Canyoning in Lombardije

Belofte maakt schuld

Nooit zo hard met mijn neus op het feit gedrukt geweest dat canyoning een buitensport is, als afgelopen augustus in Lombardije. Daar sta je dan, in een schitterend canyongebied op 11 uur rijden van Brussel, in de gietende regen. De barometer staat op crue, en de camping loopt leeg. Maar net als het water vindt een canyonist altijd wel een uitweg.

We hebben het aangekondigd. Na het lezen van de topo van Lombardije en op basis van straffe verhalen her en der trekken we met drie naar de noordelijke provincie van Italië. Op het programma staan pareltjes zoals Ferro, Cormor, Boggia (of Bodengo), Bares en Perlana. De vijf canyons liggen allen in de regio van het Comomeer en het stadje Sondrio. Dat deze canyons tussen de 3,5 en 4 op de schaal van 4 scoren voor Bellezza en Interesse, is niet van die aard om ons enthousiasme te temperen.

Als eerste op het programma staat de Ferro. Deze canyon ligt in de Val di Mello, hoog in de Val Masino, een vallei die voor de klimmers geen onbekende is. De verticale canyon telt twee spectaculaire brede watervallen van 50 en 55 meter, die van ver in de vallei zichtbaar zijn. Omgekeerd biedt de open canyon een prachtig panorama op de vallei.
De canyon, die bekend staat om zijn stevig debiet, heeft zijn reputatie niet gestolen. Van bij aanvang stort een sportief debiet zich naar beneden. Het is duidelijk dat dit deel van Italië weinig zomer had beleefd, en de grijze wolken in de vallei beloven geen beterschap. Maar de watervallen die zich in de granieten dalle-platen hebben uitgesneden, stromen breed als een witte sluier omlaag. Een prachtig beeld, en voorlopig is de afdaling best doenbaar. Moeilijker wordt het in de twee korte couloirs die de canyon telt. De eerste vernauwing valt wonderwel mee. In de tweede vernauwing, die naar het voorlaatste ankerpunt leidt, ligt de kunst in het vinden van het gaatje onder en naast het schuimende water.

Ondertussen is het, zoals gevreesd, beginnen regen. Lichtjes weliswaar, maar in de hooggebergtevallei zoals Di Mello blijft het daar niet bij. We haasten ons naar de laatste en hoogste waterval. Omdat die open en breed is, is het nog even genieten. Maar tijdens het ontwarren van de zoveelste spaghetti van touwen onderaan de 55 meter, gooien de regenwolken alle registers open.

Het houdt niet op. De hele avond en nacht blijven de bakken uit de hemel vallen. En wat erger is: de meteo-websites van Italië, Zwitserland en Frankrijk voorspellen eveneens onweer, regen en nattigheid voor de alternatieven zoals Piemonte, Tessino en zelfs de Alpes Maritimes. Als we de volgende ochtend opstaan in de gietende regen is het duidelijk dat we de Bares en Boggia (aquatique canyons van 7.30 en 9 uur) en Cormor (een ondergrondse canyon) mogen vergeten. De Ferro staat intussen in crue, spectaculair en beangstigend. We breken de tent op en vertrekken als verzopen toeristen naar Milaan.

Maar na een dagje in de modestad, duikt een lichtpunt op. De eerste opklaringen kondigen zich aan voor de provincie Brescia, in het oosten van Lombardije, en in de buurt van het Gardameer. Het lijkt er op dat een verzopen canyonvakantie gered kan worden. Na anderhalf uur rijden van Milaan zitten we, effectief onder een blakende zon, te kijken naar een prachtig meer.

Met nog drie dagen te gaan, voorzien we drie canyons: Baes, Vione en Palvico. Baes is een kleine canyon met over het algemeen weinig water - zij het deze keer niet-, maar met een prachtig panoramische waterval van 46 meter boven het Gardameer. Even spectaculair is het wandelpad dat van het terras van het surferscafé aan het Gardameer, de rotswand opslingert naar het begin van de canyon. Een navette is dus niet nodig. Na een eerder flauw begin, leidt een rappel van 25 meter naar twee panoramische rappels, te beginnen met de mooiste en de hoogste. Na een reeks korte rappels en een passage door een spelonk eindigt de Baes aan het surfersstrand.

Het einde van de Vione ligt daar nauwelijks 50 meter van. Van de andere kant van het keienstrand ziet men de laatste rappel. In de topo staat hij beschreven als de mooiste en de meest zon overgoten canyon van de Riviera dei Limoni. De Vione bestaat uit twee delen, elk met een waterval van 45 meter. Het eerste deel is effectief meer open en duidelijk de populairste, zo getuige een groep toeristen met gids in de canyon. Het tweede deel wordt aangekondigd als nauwer en geëncaisseerd.
Het eerste deel is leuk maar zonder meer. Met iets meer water was halverwege een glijbaan van 15-20 meter wellicht mogelijk geweest, zo blijkt achteraf. De score van 3,5 en 4 voor schoonheid en interesse zoals de topo aangeeft, is echter overdreven. Vooral omdat het ergste nog moet komen. Na de brug beginnen we aan het tweede deel. Onderaan de eerste rappel van 7 meter en bij het begin van het nauwe gedeelte van de canyon, vervoegt een affluant de Vione. De affluant blijkt echter de riool te zijn van het bovenliggende dorp Piovere. We zien de canyon zich vullen met grijs stinkend water. Meteen is het uit met de pret. Een echappatoire brengt redding, maar we zijn absoluut gedégouteerd.

We zetten onze laatste kaart in op de Palvico. Deze canyon ligt een eindje rijden van het Gardameer, zowat een dik half uur van het stadje Riva Del Garda, files in Riva niet meegerekend. De kleine rivier wringt zich na de start in een nauwe en steeds dieper wordende kloof. Het kader is prachtig, zij het niet zo spectaculair. In het eerste deel vinden we vooral veel klauterwerk en een paar kleine rappels. Net voor de watercollector, is er een eerste sprong. Maar echt diep was het water er toch ook niet.
Aan de dam begint echter het mooiste stuk. Met een rappel van kleine 20 meter duiken we in een donkere spelonk. Wat volgt is een opeenvolging van rappels in een schitterend gesloten decor. In het weinige licht dat de canyon binnendringt, schittert helder ijskoud water. De ondergrondse tocht eindigt even bruusk als ze begonnen is. Met de voorlaatste rappel van +-8 meter zakken we in een diep maar klein bassin dat een soort venster vormt van de canyon. Want aan het bassin stort het water 50 meter naar beneden in een helblauw zwembad.
Een echte aanrader, deze kleine canyon. Eén nadeel: we zijn niet de enige die deze canyon een parel vinden. U zal er heus niet alleen zijn.

Dietger

(0)

Drukken