Patagonia Dreams

Bevroren ervaring op Torres del Paine

Tijdens deze expeditie heeft ieder van ons krachtige momenten beleefd: euforische momenten, magische momenten, momenten van angst, depressie, geduld, passie, warmte, koude en momenten waarbij dat we zo moe waren dat we helemaal niets voelden.
Ieder van ons heeft periodes beleefd waarbij dat we, om door te blijven gaan, onze grenzen moesten verleggen. Wat hier volgt is een beschrijving van een passage die bij mij persoonlijk, sterk in mijn geheugen gegraveerd blijft. Het speelde zich af in de 19de touwlengte van de route "Riders in the storm" VII, 7c, 1300m, Centrale toren van Torres Del Paine, Chili.

Aangekomen op het relais, zie ik de wanden van de schoorsteen, bedekt met een dikke laag ijs. Mijn lichaam wordt zwak en ik voel me piepklein in het midden van deze enorme 1300m hoge wand. Gezien de dikte van het ijs vraag ik mezelf af of deze touwlengte nog doenbaar is. Terwijl ik de wand bestudeer probeer ik in te beelden hoe ik dit obstakel voorbij zou kunnen geraken.
De lengte bestaat uit een brede barst die steeds breder wordt tot aan de volgende standplaats. Het verbaast mij niet dat de legendarische Duitsers die deze mythische route openden, besloten om deze lengte de "trichter" te noemen. Wanneer het regent of wanneer de sneeuw op de top wegsmelt, blijkt deze barst al het water dat van boven langs de graniet naar beneden sijpelt te verzamelen en in de brede barsten eronder te stuwen. Nu vriest het en de graniete wanden van deze schoorsteen zijn bedekt met een dikke, vaste en witte substantie.
Ik kan mij heel goed inbeelden dat we hier ter hoogte van een obstakel zijn geraakt dat we niet voorbij zullen geraken. Tot hiertoe gingen we nochtans zo goed ... maar het is mogelijk dat we onze beklimming hier zullen moeten staken.

Olivier vergezelt mij op het relais. Ik ben eigenlijk verbaasd te zien hoe positief hij wel blijft. Hij plaatst zich in Dülfer-positie met zijn voeten tegen de buitenkant van de schoorsteen, waar er geen ijs is: "misschien dat het zo wel kan lukken". Ik ben niet helemaal gerustgesteld want ik weet dat van zodra ik in deze touwlengte vertrek, er geen optie zal zijn van "neem mij is effe twee seconden sec" of "nee, ik voel het nie zo goe, laat mij maar zakken". Dit is duidelijk een geval van alles of niets.
Ik zwijg en ik probeer de muur te analyseren om te zien waar ik eventuele zekeringspunten kan plaatsen. De eerste is duidelijk die boorhaak 10m hoger, want de barst achteraan de schoorsteen is volledig verstopt met ijs. Kurt Albert staat gekend als iemand die boorhaken plaatst waar er geen andere zekeringspunten kunnen geplaatst worden of naast barsten waar je veel friends van dezelfde grootte nodig hebt. Vandaag zal die ?spit? mij goed dienen.

OK, ik ga ervoor: ik neem enkele kleine friends en nuts en ik hang ze aan mijn gordel. "Is dat al da ge gaat pakken?" vraagt Olivier mij. Ik werp mijn blik nogmaals naar die schoorsteen. Waarop hij vlug antwoord: "Eigenlijk, ... der zijn precies niet veel mogelijkheden om zekeringen te plaatsen...". "Ik moet zo licht mogelijk zijn en ik wil niet dat het materiaal mijn bewegingen stoort" laat ik hem nog weten.

Valfactor 2 syndroom

"Ok, ik ga gewoon effe gaan zien" zeg ik tegen mezelf, "als ik het niet voel, kom ik terug naar beneden." Voor ik het weet, engageer ik me volledig in de route. Het ijs glijd... onmogelijk om mijn voeten te plaatsen. Ik heb het gevoel dat ik elk ogenblik kan wegglijden. Vijf meter hoger,... en noog steeds geen zekeringspunt. Bij val is krijg ik een valfactor twee op het relais. Daarenboven is de kans groot dat ik op Oli val, of op de pijler onder hem. Ik kijk nog is naar beneden... Het zal heel moeilijk worden om Oli te missen. Da ga nie schoon zijn... "Kan ik nog terug naar beneden? Nee, ik denk het niet, het glijdt teveel. Schijt, schijt, schijt? waar ben ik nu weer in beland? Wat ?the fuck? doe ik hier?" Ik zit in schoorsteenpositie: mijn rug tegen een wand bedekt met ijs, mijn voeten recht tegenover op bevroren voetgrepen. Ik kijk naar omhoog: ik heb de indruk dat er minder voetgrepen zijn. Hoe ga ik hier voorbij geraken? Die haak is nog maar enkele meters verwijderd. Als ik tot daar geraak heb ik ten minste geen valfactor 2 meer!

Is dit hier echt de moeite waard om te sterven? Ik hoor een klein stemmetje in mijn hoofd die "Nee" antwoord. Ik denk aan mijn moeder, mijn zussen, mijn vader... ik wil ze echt nog wel terug zien. Als ik hier sterf verleen ik echt geen dienst aan mijn expeditie-partners. Het zijn echt zo?n toffe mannen, ik hou echt veel van hen alledrie. Als ik hier val is hun expeditie ook gedaan... dan mogen ze naar huis gaan. Ik mag hier echt niet vallen... ik moet doorgaan.
Ik stuw mijzelf nog enkele centimeters naar omhoog door mijn voeten en handen in oppositie te duwen. "Komaan Seán! Da is het! Goe bezig!" moedigdt Oli mij aan. Hij wil niet dat ik val. Eindelijk een goede voetgreep. Er is een dunne laag ijs op, maar de greep is vrij positief en biedt voldoende steun. Die haak is nu niet ver meer. Misschien...? Ik neem een setje van mijn gordel en strek mijzelf voledig uit? Clif. Ja! Ik heb hem! Ik voel een vloedgolf van energie die door mijn lichaam stroomt. Mijn vreugdekreet werd blijkbaar enkele honderde meter lager goed ontvangen, want ik hoor een antwoord van Mike en Nico die nog aan de portaledges (hangende bivuac) staan: "Super Seán! Vollenbak, alles geven!" Nu mag ik, voor de volgende tien meter althans, vallen zonder een te groot risico om mijzelf te bezeren. En daar zie ik een kleine uitstekende granietblok waaronder ik mogelijk een goede friend zal kunnen plaatsen. Waouw, nu ben ik tevreden! Volledig heropgeladen! Geen kwestie van nu terug af te dalen, ik heb mij niet zo hard ingespannen om hier op te geven. Ik ga door!

Eerst probeer ik mijn ademhaling te herpakken en mijn hartfrequentie terug te doen dalen. Ik heb hier een goede rustpositie: mijn voeten op een goede steun, mijn rug tegen een met ijs bedekte wand. Het is koud, ik voel mijn tenen niet meer. Ik trek even mijn klimschoen uit, elke voet om beurt en probeer mijn voeten terug op te warmen door er met mijn handen over te vrijven en door er warme lucht op te blazen. Het bloed begint weer te stromen.
Ok, we zijn er weer mee weg, de strijd gaat voort. Ik duw mezelf naar boven in deze bevroren schoorsteen. Het gaat vrij goed. Tien meter hoger en ik bevind mij weer in dezelfde situatie als voordien: bij eventuele val, beland ik waarschijnlijk op Oli 20m lager of een valfactor 2. Gelukkig is er die uitstekende blok. Ik neem een friend van de juiste maat en duw hem onder die blok... Hij past perfect... gered! Ik ?pik? het touw in en geef een harde trek aan de friend om hem te testen... "CRACK!!" het volledige blok graniet breekt af en valt in de richting van Oli. "Caillou!!!" Oli gooit zich opzij en kan het blok nipt ontwijken. Shit ket! Dat was het enige mogelijke zekeringspunt dat ik gezien heb voor de rest van de route! Ik ben volledig radeloos en al mijn moed en hoop storten in elkaar. Het enige dat mij de kracht gaf om door te blijven gaan was dit zekeringspunt en dat is nu samen met het granietblok naar beneden aan het vallen!
Ik kijk wanhopig rondom mij: is er ergens nog een plaatsing? Die barst vanachter in de schoorsteen ziet er zo goed uit maar is volledig verstopt met een compact blauw ijs, zoals bij het ijsklimmen. Spijtig dat ik geen ijsschroeven mee heb! Ik had er nooit aan gedacht om ijsschroeven mee te nemen in een vrijklimroute op rots... "Nico, kan je de ijsschroeven mee naar omhoog brengen" roep ik in de richting van de portaledges. Ik hoor in de verte een "OK". Stel je voor dat ik val, en dat ik onder mijn zekeraar beland zonder mijzelf te veel te bezeren en dat ik nog een kans krijg om deze lengte een tweede maal te proberen, dan zal ik ten minste die ijsschroeven kunnen plaatsen.

Wanneer de haan ?s morgens kraait, kraait hij luid en schril

Ik moet doorgaan, ik heb geen keuze. De enige manier om uit deze situatie te geraken is aan het volgende relais geraken... Er blijven nog 20 meter over en ik zie geen enkele mogelijke plaatsing voor een zekeringspunt.
Man, ik heb schrik. En ik heb dat klote Iers liedje dat zich blijft herhalen in mijn kop. Dat is nog blijven hangen van gisteren toen we onszelf op de portaledge, op 700m hoogte, moesten beschutten van de sneeuwstorm en we onze tijd doorbrachten met het spelen van mondharmonica en fluit. Een zin blijft zich herhalen in mijn hoofd: "when the cock he crew in the morning, well he crew both loud and shrill"... "wanneer de haan ?s morgens kraait, kraait hij luid en schril"...
Wat zou dat kunnen betekenen? Dat ik ga sterven? Nee, het is maar een liedje Seán! Het betekent helemaal niets, in tegendeel het helpt je om niet te veel over die angst na te denken. Luister naar de muziek Seán!

Ik bevind mij 30 meter boven de relais, 20 meter boven mijn laatste zekering (die haak), er zijn geen voetsteunen meer... te veel ijs. Ik moet het breken. Ik begin met een musketon rond mijn vuist op het ijs te slagen. Het is echt sterk en het wil maar niet breken. Ik slaag harder, het begint te barsten... Plots zie ik bloedspatten op het ijs... Ik stel vast dat mijn hand aan het bloeden is, maar door de koude voel ik er niets van. Het kan mij niets schelen, ik wil hier absoluut niet vallen. Ik begin harder te slagen op het ijs met mijn vuist. Het lukt mij om enkele voetsteunen vrij te maken die ik min of meer kan vertrouwen. Ik ga voort in oppositie: mijn rug tegen een met ijsbedekte wand en ik glijd bijna vanzelf naar omhoog wanneer ik op die voetsteunen duw... "Hey, toch een positief punt aan dat ijs: het glijdt goed".

Nog maar enkele meters tot aan de relais... ik heb echt super veel schrik. Ik mag absoluut niet vallen. Ik moet cool blijven zoals "Fonzy". Ik blijf hypergeconcentreerd en nauwkeurig in mijn bewegingen. Nog 1m? nog 50 cm? blijf kalm? JA, ik ben er!! De relais!! Ik ben er geraakt! "Yeeehaaa!!!" Wat een opluchting. Ik hoor de anderen die mij al roepend feliciteren: "Goed gespeeld Seán! Super!" Ik heb juist een volledig met ijs bedekte 6b schoorsteen van 40 meter uitgeklommen met slechts één zekeringspunt! Het is 9u ?s morgens... een mooi begin van een lange dag! "Komaan Oli... de volgende lengte is voor u ket!"

Heel veel dank aan al diegenen die ons gesteund hebben, voor hun vertrouwen en hun hulp bij het verwezenlijken van onze dromen: Belclimb, Klimzaal Bleau, Five Ten, Club Alpin Belge aile Francophone, Imprimerie Leonce Deprez, CAB-BAC, Club Alpin Belge Section du Brabant, Starpole, Seeonee, Entre terre et ciel, Stone Age, AXA, Ets.R. Van den Berg, giftlist, Julbo, Alitalia.

Info & Trailer

Voor meer info en om de trailer van onze film te ontdekken, ga vlug kijken op www.xpedition.be !!

Seán

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren