Beklimming van de Great Trango Tower

Mount Coach in actie

In 2005 startte de Vlaamse Bergsportfederatie met een project om jonge, talentvolle alpinisten op te sporen en ze te trainen tot topalpinist. Dit project is bekend onder de naam ?Mount Coach?. Na een intensieve toelatingstest, hebben we de geselecteerde jongeren gedurende anderhalf jaar getraind en opgeleid. Het programma omvatte rotsklimmen in geëquipeerde en niet-geëquipeerde rotsmassieven (graniet en kalk), touwtechnieken, zomer- en winteralpinisme, modern artif klimmen, watervalijsklimmen, freeride skiën en toerskiën. Nadat ze allemaal bewezen hadden dat het getalenteerde alpinisten zijn, stelde ik voor om gezamenlijk een expeditie te organiseren naar een technische zesduizender. Op 19 juli 2006 stonden we met zijn zessen op de top van de Great Trango Tower (6286m) in de Pakistaanse Karakoram.

De reis naar Noord-Pakistan en Trango Base Camp is niet bijzonder moeilijk, het is vooral een lange en oncomfortabele reis. Na de lange vlucht naar Islamabad en de daarop volgende administratieve rompslomp, wacht je de verschrikkelijke, meer dan 24 uur durende busrit, over de beruchte Karakoram Highway. Vanuit eerder opgedane ervaring (ik heb de Highway ondertussen al vier keer meegemaakt), wisten we dat het geen goed idee was om met het openbaar vervoer te reizen. Ditmaal konden we een eigen minibus huren, waarmee we de kansen om levend in het basiskamp aan te komen aanzienlijk verhoogd hebben.

Na een dag rust in de het stadje Skardu, wacht ons de volgende etappe, een zes uur durende en erg spectaculaire rit per jeep naar het dorpje Askoli, het laatste stukje bewoonde wereld. Hier eindigt de weg en begint de trekking naar het hart van de Karakoram. De route die we zullen volgen is relatief populair, de trekking over de enorme Baltorogletsjer leidt naar het bekende Concordia en naar de voet van de indrukwekkende achtduizenders K2, Broad Peak en de Gasherbrums. De trekking, die bekend staat als een van ?s werelds mooiste trektochten, lijkt ons aanvankelijk saai en langdradig. Het is erg warm en in heel de streek is amper schaduw te vinden. Om dit probleem tegen te gaan, vertrekken we dagelijks erg vroeg, om de hitte van de middag te vermijden. Na drie zware dagen langs de Indusrivier en uiteindelijk over de Baltorogletsjer getrokken te hebben, bereiken we het Trango basiskamp op een hoogte van 4200m. Tegen alle verwachtingen in, was het ook op deze hoogte nog zo?n 35°C warm. Helaas zijn de gevolgen van de opwarming van de aarde ook in de Karakoram voelbaar.

Nadat we ons in het basiskamp geïnstalleerd hebben, verandert het weer al snel. Het blijft relatief warm, maar de blauwe hemel maakt plaats voor bewolking en regen. Ondanks dit weer beginnen we met het omhoog dragen van lasten naar de Boulder, een beschutte bivakplaats, duizend meter hoger in het couloir tussen Nameless Tower en Great Trango Tower. We maken gebruik van deze tochten om een goede route te verkennen door de rotsplaten, die ons hogerop naar de steile noordwand van Great Trango moet leiden. Tijdens deze verkenningen besluiten we dat het mogelijk is om een vooruitgeschoven kamp te installeren boven de rotsplaten, op een hoogte van 5500m.

Het weer blijft aanhoudend onstabiel, met afwisselend buien en opklaringen. Om de tijd te doden, beginnen we met het openen en equiperen van een nieuwe route op een wand vlakbij het meer aan het basiskamp. ?s Avonds leren we de andere expedities in het basiskamp kennen. Drie Zwitsers ondernemen een poging om de westpijler van Nameless Tower vrij te klimmen, drie andere Zwitsers zijn bezig met het vrij klimmen van Eternal Flame en drie Japanners doen een poging op de Sloveense route. Een levendige ruilhandel ontstaat tussen onze Belgische chocolade en het bier dat de Japanners naar het basiskamp hebben laten dragen.

Maar na een week van aanhoudend slecht weer zijn we het beu en besluiten we een toppoging te ondernemen. Het plan verloopt als volgt:
Dag 1: Met een volledige uitrusting klimmen we omhoog naar de Boulder, duizend meter hoger. Dezelfde dag wordt driehonderd meter touw naar de voet van de rotsplaten gedragen. We slapen onder de sterrenhemel op 5100m.
Dag 2: Al erg vroeg vertrekt een team van twee klimmers om de rotsplaten te beklimmen en uit te rusten met vaste touwen. Deze rotsplaten zijn doorsneden met sneeuw en ijs. Op een bepaald punt volgt een passage van steil ijs, gevolgd door een korte, maar delicate vijfdegraads klimpassage. We bevestigen het vaste touw met pitons en abalakovs. Eens het vaste touw geïnstalleerd, volgt de rest van de groep met hun zware rugzakken. Kamp 2 wordt geïnstalleerd op 5500m. Een smalle rotsrichel biedt net voldoende plaats voor onze twee tenten en we brengen hier de nacht door. In geval van slecht weer, bieden de vaste touwen een snelle en veilige terugtocht.

19 juli 2006, topdag. Na een korte nachtrust vertrekken we om drie uur 's ochtends. Het weer is niet super, maar het kan ermee door. Onmiddellijk boven kamp 2 wordt het ijs steiler dan 50°. We klimmen onderlangs Little Trango Tower en moeten daarna een gevaarlijk couloir van losse rots en ijs oversteken. Na dit onverwachte obstakel, volgt een steile ijsgraat die ons naar een kleine col leidt. Op een hoogte van 5800m kunnen we een blik werpen in de indrukwekkende oostwand van onze berg. Sommige waaghalzen doen hier een base jump naar de tweeduizend meter lager gelegen Dunge gletsjer. We houden een korte pauze voor we ons aan de gevaarlijke traverse naar de steilste passage van de route wagen. Door een gevaarlijk steile ijswand, traverseren we tot onderaan een bijna loodrechte ijshelling. Een vijftigtal meter is 80° steil, maar ook de rest van de wand moet frontaal beklommen worden. Voorklimmen in steil ijs op 6000m, met links van je die indrukwekkende oostwand, is een bijzondere ervaring! Nadat we enkele honderden meters frontaal geklommen hebben, wordt het wat minder steil. Boven ons lijken enkele enorme spalten de weg naar de topgraat te blokkeren. Maar met wat geluk vinden we een verborgen sneeuwbrug die ons over deze hindernis helpt. Op 6230m bevinden we ons op een klein plateautje waar we overleggen hoe we de laatste moeilijke passage gaan beklimmen. Een touwlengte van 80° steil rijpijs leidt naar de topgraat, met een fragiel ogende wacht. Daar wacht ons de top die amper vijftig meter boven ons, toch onbereikbaar lijkt. Het weer is ondertussen verslechterd en twijfel kruipt in de gelederen. Ik beslis snel om door te klimmen, we gaan die top niet laten schieten! Alleen An besluit om op dat moment niet verder te gaan, een beslissing waar ze later spijt van zal krijgen. De hoogtemeter geeft te laag aan, waardoor ze denkt dat de top nog veel verder ligt en bovendien wil ze niet in de problemen komen tijdens de afdaling, het lijkt een verstandige beslissing. Ook ik realiseer me dat de afdaling technisch zeer moeilijk zal zijn, waarbij elke misstap de dood tot gevolg zou hebben. Steil ijs afklimmen zonder degelijke beveiliging is een hachelijke onderneming? Maar ik heb vertrouwen in het technische kunnen van de expeditieleden en begin met de vier anderen aan de laatste klimpassage.
Om 09.30 staan we met zijn vijven op de top, 6286m. Het uitzicht over de Karakoram Range wordt ons deels ontnomen door een dikke wolkenlaag. Hierdoor kunnen we niet genieten van het zicht op K2, Masherbrum en andere machtige bergen. Gelukkig hebben we nog een prachtig zicht op de Baltorogletsjer en zijn omgeving. Na de verplichte fotosessie, beginnen we aan de afdaling.

Het afdalen is delicaat en vergt veel concentratie. Door de lengte van de afdaling en de ijscondities, is het niet mogelijk om alles met touw te beveiligen. De meest ervaren klimmer van elke touwgroep daalt als laatste af en houdt het touw gestrekt. Een groot deel van het afklimmen gebeurt frontaal, enkel de steilste passage dalen we af op abalakov. Maar dankzij beheerst en gecontroleerd afdalen, bereiken we vroeg in de namiddag de veiligheid van kamp 2. Tevreden met ons succes, genieten we de rest van de namiddag van het spectaculaire uitzicht. Nameless Tower is zo dichtbij dat we hem wel konden aanraken en aan de overkant van de Trangogletsjer domineert Uli Biaho de horizon.

Uitgeslapen, dalen we de volgende dag in één keer af naar het basiskamp. Een team van twee klimmers volgt kort na de rest om de vaste touwen te verwijderen. Al dit materiaal wordt naar de boulder gedragen, waar we alles moeten herverdelen. Uiteindelijk dalen we met topzware rugzakken de hele puinhelling af tot aan het meer.

Bij aankomst in het basiskamp wacht ons een aangename verrassing. Gedurende de hele beklimming zijn we in radioverbinding met onze gids Hatam gebleven. Daardoor wist hij precies wanneer we weer beneden zouden zijn en de koks van de andere expedities hadden voor ons frieten gebakken! We worden uitbundig ontvangen en de frieten smaken overheerlijk. Alleen jammer dat er geen frisse pint bij was, maar in dit geval was green tea ook niet slecht. We kruipen er al vroeg in, alleen An blijft nog lang wakker, ontevreden met het feit dat ze amper 50m onder de top teruggekeerd is.

De volgende ochtend voelt ze zich nog steeds ongemakkelijk en ik stel aan haar voor om een tweede poging te ondernemen. We hebben nog een paar dagen over, vooraleer de dragers weer aankomen. Christophe biedt aan om mee te gaan, in de hoop dat we beter weer hebben, om nog wat beelden te kunnen maken. Zo gezegd, zo gedaan. Snel pakken we onze rugzakken weer in, deze keer gaan we in alpine stijl, met zo weinig mogelijk gewicht. Dezelfde middag klimmen we nogmaals het hele eind door het couloir en over de rotsplaten tot aan kamp 2. Hans helpt met het dragen van An?s rugzak tot aan de boulder. Zonder vaste touwen beklimmen we de rotspassages in een driemans touwgroep. Nog geen dag nadat we kamp 2 verlieten, zijn we alweer terug. Deze keer slapen we onder de sterren, zonder tent. Stilletjes hoop ik dat we een tweede keer de top kunnen halen, maar ik besef dat onze kansen minimaal zijn. We zijn onvoldoende hersteld, na verschillende dagen klimmen op grote hoogte en weinig rust. Ook mentaal is de wil om de top te bereiken minder groot, we hebben hem immers al beklommen. Desondanks gaan we vroeg slapen om de volgende ochtend onze tweede kans te wagen.

Wanneer we om 3 uur ?s ochtends weer klaarstaan, is het weer niet bijzonder beter, het is alleen wat warmer. Het klimmen op de eerste steile helling verloopt moeizaam, ons afdaalspoor is uitgesmolten tot reuzentreden. Rondom ons horen we overal water lopen van het smeltende ijs. Bij dageraad staan we weer onderaan Little Trango Tower en zijn we amper driehonderd meter hoger geklommen. We nemen unaniem de verstandige beslissing om terug te keren. Verder gaan in deze omstandigheden heeft geen zin. Misschien halen we de top nog, maar dan zouden we daarna niet meer de kracht hebben om weer veilig af te klimmen. Hoewel An net niet op de top gestaan heeft, bewees ze haar doorzettings-vermogen toch door deze extra inspanning. Twee dagen voordien stond ze nog op 6230m, is ze veilig de hele berg weer afgeklommen, om de volgende dag alweer 1500m omhoog te klimmen, op deze toch wel technisch uitdagende berg. Na deze opmerkelijke krachttoer kan ze alsnog met opgeheven hoofd terugkijken op een geslaagde expeditie. Aan alle criticasters: doe het ze maar na!

Na de laatste keer de lange afdaling ondergaan te hebben, komen we uitgeput aan in het basiskamp. Geen frieten deze keer, maar dat kan ons niet schelen, we vallen al snel in een diepe slaap. Toch vieren we die avond nog ons afscheid van de berg. Samen met de Pakistani en de Japanners bouwen we een heuse beach party! Met enkel een kampvuurtje en een plastieken vat als drum, beleven we een unieke avond. Zonder alcohol, maar met zang en dans kom je ook al een heel eind!

De laatste dag in het basiskamp besteden Stijn en ik aan het afwerken van onze nieuwe route. Na 250m en zes touwlengtes van uitstekend 6e graad granietklimmen zijn onze haken op. Op elke standplaats hebben we een spit gezet, zodat terug afdalen geen probleem is. Met het gedachtegoed van Val di Mello in het achterhoofd, noemen we de route ?Oceano Trango? (Informatie op www.mountcoach.be). De rest van de dag maken we vol met het herorganiseren en inpakken van onze uitrusting, klaar om de trekking terug naar de bewoonde wereld te doen. In slechts twee dagen bereiken we Korophon, een kampplaats vlak voor Askoli. Ondanks de hitte, leggen we 30km af in één dag. De derde dag moeten we voorbij Askoli naar het volgende dorpje stroomafwaarts, want de weg is voor een deel weggespoeld door het hoge water. Hier staan drie jeeps klaar, die ons dezelfde dag nog naar Skardu brengen.

De laatste week in Pakistan brengen we door in het dorp van onze gids, waar we wat op adem kunnen komen. Ze zijn daar erg gastvrij en we worden dagelijks uitgenodigd om te komen eten. We verblijven in een viskwekerij en eten zelfs verse forel, klaargemaakt op Marche-les-Damse wijze. Heerlijk! Zwemmen, lezen en klimmen, de dagen gaan snel voorbij. We reizen terug over de Karakoram Highway naar Islamabad, waar we nog een paar dagen de toerist uithangen. Wanneer we terug naar huis vliegen hebben we nog een paar souvenirs mee? in onze buik!

Sanne Bosteels, Coach
Christophe Bingham, Coach

An Laenen, 19
Hans Mariën, 26
Jasper De Coninck, 17
Stijn Dekeyser, 24

Meer info

www.mountcoach.be

Partners van de expeditie

Traxs, The North Face, Black Diamond, Macpac, VBSF, BVlB, LBV, NKBV en het Trainingscentrum voor Commando's.

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren