Op de Ojos del Salado zijn er 2 refuges aanwezig. Deze zijn geplaatst omdat er ooit een helicopter neerstortte met een of ander belangrijk iemand. Voor de redding bracht men 2 containers naar boven, ter hoogte van 5100m en 5750m.
Denk aan het milieu. Denk na voor je print!1-5-2000
door Liesbet Willocx
De Ojos del Salado is gelegen in het noordelijk deel van Chili. Je vertrekt vanuit de stad Copiapo met een 4x4 pick-up naar Laguna Verde. Van hieruit kan m'n mooie acclimatisatie tochten maken en daarna genieten van de warmwaterbronnen. Aangezien de berg op de grens ligt van Argentinië en Chile is er een permit vereist. Deze is gratis en m'n kan hem verkrijgen in Santiago en Copiapo.
Op de Ojos del Salado zijn er 2 refuges aanwezig. Deze zijn geplaatst omdat er ooit een helicopter neerstortte met een of ander belangrijk iemand. Voor de redding bracht men 2 containers naar boven, ter hoogte van 5100m en 5750m.
M'n trip startte vanuit Copiapo met een 4x4 pick up naar het oude politiestation. Daar aangekomen had ik het gezelschap van vier Chilenen, twee Zwitsers die met de fiets gekomen waren en één Oostenrijker. 's Avonds kregen we bezoek van de carabiñeros (douane). Eéntje had me gezien aan de controle en wou nog eens goededag komen zeggen. Met als gevolg een hele reeks vragen voor me.
Aangezien ik goed geacclimatiseerd was, had ik alleen maar te wachten op een auto die naar de eerste refuge reed. Je moet wel wat geluk hebben, de ene dag komen er drie auto's en de andere geen enkele. Wij hadden het geluk dat er een auto met geologen passeerde. Na een lange babbel, hoofdzakkelijk met de vier Chilenen besloten ze om de volgende morgen de hele groep naar de eerste refuge te rijden.
De volgende dag arriveerden ze om 11u. De auto zat volledig vol met de drie geologen, één Oostenrijker en ik binnen in de auto, en vier Chilenen plus bagage in de bak van de pick up. Na een uurtje rijden, kwamen we aan in de eerste refuge. Op dat moment waren er motorrijders aanwezig die met de motorfiets tot op een hoogte van 6400m geraakt waren. Ze vertelden ons dat dit een wereldrecord was.
Een dag later maakten we een portage naar de tweede refuge. Van hieruit onderneemt men de eigenlijke topbeklimming. Om 4.30u. stond ik helemaal alleen klaar voor de start van de topbeklimming. De Chilenen hadden nog geen goede acclimatisatie en de Oostenrijker had de dag ervoor de top beklommen.
Er was een lichte wind aanwezig en het was vrij koud. De eerste uren stap je over een zanderige weg, vol met losse stenen. Daarna maak je een traversee over sneeuw en ijs die gevolgd wordt door de zogenaamde canaleta. Dit is een geul van ongeveer 40º die gevuld is met grote losse stenen en sneeuw. De laatste 40m zijn het mooist. Hier moet men een heel gemakkelijke klim (3+) doen. Er is gefixeerd touw aanwezig zodanig dat je je eventueel kunt beveiligen. Op de top was er een lichte bries aanwezig. Het was een prachtige klim. Ik spendeerde er een half uurtje en schreef mijn naam in het boek en geniette van het uitzicht.
De reis terug naar Copiapo was al even spannend dan de beklimming. Ik had afgesproken met de Chilenen dat ik met hun zou meerijden. Eén dag vroeger dan gepland arriveerde er een auto die terug naar Laguna Verde ging. Drie van onze groep reden mee naar Laguna Verde en de andere gingen een toppoging ondernemen zodanig dat we ze de volgende dag konden oppikken. De auto van de Chilenen arriveerde de volgende dag. De chauffeur zei dat hij een beetje loco (gek) was. Ja, dat kon ik merken. Ik was heel blij wanneer we aankwamen. Nu bleek dat de Chilenen een dagje meer nodig hadden dan voorspeld dus besloot de chauffeur naar de tweede refuge te rijden Hier ging het helemaal mis met als gevolg dat de bezinepomp kapot was. Ik besloot dan maar om met een Fransman terug naar de Laguna te gaan.
Later kreeg ik een lift van een Argentijns gezin waarvan de man blijkbaar niet genoeg geslapen had. Hij reed de berm in en nam enkele markeringspaaltjes mee. Uiteindelijk toch veilig en wel in Copiapo aangekomen.