Klimmalaya 2006

Beklimming van de Koa-Rong II

In augustus 2006 ondernamen 6 jongeren van het Klimmalaya-jongeren alpiene team, gesteund door Lut Vivijs en berggids Jan Vanhees, een expeditie naar de Indische Himalaya. Ondanks het slechte weer slaagden ze erin om in twee touwgroepen via 2 routes de Koa-Rong 2 (6194m) te beklimmen.

Op 1 augustus komt het volledige team samen in Delhi. Een tweedaagse busrit brengt ons op de bergpas van waaruit we zullen vertrekken naar het basiskamp. Na een kleine dag wandelen vinden we, op een gletsjermorene op ongeveer 4800m, een geschikte plaats voor ons basiskamp. Een paar dagen later doen we onze eerste verkennende tocht naar de gletsjer die ons naar de Koarong-keten voert. Na een lastig stuk op de morene zetten we voet op de gletsjer. Deze is een stuk makkelijker om te stappen. Op ongeveer 5100m beslissen we om daar een depot aan te leggen, d.w.z. dat we een deel van het materiaal dat we nodig hebben om nadien de hoogtekampen op te bouwen op een markante plaats op de gletsjer achterlaten. De tocht tussen de depot en het basiskamp zullen we verschillende keren moeten afleggen. Aangezien het op de morene moeilijk lopen is, proberen we bij onze terugkeer het makkelijkste traject te markeren met ?steenmannetjes?.

De eerste twijfels over het weer steken de kop op: de paar dagen dat we nu in dit gebied zitten heeft het al telkens een deel van de dag geregend en was de zichtbaarheid erg beperkt. Dat maakt dat we eigenlijk nog niet veel hebben kunnen zien van de bergen die we zouden beklimmen? In afwachting van goed weer maken we een aantal acclimatisatietochten op de eenvoudige bergen (tot 5600m) rond ons basiskamp. Op 10 augustus kunnen we dan uiteindelijk toch verder gaan dan onze depot en kunnen we na het beklimmen van een ijsval onze expeditietentjes opzetten op ongeveer 5600m, ons kamp 2. De gletsjer is uiteraard niet volledig vlak en we beginnen met tussen twee gletsjerspleten een plateau te effenen voor de tenten. Op deze hoogte is dit een hele karwei en iedereen is tevreden als hij uiteindelijk in de tent ligt. We hopen de volgende dag misschien een toppoging te kunnen wagen. Het weer gooit echter opnieuw roet in het eten en we zijn gedwongen terug naar het basiskamp af te zakken. Na een welkome rustdag doen we nogmaals de aanloop naar kamp 2. Deze keer zijn de weergoden ons wel gunstig gezind. Op 15 augustus kunnen we eindelijk beginnen aan de langverwachte beklimming. Na drie uur komen we aan op de col tussen KR2 en KR3. Oorspronkelijk waren we van plan om de KR3 te beklimmen maar van hieruit ziet die er toch een stuk steiler uit dan verwacht en we verkiezen om met KR2 te beginnen.

De cordée van Jan, Lut, Stijn VR en Benny kiest ervoor om de berg te beklimmen via de zuidoost-kant. Stijn VDD, Wim en ikzelf denken dat de zuidwest-zijde de makkelijkste is. Wij kiezen er dan ook voor om deze route te volgen om onze eerste ervaring boven de 6000m op te doen. In het eerste deel moeten we dan onder de berg door traverseren. We stappen goed door, nochtans heb ik de indruk dat we niet snel vorderen. Schuin achter ons zien we onze collega?s al een stuk in de zuidoost-wand zitten. Van hieruit hebben we geen goed overzicht op de route die wij willen doen. Even steken de twijfels de kop op: hebben we er wel goed aan gedaan deze kant van de berg te kiezen? Een beetje verder doemt de eerste hindernis reeds op: de rimaye. Wim en ik geven Stijn meer touw en zetten ons schrap voor een eventuele val van Stijn. Terwijl wij het touw gespannen houden, probeert Stijn of hij erover geraakt. De sneeuw ziet er onstabiel uit maar het lukt vlot om erover te geraken. Na de rimaye volgt er een steiler stuk: we binden terug kort in en nu vorderen we goed. Gelukkig, want de hoogte laat zich voelen. We proberen op onze ademhaling te letten en een geschikt tempo te vinden om zodoende niet in ?t rood te gaan of anaëroob te klimmen. Dat neemt niet weg dat we toch af en toe een pauze moeten nemen. We merken dat het hier toch anders klimmen is dan in de Alpen. Vanaf de col tot de top is het ?maar? 400m stijgen. In de alpen zouden we een beklimming van een vergelijkbare moeilijkheidsgraad zonder rusten en op een uurtje afwerken, hier is het wel even anders.

De tweede hindernis komt in zicht: een gendarme die precies uit nogal brokkelige rots bestaat verspert ons de weg. We beslissen om deze langs rechts te omzeilen en komen in diepere sneeuw terecht ondanks dat dit een steil stuk is. Voorzichtigheid is geboden en we zijn uiterst geconcentreerd. Al een tijdje vroegen we ons af of het hoogste zichtbare punt wel de top zou zijn, dan wel dat het maar een voortop is en dat er ons nog een stuk meer te wachten staat. Van hieruit denken we te kunnen besluiten dat het de eigenlijke top is en daar zijn we niet rouwig om, ondanks de schitterende beklimming. Eindelijk komen we op de 6194m-hoge top aan. Ondanks dat de beklimming volledig in sneeuw was eindigen we op een rotstop. Stijn en ik rapen een paar mooie stenen op en steken ze in onze zakken, een tastbaar aandenken aan deze fantastische klim. We merken dat het een dubbeltop is en dat onze teamgenoten op de andere top staan. We klimmen naar elkaar toe en kruisen elkaar (met de nodige felicitaties, schouderklopjes, emoties?) ergens tussen de twee toppen. We spreken af om allen langs de zuidwest-graat terug af te dalen omdat de zuidoost-graat tot 55° is, en deze kant minder stijl is.

De afdaling verloopt ondanks de slechte sneeuwcondities goed. Verschillenden van ons hebben gemerkt dat gletsjerspleten een wezenlijk gevaar zijn maar dat je steeds op je klimmaten kan rekenen. Een paar uur later liggen we voldaan terug in de tent, waar we proberen zoveel mogelijk vocht op te nemen na deze inspanning.
De cordée van Jan, Lut, Benny en Stijn VR beslist om de volgende ochtend vroeg terug af te zakken naar het basiskamp. Het lijkt hun gezien de weer- en sneeuwcondities niet zinvol nog langer in dit gebied te blijven. Stijn VDD, Wim en ikzelf kiezen ervoor om nog wat af te wachten in de hoop nog wat beklimmingen te kunnen doen. Wij blijven nog een nacht in kamp 1, en hopen de dag nadien nog iets te kunnen doen. We zetten onze wekker al vroeg. Zo hopen we, door de lagere temperaturen ?s morgens, nog betere sneeuwcondities te hebben. We steken ons hoofd net buiten de tent en zien dat alles volledig dicht zit met laaghangende wolken. We beslissen de wekker een uur later te zetten. Na een uur herhaalt dit scenario zich, en nadien nog een keer of 3. We besluiten dat een beklimming er vandaag niet meer in zit. We beslissen om ook naar het basiskamp te gaan om wat uit te rusten en nog eens goed te genieten van het fantastisch eten dat de kok ons elke dag voorschotelt. Na anderhalve dag rust vertrekken we terug, voor een laatste keer, naar kamp 2.

De volgende dag staan we om 2u op en komen we rond 5.30u aan op de col. We beginnen aan de beklimming van de indrukwekkende KR3. We passeren de eerste twee voortopjes waarbij we een steile sneeuwpassage moeten overwinnen. De zon is er nu doorgekomen en de temperatuur is aangenaam, met alle nefaste gevolgen voor de sneeuwcondities. We beginnen serieus te twijfelen. Het laatste stuk van de beklimming ziet er erg steil uit (meer dan 60°) en door deze condities kunnen we geen ijsschroeven plaatsen. Dit maakt dat elke misstap fataal kan zijn en dat werkt op ons gemoed. Na een kort overleg kiezen we er voor om terug af te dalen. Het vooruitzicht dat we via dezelfde steile wand terug zouden moeten afdalen zonder deze op een of andere manier te kunnen afzekeren heeft de doorslag gegeven. Hoewel we allemaal overtuigd zijn dat we de juiste beslissing nemen, zijn we erg ontgoocheld. De top leek dichtbij en lonkte. In de afdaling naar de col wordt weinig gezegd, iedereen zit met hetzelfde gevoel. We hebben aan den lijve ondervonden dat Confucius het bij het rechte eind had: dat ervaring de bitterste manier is om iets te leren (naast navolging als de gemakkelijkste en nadenken als de edelste manier).

Door onze vroege start zijn we al om 8u terug aan de col. We beslissen nogmaals de KR2 te beklimmen maar deze keer via de route die onze teamgenoten een aantal dagen voordien deden. Ondanks de zware fysieke inspanning (door de combinatie met de poging op KR3) wordt het echt genieten. Door via de 55°-helling naar boven te gaan hebben we toch het gevoel een iets of wat technische beklimming te hebben gedaan, zoals onze bedoeling was. Het is mooi, open weer en we blijven lang op de top. Daar overleggen we wat we de volgende dagen op het programma willen zetten. De combinatie van minder goede condities en het feit dat we ons met 3 (zonder andere expedities of cordées in de buurt) kwetsbaar voelen in deze immense bergketen maakt dat we de knoop doorhakken. We nemen de moeilijke beslissing geen verdere beklimmingen te doen. De volgende dag breken we het kamp 2 af en volgen voor de laatste keer het voor ons nu vertrouwde pad naar het basiskamp.

Een schitterende trekking door het Chandratal brengt ons na twee zware dagen terug in de bewoonde wereld.

Brenda De Fré

Meer info

www.klimmalaya.be

Partners van de expeditie

The North Face, Alitalia, Five Ten, Kariboe, Grivel, Namaste Alpinisme, Foto Nelissen, Avventura, Haglöfs

 

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren