Bleau Open Teams 2009

Zondagochtend is in het winterseizoen zeker niet mijn meest favoriete ochtend en dat ik de enige niet ben bleek uit het feit dat ik met mijn vijf minuten te laat de laatste niet was op de plaats van afspraak. Uiteindelijk vertrokken we met een dikke 20 minuten vertraging dan toch naar het Gentse. Omdat we onderweg nog iemands vergeten klimschoenen zijn gaan oppikken kwamen we rijkelijk te laat op de wedstrijd aan. En dat was best wel overweldigend. De Bleau Open Bouldering Sensation trekt steeds veel volk en resulteert in een indrukwekkende krioelende massa. Op de Bleau Open Teams leek dat nog eens overtroffen te worden.

Omgekleed en uitvoerig met alcoholstift getatoeëerd vliegen we er al snel in. Dat een van onze teamleden ziek gevallen was bleek geen groot probleem. De vervanger was snel gevonden en ook andere ploegen hadden wat meer of minder tactische wissels van teamleden doorgevoerd. En toen was het boulderen geblazen.

Toen twee van het team een eerste boulder getopt hadden kwamen we tot het besef dat de derde niet meer naar boven moest. Twee is immers voldoende voor de punten. Eenmaal dat tot ons doorgedrongen was leidde het tot een kleine tactische shift. We hadden al kostbare tijd verloren met ons zondagochtendgevoel, de opwarming moest dan maar zo efficiënt mogelijk. Door de grote massa splitsten we ons al snel op om ieder wat rond te zoeken wat zo zijn boulders zouden worden. Sommige teams werkten de volledige namiddag nauw samen en bezetten als het ware een boulder tot ze die uitgeklommen hadden. Omdat we met onze vertraging niet mee in dat roulement zaten zochten we dus elk onze stijl van boulders uit en wrongen we ons er hier en daar eens tussen. We kwamen elkaar wel tegen om de to do's te overlopen...

De routebouwers waren er in geslaagd om weer maar eens alles uit de Bleau te halen wat er te halen valt. Stevige overhang-boulders kon je afwisselen met de dalboulders en uitklim’monsters’ die de zaal zo eigen zijn. Voor de liefhebbers was er een jeté-boulder vanop twee micro-bidoigts, boulder één bestond uit twee grepen: een grote startgreep op 20cm boven de grond en een voetsteun 15cm lager, de twee verticale boulders rechts en links vanachter in de zaal maakten het de powerklimmers weer wat moeilijker en nu eens was het de eerste pas waar de moeilijkheid zat, dan weer was het de laatste pas en/of de uitklim die je de nek om deed.

Het was dus zeer gevarieerd en aan de reacties te horen voor zowel mannen als vrouwen, groot en klein, een zeer geslaagd evenement. Een concept met toekomst waar de teambelangen inderdaad resulteren in een andere manier van samen klimmen en aanmoedigen. Dat het bij momenten zeer druk was kunnen we enkel bevestigen. Klimmers en niet-klimmers door elkaar maakte het soms tot een krioelende mierennest, zeker bij ‘trechters’ als bij die stapel rugzakken aan de ingang van de zaal… Soms werd er lustig onder klimmers door gewandeld, of zelfs gestaan om een andere klimmer in een andere boulder aan te moedigen, de risico’s van menselijke ‘caillous’ ten spijt. Soms toch verbazingwekkend hoe achteloos sommige boulderaars daarin zijn.

Maar alleszins, de drukte woog niet op tegen alle positieve kanten van het evenement. Dus…
…tot op de volgende editie!

Tijl

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•