Denk aan het milieu. Denk na voor je print!5-10-2013
De geheimen van artifklimmen
jean-louis wertzZodiac. Het is geen boot doch wel de puurheid van verticale barsten in een vallei waar To-to-kon oo-lah koning is.
Ik wordt liefst niet al te veel herinnerd aan de eerste en laatste keer dat ik aan het artiffen ging! Voilà, maar goed, ik zal het jullie maar vertellen. Het was in Pépinster in Le Vieux Boucau. Een route die ik honderd procent van buiten kende voor het vrijklimmen. Maar ik heb de route dus ook al artiffend geprobeerd. Niets gevoel, vergeten een beveiliging in te klippen, val niet ver van de grond, paniek wanneer je een coinceur zijn vorm ziet nemen na in een barst gestoken geweest te zijn. Dat nooit niet meer. Te veel schrik!
Later, hoogstwaarschijnlijk ten gevolge van een avond aan de toog, vond ik me terug aan de voet van Zodiac in Yosemite! Een route die ik ga proberen in... artif! Een grappig idee, vinden jullie ook niet, een route meter voor meter opklimmen eenvoudigweg door metaal in de rots te steken om je er nadien aan op te trekken. Ik sprak me moed in met de gedachte dat graniet veel meer aangewezen is voor het artiffen dan kalk. Het vooruitzicht bij tijd en wijlen een goede piton te kunnen steken deed me zekerder voelen. In uiterste nood, natuurlijk, want we wouden deze route proper klimmen. Het is te zeggen, met friends en nuts die de rots niet beschadigen.
Na de eerste dag hebben we de eerste twee lengtes voorzien van vaste touwen en dit alles met het overwinnen van mijn grootste angsten bij een passage op twee copperheads. Alsof je aan de muur probeert te blijven hangen met kauwgom... Buiten deze passage was de route perfect veilig om leke soort protectie te steken. De tweede dag bevinden we ons aan de tweede relais voor een avontuur dat 7 nachten zal duren met drie haulbags voor 2. Daarin onder andere boeken, een schaakspel en 3 liter wijn om de lange winteravonden door te komen. Want jawel, we zijn half december 2006. De weersvoorspellingen kondigen slecht weer aan voor maandag en donderdag. Ideaal, ik hou van het idee om rustig en droog de sneeuw te zien vallen. En toeval wil dat het midden van Zodiac, doordat de lijn door een soort van verticaal staand soepbord loopt, volledig beschut is van sneeuwval.
De route werd een groot succes. We slaagden er in om op tijd van de sneeuw beschut te zijn en in die tijd leerden we ook enorm veel over dit trager lopend klimspel bij. Ik vergeet bijna enkele anekdotes. Naast een episode waarin een opwaartse wind de sneeuw naar de portaledge joeg met een goede sneeuwballensfeer als gevolg won ik ook verschillende keren bij het schaken. Toen we op de top arriveerden was de sneeuw bijna volledig weggesmolten. Ik heb dagenlang gevloekt omdat ik mijn winterbroek in de auto vergeten was en toen bleek ze onderaan in mijn slaapzak te steken. Ik nam een nachtelijke val van een tiental meter, gillend als een meisje en met friends die deathride speelden langs het touw. Ik ben de Ball nut die me hield nog steeds dankbaar en gaf die dan ook cadeau aan Sean Villanueva (daar was ik makkelijk vanaf), ik lukte er in om langs ‘gouttes d’eau’ te gaan eerder dan copperheads te plaatsen (grote overwinning). En de derde haulbag, die smeten we naar beneden met de fly als parachute, perfecte landing ( ps : ten zeerste verboden, zeker als er volk onder u zit...). Nu denk ik dat je zo ongeveer alles weet ;-)
Ja, Zodiac op het El Capitan massief is prachtig en perfect om te starten met het artiffen. De lijn loopt op deze granieten muur, rechts van de bekende "Nose" met op de top een machtig uitzicht over de "Half Dome". Als beginners hadden we een gemiddelde van 3-4u per lengte en dus 2 à 3 lengtes per dag. Ik denk dat het evenredig was aan de hoeveelheid wijn die ons nog restte...
Vrienden lezers,
Dank aan u en zeker ook aan mijn partner in crime Nico Favresse.
Jean Louis