Van de artificiële klimmuur tot de rotsen

Eén grote stap

Van de artificiële klimmuur tot de rotsen van het hooggebergte, het is maar één grote stap...

En deze stap heb ik besloten te zetten de voorbije lente en zomer.

Velen trachten via het Internet de ware te vinden. Dat had ik niet nodig en de efficiëntie ervan is nog niet bewezen! Om daarentegen een klimpartner te vinden, kan het wel handig zijn. Zo heb ik dus in de lente iemand leren kennen die zo gepassionneerd als mij was en klaar was om ervoor te gaan zonder zich al te veel vragen te stellen.

In het begin waren we blij met lange klimroutes in avontuurlijk terrein in Presles en in de Verdon, zoals de opmerkelijke Devil?s hooks in Presles en l?Estamporannée in de Verdon. Vervolgens hebben we op verder, groter, hoger en indrukwekkender gemikt.

Dus waren we eind juli klaar om de telecabine van la Grave te nemen om tot de Refuge du Promontoire te gaan. Vandaar hebben we een mooi zicht op hare majesteit la Meije, die daar uitdagend ligt te blinken.
De volgende morgen zijn we vroeg opgestaan met een mooi zonnetje en waren we meer dan ooit gemotiveerd voor onze eerste beklimming: Les grimpeurs se cachent pour ouvrir ED-, geëquipeerde route. Na 45 meters af te dalen in rappel en 1 uur stappen op de gletsjer staan we aan de voet van onze route op 3000 meter hoogte. In de sneeuw binden we snel onze klimschoenen vast en zijn we vertrokken voor de eerste lengte. Een vijtiental touwlengtes wachten ons. De top van de route ligt een goede 500 meter hoger. We klimmen ze op een goed tempo uit. Heel blij boven te staan hebben we ook een goed zicht op wat er ons de volgende dag te wachten staat. Dan staat er 800 meter op het menu, zonder de traversée van de graat en de afdaling naar de vallei via de Refuge de l?Aigle mee te tellen!

De volgende dag is het opstaan bij het ochtendgloren. Gezien het volk in de refuge, heeft de gardienne gekozen om het opstaan in 2 shifts te doen. Wij hadden geluk om in de eerste te zitten en om 3u30 onze ogen open te doen. We haasten ons dus om als eerste in de voie Allain te zitten en vallen de eerste lengte aan met onze hoofdlampen op en onze dikke sneeuwbottinnen nog aan. Dit valt niet echt te vergelijken met het klimmen met klimschoentjes bijgelicht door de flash van fototoestellen tijdens een wedstrijd!

Na verschillende touwlengtes komt de zon stilletjes aan op. Eindelijk gaan we er serieus aan kunnen beginnen, temeer daar we niet ons hele leven voor ons hebben! Bovendien werd er storm voorspeld voor het einde van de dag. Ondertussen zien we de refuge onder ons kleiner worden, maar er resten ons nog een stevig aantal klimmeters...

In het wedstrijdklimmen is het clippen van de setjes op een goede en snelle manier heel belangrijk. Hier speelt het plaatsen van de klemblokjes en friends een voorname rol. De juiste plaatsen vinden, snel en gemakkelijk is cruciaal. Na 7 uren klimmen, komen we veilig en wel aan... zelfs al heb ik 2 stukjes rots op mijn schouders gekregen (op elk één om geen jaloezie te hebben) van een cordée die ons vriendelijk vergezelde.

Aangekomen op de top van de Grand pic de la Meije, komen we terug op kracht samen met de andere touwgroep. Het zicht is schitterend en het is verdiend ook! Op een wedstrijd voelen we ons gedragen door het publiek, hier vinden we de rust door de natuur en de geleverde prestatie.

Maar we mogen nog niet op onze lauweren rusten daar ons nog de traversée van de graat tot aan de Refuge de l?Aigle rest. Wat hier telt is het vinden van de weg: afdalen in rappel, terug naar boven klimmen, afdalen in rappel, terug naar boven klimmen? En zo komen we tot aan de Doigt de Dieu. Daar voelen we het einde naderen! Nog slechts 3 rappels waarbij ik nog een ijsdouche over mij heen krijg in de laatste rappel. We komen aan in de refuge rond 16u. Een lange afdaling op een stuk gletsjer en een ophoping rotsblokken brengen ons eindelijk rond 19u aan in de vallei. Een ongeloofelijke beklimming die het waard is gerealiseerd te worden!

Régis en ik wouden het er hier niet bij laten. Na een rustdag zijn we al opweg naar Chamonix! We nemen de tunnel du Mont Blanc richting Italië en preciezer de Refuge Torino. Met enorme zakken, gevuld met friends, touwen, eten en het materiaal om te bivakkeren, vertrekken we we voor de Combe Maudite op 3400 meter. Ik weet trouwens niet waarom ze vervloekt is, het is zo prachtig! We hadden besloten om meerdere dagen op de Grand Capucin te blijven om er meerdere beklimmingen te proberen. Spijtig genoeg steekt het slechte weer er een stokje voor en konden we slechts één enkele route doen, maar niet eendert welke: Triple directe, ABO-. Het is 11u30 wanneer we onze tent opgesteld hadden en ons in de route lanceerden. Het is al bloedwarm en dus vertrekken we maar met één laag. Aangekomen op de top, hebben we ons dat goed beklaagd! 

In deze route, kan men alleen op zichzelf en op de mentaal rekenen. Dat is wat de route moeilijk maakt. Alleen de relais en de pendules zijn geëquipeerd en er zijn enkele spits in de dalletjes waar friends onmogelijk kunnen geplaatst worden. De route is een mixte van verschillende andere routes: 3 van Elixir d'Astaroth (6b, 6a, 6c), 9 van Voyage selon Gulliver (6a, 6c, 6b, pendule+7a, 5+, 6b, 6c, pendule+6c+pendule, 5+) en de laatste van Panoramix (7c). Deze laatste kan vermeden worden door de laatste lengte van Voyage selon Gulliver (5+) te doen. Dat is wat we uiteindelijk doen omdat de hemel toe trok en het ijskoud was. Bovendien was het al 18uur en we moesten nog helemaal naar beneden. Gelukkig nam het ons niet al te veel tijd in beslag (1u30) al hadden we het moeilijk om de relais te vinden. 

 

Het is bijna 20u wanneer Regis en ik aan de tent komen, heel blij om ons te kunnen opwarmen en om iets te kunnen eten. We vallen vlug in slaap tijdens een mooie zonsondergang. Ring, ring de wekker loopt al af! Régis heeft het moeilijk om op te staan maar hij heeft geen ongelijk; buiten is het niet echt goed! We staan op ons gemakje op terwijl we iets eten. Snel beslissen we om ons uit de voeten te maken om niet al te veel in de sneeuw terecht te komen. een kleine pipi-pause en we zijn weg... en toch maar die gletsjerspleet vermijden. 

Oef! Het had niet veel gescheeld of ik had mijn basiskennis takelen mogen boven halen!

Chloé Graftiaux

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren