Aconcagua

Hilde's dagboek, deel 1

Feliz ano!

Ruim een week in Chili: na een korte vlucht op Madrid, waar ik kon kennismaken met Ingrid, ons zwitsers teamlid, volgde een lange vlucht naar Santiago de Chile, waar we plaatselijke tijd 13.30u aangekomen zijn, moe, stijf en verlangend naar een goede douche.
De douche die we kregen was een koude: Anita's bagage was er niet. Bij navraag bleek dat die in Madrid was achtergebleven, omdat het ticket eraf gevallen was: ze zouden die morgen opsturen.
Even onderhandelen over de prijs en we konden een taxivan huren die ons naar het via internet geboekte hotel bracht: geboekt, dat dachten we, want er bleek niets toegekomen en enkel nog 4 bedden ter beschikking, twee te weinig; de taxichauffeur wist gelukkig raad en bracht ons naar het vrij centraal gelegen gezellig hotelletje, waar we nu nog steeds verblijven.
De eerste namiddag hebben we doorgebracht met de stad bezoeken en natuurlijk een terrasje met lekker bier: 't is hier volop zomer!!!

Vrijdag 26: voorbereiding van de eerste acclimatisatietocht

De volgende dag bracht ons heel de stad door: transport regelen, benzine voor de vuurtjes kopen, voeding inkopen en informatie inwinnen over de condities in het berggebied waar we naar toe zouden trekken.
De kitbag van Anita was ondertussen ook goed terechtgekomen. 's Middags en 's avonds nog eens goed gegeten, lekkere wijn hebben ze hier, rugzakken ingepakt en de volgende dag rond 9u zijn we vertrokken

Zaterdag 27 - dinsdag 30/12: trektocht van uit la parva

Een busje bracht ons naar La Parva: een skioord op 2650m, alles er op en er aan; je zou je in frankrijk wanen...
Met de zware rugzakken geklommen naar Laguna de la Parva, op 3.435m, onze eerste kampplaats. De tenten opgezet, gepicknicked en dan op weg naar onze eerste top, de Cerro Falsa Parva op 3.740m: bijna 1100m hoogteverschil vandaag, dat is al vrij stevig, maar iedereen is goed in conditie!
's Avonds de eerste maal op onze MSR vuurtjes gekookt, lekker is dat hooggebergte eten niet, maar door alle inspanningen smaakt het ondanks alles toch! Het water uit het meertje was niet erg proper: er zwom nogal wat in, wat ons deed besluiten het eerst te filteren:
dat wil gewoon zeggen alles door een zakdoek gieten en dan alles zeker tien minuten laten koken, niemand heeft er achteraf last van gehad, dus onze methode werkte!
Na een ongemakkelijke nacht ontbeten en ons kamp opgebroken.
We kozen voor de lage, lange route voorbij Piedra Numerada, een paardenkampplaats langs de rivier, naar ons tweede kamp op 4.000m: tussen de rotsen, langs een rivier. De hoogte begon zich te laten voelen, bij mij viel het gelukkig erg mee, de vorm is goed.
Toch weer slecht geslapen, maar eens aan het stappen ging het lome gevoel weg. Een eerste klim bracht ons naar een volledig vernielde Refugio Agostini op 4.600m. Marijke en Wim besluiten niet verder te gaan: te hoogteziek. Met ons vier trekken we verder: Alain en Anita gzwind, Ingrid en ik met de nodige pauzes om op adem te komen.
Uiteindelijk zou Ingrid op 5000m stranden, Alain, Anita en ik bereiken ons doel de Pirca del Inca, het graf van de inca: daar hebben ze enkele jaren terug een incamummie gevonden.

5100m, een nieuw hoogterecord voor mij: dat wordt tracteren als we terug in santiago zijn , maar dat zal ik natuurlijk graag doen! Van alle expeditieleden ben ik de enige zonder hoofdpijn en/of misselijkheid, maar ook de enige die last heeft van lome benen en een licht paniekerig gevoel omdat ik te weinig lucht binnenkrijg naar mijn gedacht.
Iedereen is echter goed genoeg om nog een nacht op 4000m te blijven, goed voor de acclimatisatie. Weer om 18u in de slaapzakken: het is veel te koud om buiten te blijven: wat babbelen en dan proberen te slapen, wat mij weer niet lukt: tien minuten in een houding is het langste dat ik kan volhouden, dan moet ik alweer veranderen, want ik lig schuin en hard, veel te hard...

Dinsdagmorgen, mijn ochtendpols is 73: goed zo!  In een brandend hete zon stappen we terug naar La Parva, waar het busje ons zal komen ophalen. We zijn er een uur te vroeg en besluiten dan maar, bij gebrek aan een terrasje met bier, te zonnebaden, 30 december, welk weer zou het in België zijn??
's Avonds eten we een grillschotel en consumeren volop bier en wijn: verdiend na zo'n tocht, niet?

woensdag 31/12

We besluiten op 2/1 te vertrekken voor een tweede trektocht, die ons tot +5800m zou moeten kunnen brengen. Vermits morgen de winkels niet open zijn, moeten we vandaag alle boodschappen doen, maar we raken al wat geroutineerd, dus het gaat allemaal vlot. De middag nemen we vrij om nieuwjaarsinkopen te doen: iedereen zal iets doen om feestelijk te verschijnen  op het silvestermenu waar we voor ingeschreven hebben: Anita heeft gemakkelijke maten en vindt direct een leuke outfit voor nog geen ?10, Alain en Wim kopen elk een nieuw hemd, Marijke is tevreden met een paar nieuwe oorbellen en Ingrid en ik besluiten het te doen met een leuk kapsel en kopen een heleboel kleurrijke elastiekjes?
Het is heerlijk toeven op de plaza de Armas: volop ambiance, kleurrijk, warm...
Santiago is toch wel vrij westers hoor, je zou je even goed in Zuid-Frankrijk kunnen
wanen, maar nog gezelliger, diverser, enfin, we hebben foto's genoeg getrokken.
Pas om 21u zijn we verwacht voor het feest: ondertussen hebben de meesten al naar huis gebeld om nieuwjaar te wensen en zien we op CNN beelden van de overgang in Australië, Tokyo, China, Moskou en ja, ook Londen en Berlijn... grappig: we zullen in 2003 vier uur langer geleefd hebben, want das de tijd die we hier achterlopen op België.
En dan het feest: lekker, plezant, ambiance: de Chilenen zullen zich nog lang die van Belgica herinneren, en masse zijn ze ons achteraf gracias komen wensen en de ober heeft ons twee extra flessen champagne gegeven, zomaar...

donderdag 1/1

En zie mij hier nu tikken, nog licht katerig op een computer met een Spaans klavier
en traag werkend... Straks gaan we in het park kaartjes schrijven, eerst onze rugzakken pakken, want morgen zijn we weer weg voor vier of vijf dagen.
Verder acclimatiseren voor het grote werk erna: de Aconcagua, 6962m!

Vrijdagmorgen 2 januari

Na een lome 1e januari zijn we blij terug te kunnen vertrekken naar de  bergen. Ons ambitieus plan is de San Jose te beklimmen: een uitgedoofde  vulkaan met twee toppen: een in Chili en een internationale, op de grens van Argentinie en Chili: een van de vluchtroutes destijds onder Pinochet.
Om 9u stipt vertrekken we met onze taxibus voor een lange tocht naar baños morales, een Chileens kuuroord. Daar huren we paarden in om onze bagage  naar kamp 1 te brengen en met een lichte dagrugzak vertrekken we om 11u30 op 1950m voor de lange tocht. Een probleem voor mij: er wordt niet gegeten: het wordt voor mij bijzonder uitputtend op een lege maag met mijn stijve asolo bergschoenen te klimmen tot 3150m, toch verzuim ik niet te genieten van de prachtige omgeving. Ingrid wacht gelukkig telkens op mij en met een totaal platte batterij kom ik uiteindelijk met de groep om 17u aan aan een prachtige kampplaats, waar zelfs een onbemande berghut staat!
Tegen zessen komen de paarden met ons materiaal en kunnen we de tenten opzetten en ons culinaire bergmaal gebruiken: noten, chips, kippensoep met quinoa (dat is een voedzaam graan uit de andes), tomaat en advocado met tonijn en thee, veel thee.

Zaterdag 3/1

Eindelijk, ik heb een nacht kunnen doorslapen! Na nog een ontbijt met fruitsla kan ik er weer helemaal tegenaan en dat is nodig: de rugzak moet nu zelf gedragen worden tot kamp 2 op 4200m.
Een eerste deel van de tocht voert ons over rotsachtig puin en blokken tot op 3650m. We stoppen om te eten, wat me alweer niet meer meevalt op die hoogte: ik wurm een boterham met kaas door mijn keel door heel lang te kauwen en dan pas te slikken, want ik weet: eten moet, anders heb ik geen energie. Het tweede deel van de tocht moet over sneeuw: ik kom nu pas echt in mijn sas, ik haal Anita, de snelste onder onze dames, zelfs in. Ik besluit dan maar te wachten op Ingrid, die het nu op haar beurt moeilijk heeft. Eens bij mij neem ik wat gewicht uit haar rugzak over: twee liter brandstofflessen. Gezwind stap ik terug verder om Anita terug bij te halen, net voor kamp 2: het is 15u. Ik wacht de aankomst van Marijke en Ingrid af, die traagjes zich omhoog werken door de sneeuw. Maar wat een beloning die aankomst: ons kamp ligt echt op een arendsnest, met prachtig zicht op de bergen. Als cadeautje krijgen we een warme zon, zodat we warempel tot 19u kunnen zonnebaden, op 4200m, niet te geloven! Samen met Ingrid, mijn kookmaatje drinken we zoveel mogelijk: een halve liter water, een halve liter tomatensoep met quinoa, een halve liter linzensoep en tenslotte nog een halve liter thee met lemoensap.

Zondag 4/1

Eens de zon op de tent, staan we op en vertrekken na een kort onbijt en de opkuis van ons kamp naar kamp 3 op 4900m. We besluiten het materiaal dat
we hoger niet nodig hebben achter te laten in een soort depot en hier maakt Alain een kapitale fout: hij laat zijn stijgijzers achter om gewicht te besparen: het zou me mijn top kosten, dit samen met het andere misverstand door een fout op de schets van de klim. Marijke, Wim, Ingrid en ik zijn er van overtuigd dat we gewoon moeten klimmen tot 4900m en daar een kamp op slaan; Anita en Alain idem, maar dan na de gletsjer te zijn overgestoken op 5200m en terug af te dalen, maar dit misverstand blijkt natuurlijk maar achteraf...
Na een gevaarlijke puinhelling getraverseerd te hebben, die het uiterste van onze concentratie vraagt, valt de groep uiteen: Alain en Anita gezwind als altijd voorop, Wim en ik wachten telkens op Marijke en Ingrid. Vooral Ingrid heeft het weer bijzonder zwaar: ze is verkouden en geraakt maar uiterst langzaam vooruit. Op 4900m aangekomen wacht ons de verrassing: geen Alain en Anita te zien. Wat nu? Marijke en Ingrid kunnen absoluut niet verder: hoogteziek. Wim wil niet verder, de afspraak was kamperen op 4900m.
Maar Alain en Anita hebben geen brandstof. Omdat ik me bijzonder goed voel wordt afgesproken dat ik doorklim, de anderen zullen hier de tent opslaan.
Op 5100m kom ik Alain tegen: hij was aan het afdalen, maar als hij hoort dat ik brandstof mee heb besluit hij terug naar boven te gaan. Op 5250m houden we halt: hier moeten normaal de stijgijzers aangebonden worden om de gletsjer over te steken, maar Alain heeft die niet bij... Anitas rugzak ligt daar aan de rand en bij nader toekijken zien we dat die gewoon al de top aan het beklimmen is. Alain is kwaad. Ik dring aan om de tent op te zetten, maar dat wil hij niet en eigenlijk is er ook weinig plaats voor onze grote VE25 north face. Damn. Ik overleg met Alain en hij stuurt me terug: we zullen straks ook afdalen, maar ik wacht op Anita. Bon, ik vertrek dus maar terug naar beneden met mijn zware bepakking, ik mis zelfs de tent van de drie anderen en blijk zo'n 100 a 150m te veel te zijn afgedaald: weer dus naar boven met mijn steeds zwaarder doorwegende rugzak. Grrr. Bij de tent aangekomen blijken de anderen reeds in hun slaapzakken te liggen. Ik breng verslag uit en kook een soepje: een mooi moment, daar alleen, hoger dan de Mont Blanc, te koken en intussen de lucht stilaan te zien overschakelen in avondlijke kleuren... Rond 21u komen Alain en Anita langs: "Wij gaan lager onze tent opslaan, kom maar bij ons slapen, Hilde." Ik moet nog mijn afwas doen en ga dan kijken over de rand of ik hun tent zie: neen; tja, waar staan ze dan? en hoeveel moet ik dan terug afdalen? We besluiten dat ik mee bij de andere drie in de tent kruip: met 4 in een tent voor drie, 4900m hoog... ik rust wel, maar slaap geen ogenblik... Toch heeft het een zekere gezelligheid...

Maandag 5/1

Alain, gewapend met Anita's stijgijzers, komt ons vroeg wekken: "Wie gaat mee naar de top?" "Wij allemaal!"
Snel aankleden en weg zijn we. Na 5 minuten keert Ingrid reeds terug, te ziek.
Op 5060m volgt Marijke. Wim en ik stappen verder, Alain is al een heel eind voorop. Uiteindelijk zal alleen hij vandaag de top bereiken. De omstandighede zijn bar: ijskoude wind. Wim heeft het koud, ik heb weer lome benen. We traverseren nog de gletsjer, vinden dan vreemd genoeg het pad niet, dat achteraf slechts een meter hoger blijkt te beginnen, en werken ons door de puinhellingen omhoog. Op 5430m besluiten we terug te keren, vooral ook omdat we weten dat nog een lange, deels gevaarlijke afdaling ons rest naar kamp 1. Op de terugweg, net boven kamp 3 moet Wim braken, hoogteziek, weeral.
Een korte rust in kamp 3, toch iets eten, kamp opbreken en we vertrekken met ons 4 terug naar beneden. In tegenstelling tot de anderen die hoofdpijn hebben en misselijk zijn, heb ik alleen een ijle kop. Een minder geconcentreerd moment doet me een uitschuiver nemen: een steen die wegschuift onder mijn schoenen kosten mij een aantal blutsen en schaafwonden en een souvenier van zo'n 3 bij 3 cm op mijn goretexbroek... Ik ben blij als we de puinhellingen af zijn en terug in de sneeuw, ter hoogte van kamp 2, staan. Ingrid die zich nu beter voelt haalt ons materiaal op van de depot en door de sneeuw zakken we verder af naar kamp 1, o, die groene oase.
Zalig kuieren, koken, babbelen, afwassen, materiaal drogen en herschikken... genieten, echt genieten, alle last en hoogteziekte bij iedereen vergeten...

Dinsdag 6/1

Na zonsopgang maken we ons klaar voor de afdaling, terug naar Baños. Prachtige tocht langs rotsen, moerassen, steppes vol orchideeën en ander moois, we genieten. Eens het dorp in zicht zijn Anita, Ingrid en ik niet meer te houden: visioenen over één liter cerveza, worden twee liter, drie liter, dertien liter... Tegen dat de andere drie beneden zijn hebben we onze eerste christal al binnen...
Tegenover het terrasje is een eetgelegenheid: we krijgen er typische armemanskost: een bord maïspap met bonen in en gelukkig ook wat verse tomaat met uien: het smaakt. Het is 15u na de maaltijd en de bus komt pas om 18u: we kunnen nog baden in de baños: de andere dames hebben een zwempak mee, ik had dat niet begrepen, maar mijn short en trekkersbeha kunnen wel een wasbeurt gebruiken, no problem; Wim gebruikt zijn thermische slip, Alain zwemt niet, maar kijkt vanaf de kant toe. Grappig hoor: een thermaal bad, met bruin water, zo zout, dat het pijn doet op onze geschaafde huid. En succes bij de Chilenen dat we hebben met onze blanke huid. Zalig genieten!
Tegen zessen kunnen we inderdaad de bus op, onze rugzakken bovenop. Elke halte komen er maar meer mensen bij en in volle stof, Ingrid en Marijke hebben tranende, pijnlijke ogen, rijden we richting Santiago. In de hoofdstad moeten we nog overstappen op het plaatselijke openbaar vervoer, een van de vele gele stadsbussen dus en midden op de boulevard achter onze deur worden we gedropt, moe maar erg voldaan, vol nieuwe indrukken.

Ondertussen zijn we een douche, een copieuze, rijkelijk met wijn overgoten maaltijd, een lawaaierige nacht (in het hotel zitten we nu van voor aan de straatkant), ontbijt en schoenmakersbezoek verder: door het transport met de bus uit baños is de schouderriem van mijn rugzak los gekomen en dat moet genaaid worden, anders kan ik de Aconcagua niet op!!

De Aconcagua? Wellicht vertrekken we binnen 2 dagen richting Mendoza, Argentinië en we vermoeden een tien- a twaalftal dagen nodig te hebben om onze expeditie af te werken. Hopelijk kan het hele team op de top, maar wat belangrijker is: we houden het veilig!

Donderdag 8/1

We besluiten nog eens goed uit te eten om een beetje gewapend te zijn tegen de komende ontberingen. Onze keus valt op het restaurant waar we oudejaarsavond gevierd hebben. Er staat een bord met happy hour tot 22u, 2 pisco's, dat mag nog wel. Uiteindelijk krijgen we die niet, we krijgen wel even latino-ambiance, weeral, als de live gitaarmuziek en zang twee Chilenen inspireert om mij ten dans te vragen: ik krijg daar een serviette in mijn handen gedraaid en wordt verwacht daarmee te dansen, op teva's!! Zo mocht ik weer even, ongewild, de "ster van de avond zijn", 't zal nogal een zicht geweest zijn! We zitten te laat in ons bed en krijgen uiteindelijk nog een ongewild presentje: buikpijn en diarree, behalve Anita, met de darmen van een Chinese straathond!

greetz,
Hilde

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren