11-3-2002

Climb 2002

De wedstrijd

In 1998 pootte de organisatie van het Belgisch Kampioenschap Moeilijkheidsklimmen reeds haar tenten neer in klimzaal Face Nord te Mons. De overwinning ging toen naar Michel Van Eynde, gevolgd door Johan Mus, Jean-Pol Finné, Frédérique Sarkany en op de vijfde plaats de toen nog groene Jérôme Abraham, op de achtste plaats Nicolas Favresse.
Voor velen was het op voorhand duidelijk dat de titelstrijd bij de heren tussen deze laatsten zou gaan, al had Johan Mus blijkbaar goede herinneringen overgehouden aan zijn tweede plaats in 1998: het is van toen geleden dat hij nog aan een climb deelnam en hij was ook nu van de partij.

Maar eerst de damescompetitie

Als je ziet dat Muriel Sarkany op de startlijst staat, is het bijna vanzelfsprekend dat ze ook de overwinning haalt. word, zoals de Amerikanen zeggen.

Laten we de andere klimsters echter niet vergeten. Face Nord staat blijkbaar garant voor een ruimer deelnemersveld bij de Dames Senioren: afgelopen zondag zagen we er 7 aan het werk, bij de vorige edities telkens 4 of 5, en o verwondering bij de uitgave van 1998 in diezelfde klimzaal waren 8 dames op het appèl.

Kim Anthoni is, na Muriel, de beste Belgische klimster en op internationaal vlak, vooral boulderen, haalt ze meer dan behoorlijke resultaten. Werd ze vorig jaar nog nationaal kampioen, afgelopen zondag was ze niet in goede vorm.

Vanessa Leroy liet zich dat geen tweemaal zeggen en klom overtuigend tot aan Kim's laatste greep. Een mooi gevecht onder de ton in het grote dak van de klimzaal, bracht haar zelfs één plusje verder dan Kim.

Wat moet er worden van Chloë, wanneer haar oudere zus Alix Graftiaux nu reeds de tweede plaats in beslag nam. Zoals geweten is de jongste van de zusjes Graftiaux nog verbetener op competitieklimmen gericht dan Alix, al mag ze wegens haar leeftijd nog niet met de senioren meeklimmen.
Alix klom een beetje vuil maar wel effectief door het grote dak, wist ook de ton te overwinnen en klom drie grepen verder dan Vanessa.

Spijtiggenoeg geen top voor Muriel Sarkany, ook al moest ze een zware fout begaan om dit kampioenschap niet te winnen. Volgens de wedstrijdjury klom ze de 7c+ route voor 44/46 grepen, al leek het mij eerder dat ze naar de eindgreep jetteerde.

Bondage is niets voor heren

De routebouwers bezorgden het talrijk opgekomen publiek een mooi spektakel. De klimzaal leent zich dan ook dankbaar voor het uitzetten van atletische routes: een flauwe overhang om in de route te komen, gevolgd door een driemaal golvend dak om de eerste verzuring te bevorderen, korte vertikale plaat voor het fijnere vingerwerk, de gevreesde ton waar je slingerend als een bonobo het beste doorkomt en als uitklim een half doorgesneden omgekeerde vierzijdige pyramide.

Hoofdroutebouwer Christian Rolfs had een, voor veel klimmers fatale, inschattingsfout gemaakt in de sequentie onder de ton: doordat de mannelijke finalisten een halve draai, in horizontale én verticale richting, rond hun eigen as moesten maken, kwam het touw in een zeer ongemakkelijke positie rond het bovenlichaam gedraaid zitten, in het geval van Jonathan Thomas zelfs rond de nek, en bezorgde hen een zeer ongemakkelijk gevoel. Jonathan viel gelukkig vrij los uit de route, Marius Oniga vertrouwde het helemaal niet meer en staakte, als gevolg van deze positie, zijn klimpoging, op dezelfde plaats als Olivier Coenen.

Een ander minpunt van de wedstrijd was, voor de zoveelste keer, de onhandigheid van sommige zekeraars. Wanneer gaat men deze mensen eens degelijk opleiden zodat de klimmers tenminste van hén geen last hebben? Vandaag was Ben Roose hun grootste slachtoffer. Ik kijk al uit naar de volgende editie van Goldfinger om nog eens een staaltje degelijk zeker-werk te zien.

Ook al wordt hij dit jaar slechts 32, Johan Mus, dé man met de grootste wedstrijdervaring aanwezig, mag je al een ouwe rot noemen. Ogenschijnlijk onvermoeid klom hij tot voorbij de ton, al had hij daar een tikkeltje last mee, maar moest het onderspit delven op de uitklim, 'ik was kapot' zei hij, en dat geloven we gerust. Drie knappe klimmers van pakweg 10 jaar jonger klommen hem voorbij.

Op de zijwand van de uitklim had Christian een venijnige doorsteekpas geplaatst, zo eentje die je fataal kan worden als je niet meer oplet of tezeer vermoeid bent. Was het onoplettendheid, vermoeidheid of misschien wanhoop, dat weten we niet, Olivier Favresse probeerde de pas met een blokbeweging over te slaan, maar met slechte afloop.

Jérôme Abraham sloeg de doorsteekpas op dezelfde, echter succesvolle, wijze over maar schatte de daarna komende inbouw-bidoigt verkeerd in. Het moet wel gezegd worden, hij klom werkelijk impressionant: als enige klimmer slingerde hij zich door het gedeelte onder de ton, zonder gebruik te maken van zijn voeten. Een publiek weet dit steeds te appreciëren.

In de halve finaleroute kwam Nicolas Favresse niet verder dan een gedeelde zesde plaats, wegens onvoldoende opwarming. De zwarte 7c+ route werd door de klimmers als even zwaar als de finaleroute gekwoteerd. Mocht de wedstrijd hierna gestopt zijn, was de uitslag heel wat anders geweest en had Johan Mus wederom een tweede plaats te Mons behaald.
Wishfull thinking, want de finale route stond als hoofdschotel op het menu. Nicolas kwam maar liefst negen en een halve pas verder dan Jérôme, hij klom mooi en rustig, kortom cool...

De uitslagen

• benjamins: meisjes, jongens
• miniemen: meisjes, jongens
• kadetten: meisjes, jongens
• junioren: meisjes, jongens
• senioren: dames, heren

Geert