Bolivië; avontuur gegarandeerd!

Vakantiewedstrijd artikels 2005

Het verhaal van vier kameraden (Nele, Kobe, Dirk en Erik), die kozen om een avontuur in Bolivië te beleven: Een dik jaar voor we vertrokken, waren er al vastomlijnde dromen om te verwezelijken. Enkele 5000- en 6000-ders om te beklimmen. Een jaar voorbereiding kwam er aan te pas, zowel fysiek, financiëel, als materieel.

Tegen de tijd dat we vertrokken, stond alles goed op punt. Onze bagage woog rond de 28kg en nog 9kg handbagage. De D-schoentjes aan onze voeten, stelden de douaniers voor grote raadsels. Het was echter noodzakelijk, want we zaten aan de limiet van het bagagegewicht.
Meer dan 30u later, bracht het overweldigende, bruine, Boliviaanse landschap met de machtige, boven alles uitstekende Illimani, ons in ademnood. We waren nog geen 10 minuten in de luchthaven, en mijn kleur zakte al in mijn schoenen. De luchthaven ligt op 3800m hoogte.
Gelukkig stonden de taxi's klaar, om ons naar ons hotel te brengen.
La Paz, de hoofdstad van Bolivië, en El Alto zijn twee totaal verschillende steden, die in elkaar overvloeien. Prachtig, elk op hun manier!!
In ons hotel -Hotel Republica- is de rust zelf, en die vind je niet zo gauw in La Paz. De Boliviaanse bevolking houdt namelijk van feesten, optochten, militaire parades, ... Die hebben we tijdens onze vakantie, dan ook meermaals mogen bewonderen.

Na twee dagen wennen aan de cultuur-verandering en de hoogte, regelden we transport naar Lago Titicaca. We rekenden op een weekje acclimatisatie.
Na een 4u durende busrit, met één overzet, eindigde we in Copacobana. Een heerlijk klein stadje aan het Titicaca-meer gelegen, met prachtig uitzicht op de Illampu. We genoten van een pakkende zonsondergang, vanaf de Calvarie-berg, gelegen boven Copacobana. De witte kathedraal van Copacobana zie je boven alles uitsteken.
We zochten er een klein hotelletje op en de dag erop vertrokken we met de rugzak, 17km stappen langs het Lago Titicaca. In de namiddag zijn we gestopt om iets te eten, bij de lokale bevolking. Soep met paarse aardappeltjes!
We konden daar ook ineens een overzet krijgen, naar het dichtstbij gelegen puntje van Isla del Sol. Het voelde precies als een illigale landing op het eiland.
Op het eiland zelf vonden we een prachtig hotel, under construction weliswaar en daardoor zeer goedkoop.

De dag erop hebben we het eiland volledig doorkruist en er verschillende tempels bezocht. Onderweg kwamen we onze eerste top tegen, Cerro Santa Barbara (4032m). Voor sommige was dit een hoogterecord.
Heel de weg terug naar La Paz verliep iets minder aangenaam. Toeristische overzetbootjes zijn groen-makend en erg benzine-vergassend. Na 5 minuten vertrokken te zijn, met z'n bootje, kwamen ze tot de constatatie dat ze overladen waren! Dus op het golvende water stapten enkele vrijwilligers over in een andere bootje. De Boliviaanse organisatie-chaos vierde weer hoogtij! 

Na twee dagen voorbereiding in La Paz, vertrokken we naar het basiskamp van de Condoriri. Tot het dorpje Tuni reden we met de jeep en daarna 2,5u stappen, onder begeleiding van vier ezeltjes en een stevige Boliviaanse dame, die van wanten wist.
Het basiskamp was gelegen aan het prachtige Chiar Khota-meertje (4700m).
Aangekomen in het winderige basiskamp, snakten we allemaal naar adem.
Maar de plicht roept: tenten opzetten, water filteren, soep en eten voorzien, enz ...
We lagen vroeg in onze slaapzak, de kou dreef ons erin.
Voor onze eerste echte acclimatisatie-top kozen we: Cerro Austria (5300m)
Een berg zonder sneeuw of ijs, alleen losse rotsblokken, met goed aangegeven rotstorentjes langs het pad. De ademnood was normaal, maar gelukkig lag het tempo niet te hoog. Het behalen van de top gaf iedereen een euforisch gevoel; maar dat kon ook door de hoogte zijn geweest.

We begonnen met veel goeie moed aan onze volgende beklimming: Piramida Blanca (5230m) normaalroute, I/PD 40°. Een zeer complexe gletsjer (die we na 2u stappen bereikten), ging over in een  penitentes-veld, waar het vinden van de route niet zo evident was. Met ertussen enorme grote crevassen, die we zeer geconcentreerd moesten overschrijden.
De top bereiken via dit complexe mijnenveld, bracht een enorme uitputting met zich mee. Het bovenste stuk was  niet meer bedekt met sneeuw, waardoor we een stuk moesten rotsklimmen in losse brol!
De afdaling was evenzeer stresserend. Toen we de tenten bereikten, was het een ware opluchting.
Een rustdag, met veel eten en drinken hielp. We hadden toch tijd genoeg!!

De dag erna volgde opnieuw een grote uitdaging: Tarija (5060m) en Pequeña Alpamayo (5370m) normaalroute, III/AD 55°.
Om de Tarija te bereiken, moesten we opnieuw de zeer complexe gletsjer omhoog, gevolgd door een losse rots-afdaling vanaf de Tarija, om dan terug omhoog te klimmen naar de Pequeña Alpamayo. De penitentes waren overvloedig aanwezig tijdens deze beklimming. En de Pequeña Alpamayo zag er ook niet hetzelfde uit als in de topo: de berg was bezaaid met blank-ijs, de hellingsgraad was ook gestegen tot 55-60°!! De normaal-route, die langs de elegante graat loopt, was dus ook al een mooie uitdaging.
Onze rugzak lieten we aan de voet van de Pequeña Alpamayo achter. Met twee cordees zijn we toen naar boven gestoempt. Dirk plaatste ijsvijzen, en ik klikte ze mee in. Dit was voor ons de beste manier om tijd te winnen. Na 7u klimmen, stonden we op de top, allemaal overgelukkig. Een schitterende klim, deze bleek achteraf trouwens de mooiste en meest complexe route te zijn van deze vakantie.

De afdaling verliep vlot, één rappel en de rest in cord-tendu. Het was een lange weg terug, omwille van het feit dat we de Tarija terug op moesten, vooraleer we konden afdalen via de inmiddels gekende gletsjer. Om 16u stonden we eindelijk aan onze tenten.
Deze inspanningen vereisten opnieuw een rustdag, ook omwille van de bewolking en af en toe een sneeuwvlaag. Oorspronkelijk stond Cabeza de Condor ook op ons programma, maar er lag te weinig sneeuw op, waardoor het allemaal losse rotsblokken waren, levensgevaarlijk. Spijtig, want hij is echt wel overweldigend aanwezig in de vallei.

In La Paz hadden we een uitstapje naar Tiwanaku (een pre-Inka-site) geregeld en daarna voorbereidingen getroffen voor de volgende beklimming: Huyana Potosi (6088m) normaalroute, II/AD- 50°.
Een autoritje vanuit La Paz bracht ons tot aan het basiskamp 4700m, gevolgd door een beklimming van 2u, tot aan het Campamento Rocca 5200m, met een rugzak van meer dan 30kg. Er was sprake van overbevolking in dit campamento. Maar toch vonden we nog twee kleine plekjes, om te parkeren.

De volgende dag was normaal de beklimming voorzien, maar Erik en ik keerden terug na 15 minuten stappen. Ik had veel te veel last van de kou. Kobe en Dirk beklommen vlot de top, maar zaten er goed door tegen de tijd dat ze de tenten in het hoogtekamp bereikten.
De volgende dag beklommen Erik en ik de top, zelfs in een betere tijd. Het voordeel van een rustdag was duidelijk voelbaar.
Het voordeel was dat de tenten altijd bewaakt waren en we konden elkaar eten en
drinken voorzetten. Ons team was erg op elkaar in gespeeld, we zouden het nog erg hard nodig hebben.
Het was geen technisch moeilijke route, wel een lange voetje-voor-voetje-beklimming.
Er zaten twee moeilijkere passage in: halverwege een steil stukje van 20m en de laatste 200m, bestaande uit 50° steile penitentes. Sterk in je schoenen staan, was een vereiste. En niet te vergeten een goede acclimatisatie. Dat was ook de reden waarom we er zolang zijn gebleven, in verhouding met de meeste anderen. Dezelfde dag nog daalden we af tot het basiskamp, waar we de volgende dag werden werden opgepikt door onze vriendelijke, bijna tandloze chauffeur.
Weer een geslaagde topprestatie!

Na de interessante musea en de voorbereidingen in La Paz, vertrokken we naar ons hoogste project: Illimani (6453m) Normaalroute, II/PD 50°.
Na meer dan 4u onderweg met een busje, kwamen we aan in het dorpje: Pinaya. Vandaar vertrokken we met 2 ezels naar het basiskamp 4400m, nog geen 2u later waren we er al. Onze routines i.v.m dagelijkse bezigheden liepen gesmeerd. Ons team was goed op elkaar afgestemd.

Dit was één van de meest mooie basiskampen tot nu toe! Eén en al rust, met massa's lama's, schapen, paarden, konijntjes, varkens, en typische Andes-vogels. De vlakke ondergrond was te vergelijken met een kurken-vloer, ook de aanwezigheid van een  stromend beekje, een heerlijk warm zonnetje, weinig wind, ...
De volgende dag moesten we 3,5u stijgen, tot aan Nido de Condores 5450m.
We hadden vier dragers gehuurd, die ons begeleidden. We kregen er in de heen-reis zes en twee voor de terug-reis!! Dit was dus typisch op z'n Boliviaans: een rustgevende chaos!
We hadden er lang over gedaan om die beslissing te nemen. Normaal deden we alles in alpine-stijl, maar als we ons alle kansen wilden geven, en de Boliviaanse economie een handje wilden helpen. Tja....
Om 8u waren we onderweg, en rond de middag stonden we in het hoogtekamp 5450m. Prachtig uitzicht over de valleiën, de bergen, Lago Titicaca, ...
Ons eerste werk was tenten opzetten, sneeuw smelten, water filteren, soep maken en daarna de rest van de maaltijd. We zijn echter nooit tot de rest van de maaltijd geraakt.

In het hoogtekamp (5450m) kampeerden eveneens zes Italianen. Toen wij er toekwamen, waren zij allen aan het afdalen vanaf de top van de Illimani. Drie kwamen aan in 't hoogtekamp tijdens onze water-filter-sessie. De andere drie zaten nog vrij hoog en kwamen niet vooruit. Om 16u werd het duidelijk dat er iets grondig mis was gegaan, daarboven op bijna 6000m. Eén Italiaan kwam naar beneden, al zwaaiend en roepend. Afdalend langs de verkeerde kant, waar vroeger al doden gevallen waren. Een Italiaanse klimpartner moest hem tegenmoet klimmen, om hem te begeleiden. Wat bleek: één van hun vrienden had zijn enkel gebroken, doordat een andere erop gevallen was op het minst steilste stuk van de route. De hoogte speelde hier zeker een rol in.
Uiteindelijk besloten wij, dat we hem naar beneden moesten halen, want niemand anders in het hoogtekamp was er nog toe in staat, buiten één Boliviaanse gids. Een nacht op die berg doorbrengen, was geen peuleschilletje, zeker niet voor iemand die gewond was en niet veel bij had.
Onze keuze: een leven redden en geen beklimming meer doen of morgen op onze beklimming een lijk tegenkomen. Bergen hebben zo hun eigen wetten en regels waar we ons aan moeten houden.

Met ons vijven, zijn we om 16u30 naar boven gestapt, rustig maar resoluut, want we hadden al wat hoogtemeters in de benen zitten vandaag, en weinig eten!
Onze afspraak aan elkaar, voor we vertrokken, was: eigen veiligheid eerst!
Rond 19u waren we allen bij het slachtoffer, op een hoogte van bijna 6000m. Degene die
erbij was gebleven, daalde op eigen initiatief af, hij wou niet meer ingebonden lopen. Onze enige zorg was Luka, de Italiaan met de gebroken enkel. Met onze veréénde krachten droegen we hem stap voor stap naar beneden, ik zocht de gemakkelijkste weg in het donker. Gelukkig hadden wij een goed voorziene EHBO bij.
Traag maar gestaag, vervolgden we onze weg. Eerst het penitentes-veld, dan een spitse graad, gevolgd door een steile traversé, waar we door de vermoeidheid en de duisternis een inschattingsfout hebben gemaakt. Ik had de weg gezocht en stond voorbij een crevasse te lichten. Zo konden de mannen weten, in welke richting ze Luka  moesten laten zakken. Op één of andere manier werd Erik toen onderuit gehaald. Hij begon te glijden op het blank-ijs, wel 50m diep, onderweg enkele salto's makend. Nadat hij over de eerste crevasse was gevlogen, bleef hij goddank liggen op de rand van de tweede crevasse, 20m van mij.
Buiten een serieus gekneusde enkel, een schampschot van een crampon in zijn been, en een teveel aan adrenaline, mankeerde hij niets. Toen zijn Dirk, Erik en ik alleen verder afgedaald. Kobe en de gids namen Luka onder de arm. De laatste stukken van de afdaling konden ze hem laten zakken.
Om 2u30 zijn Erik, Dirk en ik aangekomen aan onze tenten, het had precies eeuwen geduurd. We waren allemaal dodelijk vermoeid, zelfs zoiets simpels als crampons uitdoen, leek een oneindig moeilijke karwei. Wij hadden ondertussen twee andere Italianen gemotiveerd gekregen, om Kobe en de gids te gaan helpen. Om 3u was Kobe aan de tent, euforisch gelukkig. We waren allemaal veilig en wel terug!
De volgende dag brachten de Italianen met de hulp van dragers, hun kameraad naar beneden. Enkele dagen later, werd hij geopereerd van een drie-dubbele verplaatste fractuur!

Wij wisten dat een reddingshelikopter niet zo evident is in Bolivië. De helikopters in Bolivië zelf geraken niet hoger dan het hoogtekamp 5450m, en die zetten ze alleen maar in bij meerdere zwaar gekwetsten of doden. Bij ernstige ongevallen op hoger terrein, moet er een andere helikopter van Peru komen. Je kunt je al voorstellen, hoe snel die er kunnen zijn!! Dit is een interessante weetje, als je daar gaat klimmen; bij een goede voorbereiding is de helft van je vakantie geslaagd.

Wij bleven nog een dagje rusten. Dit was uiteindelijk onze top-beklimmingsdag! De volgende dag daalden we helemaal af tot Pinaya, omwille van Erik's enkel. Hij kreeg het zwaar te verduren, de afdaling duurde 5u om tot aan het basiskamp te geraken. Dit was maar goed voor onze twee dragers, elk hadden ze twee rugzakken naar beneden te brengen. Vanaf het basiskamp werd Erik op een ezel gezet, voor een 1u durende avontuurlijke rit. Nadien had hij niet alleen last van zijn enkel, maar ook van zijn zitvlak.
We brachten nog twee dagen door in La Paz.
Onze Italiaanse vrienden hadden ons uitgenodigd op een etentje in Tambo Colonial,  waar we, volgens de Lonely Planet-gids, de beste chocomousse van het zuidelijk halfrond konden proeven. Precies een engeltje, dat op je tong piste, zalig....!
Daarna vertrokken we naar huis. Ons thuis-komen, was een waar feest!

Omwille van onze goede samenwerking, onder elkaar, hebben we het klaar gespeeld om dit verhaal tot een goed einde te brengen. Dit was dan ook de mooiste reis, die ik tot nu toe heb mogen beleven. Bolivië is een prachtig land met enorme mogelijkheden. Als je éénmaal je weg in La Paz hebt gevonden, is alles mogelijk en avontuur gegarandeerd!!
 
?Todo es possible, nada es sûr!?

Juli-Aug 2005. Nele Bellinkx-Erik Cammaerts-Kobe Bellinkx-Dirk De Neve.

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren