Salbitschijen Oostgraat

20 lengtes granietgenot

Op een klimroute kan je verliefd worden. Daar twijfelt niemand aan. Ik ken behoorlijk wat klimvrienden die elke zondag vreemdgaan in Freyr. Of nog straffer, één van mijn beste klimmaats bespeurt bij zichzelf een bizarre vorm van geilheid als hij de topo van een echt straffe route bestudeert. En dan heb ik het nog niet over die dames die verslingerd zijn aan De Lange Pik ? een vijfdegraadsroute in Yvoir. Klimmen mag je dus gerust een opwindende sport noemen.

Verliefd op graniet

Eén enkele keer bloeit er echt iets moois. Om van zo?n kalverliefde een echte relatie te maken moet je eerst en vooral elkaars tekortkomingen leren kennen. Eind juni maakte ik in het kader van een VBSF-stage kennis met de minpuntjes van de Salbitschijen Oostgraat: een onbescheiden aantal lengtes (20 om precies te zijn) in vergelijking met mijn bescheiden klimniveau, teveel sneeuw in het afdaalcouloir want vroeg op het seizoen (en ?s nachts veel te warm) en een onuitspreekbare naam. Maar waren het nu net niet die puntjes die ons echt wild deden worden van de Ostgrat?

Het voorspel hadden we enkele dagen geleden gehad in de vorm van de Paralle Ostgrat ? een kleiner en bescheidener zusje van onze ware liefde. Maar liefde gaat door de maag. Of net niet. Om 4u14 's ochtends schuift immers een eerste hap ontbijtgranen mijn lichaam binnen. Van Frosties-geven-je-tijgerkracht is op dat uur van de dag echter weinig te merken. Even later forceer ik mezelf nog eens bij een poging om een slokje Instant-koffie van Bonjour-voor-een-zachte-start-van-de-dag binnen te werken. Maar de spijsverteringsperikelen zijn al snel vergeten. De Salbit Ostgrat versieren ? daar komt het vandaag immers op aan.

De passie van de ?rocciatore?

Ergens onder die Ostgrat ligt een vochtig hoopje touwen op ons te wachten. Een depot dat we de dag voordien gemaakt hebben. Omstreeks 6u bereiken we ons materiaalpostje, eerst nog een moeizame lengte sneew en dan, jawel, de eerste van 20 lengtes super-graniet. Weg met die zware bergschoenen en tijd voor de dans van de rocciatore (jawel, zo heet een rotsklimmer in het Italiaans, niemand die het weet maar toch veel mooier dan alpinist. Niet?). Ja, ik zou nu kunnen opsommen hoeveel lengtes er 3tjes, 4tjes, 5jes of whatever waren maar laat ik dat vooral niet doen. Daarvoor dient een topo en wie graniet echt bemint vergeet de cijfertjes al snel. Dan verzinkt de geest immers in een paar groenachtige vlekjes mos, die slaghaak om de hoek of dat houten klemblokje in die barst dat er waarschijnlijk al meer dan 20 jaar zit. Even later worden we wakker geschud; waar blijft die volgende haak? Of zit die volgende lengte echt wel om de hoek? En waarom heeft Eric nu geen tussenzekering (meer) gelegd?

20 lengtes op een verticaal pad, geplaveid met graniet, eindigend met een verrassend pittige afdaling (lees: ik was al aan het einde van mijn Latijn maar schrijf hier lekker pittig in plaats van termen te gebruiken zoals veel te moe, doodop en komt-er-ooit-een-einde-aan-die-afdaling?). Enfin, na een flinke sessie touwmaneuvers ?ja, zo?n minnares in graniet geeft zich niet zomaar gewonnen ? staan we om 23u11 opnieuw voor de hut. Zes Belgen. Of beter; zes rocciatore worden opgewacht door een ietwat ongerust kijkend clubje Zwitsers. Het is al laat ? mompelt iemand. Maar tijd telt niet, want onze glimlach verraadt de liefde voor graniet.

Met dank aan Ruben Hosteyn, Jan Hermans, Erik Adriaenssens, Jo Roels en Lief Verbeeck.

Meer info & topo

De Oostgraat: 20 lengtes, AD, tussen 3de en onderste 5de graad.  

Topo's

• Salbit Erleben, nieuwe topo uitgegeven bij Filidor (www.filidor.ch)
• Alpine Rotsklimmen, het recente boek van Koen Hauchecorne, uitgegeven bij VBSF

 

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren