijdspanne van 3 jaar naar beneden gestort. Welkom at Base camp.

Onzeker gevoel

Het is mijn eerste berg boven 7000m en ik ben van plan de berg te soleren (alleen te beklimmen). Normaal gezien zou het technisch geen probleem mogen zijn tenminste als de gletsjer tussen het Bk en kamp 3 veilig genoeg is. De klim vanaf kamp 3 op 5800m is te vergelijken met de normaalroute van de Matterhorn (Hornligraat) wel iets minder moeilijk maar 2600m hoger. De moeilijkste passages zijn voorzien van al aangebrachte touwen. Achteraf bleken deze zeker niet allemaal te vertrouwen aangezien vele touwen al meer dan 20 jaar dienst doen.
De verse sneeuwval van de voorgaande dagen laat het hele Tien Shan als een diamant schitteren in de zon en als ik uit de heli stap waan ik me even op Antarctica. Een machtige gletsjerwereld zoals ik hem nog niet vaak gezien heb openbaart zich en vlak voor mij staat de pompeuze Pobeda, of de Overwinnings piek, te pronken. Hij is met zijn 7439m de hoogste top in het Tien Shan gebergte. De verse sneeuw baart me zorgen omdat de spleten op de gletsjer minder zichtbaar zijn en een dergelijk gevaarte alleen doorkruisen kan en zou ik niet riskeren, dat had ik me zelf beloofd.

De ontvangst in Bk is alles behalve hartelijk te noemen en achteraf ontpoppen zich de 90% Russen in het kamp als onvriendelijke, vaak dronken boeren die de slechts 10% westerlingen blijkbaar zoveel mogelijk uit de weg gaan. Het keukenpersoneel is onvriendelijk maar over het eten kan ik niet klagen. De meestal dronken kampdokter heeft het lef me te vertellen dat de Belgen slechte klimmers zijn en in mijn ogen kon hij blijkbaar lezen dat ik de top niet zou halen. Als hij me vertelde dat ik de klim misschien niet zou overleven: ?I see dead in your eyes, think about it my friend? was voor mij de maat vol en ben ik geschokt uit zijn naar wodka riekende buurt gebleven. Wel, als dat geen goed begin is. Wacht maar, klootzak.

Acclimatisatie

Kamp 1 bevindt zich op 4250m en is gelukkig gemakkelijk te bereiken via de gletsjer. Ondanks de verse sneeuw ligt er een duidelijk zichtbaar spoor en de spleten zijn goed zichtbaar. Vooraleer ik mij een weg baan naar kamp 2 op 5200m drop ik een hoop gevriesdroogde maaltijden en een paar gasbussen in Kamp 1. De Route tussen K1 en K2 is ronduit levensgevaarlijk omdat hier vele lawines naar beneden razen. Een trechtervormige doorgang waar ik door moet sluist alle lawines juist daarheen waar ze niet zouden mogen neerstrijken. Zeer vroeg vertrekken is de boodschap, maar dat kon niet verhinderen dat 14 mensen tijdens het klimseizoen 2005 om 04u00 s?ochtends gegrepen werden door een monster van een lawine. Niemand overleefde het drama. Tot 4 maal toe doorkruis ik met een bang hartje dit gevaarte en telkens stel ik vast dat een of andere lawine de route en het spoor verlegd heeft. Paradoxaal genoeg zorgen de vele lawines ervoor dat de gletsjer spleten geregeld gevoed worden door massa?s sneeuw, waardoor de bruggen langer stevig blijven.

De enorme ijsmuren zo groot als huizen lijken wel onstabiel te wachten op een gunstige gelegenheid om te breken en naar beneden te donderen. "Don?t be there when this happens". Als een levend wezen dat ademt hoor ik het ijs onder mij kraken en ik weet dat ik hier niet welkom ben. Inmiddels is er al een eerste slachtoffer te beklagen. Een Rus wou een lawine ontwijken door snel in een gletsjerspalt te springen en brak daarbij zijn nek. Het trieste voorval komt slechts kort ter sprake alsof iedereen met zichzelf bezig is. De strijd tussen berg en individu is sterker dan de zorg om iemands leed, zo lijkt het wel. Als een Duitse klimmer een hartinfarct krijgt komt alle hulp te laat en sterft er een tweede ziel op 6600m. De drama?s stellen mijn zelfvertrouwen op de proef maar nog steeds alleen, bijt ik door en voorzichtig ben ik al in K3 op 5800m aangekomen. Geen plaats meer voor mijn tentje, tja. Gelukkig ben ik voorzien van een sneeuwschop en graaf ik een sneeuwhol die me bescherming moet bieden tegen de wind en de vrieskou.Na een koude overnachting in K3 daal ik terug af naar Bk om een paar dagen te rusten voor de grote aanval. Mijn acclimatisatie zit erop en zag er als volgt uit: 2 dagen B kamp plus tochtje, 1 dag K1, 2 dagen B kamp wegens slecht weer, 1 dag Kamp 1, 1 dag Kamp 2, 2 dagen Kamp 3 plus tocht tot 6200m, 3 dagen rust in B kamp.

De aanval

Wederkerende klimmers vertellen mij tijdens mijn rustperiode in Bk dat de gletsjerbruggen onstabiel geworden zijn en daarom besluit ik een gids te huren waarmee ik tussen K1 en K2 de ijsbreuken beveiligd met een touw kan passeren. Als ik na 3 dagen rust met Simon 's nachts vertrek schuift de arme stakker in een spleet vol ijswater bij een temperatuur van min 10 graden. Volledig ondergedompeld in het koude nat kan hij zich op eigen kracht veilig aan de kant trekken maar al spoedig wordt het duidelijk dat we zo niet verder kunnen. Simon is zienderogen aan het bevriezen en we zetten onze tent als de bliksem op. Als een klein bibberend kort geschoren schoothondje zit hij zonder kleren aan in het midden van de tent beurtelings zijn handen en voeten op te warmen boven een gas vuurtje. Ik raad hem aan snel in zijn nog redelijk droge slaapzak te kruipen. Als ik hem vraag of we misschien door kunnen gaan meent hij ,?No problem, just a moment?. Maar ik weet dat hij met zulke natte kleren niet verder kan en raad hem naar Bk af te zakken voor verse kleren. Na 10 maal thank you gezegd te hebben strompelt hij uiteindelijk naar Bk en een dag later vertrekken we samen met droge kleren uit Bk naar Kamp 3.
Uit zichzelf zou hij nooit hebben toegegeven dat verder gaan met natte kleren in deze vrieskou onmogelijk zou geweest zijn. Typisch machogedrag van de Russen. Wat betreft machogedrag: Eén keer heb ik een Russische klimmer gewaarschuwd dat zijn neus wit werd door bevriezing, en zijn antwoord was, ?Not my problem, doctors problem?, en met drie tegelijkertijd eten boven op een sneeuwbrug onder een gapende spleet schijnt voor hen ook geen probleem te zijn. Echt gezien.
In K3 is er dit maal plaats voor mijn 2 kg wegende Bibler tent, maar tot mijn grote verbazing is mijn depot met eten en gasbussen gewoonweg geplunderd door andere klimmers en dat maakt me erg boos en verontwaardigd. Klimmers horen zo iets niet te doen en gelukkig heeft Simon nog een gasbus over.

De nacht voor de beslissende klim begint het te sneeuwen en stilaan begin ik me rot te ergeren over dit totaal onbetrouwbaar weer hier in Tien Shan. Als Simon en ik s?ochtends om 04u00 vertrekken is het bitter koud en wolkenloos. Er ligt minstens 30cm verse sneeuw en het klimmen tot het begin van de steilere West-graat is vermoeiend. Door de felle wind en de steilte van de graad is de route gelukkig vrij van verse sneeuw en vanaf hier (6000m) vorderen we vrij snel. Her en der hangen touwen die je op eigen risico kan gebruiken maar al snel stel ik vast dat vele touwen niet te vertrouwen zijn en ik klim een groot gedeelte zonder de touwen. De ijler wordende lucht laat zich duidelijk merkbaar voelen en de klim lijkt eindeloos doch ondanks een slechte nachtrust en weinig eten voel ik me uitstekend. Op 6400m passeren we kamp 4 waar slechts plaats is voor hoogstens 2 kleine tentjes. Wie van hier vertrekt heeft minder hoogte te overbruggen maar het kamp is slecht beschermd tegen eventuele felle wind zodat de nacht wel eens erg ongemakkelijk kan zijn en slapen op deze hoogte doet men sowieso nauwelijks. Op 6600m moet er een lange traverse gemaakt worden alvorens men in een couloir terecht komt die steil naar een zijkam van de top op 6850m leidt. Voor mij lijkt dit stuk het gevaarlijkste onderdeel van de beklimming, hier kun je beter niet uitschuiven want de touwen zijn hier van erg slechte kwaliteit. Nog even en in de verte zie ik een stalen obstakel op een witte vlakte staan, dat kan niets anders dan de top zijn hoop ik, en inderdaad volgens mijn hoogte meter is het nog 70m. Tien meter gaan, even naar adem snakken en dan weer tien meter gaan. De laatste meters lijken kilomerters en op 21 augustus te 12u30 sta ik dan eindelijk op de top van de Khan Tengri 7010m.

Het uitzicht is letterlijk adembenemend maar lang kunnen we niet genieten vanwege de koude wind. Terug naar beneden is de boodschap en al snel merk ik dat mijn energie stilaan opgeraakt. De afdaling is voor mij nog moeilijker dan de klim omdat ik moe ben en even voel ik me zeer eigenaardig. Het is alsof ik mijn lichaam niet meer voel en zonder het te beseffen zit ik op een rotsblok. Plots merk ik weer waar ik ben. Tijd en ruimte bestonden schijnbaar even niet meer en eigenaardig genoeg voelde dit soort zwevende moment vrij aangenaam aan. Dit fenomeen herhaald zich nog een keer en is waarschijnlijk te wijten aan een gebrek aan zuurstof in de hersens. Op deze hoogte heb je nog maar 30% van de zuurstof die je op zee niveau hebt en daardoor kunnen je hersens even te weinig zuurstof krijgen. Hallucinaties kunnen het gevolg zijn. Wel, dat heb ik dan ook weer meegemaakt. Uiteindelijk bereik ik doodmoe Kamp 3.

Terug naar Base Kamp

Ik ben te moe om nog sneeuw te smelten en zonder een druppel vocht en niets meer in mijn maag val ik als een blok in slaap. Een fout die ik de volgende dag zou uitzweten. Die morgen om 04u00 moeten we alweer paraat staan om naar BK te stappen en het valt me zwaar tegen. Zonder water en met dikke bleinen aan mijn grote tenen strompel ik in de duistere ochtend Bk tegemoet. Als ik aankom word ik eigenaardig genoeg hartelijk ontvangen door een aantal Russen en krijg ik samen met een hoop felicitaties zelfs een 1,5 liter fles frisse cola cadeau. Goddelijk! Dit had ik niet verwacht van de aanvankelijk onvriendelijke Russen. Zelfs de zwartgallige dokter geeft me een hand en met een knipoog en een schouderklopje zeg ik hem, "I?m still alive?. Ondertussen verneem ik dat twee klimmens met de helikopter geëvacueerd zijn omwille van longoedeem (wateropstappeling in de longen). Een Mexicaan heeft zijn voet gebroken tijdens een val en twee Iraniërs zijn terug in het Bk aangekomen na twee dagen vermist te zijn geweest.
Van de Russen bereikten ongeveer 70% de top en slechts 30% westerlingen mochten de Khan Tengri aan hun palmares toevoegen. Hoe het komt weet ik niet maar waarschijnlijk is het succes van de Russen te wijten aan de bereidheid meer risico?s te nemen tijdens het klimmen, maar dat speelt voor mij geen rol meer. IK HEB HET GEHAALD!!

Wat mij betreft zal het Tien Shan gebergte nog niet van mij verlost zijn.

Guido

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren