Hungaria Open Blokwedstrijd

Na het succes van de eerste editie kon klimzaal Hungaria niet anders dan een vervolg breien aan hun Open Boulderwedstrijd 2002. En dus was het zondag 9 november 2003 zover. Er werd weer verzamelen geblazen ten huize Wuytack, Schampaert & Hofmans voor een denderende blokwedstrijd.

De boulderstorm is allesbehalve uitgeraasd en een steeds stijgend aantal boulderaars laat het niveau van bouldercompetities de kans niet om een top te bereiken en zo terug uit de belangstelling te verdwijnen. Ook dit jaar werd het kruim van de Belgische klimwereld goed vertegenwoordigd. Namen als Peter Beliën, Jérôme Abraham, Marius Oniga en Olivier Coenen deden het beste verhopen. En dat er voor mooie uitdagingen werd gezorgd, was ook dit jaar weer verzekerd dankzij Werner Hofmans, deze maal in samenwerking met Johan Mus, David Stroobants en Johan Perdieus.

Om 10 uur arriveerden de eerste deelnemers en een kwartier later zat de zaal al goed vol. Je zou verwachten dat er op zo?n vroege zondagmorgen een iets gezapiger tempo zou heersen maar na een half uurtje was de eerste 6c er al aan gegaan en nog geen kwartier later werd de grens van de 7a op magistrale wijze overschreden.

Een van de eerste aanwezigen was immers de Fransman Ludovic Stelmaszyk die hier vorig jaar reeds won. Hij gooideal snel alle troeven op tafel en ging voluit voor de overwinning. Zo moest de ene na de andere boulder eraan geloven. Het was ongelooflijk hoe gemakkelijk hij de meeste problemen uitklom, vaak met de chrono ernaast om de duur van de vereiste rustpauzes exact te kunnen bepalen. Na anderhalf uur reeds wist hij de eerste witte route op al even imponerende wijze uit te klimmen. De winnaar was toen al gekend.

In zijn spoor volgde aan een ietwat trager tempo Marius Oniga. Ook hij deed zijn duit in het zakje met enkele knappe prestaties maar bleek toch nog tekort te komen om op niveau mee te kunnen spelen. Zijn vingerblessure, een lichte contractie van twee tegenovergestelde stukken vel van een vinder bij plaatsen van een stelling, had daar waarschijnlijk veel mee te maken. Na verloop van tijd lukte Peter Beliën erin om het slaapzand uit zijn ogen te wrijven en kon ook hij beter en beter gaan presteren. Dit alles terwijl ook Jérôme Abraham zich in goede doen toonde. Aan een middagpauze werd al niet meer gedacht want, hoewel de titelstrijd al gestreden was, lag alles nog open voor de tweede en derde plaats en de daarbijhorende cheque en het mag duidelijk zijn dat er wel enkele gegadigden waren. Zeker toen ook Olivier Coenen in de klimzaal arriveerde en het tempo van de knalprestaties nog maar eens de hoogte in werd gejaagd.

De laatste twee uren waren echter volledig voor Jan Van Roy. Ook hij verscheen later op het strijdperk maar op een korte tijd lukte hij er dankzij zijn verbetenheid in om de ene na de andere zwarte route te toppen. Zag je hem vijf minuten eerder nog met een lach om zijn lippen uit de laatste pas van een route vallen dan topte hij de route deze keer op beheerste wijze.

Nog andere buitenlandse inbreng was er van de Nederlander Ties Linders en de Duitser Birk Brummack die beide zeer sterke prestaties neerzetten. Het is altijd tof als een competitie een beetje een internationaal karakter krijgt.

Bij de niet zo goed vertegenwoordigde dames ging Inge Mutton met de eerste prijs lopen. (Een klimtouw nota bene) En dan te weten dat ze al een week lang met een stijve nek rondliep.

Wat de thuisklimmers betreft kunnen we dan weer niet anders dan Tim Teerlinck en Frank Naets te vermelden. Deze twee jongemannen behaalden een verdienstelijke 17e en 18e plaats en zullen in de komende jaren nog wel voor een vuurwerk hier en daar zorgen. Samen met Micha Vanhoudt (12e) en Maxim Binczyk, die met zijn 9e plaats al helemaal bij de top kon aansluiten, vertegenwoordigden zij met glans de klimmende jeugd.

Het was dus weer een schitterende uitgave die roept om herhaling. Dus: Afspraak volgend jaar!!

Je moet ingelogd zijn om een commentaar toe te voegen
Inloggen
Registreren