Mont Blanc

Koningsroute

Crocque Monsieur voor 17.50 euro

Na een welverdiende nachtrust in een pensionnetje in Courmayeur proppen we ons vol met alles wat het ontbijt te bieden heeft: muesli, broodjes, yoghurt en zelfs versgebakken appelcake. Daarna maken we onze rugzakken klaar voor de klim naar de top van de Mont Blanc, vanuit Chamonix.

We, dat zijn Alex (25), Brent (23) en ikzelf (24). We zitten reeds 4 weken in de bergen, hebben onlangs 2 nachten geslapen op 4500m, hebben een topconditie, ze voorspellen prachtig weer én het is volle maan. Onze slaagkansen op de Mont Blanc zijn dus groot en daarom zijn we niet van plan de makkelijke normaalroute te doen, maar wel de klim van 15u vanuit de Refuge des Cosmiques over de Mont Blanc du Tacul en de Mont Maudit via de Mont Blanc naar le Nid d?Aigle.
Onze rugzakken vinden we te licht en daarom steken we er wat gadgets bij voor op de top: zelfgemaakte topvlaggen, een meloen, een flesje Jupiler en een blauwe Chimay. Had de supermarkt een gebraden kip gehad, ze had er ook nog bij gekund.

Na de Mont Blanc-tunnel parkeren we een van de twee auto?s in Les Houches en rijden dan via de afrit Chamonix-Sud het mondaine bergdorp binnen. We willen nog een kleine snack eten en als we in de buitenwijk blijven, zal het misschien goedkoper zijn. We vinden een brasserie waar ze crocque-monsieurs en grote ice-tea?s hebben, maar als we de rekening krijgen vallen we bijna van onze stoel: 17.50 euro per persoon! Blijkbaar hebben we de sjiekste taverne van Chamonix uitgekozen en vooraf niet uit onze doppen gekeken, want als we later het straatje uitlopen bevinden we ons aan het standbeeld van Balmat en Paccard, het volle centrum van Chamonix.
Na deze uitspatting laten we de auto achter op de parking van de Aiguille du Midi-kabelbaan waar we onze alpine kleren aantrekken. Met al ons materiaal wandelen we in slow-motion naar de ingang van de lift en ik moet spontaan denken aan de scène uit Armageddon waarin Bruce Willis en zijn astronautenteam ook in slow-motion op de raket afstappen, klaar om planeet Aarde te redden van de ondergang.

20 Minuten later staan we op 3800m en wandelen we door het poortje Sortie Alpinistes recht de sneeuwgraat op en al na een halfuurtje sneeuwstampen komen we aan in de legendarische Refuge des Cosmiques.
Na aanmelding krijgen we een plaatsje in de dortoir Michel Croz. Ik dacht dat dat een Frans pornoacteur was, maar na me geïnformeerd te hebben blijkt dat Michel andere toppen beklom. ?s Avonds krijgen we een godenmaal en kruipen we vroeg in onze nest.

De plank

Het is 0u30 en Brent maakt me wakker. Ik heb goed geslapen, ondanks de snurkende Portugees die blijkbaar de rest van de slaapzaal heeft wakker gehouden. We maken ons klaar en om 1u stipt ontbijten we snel met ons klimgerief al aan. Brent probeert iets nieuws: in plaats van een kom muesli prepareert hij een echte glucosebom. Hij kapt bijna een volledig vaatje suiker in zijn chocolat-chaud, roert een beetje en begint dan het brouwsel naar binnen te lepelen. Deze suikerbom moet volgens hem leiden tot een prachtprestatie, maar ik vrees een beetje voor de bekende ?glucosedip?.
Soit, ik heb gelukkig ongelijk, want na ons vertrek als 6e touwgroep steken we al snel 2 andere cordées voorbij en na 40 minuten hebben we al 270m geklommen.

Om 2u30 bereiken we de eerste moeilijke passage, die we gisteren nog met de verrekijker analyseerden. We zien grote seracs langs de bergzijde en enkele ogenblikken later staan we op een ijle sneeuwgraat met langs één kant de afgrond naar het dal, langs de andere kant een kloof van een dikke 2 meter breed met daarachter een steile wand. Er hangt hier een vast touw vanop die steile wand over de kloof tot op onze richel. Er is ook voor ons een kleine file ontstaan (5 klimmers proberen de bijna loodrechte wand te bereiken en dat gaat niet over een leien dakje).

Een oostblokker informeert ons: Je maakt je vast aan het fixed-rope, springt met 2 ijsbijlen naar de overzijde en je klimt dan naar boven tot de wand minder steil wordt. Daar maak je je eigen touw vast met een paar ijsvijzen en zeker je je vrienden, die naklimmen op dezelfde manier. Wij hebben al lang gezien dat we hier niet zullen over geraken, we hebben wel durf, maar geen technische middelen om deze klus te klaren. Alle mensen die hierover geraken hebben 2 dure technische ijspikkels voor loodrechte wanden, en wij hebben enkel 1 semi-technisch ijsbijltje per persoon. We blijven dus kijken hoe de anderen het aanpakken om ervaring op te doen en houden de ambiance erin. Als de oostblokker verdwenen is, merk ik dat er achter ons een file is ontstaan op de fijne graat, zo?n 12 touwgroepen lang, waarvan er al enkele terugkeren bij het zien van deze passage. Tot gisteren was er hier blijkbaar een sneeuwbrug en een plank, we komen een dag te laat.
Een Fransman probeert de overkant te halen, maar valt, en zijn zoontje kan ?m niet tegenhouden. De Fransman zakt alsmaar dieper in de zwarte kloof en er is niemand die ter hulp schiet. De Franse gidsen bekommeren zich enkel voor hun klanten, die trouwens 660 euro per persoon dokken om via deze route de top te halen. Alex, Brent en ikzelf helpen de Fransman en in geen tijd staat hij terug op de richel. Hij bedankt ons voor de moeite en vertelt ons dat hij enkele jaren geleden nog zo over de kloof kon stappen. Poepsimpel toen.

Wat we daarna zien doet ons toch nadenken. 2 Franse gidsen werken samen om de overzijde te bereiken. Ze installeren een soort dubbel seilrolle-takelsysteem en beginnen dan gewoon hun klanten naar boven te trekken. Ik herken tussen de klanten een vrouw die vanmorgen nog niet eens zelf haar stijgijzers kon aandoen? Wie wil er nu op zo?n manier de top bereiken? Voor 660 euro trekken ze je letterlijk naar boven. Ieder zijn keuze natuurlijk.

Ondertussen hebben we het koud gekregen, maar blijven toch nog even staan als er om 3u04 een nieuw groepje arriveert: de Franse gids Luc met 4 klanten. In zijn rugzak: een plank. Nu, op deze hoogte kan er veel gebeuren, maar als je iemand met een plank in zijn rugzak naar boven ziet komen, is dat een hilarische toestand. Je zou voor minder de slappe lach krijgen.
De plank is afkomstig uit een bed (ik zie langs beide kanten nog van die ikea-inkliksysteempjes), waarschijnlijk gewoon geleend van de Refuge des Cosmiques, en is 1m80 lang, 2 cm dik en 10cm breed. Ik roep luid: Mersie Luc, nog met de lachtranen in mijn ogen, maar enkel de Fransman die we uit de kloof haalden kan er nog mee lachen. Niemand zin in ambiance en allemaal te druk bezig met denken aan de centen die ze kwijt zijn als ze hier niet overgeraken waarschijnlijk.

3u07: Luc is geen gelukzak, de plank valt in de afgrond. Weg hoop. Als blijkt dat Luc dan ook maar met technische hulpmiddeltjes zoals stijgklemmen enkel zijn eigen klanten naar boven begint te hijsen druipen wij het af. We hebben immers een andere route gezien, maar die blijkt heel steil en er zitten al een paar klimmers voor ons op die niet zeker lijken. De kans is groot dat ze uitschuiven en ons mee de dieperik insleuren. Veiligheid eerst denken we en we dalen af, terug naar de Refuge des Cosmiques, waar Alex meteen terug in zijn bed kruipt en Brent en ik nog wat wakker blijven om de zonsopgang te kunnen fotograferen.
Om 8u30 nemen we de kabelbaan terug naar beneden en gaan we shoppen in Chamonix, waar we trouwens ook een McDonalds-restaurant ontdekken. Spijtig van de Mont Blanc, maar dit was zeker een ervaring om nooit meer te vergeten. Ooit sta ik hier terug, en wie weet staat de Mont Blanc er dan ook nog?

Herman

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren